Paniek of depressie

Je zegt zelf al dat het intrusies zijn. Ik kan niet in jou hoofd kijken maar zo klinkt het inderdaad wel. Lees je er eens goed over in. Dit heeft namelijk niks met paniekaanvallen of depressie te maken dus als het intrusies zijn, nee dan is het dus zowel geen paniekaanval als depressie. Intrusies zijn heel normaal en weerhouden je er juist van om je kinderen iets aan te doen dus dan is er volkomen helemaal niks mis met je. Maar ik denk wel dat je er goed aan doet om dit bij de praktijkondersteuner ban de huisarts neer te leggen en bespreken aangezien je je er zoveel zorgen over maakt, kan het wel uitmonden in paniek en angst. En die kan evt ook meekijken of het inderdaad gewoon iets volkomen normaals is of dat er meer aan de hand is en je evt onderstuening daarbij nodig hebt.

Ja super bedankt voor je antwoordt. Ja ik denk zelf ook aan intrusies maar vaak krijg je dit soort gedachtes ook bij een postpartum depressie dus vandaar dat ik me het afvroeg. Erover praten helpt veel soms schaam ik mij om het er met familie over te hebben omdat ik denk dat het niet normaal is. En er rust nogal een taboe op vind ik persoonlijk

Het zijn inderdaad intrusies, kan me voorstellen dat die samenhangen met een intense gebeurtenis als het krijgen van een tweede kind. Ik kan me ook voorstellen dat je er misschien meer op gefocust bent door je verleden. Je bent misschien gewend om wat meer aandacht te hebben voor hoe je denkt/wat je voelt. Ik heb weleens gehoord over mensen bij wie dit uit de hand liep omdat ze dachten dat ze het echt gingen doen. Dat werden dwanggedachten. Maar zolang jij er afstand van kan nemen en weet dat je het niet gaat doen, is daar geen sprake van. Heel veel mensen hebben het inderdaad. Ben je er veel mee bezig?

Ja ik snap precies wat je zegt.. kan me daarin echt vinden dat ik er nu meer op gefocust ben door mijn verleden en door de verandering van een tweede kindje, gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. Ik heb het 2 dagen best intens beleefd die gedachtes maar dat was ook voor de eerste keer dat ik dat kreeg en nu kan het dagen niet opkomen en dan ineens is het er.. maar ik weet dat ik het niet zou doen. Gelukkig vermijd ik het ook niet en praat er veel over met mijn partner en die zegt ook dat hij dit soort gedachtes wel eens heeft en het normaal is. Hij zegt ook ik zou jouw niet alleen laten met de kinderen als ik weet dat je iets zou doen.. ik heb ook maand geleden veel stress ervaren dus dat is zeker ook weer een trigger geweest dat dit op deze manier opkomt.. het is weer een moment dat ik moet realiseren dat ik het weer rustiger aan moet doen

Het is goed om hier met anderen over te praten. De intrusies zijn vervelende gedachten en kunnen je vaak ook angstig maken. Weet dat je zeker niet de enige bent met dit soorten gedachtes. Zelf heb ik na de geboorte van mijn zoontje 1,5 jaar rond gelopen met intrusies die steeds maar heviger werden. Uiteindelijk ging het mijn leven beheersen met dwanggedachten, paniekaanvallen en een depressie als resultaat. Praat erover je partner, met vrienden, familie etc. Er is echt niks om je voor te schamen. Als het je echt dwars zit kan je dit ook bespreekbaar maken met je huisarts.

Om je vraag nog te beantwoorden: het is niet raar dat je intrusies hebt, iedereen heeft ze wel eens. Het betekent ook niet gelijk dat je een depressie of paniekaanval hebt. Als het je leven gaat beheersen, je steeds angstiger wordt en dwanghandelingen uit gaat voeren is het niet meer normaal en raadzaam om hulp te zoeken. Loop er niet te lang mee door.

Ik herken het niet helemaal, maar om in te gaan op de intrusies, ik heb wel eens dat ik de trap afloop met m'n kindje en me al helemaal kan voorstellen hoe ik van de trap val en bovenop m'n kindje land. Soort van worst case scenarios in m'n hoofd. Zo noem ik ze maar. Met jouw geschiedenis is het mss dan ook niet zo gek dat jij er bang bent dat er meer achter zit. Hopelijk stelt dit je ergens beetje gerust!

Ja ik ben het zeker met je eens.. ik vind inderdaad ook als dit erger wordt of meer plaatsvindt ik ook zeker hierbij hulp zoek!

Bij mij had ik dus toen ik achterin de auto zat op de snelweg.. van wat zou er nu gebeuren als ik de autodeur opentrek. Ook een soort van worst case scenario.. hierbij ervaar ik ook de fysieke tintelingen die ik krijg bij een paniekaanval(zoals hartkloppingen, warm worden, verstijfde handen etc) dus ik denk het is soms een combinatie van angst/paniek krijgen van die gedachtes. Ik ervaar het daarom denk ik ook heftiger..

Heb je ook ervaring met depressie, dan herken.je het m.i. meteen. Zolang je jezelf vertrouwt, lijkt het me vooral lastig. Misschien goed om toch hulp te zoeken. Dat geeft je wellicht rust.

Denk ook dat je het heftiger ervaart! Maar de gedachte zelf is niet gek! Ik heb het altijd als ik in de trein zit en palen voorbij zie zoeven dan denk ik hoe zou het zijn om m'n arm uit te steken. Krijg er geen angstgevoelens bij maar wel dat ik denk 'nou doe even normaal psycho' tegen mezelf😅

Zijn idd hele normale en veelvoorkomende gedachten. Ik heb ze ook, dochter is 6 maanden. Maar door mijn werk in de ggz weet ik dat 't normaal is om dergelijke gedachten te hebben. Je bent niet wat je denkt en gedachten betekenen niks. Je hebt er gemiddeld 14.000 per dag, dus er zit vast vaker een gedachte bij die niet klopt. Geen conclusies of betekenis aan verbinden dus!

Dankjewel! Voel me meteen gerustgesteld 🙂 dat is ook echt een goed hulpmiddel.. je bent niet wat je denkt. Dat zeg ik sinds ik doe gedachtes heb ook vaker.. ook toen ik paniekaanvallen had leerde ik meer zo te denken.

Dit klinken inderdaad als intrusies en dat hebben best veel vrouwen na de geboorte van hun kind. Reden is dat het deel van je hersens dat verantwoordelijk is voor het geven van alarmsignaleren vergroot wordt bij vrouwen die net moeder zijn geworden. Evolutionair/biologisch gezien niet zo gek natuurlijk (ben je extra alert op wilde poema's die opeens voor je grot staan of roofridders die langskomen ofzo) maar het is wel mega irritant als je dus "loze" gevaar-signalen krijgt. Het betekent dus helemaal niet dat je je kind iets aan wilt doen, juist het tegenovergestelde! Je wilt zo graag je kindje beschermen dat je gewezen wordt op mogelijk gevaar! Ik hoor het van meerdere vriendinnen en ik heb er ook last van gehad en op een gegeven moment dacht ik maar "bedankt voor de waarschuwing hersens, maar het is nu even niet nodig" ;) Overigens heeft 50% van de vrouwen met een post partum depressie deze intrusies, maar er zijn dus even goed vrouwen die geen ppd hebben en die die intrusies wel hebben, en vrouwen met ppd en zonder intrusies! Als je twijfelt, of als de klachten erger worden, is er niks raars aan om dit met de huisarts te bespreken. Ook zijn er zat psychologen die gespecialiseerd zijn in post partum problemen, ook als die heel mild zijn maar je net even dat extra steuntje/meekijkende blik wilt! Als dat nog een stap te ver is kan ik je ook het boek "perfecte moeders bestaan niet" aanraden. Staan een hoop ervaringsverhalen in, tips, adviezen en oefeningen voor als je te maken hebt met angst, stress of somberte na je bevalling, zonder dat je echt een depressie hebt.

Super bedankt dat je gereageerd hebt.. het is voor mij een stuk duidelijker nu. Goed om te horen dat er niet perse een ppd bij hoeft te komen kijken.. maar dat je de intrusies ook kan hebben zonder ppd. Ik ga zeker kijken of ik dat boek ergens kan krijgen ben gek op lezen dat geeft me veel rust