Overbezorgde vader (leid tot ergernis).

Dit lijkt me verschrikkelijk irritant, was je vriend zich voor de geboorte van Max ook al zo bewust van 'gevaar'? Of is dit sinds de kleine er is? Nu is jullie zoontje nog klein, maar als hij zo beperkt blijft worden in zijn vrijheid dan kan dat gevolgen hebben voor zijn ontwikkeling. Een kindje met blote voetjes in het gras, diertjes aaien, los lopen (vallen en opstaan) zijn echt belangrijk! Probeer dit voor te leggen aan je vriend en wat het inhoud als hij zijn zoon dit allemaal gaat onthouden. Probeer echt voor je kindje op te komen, dit probleem is van jouw vriend en hier mag je kindje niet door tekort komen. Als er therapie voor nodig is, absoluut doen!! Wat is nou belangrijker? En regels maak je samen, niet alleen hij. Bedoel het niet bot maar kom op, je kleintje verdient ook een zorgeloze jeugd zonder overal bang voor te worden. Heel veel succes!

Bedankt voor je reactie. Nee, sinds max er is in zwangerschap hadden we het vaak over opvoeding en dat we wel relaxte ouders wilden blijven. Lukt mij goed, maar bij hem is er wat mis gegaan. Hij vindt de verantwoordelijkheid voor zo’n klein mensje groot. Probeer het steeds wel uit te leggen maar het wordt steeds niet beter of hij loopt er zo gespannen bij het voelbaar is en voor mij plezier weg ebt. Schaam me wel eens bij mijn familie mijn man weer zo gespannen rond loopt met Max, of continu discussie aan gaat Mac nu moet slapen en dus nu na huis moeten. Hij us absoluut lieve vader gek op onze zoon. Zelf twijfel ik over een scheiding aan te vragen want vreet me op en zie geen verbetering

Mijn lief is ook zo. Ik heb hem aangespoord om er écht actief aan te gaan werken bij zijn psycholoog, want naast het feit dat ik het niet leuk vind voor onze zoon (hij is 2) en zelf ook gek kan worden, is het voor hem ook allesbehalve prettig. Dat jij het zou moeten accepteren vind ik dus een dikke no-go. Alleen al voor de potentiële invloed die het op jullie zoon kan/gaat hebben. Dat hij het moeilijk vindt om met bepaalde dingen om te gaan kan ik snappen en jijzelf ook, maar het is - naar mijn mening - geen gedrag om maar te blijven tolereren. Ik praat er met mijn psychologe de laatste tijd ook regelmatig over en ga met toestemming van mijn lief een lijstje aan zijn psycholoog bezorgen met de dingen die ik zie en opmerk. Een ander standpunt, want hijzelf ziet de ernst van zijn angst niet altijd in. En het neemt steeds vaker ongezonde proporties aan. Het mannetje is nog maar 2… Dus ja, ik zou absoluut geen vrede hebben met het feit dat je het moet accepteren. Professionele hulp lijkt me hier een nodige stap om je vriend te leren dealen met die angsten. Dat gaat bijgevolg ook invloed hebben op jou en jullie zien. Samen gaan kan dan ook een goeie optie zijn zodat er weer beide perspectieven zijn. Ik krijg vaak het verwijt dat ik te nonchalant ben omdat ik niet meega in zijn angst. Dan ben ik zogezegd niet verantwoordelijk. Maar ik ben niet snel bezorgd en maak mij gewoon niet snel druk (en dat komt ook door therapie dat ik een pak rustiger ben geworden). Ik laat onze zoon meer aanmodderen, proberen en risico’s nemen, maar zal altijd in de buurt zijn. Mijn lief zegt heel snel ‘nee’, ‘dat mag niet’, ‘dat is gevaarlijk’,… terwijl ik hem vooral wil laten ontdekken. Op een stoel klauteren? Prima. Maar mijn lief kan dat niet verwerken en belemmert hem daar regelmatig in, al is het wel ietsje gebeterd sinds ik hem duidelijk heb gezegd dat hij hem wat vaker moet laten doen. Zo zegt hij nu ook ‘papa heeft niet zo graag dat je dat doet’ in plaats van ‘dat mag niet’, opdat er toch al een onderscheid wordt gemaakt tussen ‘je mag het doen, maar ik vind dat moeilijk’ en ‘je mag dat niet doen’. Een kleine tussenstap. Ik begrijp je situatie helemaal en zou het niet zomaar zijn beloop laten gaan. Zelf ben ik al 15 jaar samen met mijn lief en ik weet dat die angsten al lang aanwezig zijn (ASS in combi met angststoornis/vermoeden van OCD), maar dat is geen excuus om er niets mee te doen. Zeker met een kind erbij word je geconfronteerd met het feit dat je aan jezelf ook soms wel nog wat moet werken. Bij de ene is er al wat meer werk aan dan bij de andere. Maar het zo laten? Neen, dat is voor mij geen optie. Heb je eventueel een neutrale tussenpersoon die je hierbij kan helpen? Iemand waar hij misschien beter naar luistert? Ervaring leert me dat je als koppel vaak niet altijd alles aanneemt van elkaar zonder dat de emoties oplopen of dingen persoonlijk worden genomen.

Op wat voor momenten ga je het gesprek aan met je man dat hij hulp moet zoeken? Is dat op rustige momenten of tijdens de discussies?

Jammer dat je man geen therapie wilt. Volgens mij zou hij daar veel baat bij kunnen hebben denk ik. Kan zijn dat ie toch een soort angststoornis aan het ontwikkelen is o.i.d. Dat is als moeder wel heel vervelend. Je kan niet zomaar op je man terugvallen en dat maakt het zwaar lijkt me..

Mijn man stond ook altijd binnen een straal van twee centimeter om onze dochter heen, voor als er iets ging gebeuren. Wilde ze iets, hop, hij had het geregeld. Ging iets mis, hop, dan stond papa het alweer op te lossen. Eerst maakte ik opmerkingen als onze dochter bij hem kwam met iets, van: dat vraagt ze nooit aan mij, dat vraagt ze alleen aan jou als jij er bent omdat jij dat voor haar doet, bij mij doet ze dat altijd gewoon zelf. Daarna heb ik gezegd dat het voor hem makkelijk te doen is om als helikopter-ouder te werk te gaan, want hij is nooit hele dagen alleen met haar. Als je de hele dag alleen met je kindje bent, dan weet je dat het een onmogelijke taak is om altijd erbovenop te zitten. Soms zag ik hem weer over onze dochter heb hangen en dan zei ik: daar is helikopter-papa weer 😅 Ook had ik uitgelegd dat ik nu al bezig ben onze dochter (nu twee jaar) voor te bereiden op school en de peuterspeelzaal straks als ze 3 is. Want daar moet ze ook dingen alleen doen, zonder papa en mama. En nu is het moment om haar al die zelfstandigheid te leren. Ik zei: voor jou maakt het niet uit als ze school niet leuk vindt, want jij bent niet degene die haar straks naar school gaat brengen. Dat ga ik doen. En ik ga ervoor zorgen dat ze niet hoeft te huilen elke keer als ik haar naar school breng, want dat kan mijn hart niet aan, en omdat jij altijd alles voor haar doet werkt dat mijn plan tegen. Want ik zit dan straks met een huilend kindje die ik weg moet brengen, dat is voor niemand leuk. Dat was voor hem wel een goede reden waarom ik niet wilde dat hij er altijd bovenop staat. Onze dochter is één keer gestikt en is één keer erg hard gevallen dat we 112 belden, daar kwamen denk ik zijn acties uit voort, hij voelde zich daar schuldig over en wilde dat nooit meer meemaken, ook al hadden we daar al over gepraat en had ik al gezegd dat het niemand z'n schuld is als zoiets gebeurt. Zelf heb ik angsten die niet ergens op slaan. Dat m'n man en dochter doodgereden worden als ze gaan wandelen ofzo. Daarvoor krijg ik wel hulp, maar die gedachten hebben weer andere (ggz gerelateerde) oorzaken. Wat mij heel erg sterkt is dat ik mijn EHBO diploma heb (ook kinder EHBO). Gestoken door een bij? Geen probleem, ik weet wat te doen. Vinger verbrand? Geen probleem, ik weet wat ik moet doen. Niet meer kunnen lopen op één voet? Geen probleem, ik weet wat te doen. Kans op een koortsstuip? Geen probleem, ik weet wat ik dan moet doen. Wellicht, omdat je man geen hulp wil zoeken (en de wachtlijsten voor therapie zijn laaang), kun je hem inderdaad helpen. Boek een EHBO cursus voor jullie beiden, geef hem die zekerheid dat hij weet wat hij moet doen voor als het mis gaat, zodat hij de vrijheid geeft het mis te laten gaan. En sommige kindjes zijn zelf ook voorzichtig, hier is ze bijvoorbeeld echt bijna nooit gevallen tijdens het (leren) lopen of rennen. Ze is nog nooit ergens vanaf gevallen. Ze heeft geen kapotte knieën of schaafwonden of blauwe plekken. Eigenlijk na die ene keer dat ze was gestruikeld en we 112 belden (wat achteraf niet had gehoeven hoor, we konden gewoon thuis blijven met haar 🤭) heeft ze nooit meer hoeven huilen omdat ze is gevallen ofzo (dus al ruim een jaar niet meer), want ze is zó voorzichtig. Ze zegt ook altijd tegen zichzelf 'voorzichtig' en 'je kunt het!' als ze aan het klimmen en klauteren is. Want ze mag van mij alles. Oh, je wil op een eng, hoog, klimtoestel in de dierentuin voor grote kinderen? Tuuurlijk kind! En ik zet haar erop. Terwijl m'n man van een afstandje toekijkt en duizend doden sterft. Hij laat het in ieder geval wel toe. Heel lang verhaal kort: je kunt hem niet dwingen om hulp te zoeken. Misschien is het de oververmoeidheid die hem bang maakt. Of misschien is hij bang voor het onbekende. Maar misschien kun jij hem laten realiseren waarom je het zo erg vindt wat hij doet. En dat hoeven jullie geen ruzie om te maken. Jij voelt iets en dat mag je delen, hij mag ook zijn beweegredenen delen. Communicatie is denk ik de enige oplossing hier. En hij mag jullie kindje best wel vertrouwen, dat kun je ook zeggen. Succes in ieder geval, het is niet leuk zo nee.

Dit is wel heel extreem. Ik zou zeker therapie volgen want dit klinkt niet als normale angst.

Joh, wat een vervelende situatie. Ik herken het een beetje van mezelf en denk dat er inderdaad professionele begeleiding nodig is om de oorzaak aan te pakken. Bij mij komt het gevoel van controle willen hebben uit stress/depressie voort (dat hoeft voor jouw man natuurlijk niet zo te zijn). Ook al wil je dan relaxter zijn als ouder, op mentaal vlak heb je dan niet de ruimte. Veel sterkte in ieder geval!

Het lijkt me duidelijk dat het belangrijk is dat hij hier hulp voor gaat zoeken, maar dan blijft over: hoe ziet hij dat in. Ik zou dit vooral blijven bespreken op momenten dat jullie géén ruzie hebben. Gewoon open en met respect voor elkaar. Zonder hem te beschuldigen, maar wel door te benoemen dat jij het hem (en jezelf en je kind) gunt om minder in angst te leven en dat jij hem daar bij wil helpen. Je helpt hem niet door er steeds verder in mee te gaan. Vraag of hij ervoor open staat om daar samen aan te werken, met of zonder hulp. Een scheiding aanvragen vind ik wel meteen wat ver gaan. In tegenspoed moet je dan eerst alle andere opties geprobeerd hebben vind ik. Eventueel zou relatietherapie nog een optie zijn om jullie communicatie en begrip naar elkaar te verbeteren, want dat lijkt niet echt lekker te lopen. Als hij echt nergens heen wil dan kun je zelf nog met iemand gaan praten (huisarts/praktijkondersteuner) zodat je meer tools krijgt om hiermee om te gaan. Wie weet wil hij dan na een tijdje wel een keer mee, of verandert hij doordat jij er anders in gaat staan. Allemaal niet makkelijk hoor, zeker niet met een jong kind. Klinkt alsof het voor hem allemaal nogal overweldigend is. Denk dat dat voor veel ouders zo is in het begin, maar hij blijft er wel in hangen. Misschien zou het ook nog kunnen helpen om samen dingen te lezen over risicovol spelen bijvoorbeeld? Succes in ieder geval!

Goh ja.. Als het nu allemaal heel reële angsten waren geweest, dan had ik gezegd, geef je man de ruimte en accepteer het. Maar in dit geval vind ik zijn vermijdingsgedrag wat betreft het aangaan van therapie op zichzelf al therapiewaardig. Kinderen moeten leren, en ook de kans krijgen zich te ontplooien. Zoals ik het lees ontneemt je man dat je kind nu en daar zou ik dan op insteken bij hem. Heel rot allemaal vind ik, zeker omdat jij zelf ook al veel leuks hebt moeten missen met je zoontje. Maar wellicht kun je het dus zo draaien dat je man gaat inzien dat het overbeschermen van jullie zoon juist eerder zal leiden tot ongelukken etc. Omdat hij nergens aan gewend is.

Voor de lange termijn lijken mij deze zorgen nadelig voor de ontwikkeling van je kindje… kinderen leren zo veel door te vallen en opstaan (zowel letterlijk als figuurlijk) misschien is dit een andere ingang om het gesprek over te hebben? Niet dat jij je eraan irriteert/hij niet zo overbezorgd moet zijn maar samen kijken wat je kind nodig heeft om gezond te ontwikkelen tot een evenwichtig en zelfstandig iemand. Welke activiteiten horen bij welke leeftijd? Cb kan je hier ook vast bij helpen. Ik vind in iedergeval zéker niet dat jij en jullie zoontje je hierin moeten (blijven) aanpassen!

Het blijken geen reeële angsten te zijn maar echt een overbezorgdheid als ik het zo lees.. Ik denk dat hij hier dan beter hulp voor zoekt, want zo leven is echt niet aangenaam voor jullie allemaal.. Succes!

Of de angsten nu reëel zijn of niet, je man ervaart ze wel. En dat is denk ik belangrijk om in jullie communicatie te onthouden. En hoewel deze angsten waarschijnlijk uit zorgzaamheid zijn ontstaan, zitten ze nu jou en Max in de weg. Ik denk dat het goed is om op een rustig moment hier een gesprek over aan te gaan. Niet verwijtend, maar uitleggen wat dit gedrag met jou en Max doet. En voorzichtig aansturen op therapie. Want ik denk dat hij daar echt bij gebaat zou zijn. Benadruk wel dat therapie geen falen is, maar dat het kan helpen om zijn angst te verminderen. Als een psycholoog een te grote stap is, kan hij ook naar de praktijkondersteuner.

Misschien helpt het om het erover te hebben met een tussenpersoon?

Heb ook een vriend die overbezorgd is als het om zijn zoontje gaat (bijna 6), door er met hem over te praten en te laten zien dat dat echt niet altijd nodig is (mijn kinderen leven ook nog bijna 10 en 5 en die doen echt van alles wat bij kind zijn hoort) gaat het wel steeds beter. Misschien kan je hem proberen uit te leggen dat het beter is wat los te laten ook voor zn zelfstandigheid en zelfvertrouwen (dat werkte en werkt hier nog steeds). Mijn dochter is een jaar jonger dan hij maar een stuk zelfstandiger.

Ik denk ook direct aan OCD als ik dit lees. De angsten van je man zijn er, dat klopt. Maar eigenlijk geldt net als met alle psychische problemen dat het beste voor jullie gezin is (waaronder voor hem) dat hij met stapjes zijn angsten gaat uitdagen. Bijvoorbeeld door middel van exposure therapie / cgt. Als hij dit doet dan gaat hij merken dat als hij wel op stap gaat met jullie nadat de kleine een uurtje minder heeft geslapen, dat dat gewoon goed gaat en zo zijn angsten uitdagen. Net zoals dat iemand met een diepe depressie langzaamaan moet opbouwen naar activiteiten vanuit bijvoorbeeld veel rusten etc. Uiteindelijk wordt de angst vaak minder en wordt er (meer) plezier ervaren. Het is onredelijk van hem om te verwachten dat jij je altijd moet schikken naar zijn onredelijke angsten.

Ik zou hem eerst de kans geven om toch of er zelf stappen in te zetten tegen die angst in of met behulp van therapie. Als hij dit over langere tijd (zeker gezien jullie kind ondertussen ook ouder wordt en dus over het algemeen nog minder kwetsbaar) blijft weigeren en er is geen verbetering dan zou ik inderdaad mijn conclusies trekken als je er niet mee kan leven. Want dan gaat het echt niet meer veranderen. Sommige mensen zeggen hier "je kunt hem niet dwingen om hulp te zoeken" en dat klopt helaas maar wat ook klopt is: hij kan jou niet dwingen te blijven accepteren dat hij zijn angsten niet aanpakt en jullie wereld als gevolg daarvan zo(veel) kleiner maakt.

Mijn man heeft wel graag de controle en kan het lastig vinden als de kinderen niet gaan slapen ofzo maar durft ze verder redelijk los te laten. Die controledrang kwam ook voort uit een depressie die bij opliep na de geboorte van de eerste. Ik zou in eerste instantie compromissen zien te vinden. Bij de kinderboerderij wel uit de buggy maar dan aan de hand bijvoorbeeld. Samen geitjes (op de rug) aaien en daarna handen wassen. Afspreken dat hij de glijbaan alleen mag doen maar het klimrek niet. Afspreken dat als jij het eten doet hij ergens anders gaat zitten en dat jij je er niet mee bemoeit als hij het liefste het eten zou pureren. Oftewel dat jij de ruimte gaat krijgen om jullie zoontje te leren ontdekken waarbij je langzaam het vertrouwen gaat opbouwen voor je man. Maar als ik hem was zou ik even langs de praktijkondersteuner gaan. En dan niet met de reden dat hij jullie kleine wat tekort doet, want dat komt aanvallend over, maar dat je het hem gunt om onbezorgder tegenover jullie zoontje te staan.

Dat klopt niet hoor. Bij OCS (in het Engels OCD) is er specifiek sprake van obsessies en dwanghandelingen, dus bepaalde dingen tig keer blijven herhalen (zoals controleren of het gas wel uit is, of handen blijven wassen vanuit een ritueel). Het klinkt daarom eerder als OCPS, ASS of gegeneraliseerde angststoornis.

Dit lijkt op ASS vind ik (ben er bekend mee). Misschien eens onderzoeken of je man dit heeft?