Onzeker over mijn lichaam dat veranderd

Ik had dat ook. Zes jaar geleden begonnen met mijn eetpatroon aan te passen. Ik schommelde altijd ontzettend qua gewicht nadat ik op negenjarige leeftijd een eetstoornis kreeg. Op twee jaar tijd ben ik toen 20 kilo afgevallen, heel geleidelijk aan. Daardoor ben ik jaren stabiel gebleven en kon ik gewoon zondigen zonder het op de weegschaal te zien. Tijdens mijn zwangerschap vond ik het niet zo heel erg om bij te komen toen het uiteindelijk begon (pas vanaf week 26 begonnen de kilo’s bij mij te komen) en ik voelde me met die babybuik net erg mooi. Achteraf daarentegen... Ik ben op 20 april bevallen van onze zoon via een keizersnede. Eens thuis was ik al bijna 10 kilo kwijt (in totaal 16-17 kg bijgekomen), maar enkele weken later zag ik dat cijfer weer omhoog gaan. Ik zit nu al een hele poos bijna 10 kilo boven mijn pre-zwangerschapsgewicht (66,5). Dat pikt, en met momenten heel hard. Want niet enkel dat extra gewicht is er, maar ook duidelijk de lichamelijke tekenen van een zwangerschap en keizersnede (blubberbuik en kwabje boven het litteken). Iets wat ik ervoor niet had. Ik ben niet romantisch genoeg om te denken in termen van ‘ik heb er iets moois voor in de plek gekregen’. Vanaf de geboorte zijn mijn lichaam en mijn zoon twee aparte dingen voor mij. Hij is uit mijn buik, en ik zit nog steeds met dat lijf. Ik doe mijn best om op mijn eten te letten, maar denk vaak ‘foert, ik ben toch al dik’ en begin dan enorm te snoepen. Ik weet hoeveel tijd het me heeft gekost om af te vallen, en het vooruitzicht van dat traject opnieuw te doen, ja... Daar word ik best wel depressief van. Ik ging wekelijks sporten - best intensief - maar die lessen zijn helemaal veranderd qua uren waardoor het voor mij niet meer haalbaar is. En ik heb het karakter niet om thuis iets te doen. Dus ja. Ik hoop dat er een moment komt waarop ik een klik maak en de moed vind om terug wat aan mijn lichaam te ‘werken’, maar het ontbreekt me enorm aan motivatie. Allemaal goed en wel dat dit lichaam een mens heeft gemaakt, maar die is al 4,5 en ligt boven lekker te slapen. En dat lijf ligt nog steeds hetzelfde te wezen in de zetel nu. 😶

4,5 maanden*** dus

Ik heb precies hetzelfde.. voor de zwangerschap ongeveer 24 kilo afgevallen en eindelijk was ik blij met mijn lichaam. Ik voelde me veel zelfverzekerder en durfde steeds meer strakkere kleding aan. Als ik nu in de spiegel kijk dan heb ik echt moeite met mijn zelfbeeld.. ik had gezworen nooit meer op mn oude gewicht te komen en daar zit ik weer bijna aan.. Iedereen zegt 'maar je hebt een wonder in je buik, je doet het ergens voor e.d.' en enige wat ik denk is ja tuurlijk groeit er iets moois in me maar dat neemt niet mijn onzekerheid weg. Ik word er echt verdrietig van als ik mezelf zie en ben dan ook onwijs bezig met na te denken over de tijd na de bevalling. Ik heb helaas geen tips voor je want ik denk niet dat ik dit uit mn hoofd krijg (nu 33+5 weken). Hoe ik me nu voel zie ik ergens wel weer als motivatie om straks weer aan de bak te gaan. Ik moet en zal mij weer mooi voelen 😊. Wellicht heb je daar iets aan.

Waarschijnlijk is en blijft dit een strijd omdat er een verleden is met overgewicht. Als ik het al uitspreek krijg ik, goedbedoeld, hetzelfde antwoord. Het hoort er nou eenmaal bij en je doet het voor je kindje in je buik. ZEKER WAAR! Maar het blijft lastig om die knop om te zetten.... zoals ik lees bij jullie kan dit dus ook nog wel even duren, of er altijd zijn.. om maar niet te spreken over het feit dat ik de hele dag(!) honger heb en dus ook het liefst de hele dag eet.. ik probeer natuurlijk zo gezond mogelijk te eten, maar ja.. ik blijf ook af en toe trek hebben in een lekker ongezond hapje! 😂 we gaan het allemaal zien in de toekomst.. Succes meiden😘

Snap je helemaal. Was 8 kilo afgevallen en beter beginnen leven. Nu met zwanger worden had ik het vooral moeilijk met dat eerste buikje nog niet kunnen aanzien voor wat het was, ook de kilo’s die erbij kwamen en nu zelfs tot boven mijn eigen maximum gewicht te zitten was mentaal heel moeilijk.

Tijdens de zwangerschap vooral gewoon normaal blijven eten naar behoefte. Waarschijnlijk wel wat meer honger omdat je lijf dat nodig heeft, eet dan gewoon geen slechte dingen maar gezond eten. Dus niet s nachts vreetbuien met chips of whatever of “eten voor 2”. Je lichaam veranderd maar bij mij was mijn buik binnen 4 weken weer plat. Was juist afgevallen door de borstvoeding, kon er niet tegenop eten. Nu ik na 7 maanden weer ga sporten wordt ik eindelijk weer wat vollee

Als je (en je weet vast hoe dat moet denk ik, anders had je nu geen -30 kilo gewogen😄) een gezonde leefstijl aanhoudt tijdens je zwangerschap, mag je jezelf nooit wat verwijten. Het is helaas iets waar je maar gedeeltelijk controle over hebt. Als je (aan het gedeelte waar je zelf wél controle over hebt) goed gezond leeft, dan komt het helemaal goed, ook na je zwangerschap 😘👍🏻

Zo herkenbaar! Ik heb nooit overgewicht gehad of iets dergelijks, maar ik merk wel dat ik moeite heb met de zwangerschapskilo’s. Ik ben nu 22 weken en je begint wel echt een zwangerschapsbuikje te zien, maar vaak voel ik me gewoon een beetje vadsig. Van de week barste ik gewoon in tranen uit toen ik voor de spiegel stond (hoi hormonen haha). Ik vind het heel dubbel want ik weet waar ik het voor doe, maar soms is het gewoon lastig. Ik kan niet wachten tot ik er echt zwanger uit zie en om uiteindelijk ons mooie meisje vast te houden. Maar ik kan ook niet wachten tot ik gewoon weer terug slank ben en een high waist jeans aan kan en dan ik een taille heb..

Dit moet je ook gewoon doen. Ik heb er ook zoveel moeite mee gehad, lette heel erg op wat ik at enzo. Heel stressvol eigenlijk. Sport van mezelf trouwens wel veel. Bij 20 weken kwam het babybuikje ongeveer door en ik kreeg veel meer trek. Ik had het met m'n man en de verloskundige besproken en afgesproken om het een maand zelf te proberen en los te laten, andere ging ze een diëtiste inschakelen (ik telde kcal namelijk, dus redelijk ongezond😂). Dat gedaan en gegeten naar behoefte. Ook ongezonde dingen. Resultaat? Niks bijzonders. Ja, geleidelijk wat erbij maar de baby groeit ook hè. Nu echt een babybuik, van de achterkant zie je niks! Dit zo doorgezet, en inmiddels ben ik nog maar weinig aangekomen voor mijn start BMI. Terwijl ik echt veel meer eet. Je lijf heeft het echt nodig als je honger hebt. En na de bevalling wordt het vast ff een ding. Maar de verloskundige, kraamzorg en m'n man is op de hoogte van deze issues. Dus aan mij om het dan te bespreken. En anders heb ik straks weer een doel om naar te trainen. Maar ik merk ook wel dat ik meer verlang naar m'n baby dan een strak lijf op dit moment. Komt goed! Als je het getrappel voelt en contact kan maken met je kindje wordt het echt wat makkelijker!

Ja heel erg, toen ik zwanger was, was ik heel blij en kon ik niet wachten op mijn buikje. Toen ik haar eindelijk een buikje had wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Nu 3 maanden geleden bevallen en ik vind het vreselijk om mezelf in de spiegel te zien. Tuurlijk ik heb een gezonde dochter, maar mijn buik. Ik was voordat ik zwanger was ook heel veel afgevallen en was daar ontzettend trots op. Toen bleek ik zwanger, was dus van korte duur. Ik hoop dat ik er snel vrede mee kan hebben, maar ik ben altijd al heel onzeker geweest over hoe mensen mij zien.