Opvoeden maar zelf als kind emotioneel veel tekort gekomen

Ik ben zelf ook opgegroeid onder een psychopaat vader, met alle gevolgen van dien. Warme moeder alleen had zij geen schijn van kans tegenover hem. Emotioneel en lichamelijk schade aan over gehouden. Dus ik herken je achtergrond. Alleen denk ik dat ik er totaal anders op reageer dan jij (niet beter, of slechter, gewoon anders) ik heb mijn 'vader' toen ik zwanger werd uit m'n leven gegooid. Ik wilde zijn energie en impact niet rondom mijn dochter, en ook niet meer om mij. En sinds dien ben ik eindelijk 100% mijn ware zelf, en ook een goede moeder. Ik ben gewoon van mijzelf een zorgzaam lief moederlijk typje. Ik geloof zelf dat ik mijn ware ik nooit had kunnen uiten terwijl hij nog in mijn leven was. Ik ben dan ook niet bang dat ik diezelfde dingen ga doen bij mijn kind, zo ben ik niet. Ik struggle wel met wrok tegenover hem, ik ben ook nog bezig met mijn achternaam te veranderen omdat zelfs zijn achternaam mij dagelijks kwelt. Nou ja, kwelt, ik leef mijn leven en het is niet zo dat ik elke minuut van de dag bezig ben met mijn pijn, maar als er iets is waar ik mij k*t over kan voelen is het die achternaam dragen. Ik ben niet verdrietig om wat er gebeurd is, het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik trots op. Ik weet ook heel goed wat voor ouder ik wil zijn daardoor. Dus je vraag wat voor impact heeft het op ouder zijn : geen, en als, alleen maar positief Misschien is het verschil in ons verhaal dat ik in mijn volwassen leven geen therapie hiervoor heb gevolgd. Alleen tijdens mijn jeugd toen ik nog thuis woonde (er kwam elke week een psycholoog naar school om met mij te praten, dit was verplicht door mijn school omdat ze zich zorgen maakte) Dus wellicht als ik nu in therapie zou gaan komt er vanalles naar boven waardoor ik wel weer verdriet of pijn ga voelen, wat eventueel invloed heeft als mij als persoon/ouder. Maar daar heb ik momenteel geen behoefte aan. Het is goed zo, alles loopt lekker, en ik denk dat wanneer ik zijn achternaam niet meer draag het voor mij afgesloten is. We Will see

Nu ik dit terug lees, misschien ben ik wel iets vaker boos op hem dan uit mijn bericht lijkt. Maar niet dagelijks, 1 x in de zoveel tijd heb ik gewoon even een moment waarop ik heel boos op hem ben en hypothetisch nadenk over zijn leven eindigen. Ik weet dat dit heel extreem klinkt, maar ik doe er niks mee hoor. Het zijn meer gedachten van : zou wel fijn zijn als hij nu aangereden werd. Dan zijn we er echt vanaf. Dit is meestal wanneer hij weer iets heeft geflikt bij mijn moeder, ze zijn inmiddels enkele jaren gescheiden en hij valt haar regelmatig lastig (op haar werk, bij haar nieuwe huis) en dan heb ik wel even een momentje dat ik denk wanneer is het nou eindelijk zijn tijd.

Prachtig hoe je het hebt aangepakt en heel erg knap dat het jou is gelukt om je traumatische ervaringen uit je jeugd vanuit de wortel te hebben aangepakt. Zelf ook een problematische jeugd gehad en weet hoe moeilijk het is door de kern heen te gaan, mega veel respect dus. Voor mij werkt het om die pijn en dat verdriet er te laten zijn. Het uitspreken naar mijn partner en er soms even goed om huilen lucht ook op. En als het dan vervolgens terug blijft komen praat ik erover met mijn therapeut; bij sommige dingen merk ik dat er dan toch nog trauma onder blijkt te zitten en daar ga ik dan mee aan de slag.

Wat ontzettend goed, dit topic spreekt me erg aan. Ik dacht altijd uit een goede jeugd te komen, maar de laatste jaren ging het minder met mij (depressie klachten). Mijn man zat tegen een burnout aan en ik had hulp voor hem gezocht (mijn beste vriendin is psychologe die zich vooral richt op de jeugd van iemand de zogenoemde jeugdtrauma's). Hierdoor ben ik gaan inzien dat ik ook heb bijgedragen aan zijn burnout en zodoende kwam er steeds meer naar boven waarom ik dat deed. Ik ben ontzettend onzeker, een ontzettende people-pleaser etc. Dus ik ben boeken gaan lezen "adult children of emotionally immature parents" en "the power of showing up" want ik wilde vooral niet dat mijn kinderen hetzelfde eindigen als ik. Mijn zoon was destijds 6 jaar, ik voel me ontzettend schuldig over al die jaren dat ik onwetend ben geweest.. maar daarentegen zie ik ook de verandering in een jaar tijd! Ben zo trots op al mijn kinderen (nu door de spiraal heen zwanger van nr 4). Maar ja zelf ben ik uit een gezin waarvan vader wellicht autistisch is, lichamelijk altijd aanwezig (nog ergere people-pleaser dan ik) maar emotioneel nooit. Mijn moeder is een stresskip, heel soms was ze er en soms niet. Ook een taalbarrière want zij kan niet goed NL en ik niet goed Pools. Kinderen triggeren me soms wel erg, moet dan echt even mezelf opzoeken even rustig worden. Vooral gehuil.. maargoed ik steun ze er nu bij ipv boos worden zoals voorheen. Mijn man heeft ADHD en ook een zware jeugd gehad.. zoekt zijn toevlucht vaak in gamen, heb daar soms moeite mee maargoed ik moet focussen op mezelf :)

Toen ik je verhaal las, herkende ik meteen mn eigen jeugd. Een narcistische vader en een moeder die gehersenspoeld is door haar toxische man en daardoor emotioneel niet beschikbaar. Ik heb gruwelijke dingen meegemaakt die mn ouders zich 'niet kunnen herinneren'. Dat maakt het nog zwaarder, die ontkenning van ze. Zelf heb ik besloten zoveel mogelijk afstand te nemen van mijn vader. En dat heeft mijn heling heel veel goed gedaan. Ik blijk bovendien ernstige PTSS te hebben en krijg daarvoor nog EMDR. Mn vader is mn trigger, dus zo min mogelijk contact is verstandig. Sowieso vanwege zijn persoonlijkheidsstoornis. Bij narcisten is helaas de enige oplossing afstand van ze te nemen. Mn kinderen komen emotioneel helemaal niets tekort. Alles wat ik miste als kind, geef ik juist veel aan mn kinderen. Ze groeien daardoor ook op als stabiele mensen. Ik heb me hier ook heel bewust mee bezig gehouden trouwens, omdat zo'n 60% vd mensen met jeugdtrauma de vicieuze cirkel in stand blijven houden (en dus hun eigen kids ook emotioneel slecht opvoeden). Ik kan gelukkig oprecht zeggen dat ik een goede en stabiele moeder ben. En daar ben ik best trots op als je kijkt uit wat voor gestoord nest ik zelf kom...

Oh vreselijk he dat 'kan ik mij niet herinneren' Mijn 'vader' heeft 2 jaar geleden nog gevraagd waarom ik hem nooit een knuffel wou geven ''ik heb je toch nooit aangeraakt? '' Uhm, weetje nog toen mijn rug scheef is gaan groeien van die keer dat jij mij van de trap hebt gegooid? Of dat je mij aan mijn haren door de woonkamer trok? Of dat je mij zo erg in elkaar schopte met als gevolg dat mijn zusje een trauma heeft aan mannen door dat beeld? Maar nee, je hebt me nooit aangeraakt.

Ik snap dit als geen ander. Je schaamt je eigenlijk voor zulke gedachten, maar ergens hoop je toch stiekem dat hij nog niet 20 jaar blijft leven 😅 Maar feitelijk is het gewoon ook zo: ik weet dat als mn vader er niet meer zou zijn, er gigantisch veel rust in de tent zou komen. Hij maakt ook gewoon het leven zuur van velen. Tja...dus moet er echt niet aan denken dat hij langer leeft dan mn moeder nee. Maar goed daar denk ik verder maar niet teveel over na. Het is zoals t is. En t enige wat we zelf eraan kunnen doen is minimaal/geen contact hebben met ze.

Heftig en eerlijk verhaal! Ieder huis heeft z’n kruisje, al is het kruisje bi jou veel groter dan bij mij bijvoorbeeld. Ik heb niets te klagen maar ik denk dat iedereen die pap of mama wordt erachter komt dan zijn/haar eigen ouders niet perfect zijn en wellicht wat steekjes hebben laten vallen. Heeft ook nog eens met een andere tijd met andere normen en waarden te maken en bij jou ook nog een met een andere afkomst wat andere normen en waarden met zich meebrengt. Ik lees in je Nero het dat jullie zoontje alle liefde krijgt en wees daar trots op! Ik moet leren niet te streng te zijn voor mezelf, wellicht jij ook☺️. Om een heel andere reden heb ik mij een beetje verdiept in emdr therapie en ken iemand die dat heeft gedaan. Ik vind dit een interessante manier om wellicht te proberen dingen die geweest zijn echt een plek te kunnen geven. Heb je daar misschien iets aan?

Precies dit. Heel herkenbaar. Helaas doet mn moeder hier ook aan mee. Die kan het dan ook niet verkroppen dat ik liever geen contact met hem heb. Die ontkent het liefst alles, zelfs toen ik haar wees op een x dat hij haar een blauw oog had bezorgd en de vloer onder het bloed zat. Wist ze niks van. Als dat waar was, zou het toch heus wel weten. Ik ben dus de negatieve boeman die alles overdrijft, en alles moet rainbows & unicorns blijven 😅 Ik vermijd daarom nu gesprekken over vroeger en mn vader. Schijnt ook helemaal geen zin te hebben en dat idee heb ik zelf ook nu.

Bij mij ging er, na het krijgen van m'n kindje, een beerput aan weggestopte/vergeten herinneringen open. Ik sta op de wachtlijst bij de GGZ, ook voor andere zaken, maar ook voor dat, ik weet niet wat ik ermee moet. De POH GGZ zei dat al die trauma's bevroren waren, omdat ik er als kind niet mee kon dealen omdat het te heftig was, en dat het nu allemaal "ontdooit". Ook letterlijk, want de tranen komen uit het niets. M'n moeder kan het zich allemaal niet herinneren, m'n vader is tijdelijk uit beeld (LOVE it), maar zal helaas weer terug in the picture komen. Mijn moeder had hem in februari het huis uitgezet, omdat hij hele erge en walgelijke dingen gedaan had en hier was ze achter gekomen. Ik dacht: nu ben ik eindelijk van hem af. Maar m'n moeder is al meer dan 50 jaar bij hem, dus ze heeft geen "eigen" persoonlijkheid, ze weet niet wie ze zelf is, wat ze zelf wil, ze denkt dat ze het leven niet zonder hem kan, dus ze gaat hem waarschijnlijk dit jaar nog, weer toelaten in huis. En aan alle kanten is het duidelijk dat mijn moeder gegaslight wordt door mijn vader, maar ze wil het allemaal niet zien. Als hij weer in hetzelfde huis als mijn moeder woont, dan wordt het lastiger om nul contact met hem te hebben, al ga ik het wel proberen. Ik hoef hem niet te zien en ik wil al helemaal niet dat mijn dochter hem ooit nog zal zien. Mij helpt het om te lezen hoe je een kindje wél kan ondersteunen en helpen in bijvoorbeeld de emotieregulatie en wat ik kan doen om te laten zien dat ik van haar hou. Ik zeg bijvoorbeeld meerdere keren per dag dat ik van haar hou, dat heb ik zelf nog nooit gehoord. Ook sluit ik haar niet op als ze boos/gefrustreerd is of een driftbui heeft. Ze is nu bijna 2,5 jaar en ik ben nog nooit boos op haar geworden, ik heb m'n stem nog nooit verheven, laat staan dat ik tegen haar heb lopen schreeuwen, schelden en tieren. Ik weet niet hoe ik dit moet bewoorden, maar ik vind het ook zo zielig voor mijn vroegere zelf als kind. Mijn dochter lijkt heel erg op mij als kind, en als ik haar zie huilen, dan zie ik mezelf huilen ofzo, en ik troost haar dan wel, en dan breekt mijn hart inderdaad dat dat kindje dat niet had. Terwijl ik dat kindje zelf ben, maar ik zie het als een los persoontje ofzo, die ik niet kan troosten. Nouja, lastig uitleggen, misschien snap je wel wat ik bedoel. Maar je doet het heel goed. Ik weet van mezelf ook dat ik het goed doe. Ik hoop echt dat ik van mijn kindje een vrolijk en positief persoon kan maken met een goede emotionele intelligentie (of hoe zeg je dat), zonder depressies, trauma's en demonen 🤞 We are breaking the cycle :)

Sinds ik zelf jaren geleden een ASS diagnose kreeg (sinds kort ook ADHD), kon/kan ik steeds meer dingen van mijn mama plaatsen. Zowel van vroeger als van nu. Mijn mama is een warm persoon en heel altruïstisch, maar bv. met emoties omgaan (laat staan ze zelf uiten) is heel moeilijk voor haar. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik er van overtuigd dat ze zelf op het spectrum zit. Het plaatje klopt té hard. Mijn papa stierf toen ik 8 was en mijn broer 18. Dat heeft er bij iedereen stevig ingehakt. Ondanks het feit dat ze ontzettend hard haar best deed voor ons, liepen er toch wel wat dingen fout. Omdat mijn broer ouder was, heeft hij hele andere dingen met haar meegemaakt dan ik. Maar in the end hebben we dezelfde conclusie: mijn moeder heeft nooit veel liefde gekend, had serieuze issues en daar is nooit iets mee gedaan omdat het simpelweg niet werd herkend, laat staan erkend. De huisarts schreef bv. pillen voor om te slapen en rustig te worden in plaats van verder in te pikken op haar mentale toestand na het overlijden van mijn papa. Ze belandde in een diepe put waar ze nooit volledig is uitgeraakt. Vroeger nam ik haar bepaalde dingen zeer kwalijk, maar ik heb dat intussen kunnen plaatsen. Het doet me vooral veel pijn dat ze zo’n moeilijke jeugd had en weinig liefde heeft gekend. Zij was ‘the middle child’ en mijn grootmoeder had zeker weten een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ze werkte alles uit op mijn mama, de andere kinderen - en dan vooral haar twee zoons - waren perfect. Tot aan haar dood ging dat zo, toen mijn mama al 63 was. Met mijn grootvader had ze wel een goede band, maar hij leefde mee onder de ‘tirannie’ van mijn grootmoeder. En het waren dan ook nog eens hele andere tijden dan nu. Zijn mijn broer en ik dingen tekortgekomen op emotioneel vlak? Zeker weten, maar ondanks alles heb ik absoluut ook liefde en warmte gekregen bij mijn mama. Al dan niet op haar manier. Mede daardoor kan ik het denk ik allemaal wat makkelijker in perspectief plaatsen. En hoe ouder ze wordt en hoe ouder onze zoon wordt, hoe verdrietiger het me soms maakt omdat ik steeds beter besef wat zij allemaal wel niet gemist moet hebben. Ik besef ook zeer goed wat ik aan haar heb, en dat is voldoende. Zoals het nu gaat, is het prima voor mij. Op vlak van karakter zijn we eigenlijk heel anders. Er zijn uiteraard gelijkenissen, maar alleen al daardoor doe ik de dingen vanuit mezelf anders dan zij. En ik heb in mijn achterhoofd ook soms wel ‘zo ga ik het dus helemaal NIET doen’. Ik vind het wel tof dat ze probeert naar mijn ‘feedback’ te luisteren wat onze zoon betreft. Soms is ze onnodig streng, allemaal restanten vanuit een geheel andere generatie en kijk op opvoeding, maar ze doet haar best om het te begrijpen. Al gaat dat niet altijd even gemakkelijk. Het is geen gemakkelijke materie om met haar over te praten omdat ze zich heel snel schuldig en persoonlijk aangevallen voelt, dus dat blijft altijd wel een dingetje. Maar ik ben me gaan focussen op de toffe dingen, en die zijn er gelukkig genoeg. Onze band is ook serieus gebeterd tegenover mijn tienerjaren. Moest ik terug in de tijd kunnen gaan, ik zou naar de tijd gaan dat ze jong was en haar alle liefde willen geven die ze in haar leven heeft moeten missen. Echt waar. Hetzelfde voor mijn papa eigenlijk. Ook hij was het kind van een narcistische moeder en werd door zijn eigen vader geslagen. Zijn moeder liet vaak uitschijnen dat ze niet zo blij was met hem omdat hij geen dochter was (hij had 2 zussen). Ik heb hem helaas maar 8 jaar in mijn leven mogen hebben, maar als ik verhalen van mijn mama en broer over hem hoor, krimpt mijn maag ook in elkaar. De emotionele mishandeling die hij als kind onderging had een grote invloed op zijn karakter als volwassene, met helaas ook wel wat narcistische trekjes… De vorige generaties zijn op zoveel vlakken fucked up wat emotionele stabiliteit betekent. Wat ben ik blij dat er een soort van ommekeer is…

Mooi omschreven en mooi dat jij het je moeder niet kwalijk neemt, heel knap. Dat kan ik (nog) niet. Ik zit nu nog helemaal in de negatieve spiraal dat ik het mijn ouders wél kwalijk neem, ook al hebben zij allebei echt een afgrijselijke jeugd gehad. Mijn moeder voelt zich ook altijd gelijk aangevallen, ik kan eigenijk al m'n hele leven niets tegen haar zeggen, want dan is zij zielig want ze vat het persoonlijk op en dan schiet ze in de verdediging en heb ik het allemaal gedaan. Als ze nu gewoon kon luisteren zonder zich persoonlijk aangesproken te voelen... Toen m'n dochter net geboren was en ik zei iets simpels als: ik wil haar niet laten huilen. Dan is het gelijk: "oh, hoe wil je dat doen als je nog een kindje hebt rondlopen dan, die naar school moet!?" (aka de situatie toen ik baby was) En dan zeg ik: dat is nu niet aan de orde, ik wil mijn kindje niet laten huilen want dat schijnt niet goed te zijn. "Nou, moet ik dan maar een psycholoog voor je bellen, omdat ik je blijkbaar zo getraumatiseerd heb!?" en daarna: ik dacht dat ik het als moeder wél goed deed (alsof ze helemaal niets goed gedaan heeft). Nouja, heel vermoeiend. Ik ben heel gesloten daardoor. En ik ben het ook zat dat mijn moeder een moeilijke jeugd gebruikt als "goedpraten". "Ja, maar je vader had het vroeger niet makkelijk en vroeger waren alle vaders zoals hij was voor jou." Dan denk ik: nee hoor, je had ook leuke vaders toen ik jong was. En mijn man heeft een nog erger jeugd gehad (als je het wil vergelijken) en dat is nu ook een leuke vader. Ik ben dus toch kwaad dat ík degene ben die de cycle moet breken i.p.v. dat mijn ouders dat gedaan hadden. Maarja, generatie bla bla. Lang verhaal, maar ik hoop in ieder geval dat ik ooit dezelfde mindset als die van jou kan hebben.

Geen zelfde ervaring, maar heel veel respect voor jouw rol als moeder dat je de cirkel weet te doorbreken naar je zoontje. Supermom!

Jemig tis net alsof ik mn eigen moeder hoor. Heel blij met dit topic. Wat een herkenning allemaal!

Heftig om te lezen allemaal. Ik heb helaas ook een nare jeugd gehad. Ik vond de nachtmerries waar mijn hele jeugd langskwam altijd normaal (ik wist niet beter) maar 2 jaar terug is er complexe PTSS bij me vastgesteld. Viel allemaal wel wat meer op zijn plek want ik ben nu 28jr en heb al drie depressies gehad en tussendoor ook nog andere psychische problemen. Nu hebben we een zoontje van 4mnd. De eerste maanden ging super, maar laatst had ik helaas voor het eerst een herbeleving met hem. Hij wordt nu af en toe gefrustreerd als baby en op zulke momenten ben ik zelf jarenlang onder de koude kraan gestopt of uitgescholden. Ik zag ook mezelf als kindje en ik wist intuïtief niet wat ik er op een gezonde manier mee moest doen, het deed me te veel om hem (mezelf) zo te zien. Afgelopen week hadden we een intake bij een IMH-team die helpen gezinnen met dit soort opvoedvragen voor kinderen tot 4jr oud. Enerzijds totaal geen zin in, maar anderzijds erg blij dat ik hiervoor in aanmerking kom. De relatie met mijn ouders nu is oppervlakkig maar wel positief. Het contact zal altijd zwaar voor me blijven, er is te veel gebeurd. Maar ze hebben het nooit kwaad bedoeld (ze zijn zelf emotioneel gebroken) en ze houden erg van hun kleinzoontje. En ik zal ze natuurlijk nooit alleen met hem laten. Ik heb ook een enorme steun aan mijn man die gelukkig mijn wensen mbt responsief opvoeden volledig respecteert en naleeft

Sterke vrouwen zijn jullie! 😘

Ik heb geen ervaring hierin, maar wat ik jou wil zeggen is dat je het super goed doet. En juist dat je dit deelt en ervaringen zoekt laat zien dat jij een hele goede mama bent en beste voor hebt met je kind. Daarnaast mogen jou gevoelens er ook zijn en laat ze ook de vrije loop. 😘

Overigens voor iedereen hier. Respect voor jullie en jullie doen het goed!

Hoi, ik ben emotioneel verwaarloosd. Ik kom uit een gezin met huiselijk geweld, een vechtscheiding, een vader met borderline en een moeder die emotioneel onvolwassen is. Ik ben uit huis geplaatst en later bij mijn tante geplaatst. Mijn tante is ook emotioneel onvolwassen en daar heb ik het ook heel zwaar gehad. Vervolgens op mijn 17e begeleid kamertrainen gedaan om op mijn 18e op mezelf te gaan wonen. Ik heb jaren en jaren therapie gehad en nu heb ik het boek ‘ongezien opgegroeid’ in huis. Nu ben ik moeder van een prachtig meisje van 10 weken oud. Ik doe vooral alles op mijn gevoel. Ik hoef geen tips van mijn moeder. Ik vind het belangrijk dat Fae krijgt wat ze nodig heeft. Dat ik er voor haar ben, dat ze niet alleen is, ik laat haar niet huilen, ik knuffel ontzettend veel met haar, we slapen samen. En in de toekomst wil ik haar autonomie bieden, zelfstandigheid, vertrouwen in haarzelf ontwikkelen. En daarnaast wil ik er altijd voor haar zijn. Zij hoeft niet alleen te zijn, ze mag zijn wie ze is, ze mag dingen leuk vinden die zij leuk vindt. Verder vind ik het wel soms heel moeilijk om sommige gedachten uit te schakelen, andere handelingen te doen als ze alweer aan het huilen is. Mij helpt dan vaak even weglopen en bedenken of hardop zeggen dat ze het niet expres doet, ze heeft mij gewoon nodig en er is geen andere manier voor haar om iets aan te geven en dat dat geen rede is om haar in de steek te laten. Ik merk dat het me wel echt opslokt af en toe. Ik ben soms zo bang om het niet goed te doen, om in patronen te vallen vanuit huis die ik niet wil, het maakt onzeker. En ik wil zo graag dat zij het beter krijgt dat ik me er af en toe in kan verliezen. Vooral in de gedachtes dan, doe ik het goed, ben ik wel een goeie moeder, verdient ze het niet beter, wat nou als…, wat nou als…, wat nou als…

Aanvulling: met mijn moeder heb ik nog contact, mijn tante heeft mij de familie uit geschreven (letterlijk met een brief), mijn zusje wil geen contact meer met mij, mijn vader is terminaal en blijft alcohol drinken, hij zit al in zijn reserve tijd, al meer dan een jaar en is er dus nog steeds. Hij zou eind augustus langskomen maar heeft nog altijd niks van zich laten horen. Ik heb vooral dat ik hoop blijf houden met mijn vader, hoe stom het ook is. Keer op keer word ik teleurgesteld. Nu kan hij wel op vakantie, maar op bezoek bij zijn eerste kleindochter en de enige die hij ooit zou kunnen zien (mijn zusje heeft geen contact met hem) en hij is nog altijd niet langs geweest. En nu het stomme, dit weet ik en toch ben ik teleurgesteld