Partner chagrijnig tijdens zwangerschapsverlof

Waarom kan hij niet gewoon gaan werken? Misschien haalt hij daar veel voldoening en rust uit. Mijn man (kapitein) moet je echt niet te lang aan land houden, dan wordt hij gek!

Ik zou inzetten op twee dingen: - ga dingen ondernemen mét baby. Kijk wat nog wel kan, experimenteer met uitjes e.d. - geef je man een spreekwoordelijke schop onder zijn kont. “Dan doet hij het toch mopperend?” Was eens de opmerking richting mij over mijn man. En dat draag ik met me mee. Het is in het begin saai, en later wordt je kind je gezelligste maatje. De eerste jaren zijn gewoon pittig wat dat betreft. Tot slot kun je kijken of je iemand kunt vragen om soms op te passen. Onthoud dat jij niet verantwoordelijk bent voor het geluk van je man en je gezin. Dit heet “emotie-werk” en is heel vermoeiend. De moeder van het gezin neemt dit vaak ongevraagd op zich… Succes, het wordt beter 🍀

Ah wat verdrietig voor je... ik snap heel goed dat je je het anders had voorgesteld! Maar je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je man, dat zal hij echt zelf moeten vinden. Zo te lezen doe je al heel erg je best en mis je zelf ook iemand die jou kan helpen en jou er misschien een keer op uit stuurt. Heb je familie of vrienden in je omgeving? Misschien kunnen die een beetje bijspringen waar je man dat nu niet kan? Zorg vooral goed voor jezelf! ❤️

Mijn man is ook zo, die “moet” ook weer gaan werken en kan niet lang thuis zitten of niksen. Na een week ging hij dan ook weer werken. En ja dat is even wennen en moeilijk en zwaar om alleen te zijn ineens met een baby en nog middenin herstel. En dan nog die kraamtranen… weet er alles van. Wat dat betreft heelde de tijd wel. Maar dat de baby stil en lief zou moeten zijn voor hem, laat dat alsjeblieft. Het is een baby en evenveel zijn kind. Ohja en open zijn met je partner, spreek je uit, voor zo ver je dat nog niet doet tenminste want volgens mij benoem je het wel

Ik vind dit voor jou heel naar. Je hebt 9 maanden zijn kind gedragen, een bevalling doorstaan en nu het tijd is voor de baby en jouw herstel maak jij je juist druk om je man. Vraagt hij aan jou of het goed met je gaat? En of jij er eens uit wil of iets nodig hebt? Ik vind dit heel flauw, prima om lekker te gaan sporten of wandelen of whatever maar als je dan thuis bent dan ben je er voor je vrouw en kind. Ik zou dit meteen uitspreken en de kop indrukken. Of je gaat thuis gezellig doen tegen vrouw en kind en er een mooie tijd van maken, of je gaat lekker weer aan het werk. Dat scheelt jou ook ergernis en druk maken om hem. Het is gewoon zwaar de eerste maanden, na een maand of 3 wordt het al beter. 🌸 succes en echt spreek je uit en laat de sfeer niet zo beïnvloeden door zijn gemoedstoestand

Redt jij het thuis alweer? Dan zou ik hem lekker weer halve of hele dagen naar z’n werk sturen! Ik herken dit heel erg, niet van m’n partner maar van mezelf! 😂

Of misschien kan hij zelf eens gaan wandelen met de baby zodat jij even kunt rusten?

Ik zou meer ondernemen. Met dat wandelen met moeder kan baby ook gewoon mee in wagen of draagzak. Ik zou ook gillend gek worden van hele dag naast box zitten. Onze kraamtijd was in lockdown maar wij hebben heel veel gewandeld want dat kon wel. En bedenken of jullie beiden wel blij worden van dat lange verlof. Misschien is gaan werken maar een beperkter aantal uren een betere optie. Dat je een kindje wil hoeft niet te zeggen dat je die baby fase leuk moet vinden. Later komt er meer interactie, met zeggen dat ik dat ook veel leuker vind dan de baby fase.

Ja, we ondernemen best al wat. Schoonmoeder heeft al twee keer opgepast zodat er ergens wat konden gaan eten en we wandelen elke dag (iets meer zelfs dan goed voor mij is). Verder hebben we een grote barbecue gekocht waar hij lekker mee bezig kan gaan. Maar dan nog voelt dat voor hem niet als genoeg. Misschien inderdaad eens hebben over weer gaan werken. Ik denk ook niet dat hij doorheeft hoe zeer hij mij kwetst met het “saai etc” gedoe..

Wat verdrietig voor je de verlof weken zouden juist fijn zijn om als gezin te genieten.. Bespreek inderdaad allereerst elkaar gevoelens uit ook hoe jij je voelt.. Wat vinden jullie samen leuk om te doen? Vooral de 1e maand beweegt een baby heel makkelijk mee, die slaapt overal als het goed is fles mee of de borst en lekker als gezin erop uit.. 8 weken verlof is best ook lang vooral als je partner niet goed tegen niks doen kan, verlof weken kan je ook anders indelen bijvoorbeeld een dag vrij voor je partner over heel de week en dat in een jaar verspreiden, zo zijn de 8 weken niet in 1 keer maar meer verdeeld. En nog eens gezellig ook elke week een dag vrij en dan leuke dingen doen of bijv papadag houden.. En onthoud de 1e 3 maanden zijn erg pittig meestal komt er dan beetje ritme met eten slapen voor de baby, tot 1e jaar blijft pittig 🙈 maar is ook erg genieten. En vergeet niet je hormonen zijn nog niet in balans wees echt lief voor jezelf hoor!

Ach, die eerste paar maanden zijn ook maar saai en vermoeiend. Misschien kan hij zn verlof eat meer uitsmeren? 1 of 2 dagen oer week en dan een half jaar of zelfs bijna een jaar lang. Daarnaast ging mijn man vaak wandelen mét baby zodat ik rust had. Of ga samen iets ondernemen voor zover jij dat kan.

Ha lieve mama, wat een lastige situatie zeg, maar geen uitzonderlijke situatie. Heel veel mannen hebben op het begin moeite om te wennen aan (het leven met) een baby. Het duurt vaak langer voor ze een connectie met de baby voelen en ze komen ook in het eerste jaar post partum vaker in een depressie terecht. Helaas wordt daar weinig over gepraat en is er weinig steun/support voor nieuwe vaders, waardoor ze erg met deze gevoelens kunnen struggelen. Persoonlijk heb ik dit ook meegemaakt. Mijn vriend zat zowel tijdens de zwangerschap als erna echt heel slecht in z'n vel. Hij voelde veel druk om werk en huis goed te regelen voor mij en de baby, maar nog geen connectie met de baby en had heel veel moeite met het huilen. Ik deed daardoor 99% van de zorg en incasseerde daarnaast ook zijn stress wat mentaal zwaar was. Maar gelukkig genoot ik wel heel veel van ons zoontje. Ik ben heel blij dat we samen door die periode heen zijn gegaan en elkaar waar het kon zijn blijven steunen, want zijn band met ons zoontje groeide langzaam en tussen ons ging het ook langzaam weer beter & nu zijn beide echt top (we verwachten ook in juli ons 2e kindje). Ik kan je verder niet veel advies geven, behalve om zelf in ieder geval voor support en steun te zoeken van je eigen ouders/familie/vrienden en je vriend aan te raden hetzelfde te doen. Je hoeft ook zeker niet al zijn gedrag goed te keuren en mag hem duidelijk vertellen wat het met jou doet & hem aanraden hulp te zoeken als hij zich zo blijft voelen. Hij heeft zeker verantwoordelijkheden nu die hij naar jou en de baby moet oppakken, maar hopelijk kunnen jullie wel begrip voor elkaar blijven opbrengen ondanks dat dit is super lastige situatie is (en al helemaal met dat extrême slaaptekort en alle hormonen). Sterkte lieve mama 😘😘😘😘

Het is ook een grote overgang, zeker voor vaders denk ik dat die zich te weinig voorstelling kunnen maken vóór de baby er is. Moeders in mijn omgeving gaan vanaf dag één vanuit moederschap op 1 te zetten (en ontdekken daarna weer dingen voor zichzelf hierin te passen) en de vaders moeten er echt naar toe groeien, waarbij wat ze kennen en voorheen deden het uitgangspunt is en dan steeds meer richting de baby en gezinsritme te komen ipv andersom. Ik denk dat veel vaders ermee worstelen dat ze dit niet vanaf de geboorte dit zo voelen en het als falen voelt dat ze hun vaderrol niet meteen van nature kunnen omarmen. Ik snap dat mensen zeggen dat hij zichzelf bijeen moet rapen in belang van jou en jullie kindje, maar ik denk dat een stukje erkenning en begrip in zijn proces hierin veel kan doen! Ook voor zijn eigen rust en acceptatie hierin. Dus een open gesprek over dat hij meer tijd kan nemen om naar het vaderschap toe te groeien en wat hij daarin nodig heeft en wat jij daarin nodig hebt. En ja er horen nu eenmaal bepaalde verantwoordelijkheden bij een baby, maar door een open gesprek hoeft hij deze niet meer te bestempelen als 'saai' en 'geen leven' maar wordt het onderdeel van een proces, wetende dat het vanzelf makkelijker gaat worden.

Denk ook om jezelf! Ga aub niet teveel wandelen als je dat eigenlijk nog niet aan kunt, je bekkenbodem heeft veel baat bij voldoende rust. En je mag ook best aangeven dat het jou kwetst.

Hier is man na twee weken weer gaan werken (werkt overigens 50/50 thuis). De overige weken verlof heeft hij in blokken opgenomen. Zo zijn we aan het eind van mijn verlof nog een paar weken op vakantie gegaan. Dat werkte voor ons beter.

Ah vervelende situatie, maar ik denk echt best wel herkenbaar. Er verandert gewoon ineens zoveel. En ook met vrij zijn/verlof hebben. Nu bij de 3e kon mijn man er echt van genieten en hadden we natuurlijk onze handen vol. Maar mijn man kan niet zo goed vrij zijn en niks doen. We zijn ook zelfs afgelopen zomer met newborn van 4 weken op vakantie gegaan.. omdat het gelukkig zo goed ging allemaal qua herstel en de baby deed het ook goed. En het regende alleen maar in NL, dus we waren het thuiszitten echt zat. Maar ik merkte ook dat m'n man echt niet goed ging op alleen maar binnen zitten. Ik ben sowieso wat introverter en vind het heerlijk om thuis te zijn en hij is het tegenovergestelde. Ik heb hem ook alle 3 de keren in de kraamweek een avond weggestuurd. Niet dat hij het heel laat ging maken. Maar gewoon even uiteten en koffietje drinken met broers of vrienden.

Wat soms ook speelt. Heb ik bij mijn zwager gezien en ook wel deels bij m'n eigen vent. Toen de eerste baby er eindelijk was.. Ik maakte me echt druk om de dagelijkse dingen zoals flesjes, luiers etc. Die mannen zaten met veel grotere dingen hun hoofd. M'n zwager moest opeens een grote auto en kreeg ook wel soort van eye opener dat hij een duidelijk pad wilde qua carrière en gewoon alles goed geregeld hebben.

“Vriend kan niet zo goed tegen het gehuil” vind ik altijd maar een smoes om de niet leuke dingen/verantwoordelijkheden te ontwijken. Wij als moeder zijnde kunnen dit ook niet zeggen en denken “ach joh papa doet t wel” dus hij moet deze instelling al veranderen. Het is ook zijn kind en hij moet leren met het gehuil om te gaan. Ik zou even het gevoel van je man opzij zetten. Hoe lastig dit ook is. Jij bent niet verantwoordelijk voor hoe hij zich nu voelt. Je bent net bevallen en moet nog herstellen.. dat hij zich verveeld naast de box zegt iets over hem. Ik zou dit toch even loslaten tot jij opgeknapt bent. Het klinkt heel hard maar jou herstel gaat echt voor alles. Want anders krijg je de klap achteraf en dat wil je echt niet. Vind hij het saai? Dan kan hij ook samen met de baby dingen ondernemen eventueel met of zonder jou. Ik zou even een goed gesprek aangaan dat je hem begrijpt maar dat jou herstel nu even voor gaat en neem die tijd ook voor jezelf. En vragen wat hij dan precies verwacht had van een kind krijgen. Wellicht helpt dat jou ook dat je meer inzicht krijgt over zijn manier van denken.

Mijn man vond de babyperiode ook niet leuk, maar sinds ons zoontje kan lopen is hij een hele leuke vader. Mijn man is na 2 weken weer gaan werken en dat had hij ook echt weer nodig. Jou man kan zijn verlof ook wat meer smeren over het jaar ipv achter elkaar opnemen. Ik zou, mits jij dit ook oké vind, het gesprek met hem aangaan en voorstellen dat hij weer met werk aan de slag gaat en bijvoorbeeld 1x per week een dag ouderschapsverlof opneemt in het 1e jaar? Daarnaast zou ik openkaart spelen over hoe jij je voelt, want ook dat mag er zijn en ook met jou gevoelens mag rekening gehouden worden. Bedenk je dus voor het gesprek goed waar jij behoefte aan hebt en ook waar hij jou mee kan ontlasten / ondersteunen. Wij kwamen er bijvoorbeeld achter dat we tijd met z’n tweetjes miste en zijn dus op zoek gegaan naar een oppas (ons zoontje was toen 11 maanden, maar achteraf hadden we het eerder moeten doen). Daarnaast sport mijn man nu iedere zaterdagochtend en slaap ik op zondag uit (maximaal tot 10:00 uur). Uiteindelijk komen jullie er wel, maar het fijnste is natuurlijk als jullie samenwerken en elkaar af en toe ook wat gunnen.

Ik denk dat jij en je man eens goed samen moeten praten. Over jullie wensen en behoeften. Fijn dat hij wel aangeeft wat hij lastig of zwaar vind maar kijk dan in het gesprek vooral naar oplossingen. Er zijn er al een paar genoemd in de comments hieronder maar kijk vooral samen wat voor jullie werkt.