Overspannen/burn-out

Ja, ik ben overspannen geraakt (tegen een burn-out aan) sinds de geboorte van ons zoontje. Toen ik weer ging werken was dat de genadeklap. Ik ben nu (1,5 jaar na de geboorte) wel aan het herstellen en kan weer werken (wel met een ander takenpakket dan eerder), maar heb ook nog een lange weg te gaan wat betreft het doorbreken van patronen die niet helpend zijn. Heb je op je werk al aangegeven dat het niet gaat/Ben je al in contact met een bedrijfsarts? En met iemand anders die je kan helpen, zoals de praktijkondersteuner van de huisarts of een psycholoog?

Ik herken me wel in je verhaal. Voordat mijn tweeling (veel te vroeg) werd geboren had ik stress rondom werk. Ben zzp’er en door corona had ik geen werk en verdiende mn vent te veel. Ik ben na de geboorte in een soort van overlevingsmodes geschoten. En mijn perfectionisme hielp daar niet mee. Mijn man nam mij veel kwalijk het eerste jaar, tweeling, vroeggeboorte, niet meer de energie van voorheen. Hij was toen dit allemaal ook gebeurde net uit een hele zware burn out dus had een enorme terugval. En familie en vrienden konden geen goed vangnet voor ons zijn. Vooral het eerste jaar ben ik geleefd. Heb altijd het gevoel gehad dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn door alles om me heen. Een tweeling is gewoon het eerste jaar hard(er) werken. (Ookal zijn er op het forum mensen die vinden dat we ons aanstellen) Het was een verademing toen ze zelfstandig de trap op konden. En later ook konden lopen en konden communiseren. Dat gaf enorm veel rust en merkte dat er langzaam ruimte kwam voor onszelf. Nu zijn mijn dochters 2 jaar, zijn we verhuisd naar familie voor een beter vangnet. We hebben net hulp gezocht bij een psycholoog die al veel ervaring heeft met ouders met een vergelijkbare start. En zijn oude hobbies weer aan het oppakken. Merk dat dit allemaal stappen de goede richting zijn en ik al stuk lekkerder in mn vel begin te zitten. We zijn er echter nog lang niet. 😅 maar ik heb wel meer energie voor mijn kinderen en geniet er meer van. Dat is belangrijk voor me. Succes! Ik zou zeker kijken voor professionele hulp, ik denk dat ik daar veel te lang mee heb gewacht.

Zoveel herkenning en je verhaal raakt me erg ❤️🥲 Mijn tweeling is nu ook 13 maanden en het is nog steeds een survival om de dag door te komen. Ondanks alle liefde die ik voor de 2 kleintjes voel ervaar ik ook nul rust en alles kost bakken met energie. Ook veel herkenning in je omschrijving van werk, ben zelf 6.5 maand na de geboorte weer gaan werken en bij 8 maanden heb ik mij ziek gemeld. Ik kon het niet meer opbrengen door diverse gebeurtenissen privé en op werk. Achteraf gezien heeft de bedrijfsarts gezegd dat ik nooit had moeten beginnen met werken. M’n interne batterij met levensenergie is door alle gebeurtenissen rondom de geboorte van de tweeling en het eerste jaar met hun gewoon helemaal op. Inmiddels krijg ik hulp van een psycholoog om het allemaal een plek te kunnen geven en te werken aan mijn herstel. Dat helpt!! Lieve justatwo, het komt goed ❤️ Als je daarvoor open staat zoek dan hulp. Dat voelt misschien als opgeven maar dat is het niet. Een dikke virtuele knuffel voor jou❤️

Overleven ja, al bijna 1,5 jaar. Verantwoordelijk gevoel en geen keus te hebben gehad nadat de meiden zijn geboren om nog te rusten. Professionele hulp zal ik inschakelen voor mezelf en sterker uit te komen

Ik zit sinds deze week thuis, 2 weken rust vanuit de huisarts. Diep van binnen weet ik dat ik niet meer terug wil naar deze werkvloer. Ik sta op de ochtend te janken omdat alles en iedereen klaargemaakt moet worden voor de opvang. Ben vooral boos en verdrietig, ik voel me dom en leeg naar de buitenwereld

Bedankt, ik herken je verhaal. Ik voel me deze week heel leeg en zit nog in de modus: ik moet doorzetten en kan wel weer. Ik kan niet, ik sta te janken met het verschonen van poepluiers op het moment dat ze naar de opvang gaan en ik nog moet aankleden Ik slaap al 1,5 jaar slecht en toch tover ik de lach op m’n gezicht om het niet te laten merken, Nu lukt dat niet meer

Heel veel herkenning.. zonder een tweeling. Ik heb maar 1 kindje. Enorm heftige bevalling en niet meer de oude geworden. Exact wat je omschrijft. Ik ben direct de ziektewet in gegaan waardoor ik nu dus niet zomaar ontslag kan nemen. Dan heb ik geen recht op ww en ook kan ik niet deels arbeidsongeschikt raken (er zit bij mij een heel groot fysieke component en de vraag mag inmiddels worden gesteld of ik nog wel kan herstellen).. Ben jij ook direct de ziektewet in gegaan of pas later? Zou je als je een nieuwe baan (helemaal jouw wensen) vindt wel de energie hebben? Anders even rustig blijven zitten en bekijken waar je heen wilt als je weer wat energie hebt. Zet je schrap… bedrijven zijn maar wat druk met ziekteverzuim tegen te gaan en dat geeft heel veel extra stress (uit ervaring helaas). Ook uit ervaring: er komt een moment dat je langzaamaan weer wil kijken naar wat anders of andere mogelijkheden, dus geen haast of extra druk opleggen. Dat komt allemaal als er weer wat ruimte is. Heel veel sterkte 😘

O Ja.. tips zijn ook voor mij nog altijd echt welkom!! Echt.. dus hopelijk kunnen we wat met elkaar delen qua ervaringen 🙏🏽

Als de hoofdoorzaak je werk is ga je dat niet met twee weken rust oplossen. Ik denk dat het verstandig is dat je je voor langere tijd afmeld voor je werk en gaat zoeken naar werk waar je wel plezier uithaalt. Het is belangrijk om de druk van moeten werken er voor nu echt af te halen! Ik denk dat je nu alweer druk ervaart dat je over twee weken er al weer moet staan? Dit is iets wat zich jaren opgebouwd heeft en gaat tijd kosten om af te breken. Patronen doorbreken duurt lang. Vraag hier hulp bij, doe een beroep op je familie/vrienden/partner. Kies nu echt even voor jezelf! Het plezier moet weer terugkomen

Ik herken het ook. Tijdens mijn zwangerschap raakte ik overspannen. Ik begin me langzaam te beseffen dat ik helemaal niet bezig ben geweest met een aantal dingen: Wat voor moeder wil ik zijn, wat vind ik belangrijk? Ook realiseer ik me nu dat ik na vier dagen werken zo moe was, dat ik op dag vijf geen energie meer had om iets te doen met de kleine. Geen wonder dat ik die dagen zo zwaar vond?! Ik wil nu dus mijn leven gaan herinrichten. Ik weet alleen nog niet hoe ik dat moet gaan doen.

Ik moet huilen van jullie reacties. De stress en druk is hoog en ik leg ze mezelf op. Ik ben na m’n verlof weer aan het werk gegaan maar op die school wilde ik weg door omstandigheden, na de zomer op een andere school begonnen en ben daar helemaal leeggezogen. Ik hield mezelf voor: het is bijna zomervakantie en afgelopen week kwam ik m’n bed niet meer uit. Ik huil om alles, ga gejaagd om met het dagelijks leven en zelfzorg heb ik al een jaar niet meer gedaan. Jullie woorden doen me goed, bedankt

O lieve jij… ik word dan weer heel erg geraakt door jouw woorden. Ben niet te hard voor jezelf. Mensen bedoelen het goed door je adviezen te geven en die wil je ook graag maar neem je tijd. Want je energie laag heeft echt even tijd nodig om te herstellen. Ga op zoek naar het allermoeilijkste (in mijn geval) wat er is. Wat maakt jou gelukkig? En dan vind je je antwoorden wel. Maar stapje voor stapje ♥️

Bespreek het op je werk, dat geeft ruimte in je hoofd. En kijk of er thuis ruimte is dat je ondersteund wordt, vooral even tijd voor jezelf en dus echt niet gestoord kan worden. En leg de lat wat lager. Mijn huis is echt rommelig geweest, lukte gewoon allemaal niet. Alleen de belangrijke dingen zoals hygiëne en de zorg voor de kindjes. Praat over/schrijf op wat je dwars zit, ga naar buiten als het lukt. Laat vooral je eigen verwachtingen even varen hoe moeilijk ook. Over een tijdje zie je het echt weer overzichtelijker, én heb je veel geleerd.

Ik herken het ook, ik loop er nu tegenaan te schurken. Mijn werk is soms heel leuk maar meestal heel erg niet leuk. Daardoor kost het meer energie dan dat ik ervan krijg. Ik moet ook veel reizen (ook naar het buitenland) wat lastig is met thuis helemaal sinds mijn zoontje is geboren en ik ben nu net zwanger van de tweede. Ik zit nu in een traject met een coach en voor de zomer maak ik een besluit wat ik ga doen. Eigenlijk weet ik het al wel, maar omdat het niet duidelijk is wat ik wel wil doen hierna stel ik het uit 😔

En vergeet niet dat emoties er mogen zijn, dat mensen graag naar je luisteren. En dat je het waard bent om ook vaker voor jezelf te kiezen!

Ik heb geen ervaring als moeder zijnde, wel eerder zonder kinderen. En mijn vader is overspannen geweest. Ik kan je alleen als tip geven: vraag hulp. Thuis, op je werk, bij de huisarts. En neem de tijd, dit is niet morgen over of na een vakantie. Er gaat structureel iets mis en daar uitkomen heb je (meestal) hulp bij nodig. Misschien kan je thuis (met je partner?) kijken waar je hulp bij kan krijgen. Kan je bijvoorbeeld tijdelijk een schoonmaakster inhuren? Je boodschappen laten bezorgen? Kan je partner het koken overnemen? Via je huisarts of werk kan je doorverwezen worden voor professionele hulp. Ik vind dat altijd fijn, iemand die niet aan mijn persoonlijke kring verbonden is dus nog geen patronen waarin ik me op een bepaalde manier gedraag. En iemand tegen wie je heel lang aan kan praten, zonder het gevoel te hebben dat je teveel aan het woord bent ;) Pas goed op jezelf. Er is maar één jij en die is belangrijker dan werk. Op je werk ben je nooit onmisbaar (al voelt het soms wel zo), voor jezelf en thuis ben je dat wel ❤️ Heel veel sterkte

Ik ben zwanger en aan het herstellen. Enige tip die ik je kan geven is om alle bellen te trekken die je kunt vinden. Bel de huisarts, benader iemand die je vertrouwt op werk en vraag daar om de bedrijfsarts en bedrijfsmaatschappelijk werk en focus op jezelf. Je hebt het nu echt nodig om later er weer, op een gezonde manier, voor iemand anders te kunnen zijn. Ik weet niet wat je al gedaan hebt, dus sorry als ik dingen zeg die niet van toepassing zijn

Is vrijdag je dag met je kindje? Ik had dat in het eerste jaar van m’n dochter ook. Heb gewisseld met de woensdag. Mooie break van je week en heb ik echt nog meer energie. Ik kan dan op woensdag ook een beetje bijtanken wat weer lekker is voor donderdag en vrijdag. Miss kun je hier wat mee!

Aan de bel trekken en voor jezelf gaan kiezen. En vergeet niet van werk te switchen... Al 2 jaar met tegenzin erheen is nergens voor nodig

Meld je ziek, zonder uitleg. Afspraak huisarts, wees eerlijk. Wellicht verwijzing praktijkondersteuner of psycholoog. Rust en zoveel mogelijk regelmaat. Vraag hulp met de kinderen, het huishouden en boodschappen enz. Een echte burnout kan langer dan een jaar duren. Heb geduld met jezelf: luister naar het fluisteren van je lichaam, voordat het gaat schreeuwen!