Oudere stiefkinderen vertellen zwangerschap

Tja, klinkt niet als een goede relatie met de kinderen van je partner. En zoals je erin staat lijkt me niet dat dit gaat veranderen. Het is ook hun goed recht er iets van te mogen vinden dat ze nog een half broertje of zusje krijgen. Ze zijn en blijven de kinderen van je partner. Diensten bij de relatie die je bent aangegaan en waar je voor hebt gekozen. Heb je een vraag of wil je gewoon je verhaal kwijt.

Misschien valt het mee? Toen ik 13 was kreeg mijn moeder nog een zoon met een andere man.. toen heeft ze zelf gezegd; nee, 1 en niet meer.. (mijn volle broer was ook al 12 trouwens) maar toen ik 16 was werd ze weer zwanger.. ze was ook bang maar wij vonden het prima!! Ik zei zolang ik niet hoef op te passen 😂 wat heb ik uiteindelijk gedaan, oppassen 👩🏻‍🍼 je zou het toch een keer moeten zeggen… succes en gefeliciteerd met je zwangerschap. Vergeet ook niet te genieten ondanks alles!!

Afhankelijk van hoe oud ze zijn… puberleeftijd is relatief: kan 11 zijn kan 17 zijn, maar in alle gevallen hebben zij ook niet gekozen om in deze situatie te zitten en vind ik het heel begrijpelijk dat ze er zo instaan. Ik kom zelf van gescheiden ouders en het is zo extreem pijnlijk om nieuwe partners of kinderen te accepteren. Daarnaast zou hun vader dit eigenlijk kalm, rustig en begripvol moeten vertellen tegen ze. Als ze al wat ouder zijn zouden ze er misschien iets “volwassener” moeten reageren maar dan nog lijkt het me heel moeilijk voor ze. Overigens (weet natuurlijk niet de hele situatie) maar dat je blij bent dat ze kennelijk bij hun eigen vader niet zo vaak komen is best wel erg

Ik zou het juist wel eerder vertellen dan 20 weken. Hier een stief(bijna)puber in huis die 2 zusjes wel genoeg vindt (maar wij niet) Ze hebben niets te willen, maar meer tijd om te beseffen dat het wel gaat gebeuren is dan wel fijn

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is dat je stiefkinderen het niet leuk gaan vinden om een halfbroertje of zusje te krijgen. Maar het is wel een hele normale emotie vanuit hun kant. Je zegt dat je ze ‘gelukkig’ weinig ziet, dus dan klinkt het alsof hun vader ze ook weinig ziet? Als dat het geval is kan ik me voorstellen dat zijn kinderen boos/ teleurgesteld/ verdrietig zijn dat hun vader straks wel alle tijd besteed aan zijn nieuwe kind en niet aan hun. En aangezien jij hun vaders partner bent zullen ze jou dat wellicht ook kwalijk nemen. Dat je het pas na 20 weken wil vertellen lijkt me niet verstandig, dan geef je ze nog minder tijd om aan het idee te wennen. En als je het wel aan andere mensen verteld kan het zijn dat het via via toch bij hun terechtkomt. Dan zullen ze zich nog rotter voelen.

Ik heb het als kind ook meegemaakt. Onderschat aub niet hoe moeilijk dergelijke situaties voor kinderen zijn.. ook al gaan ze het geen leuke boodschap vinden, stel dit niet uit. Je wilt niet dat ze het via een andere weg te horen krijgen bijvoorbeeld. Jullie moeten dit gewoon samen met hen bespreken en hun daarna de tijd geven om dit te verwerken. Eens de baby er is gaan ze ook van hem/haar gaan houden en hebben ze er ook een zusje/broertje bij die deel zal uitmaken van hun leven. Ik kan wel uitmaken uit jouw bericht dat het geen fijne situatie is thuis en er geen gezonde relatie is tussen jullie? Of misschien zie ik het verkeerd.. hoe dan ook, onderschat niet hoe moeilijk dit allemaal kan zijn voor kinderen, ook al zeggen ze dit misschien niet zo.

Ik zou niet pas met 20 weken vertellen. Erger dan zoiets van iemand anders horen( want andere mensen zien jou wel) is er denk ik niet als je dit al niet wil. Ik zou vooral ook je partner hier een rol in geven, aangezien jullie volgens mij niet echt een goede relatie hebben (kids en jij)

Ik zou het ook wel eerder vertellen en vooral het je partner laten vertellen. Hij is hun vader en hij krijgt nu nog weer een baby.

Ik schrik nogal van je bericht. Het zijn wel de kinderen van je partner die hier niet voor hebben gekozen hè. Waarom wil je het zo laat pas vertellen? Het klinkt alsof je een hele slechte band met ze hebt. En ze komen gelukkig niet zo vaak? Arme kids. Zij kunnen er niks aan doen hè dat ze in deze situatie zitten. Het lijkt me juist erg voor ze om het zo laat pas van hun vader te horen dat hij nog een kind krijgt.

Ongevraagd advies van moeder van een stiefzoon van 13. Ik zou het echt eerder dan 20 weken vertellen. Zo hebben zij tijd om op hun eigen manier te verwerken. Maar vooral samen vertellen en hen ook betrekken bij de ontwikkeling van de baby. Maar moet niet geforceerd worden. Mijn band met mijn stiefzoon is gelukkig heel fijn, maar ik vond het eerlijk gezegd wel spannend om te vertellen. Een jaar 2 of 3 geleden vroegen we wat hij ervan zou vinden als dat zou gebeuren, hij wilde toen absoluut niet nog een broertje/zusje want bij mama hij al een broertje en hij was “irritant” (broederliefde)🤣 Afgelopen jaren het onderwerp wel eens laten vallen maar echt luchtig gehouden en vorige jaar toen ik zwanger was al heel vroeg verteld. Hij reageerde niet meteen enthousiast wat ik echt begreep maar na 20 min vroeg hij wanneer “zij” dan geboren zou worden. We zeiden dat baby in maart zou komen maar dat we nog niet wisten wat het zou worden (was 7 weken) en vroegen of het iets zou uitmaken. Maakte hem niet uit als hij maar met hem of haar kon gamen en voetballen 😂 We hebben hem vanaf dat moment bij alles betrokken (kiezen van kamer, naam, kleertjes maar ook echo’s laten zien en besproken hoe de nieuwe situatie voor zich zag. Toen de baby er eenmaal was ook betrokken bij het wassen, flesje geven of gewoon lekker vasthouden. Maar ook al die dingen heel laagdrempelig gehouden en alleen als hij wilde. De baby is nu 6 weken en iedere keer als hij bij ons is, komt hij eerst naar de baby kijken, soms vasthouden maar wij dwingen hem tot niets. We leggen hem op ook uit dat het kan gebeuren dat we iets minder tijd voor hem hebben omdat de kleine om veel aandacht vraagt. Hij gaat hier best goed mee om en als de baby bijv. wakker is vergeten we hem niet, we spelen spelletjes met z’n drieën of een van ons gaat met hem iets lekkers halen dat soort dingen. Tot nu toe gaat het goed! 🤞🏾 Ik zou het echt eerder vertellen! Als je vragen hebt mag je mij gerust een bericht sturen. Succes! 🍀 De

Ik weet niet zo goed wat je vraag is nav het bericht. Ik hoop alleen wel dat als jouw kinderen ooit op puberleeftijd in dit soort situaties terecht komen, ze ouders en stiefouders hebben die iets meer begrip en empathie tonen voor een kind wat niet gekozen heeft voor het hele pakket van volwassenen. Je ouders gaan uitelkaar, komen nieuwe relaties en komen opeens baby's die het nieuwe ideale gezin vormen. Ga er maar aan staan als puber. Je echt welkom voelen zal je je niet. (Dat geef je zelf aan met ze komen "gelukkig" ook niet vaak) Een puber lijkt heel volwassen, maar is nog wel een kind. En vooral het brein heeft grote invloed.

Ik heb een prima relatie maar ze zitten gewoon niet te wachten op nog een baby. Dat over het niet meer komen als er nog een baby komt is tegen de vader gezegd en dat is gewoon een hele erge puber nu. Ik vind zo’n uitspraak zeer kwetsend. Ik ben altijd vriendelijk tegen ze. Ik hoop hier op wat advies, het is gewoon lastig

Dat ‘gelukkig’ staat niet voor niets tussen aanhalingstekens! Ik bedoel dat het een geluk bij een ongeluk is dat ik niet de hele tijd mijn zwangerschap hoef te verbergen!

Wauw de meesten van jullie snappen er helemaal niks van. Prachtig hoe je met stiefkinderen altijd neergezet wordt als een of andere boze stiefmoeder. Ik heb een prima band met ze! Ik weet alleen op voorhand dat ze het niet leuk gaan vinden, sorry dat ik dat lastig vind.

Niemand zet jou weg als boze stiefmoeder. Je schrijft een weinig genuanceerd bericht zonder echte vraagstelling. Dan gaan mensen ook zelf een invulling maken. En de reacties zijn nergens echt negatief.

Tsja als je het hebt over kinderen die “gelukkig” weinig langskomen en dus gelukkig hun vader weinig zien, omdat ze door volwassenen in een situatie met gescheiden ouders zitten waar ze waarschijnlijk niet blij mee zijn, dan is het niet zo gek dat je word gezien als boze stiefmoeder toch? Probeer een beetje begrip op te brengem voor ze zeg.

Het is voor niemand een makkelijke situatie. Uit je berichtjes komt weinig begrip van jou kant uit en daar komen reacties op. Ik denk dat het goed is het hen vroeg te vertellen zodat ze tijd hebben om op hun eigen tempo door het verwerkingsproces te gaan. Hen die tijd ontnemen zal ervoor zorgen dat je tegen een nog grotere muur botst. Daarbij zullen ze weten dat je altijd die tijd, samen met hun papa, een geheim had waarbij je hen buiten sloot. Het geheim dat je een nieuw gezin start met hun papa waar ze niet helemaal bij horen. Lijkt me alles behalve helpend in de situatie waar iedereen zich welkom en gehoord moet voelen binnen het gezin. Ik hoop dat je het snel verteld en wat begrip voor hun gevoel kan opbrengen. Zij zijn tieners uit een uiteen gerokken gezin (even cru gezegd, maar wel goed om hun thuissituatie te beseffen), jij bent de volwassene die een nieuw "volwaardig" gezin start met HUN papa. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop echt dat iedereen uiteindelijk een weg vindt in de nieuwe situatie. Probeer er naast alles ook van te genieten!

Voor hun ook vrij lastig lijkt me dat er een baby komt. Zij zijn de kinderen, jij niet. Daarbij snap ik heel goed dat het lastig is, ook een relatie gehad van jaren met stiefkinderen. Maar jou eerste bericht kwam inderdaad erg naar over. Tips zou zijn ventileer met een vriendin, je partner hoor en moet ten alle tijden z’n kinderen op 1 te zetten. Ook met diegene die hij straks met jou heeft

Als kind van gescheiden ouders zou ik zeggen bespreek het asap! En zeg daarbij ook gewoon dat je ertegenop ziet omdat je ze niet wil kwetsen en je hoopt dat ze willen blijven komen. Dat zorgt voor begrip puber of niet. Ik zou het absoluut niet gewaardeerd hebben als m’n vader me buiten dit soort situaties zou houden. Het is al moeilijk genoeg dat je vader verder gaat met iemand waarbij je er deels niet bij hoort. Want zo is het helaas wel.

Dat is ook lastig maar daar zijn het pubers voor. Hoe staat je partner erin? Lijkt me dat hij de boodschapper is richting zijn andere kinderen. Je komt iig over alsof je met name vanuit jezelf en jouw gevoelens denkt. Jij bent de volwassene in dit verhaal, zij krijgen zonder dat ze erom gevraagd hebben een broertje of zusje bij.