Partner burnout herkenning?

He wat zwaar! Ik heb helaas ervaring met zowel eigen burn out als van mijn man, het is pittig en het duurt lang. Maar er zijn wel bewezen methoden om beter te worden. Ik vraag me af of je man al loopt bij een psycholoog of praktijkondersteuner poh? Bij ons ziet herstel er namelijk meer uit als: tijd krijgen om te sporten, veel wandelen, veel praten, veel in de natuur bezig zijn. Inderdaad moet je sommige taken laten vallen, dus hoort het er helaas bij dat er iets meer bij de ander komt te liggen, maar het zou niet zo moeten zijn dat alles bij jou komt te liggen

Herkenbaar. Ik heb zelf ooit een burn out gehad en mijn man zit er al een hele tijd tegen aan. Voel me heel machteloos en kan me voorstellen dat dit voor jou heel zwaar moet zijn. Ik vraag me wel oprecht af of het gamen of YouTube kijken bijdraagt aan zijn herstel. Mijn ervaring (en ik zie het nu weer gebeuren) is dat dat juist averechts werkt hierbij. Wandelen, in de natuur zijn, een hobby waarbij je met de handen bezig bent, tuinieren, sporten waren juist de dingen die mij hielpen. Kan hij misschien eens per week een tijdje (bvb een half uur of een uur) alleen zijn met jullie kindje zodat jij misschien zelf ook even iets voor jezelf kan doen? Douchen is leuk en ontsnappend maar ook noodzaak en je bent alsnog thuis. Misschien helpt het jou wel om dan even uit die bubbel te komen en zelf de ontspanning te zoeken door bvb te wandelen, sporten of gewoon een kopje koffie met een vriendin te doen. Mij helpt het wel om ondanks de ongemakken van mijn man toch proberen me-time te pakken.

Van gamen of YouTube kijken, herstel je niet van een burn out. Dit is bespottelijk. Als hij beter wil worden, moet hij echt zijn schermtijd drastisch verlagen. Hij kan beter buiten een uurtje wandelen dan gaan gamen etc. Burn out of niet, tijd voor een goed gesprek.

Mijn partner is vorig jaar hersteld van een burn out. Hij kreeg vooral tips als veel wandelen, dingen met zn handen doen, licht sporten, veel slapen etc. Veel schermtijd werd juist afgeraden en 3-6 uur vind ik echt veel. Bespreekt hij zijn dagritme ook bij de hulp die hij krijgt? Het is erg pittig als zoveel op jouw schouders terecht komt, let ook goed op jezelf!

Ik ben het er mee eens dat zoveel gamen niet bijdraagt aan het herstellen van een burnout. Een goed dagritme is juist helpend. Tuurlijk heeft hij tijd voor zichzelf nodig. Maar die tijd kan hij beter anders indelen. Zoals hiervoor al is benoemd. (Standaard) uitslapen werkt ook niet mee in een goed dagritme. Ik heb geen ervaring met een partner die met een burn out thuis zit. Momenteel ben in degene thuis met een burn out. Mijn vriend ondersteund me heel goed en neemt zorg over. Maar ik probeer me ook echt zoveel mogelijk in te zetten voor ons gezin. T Natuurlijk is dat nu niet optimaal. Maar ik doe mijn best. Hoe wij ervoor zorgen dat hij ook ontlast wordt: we staan om en om met de kinderen op. In het weekend mogen we allebei een dag tot 9.00u/9.30u uitslapen of even iets voor onszelf doen. Hij vindt vooral ontspanning in sport. Hij gaat 3 a 4 keer in de week sporten in de avond of tijdens het middagslaapje van de jongste. Zo word ik niet extra belast en heeft hij toch tijd voor zichzelf. Ik denk dat het belangrijk voor jullie is om even om de tafel te gaan zitten. Het is voor jullie allebei erg als jij ook met een burn out komt te zitten. Hoe kunnen jullie elkaar ontlasten zonder dat er teveel last op je schouders komt? Wie heeft welk moment van de dag om even 'uit te checken'?

Klinkt eerder alsof je man het wel lekker vind zo en niet eens wil herstellen. Burnett out of niet jullie hebben een kind, hij is vader en heeft gewoon zijn verantwoordelijkheden als vader en als partner. Lekker makkelijk jou alles laten doen en zelf zielig en lui zijn.

Ik ben het eens met het gros van de reacties en heb diep respect voor je, lieve mama! Mijn partner heeft geen burn-out maar is wel chronisch vermoeid door long-covid. Dat vind ik soms al zwaar, terwijl hij (inmiddels) echt zijn best doet om mij zo veel mogelijk te ondersteunen... Ik denk dat een goed gesprek op zijn plek is en dat je misschien van tevoren al voor jezelf duidelijk moet hebben wat *jij* nodig hebt. Het kan zijn dat hij je daar niet mee kan helpen (stel jij wilt op een zaterdagmiddag 4 uur voor jezelf, kan ik me voorstellen dat dat veel gevraagd is), maar dan is het aan jullie samen, als *team* en ouders die samen een kind hebben, om te kijken hoe er wél aan jouw behoeften voldaan kan worden. Dit is zo geen doen en als jij omvalt is ieder verder van huis. (Los daarvan gun ik je ook dat je wat meer kunt genieten van het ouderschap. Ja, tuurlijk is het met momenten zwaar, maar als je in ieder geval al het idee hebt dat je er niet alleen voor staat, doet dat heel veel met je...) Toen ik een aantal weken terug bijna geen ingestort, hebben we ook een goed gesprek gehad hier thuis. We hebben toen wat dingen afgesproken en dat helpt wel. Ik ga nu even ontbijten (de dreumes is net wakker), maar als je het fijn vindt kan ik je later wel vertellen wat voor dingen concreet voor ons werken? Weet alleen niet of je daaroo zit te wachten en wil ook niet zomaar ongevraagd advies geven.. Weet in ieder geval dat het niet raar is dat je het als pittig ervaart want dit is een heel pittige situatie! Als je verandering wilt, zul je daar wel zelf mee aan de slag moeten (samen (!) met je man). Dat is even doorbijten, maar dat verdien je wel! 🍀✨

Vind dit wel een hele grove aanname, uitgesproken door iemand die naar wat ik vermoed nog nooit in een burnout heeft gezeten. Ikzelf heb ruim 3,5 jaar in een burnout gezeten en kan je vertellen dat het echt niet zo simpel is als het lijkt. Het is niet iets wat je zomaar even opzij schuift zodat je op je dooie gemak kunt vaderen/moederen omdat je 'verantwoordelijkheden hebt'. Om dan als lui bestempeld te worden, "iemand die het wel lekker vindt zo en niet wilt herstellen" is alles behalve begripvol. Aan de TS'er: blijven communiceren is hierin het beste. Aangeven wat je nodig hebt en kijken hoe hij naar je toe kan komen binnen zijn capaciteiten om je te ondersteunen. Dat voorkomt beter teleurstellingen en onenigheid.

Ben het met je eens. Maar ik ben ook van mening dat als je een burn out hebt, het mij niet goed lijkt dat je dan per dag 3-6 uur spendeert aan gamen. Met of zonder burn out is dit heel veel uur terwijl je kindjes en een partner hebt... Dit kan natuurlijk zijn uitweg zijn en zijn rustmoment zijn maar ik zou echt gek worden als iemand 3-6 uur doodleuk achter zn pc zit terwijl je zelf ook bek af bent.

Daar ben ik het ook met je eens. Hij zou idd kunnen proberen andere activiteiten op te pakken die wat beter bijdragen aan herstel. Het liefst iets waar het hele gezin baat bij heeft. Samen met het kindje wandelen buiten, samen de natuur bekijken, etc. Zo heeft moeder wat me-time. En als hij het écht nodig heeft om te gamen, dan binnen bepaalde tijd ernaast doen.

Ik herken dit (deels) van mijn broer, weliswaar zonder gezin, maar heeft wel burn-out gehad, deels door game verslaving. 6 Uur per dag gamen is echt lang, ziet je vriend dat zelf wel in? Op het dieptepunt van mijn broer is er vanzelf een knop bij hem om gegaan. Heeft zelf alle game accounts verwijderd, pc weg, Switch weg. Moestuin aangevraagd (en toegewezen gekregen), fietsen, wandelen, tekencursus vanuit huis gaan doen. Het is een zware periode geweest, had zelfs dromen over het gamen. Maar uiteindelijk kwam hij er bij zichzelf achter hoe sociaal hij eigenlijk wel niet is (wisten wij allang). Zelfs zijn geheugen is beter geworden nu hij met het gamen is opgehouden. Dat vele computeren kan echt heel destructief zijn. Ik hoop dat jouw vriend dit ook wil inzien en het een kans wil geven om de pc eens te laten staan, om lekker naar buiten te gaan. Met dit weer ook geen straf 🙂. Mogelijk zal dat hem zwaar vallen, het laten staan van de pc, en zal er in die periode nog steeds veel op jouw schouders komen, maar als ik dit zo lees, denk ik dat dit de volgende stap voor jouw vriend kan zijn in zijn herstel. Zo te lezen zijn bijna alle moeders hier het ermee eens, hoe goed naar buiten gaan is. Doe dat eerst lekker met zijn 3'en, een wandelingetje rondom huis van een half uur. Dat maakt het voor jouw vriend ook wat laagdrempeliger dan in zijn 1'tje gaan. Praat er over en veel sterkte en geluk met elkaar 💖

Oei.. lastig. Een goed gesprek is hier wel op zn plaats. Met een burn out 3 tot 6 uur op een dag gamen 🤯 heb zelf ook een burn out gehad, en dit was echt geen optie (het enige wat ik kon was rusten rusten rusten en buiten zijn). Zoveel gamen draagt echt niet bij aan herstel.. sorry dat ik het zeg, maar dit zou ik echt niet pikken. Schouders eronder en pak die burn out aan (al vraag ik me af of die er nog is, klinkt meer alsof hij na zijn burnout een lekker ritme voor zichzelf heeft gecreeerd met veel me-time). Douchen alleen is voor jou niet genoeg. Misschien nu nog wel, maar binnenkort niet meer. Jij hebt ook tijd voor jezelf nodig, de deur uit en uit je thuis omgeving. Nogmaals: tijd voor een heel goed gesprek.

Pc het raam uit en tijd voor een pittig gesprek. Hij zit hier al 2,5 jaar in. Van veel depressies kan je sneller herstellen. Heeft hij wel een goede therapeut (is dit iemand met een psycholoog BIG registratie)? Goed dat hij therapie heeft maar dit moet echt een tandje steviger worden opgepakt, volgt hij onderhoudsgesprekken of echt een officiële therapie? Zo duurt CGT-therapie over het algemeen 8 tot 16 weken totdat je al serieus resultaat merkt. Geen 2,5 jaar. En ook mét een burnout kan en moet je met gezin veel meer doen: jou ontlasten, huishouden, jou laten rusten en waar mogelijk ook af en toe opladen. Op deze manier steven jij af op een burnout. Of op een scheiding. Heel hard maar op deze manier ben je alleenstaande moeder met 2 kinderen! Dat gaat zo niet!

Ik zou het prettig vinden als de negatieve reacties achterwege blijven. Herkenning of goede adviezen zijn van harte welkom maar ik vroeg niet of mijn man even de grond in geboord kon worden. Bedankt voor alle fijne reacties. Het is niet zo simpel als enkel een burn out. Mijn man heeft een afschuwelijke kindertijd en jeugd gehad en was zwaar getraumatiseerd toen ik hem leerde kennen. Hij werkt heel hard aan zichzelf dmv therapie. Is inmiddels ptss vrij en nu bezig met ctg en specialistische begeleiding aan huis. Hij komt van heel ver en het gaat echt al stukken beter. Hij is een game liefhebber dus hij geniet enorm van een goed spel. En soms is het idd vluchten, dat geeft hij zelf ook toe. De prikkels van ons kindje zijn hem vaak teveel en dan trekt hij zich terug. Hij weet ook dat hij idealiter meer naar buiten moet maar hij kan niet alles tegelijk. Ook dat is voor hem een opgaaf. Ik zocht vooral herkenning of evt steun om het zelf vol te blijven houden, want het is intens.

Wat een mooie reactie vanuit jou! Je komt heel liefdevol over, vind ik ❤️ Je wilt volgens mij heel graag je man helpen zonder dat je er zelf te veel aan onderdoor gaat, maar dat is een lastige balans 🍀 (en uit eigen ervaring: tegen de tijd dat je iets gevonden hebt dat lijkt te werken, is er weer iets "veranderd", ofwel bij jezelf, ofwel bij de kleine, ofwel bij je partner - en dan begint het aanpassen weer opnieuw. Onwijs intens en frustrerend, met momenten...) Als je het goed vindt, ga ik vertellen wat voor ons werkt. Pluk er vooral uit wat voor jullie een mogelijkheid zou kunnen zijn! (En negeer al de rest! Niemand is hetzelfde ✨) - Ik moet zelf goed aangeven bij mijn partner wat ik (van hem en in het algemeen) nodig heb. Hij zit best vaak met zijn eigen "issues" en ziet dit niet altijd. Voor mij is het belangrijk dat ik structureel 1x in de week kan sporten. Mijn partner heeft dan vaak geen energie om die 1,5 tot 2u alleen thuis te zijn met de dreumes, dus regelen we dat er iemand in huis is om hem hierbij te ondersteunen (opa's, oma's of vrienden die met kinderen om kunnen gaan). Op die manier ligt er minder last op zijn schouders en kan hij zich even terugtrekken als dat dan nodig blijkt. Manieren om mijn batterij op te laden zijn sporten, buiten zijn, lezen of met vriendinnen even het huis uit gaan. Zodra ik merk dat het me te veel wordt, probeer ik iets hiervan te plannen - dat kost soms wat meer moeite omdat ik niet altijd op mijn partner kan rekenen als oppas, maar het is wel enorm belangrijk. - Ik herken heel erg dat de prikkels van het kindje te veel zijn, dat ervaart mijn partner ook. We spreken vaak af hoe lang hij zich dan even terug "mag" trekken. Op aanraden van zijn therapeut gaat hij maximaal 25 minuten gamen/YouTube kijken/iets met een scherm doen. Als hij na die 25 minuten nog tijd nodig heeft, overlegt hij dat met mij, zodat ik ook een beetje een inschatting kan maken wanneer hij me weer (met iets kleins) kan helpen. Daardoor ligt het gros van de (praktische) zorg en het huishouden nog steeds bij mij, maar voelt het voor mij wel alsof hij meer betrokken is. Dat doet me mentaal heel goed. - We proberen ook alternatieven te vinden voor de schermtijd. Voor mijn partner werken puzzelboekjes heel goed. Daarin kan hij ook afleiding vinden, maar tegelijkertijd kan hij dan bij ons in de woonkamer of keuken zijn. (Dit is denk ik wel super persoonlijk, maar wellicht is er iets gelijkaardigs? Wat haalt hij uit het gamen/wat brengt het gamen hem en kan hij dat ook op een andere manier vinden?) Ik vind het fijn om met hem fysiek in eenzelfde ruimte te zijn en voel me daardoor minder eenzaam. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ons kindje bijna 2 is en van zichzelf relatief rustig. Dus dat is wel een andere situatie dan met een baby van 6 maanden, maar misschien kun je hier (in de toekomst) toch iets mee. - Mijn partner "moest" van zijn therapeut iedere dag 5 minuten wandelen. Maximaal. Echt een blokje om door de wijk en daarna rust nemen. Dit hebben ze langzaamaan uitgebreid. Voor hem hielp het om hierbij een podcast te luisteren, want hij merkte dat hij heel erg ging malen/piekeren bij het wandelen en het daarom vermeed. Misschien kun je (over een tijdje, niet alles in 1x en alles op een passend tempo❤️) samen bekijken wat het voor je man gemakkelijker zou maken om even te wandelen? (Samen met jou/jullie zoontje?, juist een kort stukje, ... - ook dit is weer heel persoonlijk..) - Vraag hulp. Dat kunnen heel kleine dingen zijn (de buurvrouw die de kliko aan de straat zet, zodat je daar niet aan hoeft te denken - bij wijze van) of wat grotere (iemand die wat vaker op jullie kindje past, eventueel samen met jou; bijvoorbeeld een vriendin die op de thee komt of zo). Ik heb dit het afgelopen jaar echt moeten leren en vond het onwijs spannend (want kwetsbaar!) maar mensen willen zó graag helpen als ze weten hoe. Mij hielp het daarbij om mijn vraag zo concreet mogelijk te maken (kun jij op dag X activiteit Y voor mij doen? Of: ik zit met probleem Z, is er iemand die daar misschien iets in kan betekenen en zo ja, wat?) en vervolgens mijn dankbaarheid uit te spreken. Voor heel veel mensen is dat al meer dan genoeg! Ik heb natuurlijk geen idee hoe jullie netwerk eruit ziet, maar voor ons kwam de hulp ook uit heel onverwachte hoeken (mijn collega's wilden bijvoorbeeld helpen door 1x per week een verse maaltijd te koken - dat helpt in de praktijk natuurlijk enorm, maar ook mentaal omdat het me elke week weer het gevoel geeft dat ik het niet alleen hoef te doen). Daarnaast zijn we in gesprek met instanties (CB, WMO-loket, Babythuiszorg, maatschappelijk werk, nachtnanny, ...) om te kijken of we ook praktische ondersteuning kunnen krijgen. Want in je eentje voor een kind en een zieke partner zorgen IS echt heel zwaar en dat houd je op termijn niet vol. Ik weet niet of jullie dit soort hulp al hebben en of het beschikbaar zou zijn, maar misschien is het iets waar je naar zou kunnen kijken. - Daarbij aansluitend: ik ben zelf naar de bedrijfsarts gegaan voor een preventief gesprek. Dat vond ik ook heel spannend, maar ik had het gevoel dat ik het aan mijn gezin en mijn jonge kind verplicht was om te kijken wat nou echt verstandig was. Ik doe mijn werk enorm graag en haal er ook energie uit (een dag werken is minder vermoeiend dan een dag thuis voor de kleine zorgen - dat zullen veel mama's wel herkennen) dus helemaal stoppen was voor mij geen optie, maar ik was echt bang om het niet vol te houden. De combinatie zorg thuis (kind + partner), huishouden en werk was te veel. Ik vond dat lastig toegeven in het begin (we voelen ons toch graag de supermama die alle ballen wel even in de lucht houdt), maar ben zo zo ZO blij dat ik het wel gedaan heb. Op aanraden van de bedrijfsarts ben ik halve dagen ziekgemeld, waardoor ik net wat meer ademruimte had. Natuurlijk is dat geen structurele oplossing en daarna ben ik ook met mijn partner het gesprek aangegaan wat ik (van hem en in het algemeen) nodig heb en dat heeft al geholpen. Vervolgens heb ik een tijdje mijn batterij op kunnen laden en vervolgens kan ik weer rustig opbouwen met werk. (Gaat hier niet helemaal op, want ik ben nu met zwangerschapsverlof, maar het idee is wel dat ik daarna weer aan de slag kan.) - Mocht het een optie zijn: ga een keer samen in gesprek met zijn hulpverleners. Het heeft mij veel inzicht geboden in wat ik wel en niet van mijn partner mag vragen/verwachten en die duidelijkheid nam bij mij ook wat frustratie weg. Daarnaast vond ik het zelf ook fijn om uit te spreken naar hem (en de hulpverlener) waar hij mij nu echt mee zou helpen. Zijn therapeut heeft dit goed opgepakt en ze werken daar nu ook samen "naar toe". Ik denk(?) dat dit mijn grootste leerpunten van het afgelopen jaar zijn. Mocht me nog iets belangrijks te binnen schieten, zal ik het je laten weten. Zoals gezegd: doe vooral iets met de dingen die aansluiten bij jullie en jullie situatie en negeer al de rest! Heel veel succes met het gesprek (ik denk dat dat het belangrijkste is, maar ik kan niet uit je bericht opmaken hoe de communicatie tussen jullie is. Wellicht praten jullie er al veel over en is dit geen issue ❤️). Ik hoop dat je snel manieren kunt vinden om je eigen batterij weer op te laden want dat is enorm belangrijk! Hopelijk wordt het met het verstrijken van de tijd ook wat gemakkelijker om voor jullie kindje te zorgen! Geef het zeker aan als je nog ergens over wilt praten! Je bent niet alleen 🤗❤️✨🍀

Dat maakt het verhaal wel heel anders. Dan is hij hard en op de juiste manier aan het werk en snap ik dat je geduld hebt. Misschien kun je zelf via je man steungevende therapie aanvragen. Of wellicht is er nog een ander type zorg waar je recht op hebt. Er is veel onderzoek gedaan naar de impact van PTSS op partners en dat is niet niks. Zelf heb ik ook PTSS gehad en momenteel zijn we in relatietherapie omdat dit jarenlang zo'n impact heeft gehad op mijn man. Met mij gaat het nu weer goed maar nu merkt hij pas hoe erg hij eraan onderdoor is gegaan door mij altijd te blijven steunen en mee te bewegen met mijn grillen. Ik denk dat dit niet of minder nodig was geweest als hij tijdens mijn therapie al eigen ondersteuning had gehad. Als partner met psychische problemen kan je er niet zo voor je partner zijn als je zou willen en zoals je partner zou verdienen. En zeker met jong kind erbij is die last heel zwaar.

Wat een ontzettend lieve reactie van je. Dankjewel! Er zitten zeker dingen tussen waar ik wel wat mee kan. Mag ik je evt een pb sturen als ik nog vragen heb? Het is erg fijn om te kunnen praten met iemand die in een vergelijkbare situatie zit;)

Ik heb zelf idd ook ptss gehad met een zware vorm van fns. Mijn hele lijf viel uit en ik ben volledig invalide geraakt. In die tijd is mijn man met mij getrouwd en heeft hij naast zijn fulltime job 24/7 voor mij gezorgd. En daaruit is zijn burn out ontstaan. Ik heb dus ontzettend veel respect voor mijn lieverd en ik wil andersom ook alles geven zodat hij kan herstellen. Inmiddels ben ik gelukkig door goede behandeling klachtenvrij en heel stabiel. Maar dat wil dus heel graag zo houden, ook voor ons lieve ventje :) Dus daaruit komt mijn topic vraag;)

Toevoeging; onze communicatie loopt geregeld flink in de soep. We zijn allebei ster in dingen verkeerd opvatten of onduidelijk communiceren. Daarbij gebeurt het vaak als we behoeften naar elkaar uitspreken de ander zocht voelt falen/tekort schieten. We zijn daarom inmiddels gestart met systeemgesprekken om elkaar beter te leren begrijpen in de communicatie.

Ja hoor! Ik moet wel even uitvogelen hoe pb's werken, maar dat komt goed. Stuur me gerust een berichtje!