Overleden ouder

Mijn beide ouders zijn overleden, mijn moeder vorig jaar vlak na onze dochter haar verjaardag en mijn vader in mijn late tienerjaren. Het gemis is onmenselijk en ik merk dat ik zelfs jaloers kan zijn op de band die onze dochter opbouwt met haar opa en oma van de andere kant. En dat wil ik niet, want ik gun het haar. Maar ik had haar ook zo graag een goede band met mijn ouders gegund 😩❤️

Mijn moeder was al een tijdje ziek maar is overleden toen ik 4 maanden zwanger was. Het zou haar eerste kleinkind zijn en ze wou zo graag oma worden. Daarbij komt dat het hele gebeuren rondom sedatie helemaal fout ging en het een verschrikking was gedurende de laatste 6 weken maakte de zwangerschap er nou ook niet echt leuker op. Heb hetzelfde als jij. Als ik mijn schoonmoeder zie met hem kan ik daar ook boos en verdrietig om worden. Vooral als er bepaalde dingen zijn waarbij niet wordt nagedacht hoe het voor mij is. Toen mijn zoontje 3 dagen oud was was mijn schoonmoeder met haar moeder op bezoek. ‘Wil je even een 4 generatie foto van ons maken’ vroeg mijn schoonmoeder. Ik kan er nog steeds niet bij dat ze dat mij hebben gevraagd 3 dagen na de bevalling.

Wat wij gaan doen is dat we 2 foto’s gaan samenvoegen door een professional. Daarbij lijkt het alsof mijn moeder mijn zoontje vasthoudt. Je moet er wel van houden denk ik maar ik denk dat ik er wel heel gelukkig van zou worden ook al is het geen echte foto.

Hoi frutje, Het gemis is ongekend. Vader niet in beeld en Mijn moeder is inmiddels een aantal jaar terug overleden. Ik stond op een overlevingsmodus en merk nu ik zwanger ben, dat aller eruit komt. Het verdriet is zo intens en het gemis zo onbeschrijfelijk groot.. Als mijn schoonmoeder over de vloer is, vind ik dat ook confronterend. Hoe lief ook, het is MIJN moeder niet. Het is niet zo eigen. Ik heb toevallig gister besloten om met mijn verdriet aan de slag te gaan zodat het voor de rest niet de overhand krijgt in mijn zwangerschap. Ik heb een gesprek aangevraagd met een therapeute die hierin gespecialiseerd is.

Mijn moeder is iets meer dan 1 maand voordat ik er achter kwam dat ik zwanger was plotseling overleden. Ik vond het erg lastig dat ik naast de blijdschap van de zwangerschap ook nog volop met het verdriet bezig was. Mijn hele zwangerschap was echt een rollercoaster van emoties. Ik vond het ook erg moeilijk dat ik niets meer aan haar kon vragen. Ik herken ook je woede. Ik ben soms wel eens boos dat mijn schoonmoeder wel een band met onze dochter kan opbouwen. Laatst hoorde ik ook van een kennis die in Zweden woont dat mijn moeder de laatste keer dat ze daar was elke baby winkel in stapte. Ze wilde zo graag oma worden en was er van overtuigt dat het binnenkort zou gebeuren. Helaas heeft ze het niet mee mogen maken. Dit maakt mij dan ook zo verdriedig en boos. Ik ben van plan om onze dochter veel over mijn moeder te vertellen. Ik ga ook vaak samen met haar daar het graf en zet dan namens mijn dochter een bloem neer. Als ze wat ouder is mag ze zelf de bloem die ze wil neerzetten uitzoeken.

Oh wat een verdrietige verhalen. Ik was zelf ongeveer 20 weken zwanger van mijn oudste toen mijn vader overleed. Dit is inmiddels al 4,5 jaar geleden, maar het gemis blijft altijd. We hebben een fotolijst in ons huis hangen met foto's van mijn vader. Mijn zoon heeft helaas geen herinneringen aan mijn vader maar probeer hem wel over hem te vertellen. Wij hebben mijn zoon uiteindelijk ook vernoemd naar mijn vader. Ik ben ook heel lang boos geweest op alles en iedereen door alles wat er gebeurd is. Ik heb het gelukkig nu wel goed een plekje kunnen geven maar dat heeft wel lang geduurd.

Heel verdrietig Frutje ♥️ en ik weet denk ik hoe je je voelt. Mijn zoontje is afgelopen september geboren en 5 dagen later is mijn vader onverwachts overleden. Hij woonde verder weg en zou in november langskomen om zijn kleinzoon te ontmoeten, maar dat heeft helaas nooit mogen plaatsvinden. Ik merk dat ik er nog vaak over nadenk hoe dat geweest zou zijn. Ik kon dus ook niet naar zijn begrafenis (woonde in het buitenland) omdat mijn zoontje nog zo klein was en ik net bevallen. Hele bizarre en nare situatie. Toch kijk in niet heel verdrietig terug naar die periode omdat mijn zoontje net geboren was. Heel raar om zulke pieken en dalen mee te maken in zo’n korte periode. Bij mij kwam overigens het verwerken ook wat later toen mijn zoontje een paar maanden ouder was en ik weet iets meer tijd voor mezelf had. Ik ben het nog steeds aan het verwerken. Heel herkenbaar dat je ook blijft denken bij fijne momenten, was hij er nog maar en kon hij dit nog maar meemaken. Het blijft een gemis, sterkte ♥️

Ik heb hier ook een topic over geopend ‘overlijden mama’. Veel sterkte ⭐️!

Ergens wel fijn om jullie verhalen te lezen, en te beseffen dat ik niet alleen ben. Ik moet nog bevallen, ben nu 35w. Mijn moeder is precies 2 maanden geleden overleden aan covid, na een maand IC opname. Hoezeer ik ook geniet van die kleine in mijn buik, ik kijk ook op tegen de tijd die komen gaat. Ikzelf ben nu langs de huisarts geweest, helaas had de praktijkondersteuner pas tijd net na mijn geplande keizersnede! Nu eind juli een voorlopige datum om het erover te hebben. Ik voel elke dag hoe graag ik nog mijn mama naast me zou willen hebben, zeker nu ik zelf mama word...

Ik loop nu bij de POP poli! Dat is super fijn! Ik praat daar over mijn rouwproces en over hoe ik er tegen op zit om dit allemaal te doen zonder mijn ouder.. Ik praat hier met een pyscholoog en met een gynaecoloog. Je verloskundige kan je door sturen naar deze poli!😘

Ik ben mijn moeder verloren toen ik 20 was (15 jaar geleden) en nu ben ik bijna 29 weken zwanger van de tweede en mijn vader is 4 weken geleden overleden. Het besef dat ik nu geen ouders meer heb, wil nog steeds niet doordringen. Ik voel gelukkig geen boosheid als ik mijn schoonvader en -moeder met mijn oudste zie spelen, dat kan ik goed los van elkaar zien. Wel zit ik nu natuurlijk nog midden en in het rouwproces en weet ik niet goed ermee om te gaan, want ik ga maar gewoon door, en ben een beetje bang voor een klap na de bevalling. Ik vind het wel mooi dat mijn zoontje van bijna twee nu al een paar keer naar een hoek in zijn kamer kijkt, zwaait en dan zegt: haije opa (wij wonen in Limburg, haha). Ik beeld me dan maar in dat het mijn vader is die af en toe langskomt en over hem waakt. Of je erin gelooft of niet, het geeft me wel troost

Heel herkenbaar😭 mijn nichtje (dochter van broer) is in december 2015 geboren en mijn vader overleed in april 2016. De geboorte dag van mijn nicht was best zwaar. In ene ziekenhuis was mijn schoonzus aan het bevallen en in andere ziekenhuis zei de dokter dat het niet goed ging met mijn vader😭. Het was zo zwaar voor ons. Moesten we nou blij zijn of verdrietig. Nu verwacht ik in augustus een baby. En ik mis mijn vader ook zo erg