Opgebiecht: ik vind dat mijn partner een betere vader kan zijn

Is denk ik een kwestie van wat was er eerder.. het kip of het ei. Is hij onzeker en reageer jij daar op. Of reageer jij op een bepaalde manier en wordt hij daar onzeker van of hij alles wel goed doet?

Heeeeel herkenbaar! En ook die onzekerheid als oorzaak en geen kwade wil. Ik heb deels geaccepteerd dat hij zo is maar het kan me ook verschrikkelijk frustreren en hopeloos maken. Er is maar 1 manier om van onzekerheid af te komen en dat is succeservaringen opdoen dus soms doe ik alsof mijn neus bloed en laat ik hem aanploeteren. Ik probeer ook niet voor lief te nemen wat hij wel goed doet. En me realiseren wat de voordelen zijn van de situatie. Bijvoorbeeld ik heb het laatst woord over de opvoeding en het huishouden omdat ik het voor het grootste deel uitvoer. Of dat ik het overzicht zou kwijtraken als hij zich wel met de was of de boodschappen of financiën zou bemoeien. Het liefst willen we dat ze gewoon snappen wat ze moeten doen natuurlijk. Maar als dat er niet in zit moeten we bedenken of we met ze willen zijn, en zo ja dan moeten we toch een manier vinden om hier mee om te gaan.

Jij vindt dat hij te lang wacht, maar is het niet zo dat jij te vroeg ernaartoe gaat? Waarom niet 5 minuten langer laten huilen, misschien stopt ze wel...... Als dit elke keer zo is dat jij het niet goed vindt, zou ik ook onzeker worden.... Dan zou ik ook elke keer bij jou gaan vragen wat ik moet gaan doen, hoeveel scheppen ik moet gaan gebruiken. Want als ik op eigen iniatief iets doe, doe ik het misschien weer niet goed...... Bovenstaande bedoel ik niet verkeerd! Maar bekijk het eens vanuit hem......

En ja, ik herken het echt wel en daar heb ik veel gesprekken over gehad met mijn partner. Ik vond namelijk ook dat haar langer laten huilen niet nodig was.... toen heb ik hem zijn ding laten doen ( en o, wat heb ik het moeilijk gehad haar langer te horen huilen!! ) , maar verdorie.... het werkte wel wat hij deed!!

Als ik het zo lees heb je een lieve zorgzame man die best een hoop doet. Net wat Tessa zegt, misschien wordt hij wel deels onzeker door wat je zegt. Ik denk dat er een hoop vrouwen jaloers zijn op wat je man wel allemaal doet met jullie kindje. Kan je niet proberen naast de "negatieve dingen" ook de positieve dingen te benoemen? Misschien kan je het dan wat meer relativeren. Daarnaast zou ik het gesprek aangaan. En dan niet vol in de aanval gaan met wat hij niet goed doet, maar eens vragen hoe hij het vindt om papa te zijn. Of er nog dingen zijn waar hij tegen aanloopt en of je hem ergens mee kan helpen. Ik denk dat je daar samen ook weer sterker van wordt. En misschien af en toe ook positieve feedback geven? Dat zal zijn zelfvertrouwen wss ook goed doen! Succes!😄

Ik vind het een beetje tweeledig. Jij zit behoorlijk op zn nek, en hij is erg onzeker. Net wat xxtesse zegt: wat was eerder. Ik snap dat jij je irriteert. Maar ik denk dat het voor hem die onzekerheid en het gevoel van het nooit goed doen ook heel erg naar voelt. Want tja, zijn manier is dan misschien niet jou manier. Maar de uitkomst is gewoon hetzelfde: een gezonde blije levende baby. Ga eens in gesprek. En dus niet oordelend over wat hij allemaal niet goed doet. Maar: wat kan ik voor je doen, zodat we samen kunnen werken aan die onzekerheid. En kijk naar jezelf: hoe kan ik meer loslaten, zodat hij de ruimte krijgt om het op zijn eigen manier te doen. Je moet dit samen zien te doorbreken. Anders gaat hij steeds meer stappen terug doen, omdat jij toch alles wel overneemt. En het voor hem geen zin meer heeft. En ga jij steeds geirriteerder worden omdat je alles zelf moet doen, omdat het volgens jou beter is. Wat dan weer maakt dat er geen ademruimte meer voor je is. Dat gaat je relatie niet overleven.

Hoi! Lastig hoor… ik herken het wel een beetje en denk dat jullie elkaar tegemoet moeten komen. Sommige dingen die hij doet klinken niet oké. Een kind om laten vallen terwijl je er bij 8 maanden nog niet van uit kunt gaan dat die direct stevig zit, niet direct troosten bij echt overstuur zijn (of om dat te voorkomen). Maar er zijn ook dingen waarop jij zelf misschien even moet slikken en moet denken; het is niet fóút, het is ánders en ze gaat er niet dood aan. Loslaten dus. Hij moet maar ‘iets proberen’ als het gaat om de grootte van de fles maar als hij een koude fles geeft omdat dat hem de beste oplossing leek, krijgt hij commentaar? Dus ik zou goed nadenken welke punten echt belangrijk zijn, niet voor jou maar voor je dochter. Daarnaast nog een tip: mijn man en ik merkten op dat doordat ik meer wist, meer las, meer met ons zoontje bezig was, ik ook de neiging had om beslissingen in mijn eentje te nemen. Het gaf mijn man een goed gevoel te kunnen mee beslissen over sommige dingen, ook al is hij het vaak met mij eens. Simpele dingen als; wat zou vandaag het beste schema zijn ivm slaapjes en eten en de dingen die we moeten doen? Maar ook: wanneer gaan we voor het eerst schoenen kopen? Of bepaald speelgoed of kleding of producten waar ik over twijfelde of aan dacht om het aan te schaffen. Tot slot: misschien heb je eens de optie je telefoon een dag weg te leggen? Spreek een dag af dat jij met vriendinnen bent oid. En dat je dan telefonisch niet bereikbaar bent. Leg vooraf alles klaar zoals je dat normaal doet, vraag of hij nog ergens verduidelijking nodig heeft en ga dan weg. ‘S avonds kom je thuis, bespreek je de dag en vertel je hem dat hij de dingen die hij tegen kwam, goed heeft opgelost. Na een tijdje wordt het makkelijker om het los te laten 😉

En nog even als toevoeging op mijn eerste reactie : ik denk dat alle ouders wel herkennen dat je soms even op je tong moet bijten als de ander even iets op zijn manier doet. Het is voor beide vallen en opstaan en de manier hoe je dat aankaart is hierin echt belangrijk. Komt echt wel goed, in 8 maanden kan je allebei niet alles al helemaal goed doen en blijft het soms wat uitproberen

Benoem je de dingen die hij wel goed doet net zo vaak als de dingen die hij niet goed doet? Is een eerste oprechte vraag… mijn partner is ook vatbaar voor faalgevoelens bij een andere visie en het heeft bij ons geholpen dat wanneer hij zei “ik doe het ook nooit goed” ik de situatie voor mezelf gecreëerd had dat ik kon zeggen: dat gevoel komt niet bij mij vandaan want ik vertel je dagelijks dat je … dit dit en dat goed doet, dus ik moet ook gewoon kunnen zeggen wat in mijn ogen anders kan… anders kan ik me ook niet uitten of mezelf zijn als je zulke ongenuanceerde uitspraken doet. Zo stond hij een paar keer even mokkig stil bij zichzelf en besefte zich dat het iets is wat in hem leeft en niet mijn verantwoording of probleem moet zijn. Dat heeft een paar keer gekost en nu benoem ik dingen luchtig (zonder lading of bang te zijn voor z’n reactie) en pakt hij het ongezien op. Er is niet meer zo’n hele gespannen sfeer om heen.. ik ben niet meer bang om zijn onzekerheid te raken en ben relaxter in wat ik overbreng, hij voelt mijn stabiliteit erin en weet dat hij genoeg goed doet en het niet is met een intentie hem een rotgevoel te geven.. bij mijn partner kwam het overigens uit een vorige relatie mee waarin z’n ex hem alleen alles vertelde wat hij verkeerd deed waardoor hij heel veel weerstand voelde bij tips/aangeboden veranderingen. Dit moest er bij hem echt ff uit komen en ik moest daarvoor een stabilise plek in mezelf hebben om hem die ruimte te geven…

En dat is heeeel lastig soms want je zegt alles met de beste intentie voor jullie kindje, maar het klinkt alsof hij zich (onbewust) niet goed voelt over zichzelf hoe hij het doet en dat jouw wensen om dingen anders te hebben dat triggeren… ik vraag me af wat erin hem speelt dat hij zich zo voelt over zichzelf. Andersom voel jij je niet gezien in je beste intenties door zijn reactie dus dit lijkt elkaar wat te spiegelen..

Falen en angst om het niet goed t e (kunnen) doen is er blijkbaar bij heel veel nieuwe vaders. Onbewust kun je dat als moeder ook triggeren: vaak weet jij het wel waardoor hij zich nog stommer voelt. Probeer met hem te praten hoe hij de eerste 8 maanden beleeft heeft zonder te oordelen. Ik had dezelfde irritatie als jij. Maar vaak ligt er geen onwil achter, maar echt onkunde en onzekerheid.

Lijkt me heel irritant een man te hebben die zo slecht met kritiek kan omgaan. Daarnaast moet jij ook een stap terug doen. Niet voorkauwen of opschrijven wat er gegeten moet worden. De hoeveelheid schepjes staat ook gewoon op het pak natuurlijk. En voor de rest accepteren dat jullie sommige dingen anders doen.

Ja dit heb ik ook meegemaakt 🙈🙈🙈

Ergens erg herkenbaar, maar ik denk ook dat je de touwtjes misschien wel erg in handen hebt (ongemerkt). Zelf ben ik thuis ook degene die de kleine beslissingen maakt en mijn vriend volgt deze. Maar als hij bijv vraagt over lunch of slapen, dan zeg ik: doe wat voor jou goed voelt. Die kleine geeft zelf ook aan wanneer ze naar bed wil of genoeg gegeten heeft. Voor oma heb ik een dagschema uitgeschreven en onze dochter haar naam op haar boter/broodbeleg geschreven. Mijn vriend maakt hier dankbaar gebruik van. Dat vind ik stiekem erg lief. 5 min later miepen is echt niet erg. Ik ga vaak ook snel even plassen, want anders heb ik geen kalmte voor mn huilende baby 😁 Jullie doen allebei je stinkende best. 🔥

Toen ik je verhaal las wist ik dat er reacties gingen komen dat jij moet loslaten. Misschien is dat ook wel zo, maar ik ben het ook volkomen eens met wat je schrijft. Ik zou me ook rot ergeren als mijn man mijn kind ijskoud eten geeft, haar rustig laat huilen omdat hij nog even op zijn telefoon wil kijken, nooit uit zichzelf uit bed stapt, haar min of meer uitlacht als ze pijn heeft of gewoon niet voorzichtig met haar is. Bovendien schrijf je zelf al 'waarom probeer je niet zelf wat uit?'. Ik vind dat je ook van een vader mag verwachten dat hij zich verdiept in baby's en niet alles altijd aan zijn vrouw komt vragen. Natuurlijk mag je onzeker zijn en natuurlijk is het niet leuk als je partner je steeds kritiek geeft, maar dan kun je als vader volgens mij ook zeggen: tot hier en niet verder. Het is ook mijn kind en ik weet wat ik doe. En dat dan ook laten zien. In het algemeen: Ik vind het jammer dat moeders zo vaak de schuld in de schoenen geschoven krijgen van vaders bij wie het allemaal niet vanzelf of niet goed gaat. Waarmee ik niet zeg dat dat in dit topic gebeurt, maar ik zie het zo vaak om me heen. Vaders die ballen laten vallen, om wat voor reden dan ook, moeders die zich 3 slagen in de rondte werken om het allemaal te compenseren en dan de omgeving die zegt: dat is je eigen schuld. Moet je maar meer loslaten. De vader heeft hier net zo goed een aandeel in (vind ik) en moet net zo goed aan de bak om de boel weer recht te trekken. Constructief: Kun je hem helpen met zijn zelfvertrouwen? Keuzes maken over wat je echt belangrijk vind en hem verder een beetje laten aanmodderen en zelf uitvinden. Complimenten geven, zijn mening vragen, samen overleggen, etc.?

Loslaten! Dat is denk ik het enige wat jullie beide kan helpen. Maar dan ook écht loslaten. Afspreken dat hij op zijn dag het dan ook zelf moet gaan doen/uitvogelen, geen vragen meer beantwoorden etc. Ik zou het zelf ook echt heel erg vinden als mijn partner denkt dat ik een betere moeder zou kunnen zijn, terwijl je alles met de beste bedoelingen doet. En als ik het zo lees dan zeg je het misschien niet, maar laat je dit wel al duidelijk merken. Ik snap ook dat het vanuit jou heel irritant kan zijn. Dat je het gevoel hebt dat jij alles moet bedenken, bepalen etc. Ga met hem in gesprek, blijf dit ook om de zoveel tijd doen en maak afspraken hoe jullie het gaan verdelen. Neem dan je moment om je te uiten, maar niet elke keer/elke dag opnieuw. Hopelijk krijgt hij dan ook het vertrouwen in zichzelf en dat scheelt jou weer een bak frustratie.

Ik krijg ook heel erg deze vibe. Vind de titel ook best heftig, zeker te bedenken dat jullie dochter pas 8 maanden is... dat vind ik dan redelijk snel bepaald. Het is ook een kwestie van wat je toelaat met sommige dingen..rondom het eten denk ik, bespreek het 1 x met hem, maak desnoods idd een briefje en geef daarna aan; ik ben aan het werk, jij bepaald het nu. Mij niet bellen. En dan dus ook niet opnemen als hij dat wel doet. Zo blijft hij afhankelijk van je...

Proberen los te laten. In grote lijnen doen wij dezelfde opvoeding maar ook doen we ieder dingen anders. Als nieuwe ouders zeker even wennen aan jullie nieuwe dynamiek. Ging bij ons ook niet zonder slag of stoot. Maaar je kan elkaar ook heel goed aanvullen he! Zo kan ik flestijden wel met een korreltje zout nemen, werkte in het begin bij beide kinderen goed want lekker voeden op verzoek. Mijn vriend is meer van structuur en hij had de eerste maand na mijn verlof bij de oudste vrij. Doordat hij wel vam de vaste tijden was kregen we een goede structuur in de dag. Ook erg fijn. Dus laat hem zijn ding doen em het komt goed

Ik ben het ook niet helemaal eens met volledig loslaten. Jij hebt een bepaalde kijk op de opvoeding en dat heeft hij waarschijnlijk ook. Blijf hierover met elkaar in gesprek gaan en deel je gevoel. Probeer dichter naar elkaar te komen als hij dingen anders aanpakt. Maar geef hem niet het gevoel dat hij wat ‘fout’ doet en vooral niet een opsomming van dit, dit en dit gaat niet goed. Ik weet vanuit mijn eigen man dat het soms kan voelen alsof het als moeder allemaal vanzelf gaat en het hem wat meer moeite kost. Hem op elk klein punt aanspreken, kan dan voelen als ‘moeders wil is wet’ of belerend en dat zal hem alleen maar meer onzeker maken. Laat hem soms maar aanklungelen en kauw niet alles voor. Maar geef wel aan wanneer er voor jou een grens bereikt is en je het niet fijn vindt hoe het hij het aanpakt.

Misschien zoek ik nu....... - hoe weet je dat hij ijzig fruit heeft gegeven? - wat is er mis met een flesje uit de koelkast? Je benoemt het als ijskoud.... ik weet niet hoe jullie de koelkast hebben staan, maar onze melk uit de koelkast is niet ijskoud. En als jullie dit drinkt, zonder tegensputteren; wat is er dan erg aan? Of vind jij het erg omdat jij dat nooit zou doen.......