Oververmoeid maar partner bagatelliseert(even ei kwijt)

omdat hij=omdat ik

Oh wat vreselijk ! Kan je hulp vragen van familie, ouders, vrienden, een buurvrouw? Hier gaan de kindjes 3x per week een namiddag naar de opvang zodat ik huishouden kan doen en gaan sporten of iets anders voor mezelf. Ook misschien kan je partner eens meegaan naar je psycholoog zodat hij de ernst inziet

Ouders, familie, zussen, vriendinnen die af en toe even op je kinderen kunnen passen zodat jij wat tijd hebt? Zo te lezen heeft je man ook een enorm drukke baan en kan niet zomaar eventjes thuis blijven, dat lijkt me logisch. Overigens zou ik op een rustig moment wel met hem in gesprek gaan over hoe het met je gaat.

Ik begrijp dat hij een drukke baan heeft maar zoals ik al schrijf kan het als het voor hem is, allemaal wel. Dan vraagt hij altijd vrij of kan hij wel thuis blijven. Maar bij mij of zijn kinderen niet? 🤔 en is mentale gezondheid dan ook niet belangrijk? En nee ik heb eigenlijk alleen mijn moeder en af en toe zijn moeder. Zij werken ook allebei. That's it. Mn kringetje is vrij klein helaas.

Ten eerste; wat ben jij een topwijf dat je dat allemaal even flikt in je eentje!! Lijkt me enorm pittig met die leeftijden en dan ook nog je hele huis doen. Geef jezelf daar ook wat credits voor ❤️ Het klinkt verder alsof jullie praten maar elkaar niet echt horen. Misschien is het mogelijk om systeemtherapie/relatietherapie te krijgen bij de poppoli. Dit heb ik ook gehad en het heeft mijn relatie gered (zonder waren we uit elkaar geweest nu) Ik vind dat je man meer zou moeten inzien wat jij allemaal doet, maar ook wat dit allemaal mét je doet. Jij bent je baan verloren, hij niet. Jij hebt een baby gebaard, hij niet. Dus het minste wat hij kan doen is de helft van alle verantwoordelijkheid op zich nemen als hij thuis is. Want wat jij doet is net zo goed een fulltime baan. Dit mag je best van hem eisen (i know dit is makkelijk gezegd) ik denk dat je hierin dmv therapie samen best wel iets kan bereiken. Heel veel sterkte en denk aan jezelf, vraag desnoods een moeder/zus/vriendin/buurvrouw/etc om even een uurtje op te passen zodat jij even adempauze kunt nemen. ❤️

Niet oké dat hij je bitter en gestoord noemt. Dat ben je niet. Kun je vandaag niet lekker in bed doorbrengen met je twee kleintjes? Speeltjes op bed, filmpjes op de telefoon, alles om even zelf aan rust te komen. Of je maakt een afgebakend gebied in de woonkamer waar ze veilig kunnen spelen, dat je zelf even op de bank gaat liggen? Of even met ze naar de speeltuin en daar dan lekker 2 uur zitten, dat je zoontje van 2 maanden in de wagen een dutje doet en je oudste kan spelen? Buiten zijn doet je goed. In de natuur zijn ook, daar laadt je van op, omdat naar natuur kijken geen prikkels geeft. Dus iets doen waar je zelf van oplaadt en gewoon je kids meenemen. I.p.v. elke dag het schema van je kinderen volgen, je kinderen eens in jouw flow mee laten gaan. En af een toe wat minder verantwoord de tv aanzetten of overdag een dutje doen is echt niet erg, al slaap je 5 minuutjes. Je man kan misschien voor volgende week een dag vrij vragen, zo last minute is vaak onmogelijk. Over je man wil ik niet te veel kwijt, maar ik denk niet dat jullie huwelijk het nog 50 jaar redt op de manier zoals het nu gaat. Eens barst de bom. Hij hoeft thuis niets te doen en híj is degene die niet naar huis wil komen!? Omgekeerde wereld. Hij weet niet half hoe goed hij het heeft met zo'n vrouw als jij.

Hee, Wat doe je het goed❤️ Je overdrijft absoluut niet. Jouw man en jij hebben er samen voor gekozen om een gezin te starten en in mijn optiek zorg je dan samen voor de kinderen en het huishouden. Ik denk dat het heel belangrijk is om een goed gesprek aan te gaan. Wat hebben jullie nodig om dit te doen? De kinderen even bij een oppas? Laat je niet zomaar door hem wegzetten (het is niet appeltje eitje om voor kinderen te zorgen!) maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is gewoon geen houdbare situatie. Heel veel succes❤️

Pfffff... die man van jou heeft inzicht nodig in wat voor fulltime baan kinderen verzorgen en huishouden zijn. Je staat continu 'aan'. Een kind van 1,5 en 2 maanden hebben nog veel hulp nodig. (Plus jouw lichaam is nog aan het herstellen!) Sommige mama's doen het makkelijk, ik werk een paar dagen want dat is mijn dingetje en ik laad er helemaal van op. Ik heb dat nodig. Heeft hij een papa-dag eigenlijk? Misschien om te helpen dat hij dat inzicht krijgt, regel een papa-dag. Kan ook op zaterdag een keertje. Jij kan even weg, hij leert wat het inhoud om continu 2 jonge kids te hebben. Na de papa-dag zouden jullie rustig kunnen evalueren hoe het hem is afgegaan. Neem er een wijntje bij en niet met vingers gaan wijzen. Heeft geen zin. Vraag ook of hij misschien aan opruimen is toegekomen.(wasje? Vaatwasser? Stofzuigen? Bedden verschonen?) Nee? Ok, snap je, maar waarom verwacht hij het dan van jou? Andere optie, kan je naar je ouders? Neem je kinderen mee. Zo kunnen ze jou helpen, kan jij even rusten/iets voor jezelf doen. En je man kan ook even tot rust komen en je weer gaan missen. Andere optie, relatie therapie. Je man en jij moeten weer samen leren communiceren. Jullie moeten weer tot elkaar komen. Daar kan een neutraal persoon bij helpen. Het is super goed van je dat je al actie onderneemt. Je weet wat je nodig hebt! En nu er naar handelen. Sterkte, hopelijk krabbel je snel weer op 💋

Heey mama, Je doet niks verkeerd. Je bent twee maanden geleden bevallen, en geloof me ik deed sws één dutje per dag mee tot een maand of 7 en ben nu eindelijk me zelf. Je hebt een peuter rond lopen en kan dat natuurlijk niet wanneer de baby slaapt. Dat je moe bent is erg normaal. Je overdrijft niet. Ik hoop voor je dat het met de tijd beter gaat worden. Want die moeilijke dagen vergeet je uiteindelijk wel. Hou vol, het komt goed ❤ ik zou je echt met alle liefde willen helpen zo dat je even kon opladen..

Als je partner ziek zou worden, moet zijn werk het ook zonder hem doen. Het klinkt alsof de nood hoog is, en dat hij zeker moet bespreken met werk of hij af en toe eerder naar huis kan en/of tijd vrij krijgt voor therapie met jou. It’s now or never!

O man, ik herken je verhaal zo! Ik had een post natale depressie, een huilbaby en een man die door zn rug was gegaan en andere ook nooit wat deed, en een baan! Nou dat heb ik nog een paar maanden volgehouden tot ik volledig instortte. Zeker al tien keer alarm geslagen bij mijn man maar hij nam me niet serieus. Het gaat hier over jou natuurlijk, sorry. Maar het roept een hoop bij me op. Je overdrijft niet en hebt absoluut een punt. Jouw partner vind dat hij de mensen op zijn werk niet kan laten zitten maar jou kan JOU niet laten zitten. Hij heeft zijn prioriteiten totaal verkeerd. Snapt duidelijk niet hoe het is om in jouw schoenen te staan. Jij moet ontlast worden, en dat moet hij doen. Makkelijk gezegd natuurlijk, maak het hem maar eens duidelijk... Hij klinkt niet als een man die de was gaat doen als jij stopt met zijn kleren wassen. Misschien kan iemand anders hem overtuigen van de noodzaak. Een huisarts, zijn moeder, is er iemand naar wie hij wel luistert?

Pff wat heftig moet dit zijn voor jou! Oppas? Kdv? Poetsvrouw inzetten? Dit had ik ook met mijn man. Deed echt niks alleen knuffelen met de baby en als die huilde terug geven. Snachts in de logeerkamer slapen zodat hij snachts niet wakker word van ons zoontje want meneer werkt zegt ie. 😅 Huishouden deed hij ook niet en eten moest klaar staan als hij thuis kwam. En ondertussen hadden wij een vreselijke huilbaby. Ik zag het ook allemaal niet meer zitten. Was er echt zoo klaar mee. Voelde mij een alleenstaande moeder die niet vrijgezel was. 1 keer goed gesprek gehad en aangegevn dat als hij er nu niet is voor mij terwijl ik er door heen zit, ik mn spullen en mn zoontje pak en weg ben. Dit wilt hij niet. Nu doet hij snachts ook de verzorging en overdag als hij vrij is motiveert hij mij om iets leuks te doen zonder ons baby, om tot me zelf te komen. Bij mij heeft een goed gesprek wel geholpen. Gewoon hard zijn en aan je zelf denken. Want hij doet het blijkbaar anders niet.

Ik hoor dat er al een psycholoog in het spel is. Is het een optie om eens met zijn 3tjes te gaan zitten? Dan neemt je partner het wellicht serieuzer op en kan de psycholoog ondersteunen. Dit kan niet zo door gaan want hier ga jij echt aan onderdoor. Sterkte.

Mannen hebben echt geen flauw benul. En ik heb geleerd soms gewoon even door te zetten. Hij wilde geen hulp. Ik heb gewoon een hulp laten komen. Voor eens in de 2 weken. Wat ook wil helpen is je verhaal bij de arts doen waar hij bij is. Dan ziet hij dat het wel serieus is. Overigens is het zelf een enorme zeur bij een klein beetje hoofdpijn. Ik zit ook even in de negeermodus omdat ik hem zo zat ben.

Je overdrijft niet! Ik vind het echt verschrikkelijk om te lezen hoe je partner jou en gezin eigenlijk verwaarloost. Makkelijk praten van een afstand voor mij maar zorg alsjeblieft goed voor jezelf, wat daar ook voor nodig is!

Het ligt niet aan "mannen". Dan doe je alsof het normaal is dat mannen zo denken en doen. En dat wij vrouwen het maar voor lief moeten nemen. Maar dat is absoluut niet zo, het is níet normaal om je zo als persoon (man of vrouw) te gedragen! Er zijn heel veel mannen die veel doen in huis, het is echt niet iets wat alle mannen hebben.

Nee, jij overdrijft niet. Wat een lapzwans van een vent en ik was echt al een keer uit m'n pantoffel geschoten richting hem. Wat een egoïstische hork, zeg. Is het misschien een idee dat je eens rustig met hem gaat praten als de kinderen op bed liggen? En je dan echt vertelt hoe je je voelt, wat je denkt etc? Of dat hij eens een keer mee gaat naar je psycholoog? Dit kan namelijk zo echt niet langer. Hij moet inzien dat je hulp nodig hebt en dat je het zo niet langer trekt....

Laat hem anders ook eens dit verhaal van jou lezen én de reacties van ons. In je verhaal kan hij dan al een beetje lezen hoe je je voelt en in de reacties kan hij lezen dat hij in dit verhaal de hork is die een gigantische schop onder z'n reet moet krijgen zodat hij bij zinnen komt.

Naar alle mama's die voorstellen om met hem te praten... helaas heeft dat geen enige nut gehad. Al duizenden keren geprobeerd. Hij begrijpt me gewoon niet en hij wilt het ook niet begrijpen. Hij neemt het niet serieus en ik moet het zelf maar oplossen 🤷🏻‍♀️

Wat erg dit voor je zeg❤