Partner anders dan verwacht

Heb je het hier al eens met hem over gehad?

Communicatie is key. Zeg wat je van hem verwacht en duidelijk wanneer. Mijn man wil best dingen doen in huis maar alleen als ik het aangeef

Kijk ook eens (samen) op de recente website www.vaderen.be

Ik heb het zelf niet, maar ik zie dit zo ontzettend veel in mijn omgeving. De 'mental load' zoals dat dan heet (de taak om alles te organiseren rondom het gezin/huishouden) ligt bij de moeder, de vader weet niet zo goed wat ie aan moet met babies/dreumessen/kleine kinderen en gedraagt zich als een medewerker die soms taakjes uitkrijgt en uitvoert van de baas. In mijn optiek is er niks anders dat werkt dan (opnieuw) om de tafel op een rustig moment en een goede taakverdeling maken, en dat de vader ook 1 op 1 tijd heeft met zijn kind (minimaal 1 papadag, en dan een échte, niet eentje waarbij hij altijd met zijn kind bij zijn eigen ouders zit, bijvoorbeeld). En dan nog blijft het wel lastig. Succes met een nieuwe balans vinden!

We hebben het hier al wel vaker over gehad. En zelf therapie voor gehad omdat ik na de geboorte een postpartum depressie heb gehad. In die tijd heeft hij mij ook niet gesteund en daar heb ik lichtelijk een trauma aan over gehouden. Ik geeft ook echt vaak duidelijk aan wat ik van hem verwacht maar hij beland dan toch weer in het oude patroon..

Ik zou eens aan tafel gaan zitten en wederzijdse verwachtingen naar elkaar uitspreken. Deel je gevoelens! Mogelijk is je vriend zich niet bewust van de huidige situatie en jouw gevoel daarbij. Hij kan het dan ook niet veranderen. Zo is mijn man bijvoorbeeld elke zondag verantwoordelijk voor de boodschappenbestelling. Ik trok aan de bel toen het teveel werd en dit kon hij makkelijk uit handen nemen. En ik help hem met bepalen wat er wordt besteld als hij dit aan mij vraagt. Soms bedenkt hij alles zelf en dan accepteer ik wat er in huis komt. En ja, als hij het vergeet, dan mag hij het op maandag zelf oplossen.

https://open.spotify.com/episode/3CRrKK9Af0QmU4j4GTgW39?si=EyiPGM2yRQGz1sL1EF_wUQ Mooie podcast(wel Engels) over het begrip ‘mental load’ binnen een gezin en adviezen wat hier aan te doen en hoe gesprek hierover met elkaar aan te gaan. Zodra je het concept van mental load ziet/snapt kan dat veel opheldering geven over wat er gebeurd in een dynamiek binnen een relatie. Vervolgens kan je hierover communiceren met elkaar!

Wij vormen hier gelukkig een gelijkwaardig team. Ik zou doodongelukkig zijn als mijn relatie een soort werkgever-werknemer relatie zou hebben. Mijn man is de vader en zorgt voor zijn kind. Hij kent zijn kind en weet hoe hij daarmee om moet gaan. Het beeld dat jij schetst is absoluut niet de standaard, gelukkig!

Ik begrijp je helemaal. Hoe ik er mee omga... geen idee eigenlijk. We zijn nog lerende. Maar ik heb het wel veel zelf in de hand want ik merk dat ik heel veel taakjes naar me toe trek en vaak al 8 stappen verder ben waardoor hij de kans niet krijgt. We denken nu aan heel kinderachtig lijstjes maken met wie welke verantwoordelijkheid draagt en wie wat doet op een dag.

Fijn dat jij het voor jezelf niet herkent! Dat geldt voor mijzelf ook, gelukkig. Ik zie alleen precies wat TS beschrijft in mijn omgeving gebeuren. Ook bij stellen die daarvoor best 'modern' waren wat betreft bijvoorbeeld huishouden en gender-rollen. Kan het nu even niet vinden (was volgens mij van het SCP) maar niet zo lang geleden was er ook een onderzoek dat liet zien dat veel meer stellen zeggen dat ze het ongeveer gelijk verdeeld hebben, dan dat in de praktijk ook zo is. Dat was slechts 10% van de stellen met kinderen. Ik vind deze strip het ook heel mooi verwoorden, en die is toch al een paar jaar oud: https://english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/ Dus wat ik bedoel te zeggen: ik denk dat TS niet de enige is die dit ervaart, en dat het (helaas) een veel breder cultureel verspreid fenomeen is, dan alleen een individuele ervaring. Betekent niet dat ik daar blij mee ben, of denk dat je er niks aan kan (of zou moeten) doen.

Ik lees het hier ook vaak terug en het is ook afhankelijk van veel factoren. Toch is het ook een stigmatiserend beeld. Ik ben blij dat er genoeg gezinnen zijn waarbij de verdeling wel in balans is en vaders hun kinderen kennen en daar echt goed voor zorgen. Uiteindelijk ben je ook zelf verantwoordelijk voor wat je wel/niet accepteert binnen je relatie. En ja, soms betekent dit ook dat de relatie waar je inzit niet meer past. Gewoon genoegen nemen met hoe het nu gaat terwijl je daar niet achterstaat lijkt mij nooit de juiste keuze.

Heel herkenbaar die gender rollen. Hoe vaak mensen verbaast zijn dat ik niet kook en mijn vriend veel beter is in het doen van het haar van onze zoon 😂. Het zit er stiekem in 2024 nog best ingebakken dat de vrouw de meeste mental load draagt. En mensen nog stereotype verwachtingen hebben. TS ik herken het gelukkig niet. Mijn vriend doet evenveel met onze zoon. Jouw vriend lijkt helemaal uitgecheckt te zijn van jullie gezin. Ik zou toch echt taken gaan verdelen aangezien hij uit hemzelf niks doet. En hoe wil hij meer tijd gaan doorbrengen met jullie kind?

Nee mij ook niet. Daarmee houd je het 'systeem' ook in stand. Dus volgens mij zijn wij het grotendeels eens hoor. Je hoort mij ook niet zeggen "Tsja, mannen he, die kunnen gewoon niet zorgen/multitasken/gedachtelezen, dus jij moet hem maar 'helpen'/veel complimentjes geven/steeds uitleggen hoe het moet/de baby verzorgen" - dat zou ik pas stigmatiserend vinden. En lees ik nog veel te vaak. Er is namelijk geen enkele reden dat mannen dit niet zouden kúnnen. Het kán zeker anders, en ik hoop dat dat ook veel meer de norm gaat worden. Doe alleen de constatering dat het nu nog niet zo is, voor zover ik weet. En dat kan TS ook enigszins 'troosten' - het ligt niet allemaal aan haar, en ze is niet de enige die hiermee worstelt!

Dat van de boodschappen en huishouden was al zo voordat je kindje er was toch? Als een man niets doet in huis en qua boodschappen, zou ik eerlijk gezegd hele lage verwachtingen hebben qua meehelpen met andere dingen Maar nu heb je eenmaal een kind met hem, tijd voor een goed gesprek hierover. Hij mag zijn deel gewoon uitvoeren en initiatief tonen Ga eens lekker een dagje weg en en laat de koelkast mooi leeg achter, heeft hij alle verantwoordelijkheid thuis

Dat denk ik ook! Ik had je reactie in eerste instantie opgevat als 'dit zijn mannen en zo werken ze nou eenmaal, jammer voor ons', maar dat was zoals ik lees niet je boodschap. Ik hoop ook dat de norm 'we doen het samen' wordt, zonder onderscheid tussen man en vrouw. Je hebt samen een gezin en daar zorg je voor. Die gedeelde verantwoordelijkheid moet echt gevoeld worden.

Wat heftig dat je dit al allemaal mee hebt gemaakt. Ik kan mij voorstellen dat als je je zo rot hebt gevoeld én niet gesteund, het gedrag van je partner op dit moment nog harder binnenkomt. Ik ken het helaas wel. Zoals al meerdere mama’s hier aangeven. Ook ik denk dat het nog een genderrol verdeling is die wij als generatie aan het doorbreken zijn. Een hardnekkig patroon waar mijn man en ik ook nog niet uit zijn, maar waar communicatie en dan met name verwachtingen en behoeftes naar elkaar uitspreken wel al veel verschil hebben kunnen maken. Zo heb ik het heel lang niet aangedurfd om nog een kindje samen te krijgen en gaat die wens nu wel bijna in vervulling. Maar samen hard werken blijft het! Daarnaast heeft mijn man achteraf gezien ook een soort postpartum depressie gehad, waarbij hij zich steeds meer onttrok van alles in ons gezin. Hij vond het heel erg moeilijk om niet meer zijn autonomie/vrijheid te hebben zoals hij gewend was en, je zou kunnen zeggen, dat hij hier als een klein kind tegenaan heeft geschopt 😬 Dat bedoel ik niet lelijk naar hem, maar heeft voor ons wel voor wat wederzijds begrip gezorgd. Ik begrijp nu beter wat hij miste en waar zijn gedrag vandaan komt. Hij ook en het besef dat hij daar op die manier niet mee om kan gaan is er ook. En daarmee kwamen we wel weer terug op communicatie en verbinding met elkaar. Wie weet dat je hier wat aan hebt. Veel sterkte iig en pas goed op jezelf! 🍀

Nee dit is niet normaal, wat een ongelijkwaardigheid zeg. Zou stevige gesprekken gaan voeren. En zou ook gewoon beginnen met zelf minder doen. Wat eten we vanavond vraagt hij? Geen idee, heb er niet aan gedacht/wat gekocht. Als meneertje honger heeft zal hij dus naar de supermarkt moeten. Voor mij zou het absoluut reden zijn om de relatie te verbreken mocht het niet verbeteren.

Praat met je man!

Ik lees nu dit en zou toch echt overwegen om opnieuw hulp te zoeken en anders voor jezelf te kiezen

Heeft hij misschien een ppd? Of is hij altijd al zo geweest?