Onzekerheid stiefdochter / malen in mijn hoofd

Ik heb geen ervaring, maar heb zelf wel gescheiden ouders. Het komt vanuit haar inderdaad uit onzekerheid en het spannend vinden wat er straks gaat gebeuren. Wat doet jouw vriend als ze zulke opmerkingen maakt? Hebben ze daar al een gesprek over gehad? De baby is straks continu bij haar vader en misschien vindt ze dat wel helemaal niet leuk en is ze bang dat haar vader haar minder leuk gaat vinden of meer om de baby gaat geven. En misschien dat jij het icm hormonen het allemaal minder goed kan relativeren nu en er wat heftiger op reageert. Ik zou zeggen: een keer met alleen vader en dochter of met zn drieën om te tafel en verwachtingen over de komende tijd uitspreken. En misschien afspraken maken, bijvoorbeeld dat je vriend eens in de zoveel tijd iets alleen met zijn dochter doet, of jij iets alleen met zijn dochter en een keer iets ondernemen met zijn viertjes als gezin. Blijf haar erbij betrekken, ook met de zorg voor de baby, laat haar onderdeel voelen van het gezin. Voor haar is haar plekje nu in gevaar en moet ze ervoor vechten, laat haar zien dat dat niet nodig is en dat ze er nog steeds mag zijn. Hopelijk heb je er iets aan!

Ik weet niet in hoeverre ik je kan helpen, maar ook ik kreeg er als 12 jarige een halfzusje bij. Bij ons begon 'de moeilijkheden' wel pas na de geboorte. Alles wat we deden stond in het teken van de baby, er waren heel veel dingen die niet meer konden omdat er nu opeens een baby was waar er rekening mee gehouden moest worden. Op een bepaald moment hebben we dit dan ook aangekaart en toen is de bom wel een beetje ontploft omdat mijn stiefmama het ook heel persoonlijk nam, omdat dat haar enige kind was. Ik wil vooral adviseren om zeker niet uit het oog te verliezen dat een 12-jarigr ook graag dingen doet die minder vanzelfsprekend zijn met een baby bij. Laat haar misschien eens iets met haar vader doen. Ik kon er echt van genieten om gewoon eens met twee op stap te zijn en even echt Quality time. En uiteindelijk komt het allemaal wel goed. Ik herinner mij die uitbarsting nog heel goed, maar verder herinner ik mij enkel nog de leuke dingen. Ik ben ondertussen 25 en ik zou het mij niet meer kunnen inbeelden zonder haar. Ik woon niet meer thuis, maar we doen regelmatig iets met zijn tweeën of met mijn partner erbij en dat zijn altijd onvergetelijke momenten. Ik denk dat dit gewoon een soort van jaloezie is waar ze even door moet. Maar bij ons is alles alvast helemaal goed gekomen. Sorry voor het lange verhaal 🙈 ik hoopte je gewoon wat gerust te stellen met mijn ervaring, maar als ouder is het natuurlijk nog wel anders.

Zij heeft als 12-jarige niet de gespreksvaardigheden om haar zorgen te uiten, mogelijk is het fijn als jullie haar daar een beetje bij helpen. Soms gaat dat beter door het te bespreken als zorg van jullie (rond die leeftijd is het nl extra moeilijk om kwetsbaarheid toe te geven; heeft met de persoonlijkheidsontwikkeling te maken). Misschien kun je samen met je partner zélf bij haar aankaarten dat jullie je erover hebben zitten denken dat de baby straks heel veel aandacht nodig heeft, en dat jullie weten dat oudere kinderen dan soms denken dat ze minder belangrijk zijn, oid. Dat willen jullie natuurlijk voorkomen, want dat is niet zo! Je kunt haar dan vragen om mee te bedenken wat jullie kunnen doen om haar te laten merken dat zij net zo belangrijk blijft voor jullie. Het liefst heel concreet (dus "vader-dochter-uitjes" helemaal uitwerken in hoe vaak, hoe lang, etc.) Door haar gevoel te erkennen zonder dat ze dit zelf toe hoeft te geven, kan ze waarschijnlijk best redelijk zijn in de afspraken die jullie met elkaar maken. Je zou zelfs nog een moment af kunnen spreken waarop jullie met elkaar kijken hoe het tot nu toe gaat (bv maand na de geboorte oid), en of er iets moet worden aangepast. Nog steeds met als doel dat jullie als ouders willen dat allebei de kinderen weten dat ze belangrijk zijn. Vaak geeft het trouwens veel meer openheid als je zoiets bespreekt op de fiets, in de auto, lopend, tijdens de afwas..... Dan hoeft er geen voortdurend oogcontact te zijn, hoef je als kind minder stoer te doen en heb je wat afleiding die de evt spanning af laat vloeien. Hopelijk heb je er iets aan, zo'n samengesteld gezin brengt weer hele nieuwe uitdagingen met zich mee!

Heel erg bedankt voor de lieve reacties en de tips. Juist ook vanuit het oogpunt van het kind dat een broertje of zusje krijgt. Ik was zelf ook ietsje ouder toen ik mijn zusje kreeg, had geen heldere herinneringen aan mijn ervaring hierbij, tot dat mijn zus laatst zei dat ik nogal opstandig was in die tijd. Dat kan ik mij dus helemaal niet herinneren. Het is dus altijd wel wennen een baby in huis, maar het voelt zo complex nu in een samengesteld gezin. Het heel concreet maken lijkt mij een goed idee, dus dat ze samen dingen gaan ondernemen. Het domme is dat ik dit vaak dan moet bedenken voor ze, maar het is wel goed om dat met mijn man te bespreken.

Hoi Marixebelle, klinkt als een hele vervelende en herkenbare situatie! Mijn stiefdochter vertoont hetzelfde gedrag (ik ben nu 30 weken zwanger) en haar moeder stimuleert dit gedrag ipv haar gerust te stellen. Zo hebben wij haar normaal om het weekend, maar zorgt moeder er nu voor dat wij haar ook in het andere weekend moeten opvangen, om zo geen qualitytime meer met zijn tweetjes te hebben voor de kleine komt.. Ik zie dat je eigen kindje nu 1 maand is, gefeliciteerd! Hopelijk gaat het nu een stuk beter?