Overleden ouder

Heb dit (gelukkig) niet meegemaakt, maar wil je heel veel sterkte en liefde wensen😘 Lijkt me vreselijk lastig!!

Ik heb het niet dicht op elkaar meegemaakt maar mijn vader is helaas wel overleden. Dat is nu ruim 10 jaar terug, mijn zoon is nu 1,5. Het verdriet is er natuurlijk wel bij mij maar niet meer zo vers als bij jou. Er zijn bij mij ook nog steeds momenten dat ik ineens een pang voel en denk, mijn vader kent mijn zoon niet en mijn zoon zal nooit zijn opa kennen. Kleine dingen als samen iets bouwen of timmeren zal hij nooit doen met mijn vader. Dat blijft nog verdrietig vind ik. Hele dikke knuffel ❤️

Hoi! Ik heb dit ook. Mijn dochtertje is van 28 september en mijn vader is 27 december overleden. Hij was ook ziek en wilde zooo graag ons dochtertje nog meemaken. Dat is dus gelukt, maar het maakt mij ook erg verdrietig dat hij toch nog vrij plotseling is overleden. We hadden op meer tijd gehoopt. Daarnaast is mijn zus 3 jaar geleden overleden en haar mis ik ook iedere dag. Dus ik begrijp jouw dubbele gevoel goed. Ook al is dit ons vierde kindje. We hadden al drie zoontjes en ons dochtertje is een fantastisch cadeau, waar mijn vader ongelooflijk blij mee was en mijn zus zou ook zo blij zijn geweest. Maar helaas.. Heel veel sterkte voor jou in ieder geval. Het is niet makkelijk.

Ik was 25 week zwanger van mn middelste toen mn vader compleet onverwacht overleed. Mn oudste was toen 2. Hij heeft hele goede herinneringen aan hem. Middelste kent opa alleen van verhalen. En nu(hij is 6) komen nog vaak de vragen wie opa was. En hoe die dood is gegaan. Ik.vind het fijn dat ik nog veel can hem kan vertellen en dat de herinneringen nog wat blijven. Bij Mn jongste dochtertje zal dat wat minder zijn denk ik. Het is ondertussen ook al 6,5 jaar geleden.

Niet exact hetzelfde, maar mijn schoonvader stierf amper 2 maanden na onze zoon zijn eerste verjaardag. Toen onze zoon 7 maanden was, kregen we te horen dat hij uitgezaaide blaaskanker had en niet meer kon genezen. Amper 8 maanden later was hij dood… Mijn schoonvader had een heel beeld gevormd van wat hij als opa allemaal ging doen met zijn eerste kleinkind, en dat viel ineens allemaal weg. Dat kwam bij hem enorm aan. Ikzelf was er ook kapot van. Amper een week voor de diagnose stond ik nog aan het graf van mijn papa (ik was 8 toen hij stierf) en zei ik hoe ik blij was dat onze zoon toch nog een opa zou hebben. Het was echt een klap toen we het nieuws kregen, en ik rouw om twee vaders, want mijn schoonvader was als een tweede papa voor mij. Ik heb hem bijna dubbel zo lang als mijn eigen papa gekend en wij hadden vanaf dag 1 een hele goeie klik. Ik mis hem elke dag. Het verdriet van mijn eigen papa is ook nog steeds aanwezig, maar doordat het langer geleden is voelt het al meer als een gewoonte. Ik moet oprecht nog elke keer wennen aan het feit dat mijn schoonvader dood is en nooit meer terugkomt. Het is heel erg rot… Onze moeders leggen onze zoon in de watten, maar wat had ik graag gehad dat hij zijn twee grootvaders ook nog had gehad. Knuffel voor jou. Rouwen suckt. Mensen missen nog meer… 🧡

Jeetje wat een verdrietige verhalen, ik krijg er tranen in mijn ogen van.. Kan soms gewoon zo jaloers en boos zijn, waarom overkomt mij dit nou.. Maar zo is het leven soms kennelijk, het is zo oneerlijk! Mijn vader was de liefste opa die ik me had kunnen wensen voor mijn zoontje en we hadden allemaal nog zo graag zo veel langer van deze band willen genieten.. (En om niet alleen maar negatief te zijn.. Het is al een flink aantal jaar geleden dat werd gezegd dat mijn vader niet beter zou worden en toen was ik nog niet eens bezig met kinderen, maar ik dacht wel meteen shittt gaat hij dat nog meemaken, gaat hij nog opa worden.. En dat heeft hij iig nog mee mogen maken dus dat is wel echt veel waard) Uiteraard zal mijn zoontje geen actieve herinneringen hebben aan mijn vader, maar ik zou toch willen dat hij op de een of andere manier een rol speelt in zijn leven. Later dingen vertellen, foto's laten zien etc. Ik wil ook graag een fotoboekje maken van de eerste paar maanden dat ze elkaar wel nog gekend hebben. Hoe doen jullie dit soort dingen?

Onze dochter is 08-08-2020 geboren. Toen zij precies 20 dagen oud was, op 28-08 is mijn schoonvader plotseling overleden. Mijn vriend heeft het hier echt wel moeilijk mee gehad en nog steeds wel eens. Ook toen wij bij ons 2e kindje te horen kregen dat het een jongetje was, was dat voor hem toch wel even slikken.... De pijn en verdriet blijft, je leert er alleen beter mee om te gaan. Heel veel sterkte in ieder geval ❤️

Niet zo dicht op elkaar meegemaakt maar helaas mijn ouders ook verloren. Mijn vader overleed toen ik 15 was en mijn moeder toen ik 21 was. Nu ben ik inmiddels 25 en mama van een prachtige dochter maar ik mis ze zo ontzettend. Wetende dat zij mijn dochter nooit hebben kunnen ontmoeten doet erg veel pijn. Ik mis de meest simpele dingen, gewoon even een vraag stellen over het moederschap en dat soort dingen. Echt waar iedereen, geniet van alle kleine dingen in het leven. Het kan veelste snel voorbij zijn 🙏🏻

Wij vertellen vooral veel over opa/opi. Helaas hebben we weinig foto’s van hen samen omdat het middenin corona was en elkaar zien niet eens mocht. Vind dat echt heel zuur, maar het is niet anders. Onze zoon zegt ook spontaan ‘oh opa liedje, mama ‘drietig’ als hij een liedje hoort waarbij ik vertelde dat het me aan opa doet denken en dat ik dan verdrietig ben. Op die manier proberen we het wat in leven te houden. Regelmatig ook eens aanduiden op foto’s.

Helaas wel. Mijn mama is 26 dagen voor mijn bevalling overleden. Dus de hele zwangerschap was al overschaduwd door groot verdriet. Ik was hoogzwanger toen ze stierf en toen we de begrafenis moesten regelen. Het is nu een dik half jaar geleden en het blijft super moeilijk. Vreugde en verdriet wisselen elkaar nog steeds heel fel af....

Hee Frutje. Ik heb een beetje het zelfde meegemaakt. Alleen niet mijn vader maar mijn schoonvader, waar ik een hele goede band mee had. Onze dochter is geboren op 24 augustus 2021 en mijn schoonvader is een week later 31 augustus 2021 plotseling overleden. Wij als ouders genieten enorm van onze dochter. Maar er zijn hele verdrietige momenten. Elke keer als onze dochter een mijlpaal heeft bijv. Half jaar, dan denk je automatisch dat het ook een half jaar is van Pa. Ik begrijp je gevoel helemaal. Dat heb ik ook.

Helaas heb ik het ook meegemaakt. 3 weken na mijn bevalling. Mijn zoon lag ook nog eens in de couveuse en mijn vader ver in een ander ziekenhuis. Hij kon niet komen ik kon niet gaan. Vreselijk!! Ik was medisch dus tijdens de zwangerschap kon ik ook niet op en neer. Vreselijk! Uiteindelijk is mijn zoon ontslagen uit het ziekenhuis en heeft mijn vader hem 2 x kunnen zien. En ik ook dus heel weinig! En ze hebben een foto samen.

Wat verdrietig, ik moet een beetje huilen bij dit topic. Veel sterkte voor alle mama’s die dit moeten meemaken ❤️❤️❤️

Hier na 11 dagen mijn mama verloren, ze heeft mijn dochter gelukkig nog vastgehouden en de foto’s en herinneringen zijn goud waard.. maar nu een jaar verder doet het nog even veel pijn. Ze had dit zooo geweldig gevonden en nonstop bij ons geweest. Maar elk klein dingetje doet pijn. Vorige week haar 2e fotoboek gemaakt, waar mijn mams dus niet in staat. Dat doet pijn.. en zo nog zoveel dingen.. Het leven gaat door en we halen enorm veel vreugde uit onze dochter, zowel wij als mijn fam. We doen ons best om weer zo gelukkig mogelijk te worden en uit ervaring (broertje ookal verloren) weet ik dat dat echt wel weer lukt. Maar de vraag wat als zal altijd blijven..

Mijn vader overleed plotseling toen ons zoontje 4 maanden oud was. Hij was een enorm trotse Pake (Fries voor opa) en het doet ontzettend veel pijn dat hij niet meer kan genieten van het Pake zijn, en ik vind het ook verdrietig dat mijn zoontje zijn Pake nooit zal herinneren. 18 juni is het een jaar geleden. Geluk en verdriet liggen ontzettend dicht bij elkaar... er gebeurd zoveel in een korte tijd. Ik herken je gevoel heel erg. Dikke knuffel

Hi! Helaas het zelfde mee gemaakt.. alleen iets anders. Mijn vader is afgelopen februari plotseling overleden aan een hart aan val op 48 jarige leeftijd. Wij waren 4 handen op één buik. Een maand na de crematie kwam ik er achter dat ik in verwachting ben. Ik vind het zo onwijs moeilijk om 2 totaal andere gevoelens samen te moeten voelen. Ik ben heel blij met de zwangerschap en heel mooi hoe alles groeit. Maar aan de andere kant ook midden in de rouw. Ik zit met tranen je berichtje te lezen.. ik voel je zo erg.. ik zit er ook tegen op dat mijn schoonvader straks de enige opa is en mijn vader niet.. terwijl mijn vader zo zo gek zou zijn op de kleine..

Ooo ja dit heb ik ook zit erg.. als het een jongentje word, dan vernoem ik hem naar mijn vader… en zal ik hem altijd vertellen wie zijn andere opa is😔

Hi Frutje, wat een verdriet. En heel herkenbaar helaas. De woede op een andere opa herken ik ook heel erg. Ik heb inmiddels geleerd dat dat oke is. Ik kan bijvoorbeeld soms ook best jaloers zijn op vriendinnen met kindjes die 2/3 per week naar opa's en oma's gaan voor oppasdagen. Dat zou ik ons kindje ook zó gunnen (en ons zelf ook een beetje voor de hulp). Maar die boosheid en jaloezie horen ook bij rouw. Het is ook een enorme rollercoaster, heel veel sterkte en kracht voor jou ❤️

Niet het zelfde maar snap je gevoel dat je je boos kunt voelen om de andere opa! Ik ben mijn vader verloren toen ik zelf 11 jaar oud was, alle 3 mijn kindjes hebben hun opa (mijn vader) nooit gekend... Het doet pijn als ik mijn schoonvader zie met onze kindjes en denk dan vaak hoe had mijn vader het gevonden... Mijn oudste dochter (7jaar) heeft wel een foto van mijn vader op haar kamertje staan, ze zwaait regelmatig naar de hemel naar zoals ze zelf zegt opa sterretje

Hoi Frutje, Ik herken je gevoel helaas. Vorig jaar januari is mijn zoon geboren en in juni is mijn vader overleden. Een enorme rollercoaster waarbij geluk en verdriet zo dicht bij elkaar zitten. Nu kwam ik er in augustus achter dat ik weer zwanger was en is mijn dochter 2 dagen geleden geboren. Ik vind het zo moeilijk dat hij haar nooit vast zal houden.... En dat van die andere opa... die gaan morgen op vakantie. We hebben haar toch gezien zeiden ze. Kan ik ook heel kwaad om worden. Mijn vader zou ik het liefst elke dag zitten om te knuffelen zoals hij ook bij mijn zoon gedaan heeft...