Overdrijf ik?

Heftig verhaal zeg! Ik snap zelf niet zo goed dat als je band met je ouder zo beschadigd is, ze 2x per week oppassen... Je wordt hierdoor veel met ze geconfronteerd en daarbij zullen ze naar je kind dingen doen die jij anders zou willen. Dit is wel het risico ook als je hen laat oppassen, dan heb je die controle niet. Ik vind je zeker niet onredelijk. Ik vind dat je het jezelf erg lastig maakt door hen op te laten passen waardoor je ze veel ziet en spreekt Ik zeg niet dat je contact zou moeten verbreken maar er zijn veel onderwerpen waar jullie nu eenmaal niet uit gaan komen..

Jeetje... Wat ontzettend naar voor je zeg! Ik heb zelf ook rond die leeftijd iets soortgelijks meegemaakt. Mijn moeder is hierin altijd een grote steun voor me geweest ondanks dingen waar ze zelf mee moest dealen. Ik vind dus zeker niet dat jij onredelijk bent! Ik ga je ouders niet aanvallen of wat dan ook want daar heeft niemand iets aan maar ik wil je wel zeggen dat je jezelf op 1 moet zetten en doen wat voor jou goed voelt! Misschien kun je nu alsnog een psycholoog benaderen? En dan daarna een keuze maken die voor jou het beste voelt? Anyway, heel veel sterkte en niet aan jezelf twijfelen!

Hoi lieve TS Wat ontzettend naar! Je overdrijft absoluut niet, voor mij ziet het er oprecht als een trauma uit inclusief emotionele verwaarlozing omdat je er niet over mocht praten. Ik herken dat laatste en heb om verscheidende redenen daarom voor mezelf gekozen en geen contact meer met mijn moeder (je mag me pb sturen). Dit is geen gezonde situatie, het is tijd dat je voor jou kiest, hoe moeilijk ook want richting ouders zit er altijd een stuk loyaliteit. Ik voel enorm met je mee. Heel veel sterkte lieve TS! Dit is absoluut niet makkelijk

De band met je ouders is, al jaren, behoorlijk beschadigd. Als ik het zo lees heb je het gevoel op eieren te moeten lopen wat betreft uitspraken richting hen. Ik vermoed dat ze nietopen staan voor een gesprek met een derde erbij, om alles, vanaf het eerste moment wat je beschrijft, goed uit te spreken. Dat zou me wel de beste oplossing lijken. Hoe zie je zelf voor je dat de lucht geklaard kan worden?

Jemig wat heftig wat je hebt meegemaakt en ik vind het heel erg voor je hoe je ouders je destijds hebben behandeld. Heb je inmiddels opnieuw hulp kunnen zoeken om dit te verwerken? Dat lijkt me in elk geval een mooie stap. Je overdrijft totaal niet en ik zou per direct gaan zoeken naar een andere opvangmogelijkheid. Is er iemand in de omgeving die een dag kan overnemen en misschien zelf een dag minder werken? Of naar de opvang? Ik zou al mijn opties verkennen en mijn kind absoluut niet meer daarheen brengen. Als je jezelf al niet veilig voelde bij hen, hoe kan je je kind dan met een gerust en veilig gevoel daar achterlaten? Ik zou ook duidelijk aangeven waarom je deze keuze maakt en dat zij bij zichzelf mogen gaan nadenken hoe ze dit willen oplossen vanuit hun kant. Jij kan niet de enige zijn die vecht en werkt voor deze familieband. Ouders zijn geen heilige mensen die alles mogen doen en dat je dat als kind maar moet slikken. Zeker niet nu je je eigen gezin hebt. Veel sterkte🩷

Jeetje vrouw, wat een verhaal! Onredelijk? Zeker niet. Dit is je gevoel en dat mag er zijn. Wat heb je wat meegemaakt zeg... Erg verdrietig. Ik zou je willen adviseren naar je gevoel te luisteren en ernaar te kijken waar jij behoefte aan hebt. Niet kijken naar hoe het er bij anderen eraan toe gaat of wat 'normaal'is. Ikzelf heb turbulente jeugd gehad, waarbij ook sprake was van onveilig voelen. De band met mijn ouders was toen ik uit huis ging redelijk. Sinds de komst van onze dochter ben ik kritisch gaan kijken naar de mensen die ik in het leven van mn kinderen wil hebben. Maar ook die ik in m'n leven wil hebben. Na veel nadenken en aanvoelen voelde ik dat geen contact het beste was. Wat een RUST!

Och wat verdrietig dat je dit zo allemaal hebt mee moeten maken! Ik vind je absoluut niet overdrijven. Het is met ouders zo lastig, met loyaliteit, afhankelijkheid en het zijn je ouders. Ik snap dat ze oppassen, maar dat je nu twijfelt! Dat kan zo een grote worsteling zijn. Ik vind dat smollpingu het precies goed omschrijft! Ik kan er weinig anders aan toevoegen. Wat je vertelt, en als buitenstaander, denk ik dat de situatie niet gezond is met je ouders en zou ik een vorm van afstand nemen. Evt met hulp, want dit soort dingen zijn gewoon erg ingewikkeld om alleen te doen.

De oppas kon helaas niet anders, ik werk in het weekend dus is er niet echt opvang beschikbaar. Mijn man werkt 45 uur in de week en is ons huis aan het verbouwen, waar hij dus alleen tijd voor heeft in het weekend. De oppas is dus gelukkig een tijdelijke oplossing, maar ik vrees dat ze het ook niet goed oppakken als het straks niet meer nodig is. Ze hebben het al gehad over dat ze eigenlijk 1 dag vaste oppas willen houden met logeren erbij, dat hebben ze meegedeeld en niet gevraagd, dus ik ga er vanuit dat ze al 100% overtuigd zijn dat dat ook gaat gebeuren..

Hè, wat akelig en verdrietig voor je. En helemaal niet vreemd dat zo'n heftig incident en de nare, bedreigende en beschadigende reactie van je ouders daarop nog steeds jullie relatie kleurt. Ik zou eerst gaan werken aan je eigen herstel en daarna pas weer denken aan de relatie met je ouders. Er bestaan ook therapievormen om samen dit soort traumatische ervaringen een plek te geven, als jullie daarvoor open staan. Maar eerst en vooral mag je aan jezelf denken! In ieder geval zou ik zsm op zoek gaan naar een andere opvang voor je kind, zodat je niet meer afhankelijk van ze bent.

Zo heftig! Echt heel naar voor je. Het klinkt niet gezond en zou hier zeker hulp bij zoeken. (Kan het zijn dat je je verhaal al eerder gedeeld hebt hier? Ik heb dit verhaal al eens eerder gelezen. Heb je toen geen goede adviezen gekregen? Of zit je er nu weer erger mee dan toen?)

Je overdrijft absoluut niet. Jouw veilige haven was en is nog steeds (!) niet veilig meer. Daar heb je nu nog steeds last van. Ik zou de oppas z.s.m. stoppen, want je hebt geen flauw idee wat ze met jouw kind (kunnen) doen. En laat ze maar weten wat de reden is. Het feit dat ze al tien jaar lang zwijgen over wat er allemaal met jou is gebeurd is verschrikkelijk. Ik zou het contact met ze sterk heroverwegen, want stress kan zo'n nare uitwerking hebben op je lijf en geest. Is dat het echt waard? Ik weet van dichtbij hoe moeilijk het is om de banden te verbreken en hoe vaak je daarvoor over je eigen grenzen bent heengegaan, maar je mag jezelf echt bovenaan zetten. Pas op jezelf en je gezin!

Ik lees dit echt met tranen, wat vind ik dit erg voor jou. Je ouders hebben je zwaar emotioneel verwaarloosd en mishandeld bovenop een trauma dat je al had. Ik begrijp heel goed dat je een loyaliteit voelt naar je ouders en dat die band verbreken iets heel moeilijks kan zijn. Dat beslis je niet zomaar. Maar als ik als buitenstaander dit lees denk ik; jouw ouders hebben echt geluk dat jij ze nog wil zien, daar mogen ze jou op hun blote knieën voor bedanken. Want hoe zij jou als kind (tiener) hebben behandeld gaat alle grenzen te buiten. Wat enorm lief van jou dat jij het trauma van je eigen ouders in overweging meeneemt. Dat hoef je helemaal niet te doen eigenlijk, dit is aan hunzelf om op te ruimen of op zijn minst niet mee te laten spelen in hun gedrag richting jou. Je vraag is of je onredelijk bent… mijn antwoord daarop is: ja je bent onredelijk, maar dan vooral naar jezelf. Je hoeft niet te dealen met ouders die geen excuses maken voor zulke erge mishandelingen (je hoofd tegen het dashboard en haren uittrekken is echt niet mild) ik denk dat gedrag van de mensen om je heen laat zien hoe ze over je denken, als je moeder zegt niet nog een kleinkind te hoeven… dan zegt ze toch genoeg? Maar mijn hemel… wat pijnlijk voor jou. Ik hoop dat het je lukt om jezelf en je gezin op nummer 1 te zetten. En als ik in jouw schoenen stond… dan had ik minstens grote afstand van ze genomen of toch de band verbroken. Dit verdien je niet! Dikke knuffel!!

Ten eerste, heel heel heel erg naar wat je hebt meegemaakt. Dat had je niet moeten overkomen en het is NIET jouw schuld. Daarbovenop echt vreselijk hoe jouw ouders hiermee om zijn gegaan. Verdubbelt het trauma niet maar echt x3! Totale onkunde en ze hebben zichzelf het slachtoffer gemaakt, terwijl jij het slachtoffer was. Ik zou daar echt nog hulp voor zoeken om dat allemaal te verwerken, óók voor het trauma dat je met je ouders hebt opgelopen. Juist dat. Ten tweede, ik zou heel snel naar je gevoel luisteren. En stoppen met je ouders laten oppassen. Daar krijg je zooooveel gezeik mee, dat geef ik je alvast op een bord. Tuurlijk gun je het je kind en je ouders. Maar ze hebben het recht niet op hun kleinkind, dat moeten ze verdienen. En zoals ik nu lees, erkennen je ouders nog steeds helemaal niks. Waar zit de zelfreflectie knop bij deze mensen? Het lijkt erop alsof ze die missen. En zo’n knop heb je 100% nodig als je de verantwoordelijkheid hebt over een kind. Mijn advies zou zijn; zoek zsm hulp voor jezelf, als een cadeau aan jezelf (en je kind later). En stop met de verantwoordelijkheid geven over je kind aan je ouders. Je kan ook aan hun band werken op andere manieren. Op visite bijvoorbeeld waar je zelf bij bent en alle controle hebt. Een KDV met geschoolde mensen klinkt 100x als een beter alternatief dan je ouders laten oppassen. Heel veel sterkte met je verwerking. En focus op verandering binnen jezelf (en het geluk vinden binnen jezelf) en niet op verandering bij je ouders. Dat is trekken aan een dood paard. En zonde van al je mooie energie! ♥️

Ik wilde reageren maar Chil zegt eigenlijk alles wat ik wilde zeggen. Je overdrijft niet, als het een woord was zou ik zeggen dat je onderdrijft. Heel veel succes en sterkte ❤️

Oh en boekentip die ik vaak zie van mensen die een soortgelijke jeugd hebben gehad: Ongezien opgegroeid van Lindsay C. Gibson.

Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd. Zou graag mijn verhaal met je willen delen maar dan wel privé ❤️

Je bent absoluut niet onredelijk. Het is vreselijk wat jij hebt meegemaakt en dat je ouders zich dan vervolgens zo opstellen maakt het misschien nog wel erger. Het gaat uiteindelijk ook niet om wat er precies is gebeurd, maar om hoe het bij jou binnen is gekomen. Ik heb zelf ook trauma's en te maken gehad met seksueel geweld. Ik heb dit nooit gedeeld met mijn ouders, omdat ik hun steun ook niet ervaar. Zon band met je ouders is heel erg ingewikkeld. Aan de ene kant houd je van ze en blijf je altijd een soort opzoek naar hun steun, begrip en goedkeuring, maar aan de andere kant bent je boos en verdrietig en weet je dat die steun er nooit gaan zijn. Soms zijn ouders hiertoe (gewoon) niet in staat. Het heeft mij geholpen om inderdaad wel meer afstand te nemen (heb wel contact), maar de irritatie/pijn/boosheid is zeker niet weg en in situaties als die jij noemt, borrelt dat natuurlijk op. Voor je eigen rust misschien goed om hier nog eens met een professional over te praten? Twijfel vooral niet aan jezelf en aan je eigen emoties. Veel sterkte 🍀🍀

Jouw kind he.... Dus hoe lastig ook, jij mag dit weigeren!

Je overdrijft niet. Heel snel zorgen dat je zoontje niet meer naar je ouders gaat. Hoe gaat dat straks als je zoontje peuter buien krijgt en je ouders flippen en jij bent daar niet bij? Je vergeeft het jezelf nooit meer als er iets vergelijkbaars met je zoontje gebeurd en er vervolgens niet over gepraat mag worden.

Bedankt voor jullie reacties en lieve woorden! Ik zie veel reacties waarin therapie genoemd wordt en ik zie dit wel als een teken om dat eindelijk te gaan doen. Er is me altijd best veel schaamte aangepraat en ik kom uit een cultuur waarin het echt taboe is om over problemen binnen je gezin te praten. Ik wil graag dit generationeel trauma doorbreken en ik wil absoluut niet dat mijn zoontje hier ooit last van krijgt. Mbt tot oppas: we gaan nog eens kijken wat onze opties zijn, hoewel het tijdelijk is voel ik me er toch niet heel prettig bij. Ik ben niet perse bang dat ze mijn zoontje ook zo behandelen, want bij mij was het tot ik een jaar of 12 was ook allemaal goed. Het is vooral een dingetje dat het gaat op hun manier en die komt niet bepaald overeen met mijn manier. Er is dan ook geen ruimte voor feedback en dat is vooral wat mij een naar onderbuikgevoel geeft.