Overleden opa/oma.

Mijn vader is overleden toen ik 27 was, ben nu 34 en voor het eerst zwanger. Hij zal zijn kleinkind ook nooit zien. Ik zal zeker verhalen vertellen en ook foto's laten zien. Hij hoeft niet vergeten te worden ook al is hij er niet meer.

Ik heb zelf mijn twee opa’s niet gekend. De ene is overleden voor ik geboren werd en de ander toen ik heel jong was. Ik heb inderdaad foto’s gezien en verhalen gehoord. Toch lastig want ik ken ze gewoon niet, ook niet door die verhalen en sta er eigenlijk ook nooit bij stil dat het mijn opa’s zijn. Ik denk dat je niet meer kunt doen dan wat je van plan bent, hoe moeilijk dat ook is.

De vader van mijn man is 4,5 jaar geleden overleden, mijn man was toen 24. Ook hij heeft er veel moeite mee dat hij zijn aanstaande vaderschap niet met z’n eigen vader kan delen. Ook heb ik hem helaas niet gekend, wat het nog iets leger maakt. Wel vernoemen we ons zoontje deels naar hem, en zal mijn man (en zijn gezin) de herinneringen levend houden door foto’s en vertellen.

Mijn moeder is overleden toen ik 17 was (ben nu 29). En mijn vader..ja die wilt gewoon een happy leven met z’n vrouw en daar horen geen kinderen bij. Mijn zoontje is nu 9.5 maand. Sinds ik zwanger was en vooral toen me zoontje geboren was had en heb ik het best zwaar als ik er aan denk dat hij nooit een opa of oma zal hebben. Ik heb een mooi schilderij van me moeder hangen waar hij soms naar staart (dan breek ik natuurlijk) en dat zeg ik ja dat is je oma. We wisten dat me moeder kwam te overlijden dus mijn moeder heeft destijds een camera gekocht en die hebben wij in een hoekje in de woonkamer gezet en de camera gewoon laten lopen. Puur voor ons als herinnering en onze dagelijkse ding te filmen. Dit zal ik zeker later aan me zoontje laten zien en ik ga af en toe naar me moeders graf met hem. Dan word je weer even met je neus op de feiten gedrukt hé… sometimes life is so unfair 💔 sterkte meid. Hij zal trots op je zijn!

Mijn vader is overleden toen ik 32 weken zwanger was.(febr 20) Hij was al een paar jaar ziek en hij had zelf in januari al gezegd dat hij dacht dat hij de geboorte niet ging redden, maar dat heb ik genegeerd. Ik was half februari dan ook in shock dat hij was overleden. Ik zou 2dagen later immers gewoon nog bij hem op visite gaan ivm onze verjaardag. Het was stressvol en verdrietig, maar juist het kleine meisje in mn buik hield me op de been. Alles zat tegen toen, hoge bloeddruk, ik hoorde dat ik een keizersnee moest en toen ik eindelijk tot rust mocht gaan komen tijdens zwangerschapsverlof, kwam corona....en kwam er een lockdown...toen had ik opeens de grote kinderen thuis en moest ik juf gaan spelen voor mn 9 jarige. Dat was echt heel pittig en kostte heel veel energie. Hij vond dat ook heel lastig en was ook snel boos en gefrustreerd als ik hem moest helpen. Dus ipv rust kreeg ik eigenlijk nog meer druk en stress. Toen mijn meisje (9-4) werd geboren was dat heel mooi, ze was ècht ons lichtpuntje en voor de rest van de familie was het ook echt een kadootje. Mijn moeder mocht helaas de eerste weken niet op kraamvisite (ja in de tuin...) pas na 6 weken kon ze knuffelen. En dat terwijl ze net haar man verloren was. Dat deed pijn natuurlijk. Helaas werd mijn moeder in september opeens heel ziek (uitgezaaide kanker) en is ze binnen 3 weken ook overleden 😔 Mn dochtertje was pas 6 maanden.... Ik ben nu 9 maanden verder en ik kan er eigenlijk nog niks mee...ik ga door en het is op de achtergrond (mn meisje helpt me er ook nu echt doorheen, tis zo'n heerlijk grietje en ze geeft ons echt vreugde) Dinsdag was mijn zoon jarig (11) en gisteren vierden we zijn verjaardag. Wel kleiner dan normaal, maar best veel mensen (sinds corona) toen merkte ik wel echt dat ik mijn ouders hier miste. Ik zei nog..vorig jaar was oma voor het eerst helemaal alleen op zijn verjaardag en nu zijn ze er allebei niet. 😔 Maar ook nu weer, zorgde mijn meisje voor leven in de brouwerij. Ze vond het helemaal gezellig al die mensen in de tuin die haar aandacht gaven en om haar moesten lachen. Ze genoot er echt van, tsja...ik dan dus ook 🥰 Voor iedereen die een van zn ouders is verloren, heel veel sterkte.

Ze is nu pas 15 maanden, dus nog erg jong, maar ik zal haar zeker vertellen over opa en oma. Soms zwaait ze savonds naar boven en zeg ik gewoon, ooh ben je naar oma aan het zwaaien ? Maar ze gaat mijn ouders zeker leren kennen,.maar helaas niet op de.manier die we hadden gehoopt. Ik denk dat het voor haar een ver van mn bed show gaat zijn en als ze het niet belangrijk vindt of geen interesse heeft...prima, snap ik. Ik heb 2nichten die ik niet ken (geen contact mee) maar mn broer kent ze nog wel van vroeger en toen mijn vader overleed kwamen ze opeens in beeld...mn broer vond het leuk, ik niet.... 2 vreemden..ik had er echt niks mee en had die behoefte ook helemaal niet....dus ik kan me voorstellen dat dat zo voor mijn meisje ook kan voelen

Jeetje wat emotioneel om te lezen dat jullie al 1 of beide ouders moeten missen. Dat is echt pittig. Ik heb zelf een opa nooit gekend, mijn vader kon er niets over vertellen want die was zelf maar 2 jaar. Ik sta er bijna nooit bij stil maar soms vraag ik me wel eens af... hoe zag hij eruit? Hoe was hij? Heb ik wat van hem meegekregen. Ik vind dat jammer wij hebben zelf ook niemand meer die dat kan vertellen. Mijn oma was ook al toen ik jong was overleden. Van mijn vader. Die kan ik me nog wel herinneren. Maar die herinneringen vervagen steeds meer. Ik weet alleen nog goed bijv dat we altijd een bastonje koek kregen en dat we altijd een frietje mochten gaan halen. En haar kaptafel. stom hè😅 Nu is hebben we veel meer techniek. Foto's, filmpjes. Ik vind goed en belangrijk dat jullie het de kinderen vertellen zodat ze dus zich niet hoeven afvragen hoe een persoon was. Maar gelukkig is het gemis er niet. Omdat we iemand eigenlijk niet kende.

De moeder van mijn man is 5 jaar geleden overleden. Helaas heb ik haar zelfs niet gekend. Ons zoontje is bijna 16 maanden en afgelopen week was haar sterfdag. Wij hebben toen samen met hem kaarsje aangestoken bij haar foto. Op een of andere manier leek hij het te begrijpen want hij wees er de hele tijd naar en zei dan oma (op zijn manier). Nu staat de foto er nog steeds (de foto staat het hele jaar op het kastje) en gaat hij er wel eens naartoe aan aait dan het fotolijstje

Ik weet nog niet hoe we het gaan invullen. Mijn vriend zijn vader is er niet meer en mijn moeder leeft niet meer. Ik vind het wel ontzettend moeilijk dat mijn moeder mij niet kent als moeder en haar kleinzoon nooit zal gaan ontmoeten. Hij is op haar sterfdag geboren, dus het zal vast wel ter sprake komen ❤️

Mijn vader is 5 maanden geleden overleden. Ik ben nu 13 weken zwanger. Ik heb al 2 kinderen, maar de derde zal opa nooit ontmoeten.. Ik weet nog niet hoe dit in te gaan vullen. Maar ik zou zeker wel willen dat de jongste weet wie opa is, ook al zal hij/zij opa nooit kennen. Ik hoop dat de verhalen en foto's hem nog in ons midden kunnen houden.

Mijn vader is overleden toen ik 12 was. Ik vind het erg jammer dat onze kindjes hem nooit zullen ontmoeten. Mijn moeder is een paar jaar geleden opnieuw getrouwd en ik noem hem wel gewoon opa. Als ze oud genoeg zijn zal ik vertellen over hun echte opa die er helaas niet meer is.

Niet overleden maar helaas door omstandigheden al 10 jaar geen contact met vader. Gaat ook nooit meer gebeuren. Dus een beetje anders maar toch soort van hetzelfde gevoel. Mijn dochter is nu bijna 1 en kent hem dus ook niet. Soms vraag ik me wel af of hij weet dat hij ‘opa’ is en wat hij ervan vind. Maar ik het een super lieve stiefvader en dat is haar opa😊. Als ze er later naar vraagt weet ik nog niet wat we erover gaan vertellen.

Mijn vader is ook 3 jaar geleden overleden, ik heb een grote foto van hem en mij in de woonkamer hangen. En elke dag loop ik er even langs met mijn zoontje ( bijna 1.5 ) en zeg ik opa en mama, hij wijst dan altijd en moet dan lachen. Ik heb nog geen idee hoe ik dit later ga doen. Want zovele foto's ect heb ik ook niet. 😔 tis Wel heel lastig want hij zal indd ook nooit zijn andere opa leren kennen. Maar er zijn genoeg mooie verhalen die wij kunnen vertellen💙 voor de rest zal het denk ik wel soort van automatisch komen denk ik met verjaardagen feestjes ect.

Mijn vader is 6 weken geleden overleden en over 6 weken moet ik bevallen. Ik zal men kindje alles vertellen over hem want hij was men alles. Men zoontje zal ook zijn naam dragen als 2de naam

Vlak nadat we bekend hadden gemaakt dat we zwanger waren, bleek mijn schoonmoeder ernstig ziek. Vlak na de 1e verjaardag van mn oudste dochter overleed ze. Kort daarna bleken we zwanger van de tweede. De jongste heeft ze nooit mogen vasthouden en de baby tijd van de oudste heeft ze niet van kunnen genieten als zou moeten. Ik merk aan mn man dat wanneer mijn ouders er beide zijn, hij dit moeilijk vind. Vooral omdat de oudste zo erg naar beide oma's toe trok. Mijn dochter snapt er niks van. Ze weet wel nog hoe haar oma eruit ziet, ze herkent haar op de foto's, best bijzonder is dat. Zo laten we nu regelmatig foto's zien zodat ze haar blijft herkennen. Het is zo moeilijk, je wilt je kinderen een mooie band zien opbouwen met opa én oma, je wilt een positieve sfeer met verjaardagen. Mijn jongste zal de pop die ieder kleinkind (de meisjes) kreeg van oma nooit van haar krijgen. Misschien iets materialistisch, maar ik heb liever dat ze die van de oudste delen dat dat iemand anders een pop geeft. Wat wel bijzonder is dat mijn oudste naar het graf van oma zwaait als we naar de begraafplaats gaan 'dag oma' zegt ze dan. Misschien aangeleerd, misschien denkt ze dat oma daar beneden woont, maar ze weet wel precies wie we bedoelen en dan lacht ze ook altijd, ergens heeft ze dus nog die positieve associatie met haar.

Sterkte! Herkenbaar. Mijn vader is afgelopen november overleden na een kort ziektebed van 4 maanden.. Toen ik net wist dat ik zwanger was kreeg hij de diagnose nierkanker en later bleken er overal uitzaaiingen te zitten 😔 Toen ik 24 weken was is hij helaas overleden 😔 Ik mis hem iedere dag. Er staat een foto van hem in onze woonkamer en mijn dochtertje (nu 4 maand) kletst soms tegen de foto. Ik ga haar wel bepaalde typische dingen van hem leren/meegeven zoals zijn passie voor muziek, bepaalde uitspraken die hij deed, grapjes die hij maakte enzovoort 🙂 Ik vind het nog steeds niet te bevatten dat hij er gewoon niet meer is.. Het lijkt net alsof ik nu in een heel nieuw leven beland ben zonder hem en met mijn kind erbij.. Alsof die twee dingen ook niet samen gaan ofzo.. Zo verdrietig dat ze elkaar nooit hebben ontmoet 😢

Ik voel met je mee en herken het helemaal. Ik zit in een nare situatie met m’n ex man en denk alleen aan hoe zou het zijn als m’n vader hier was . Wat zou hij hier van vinden ? Hoe zou hij omgaan met de kleine etc..