Partner die ziek is?

Mijn man heeft in de zomer een hartinfarct gehad en daarna 3x terug opgenomen geweest in het ziekenhuis met problemen aan het hart terwijl we zelf nog redelijk jong zijn. Nog geen 30 .. zelf ben k nu 33 weken en toen het gebeurde was k net geen 12 weken. Hij heeft lang in coma gelegen ( 6-7 weken ) en begint nu pas met revalideren. Het s heel zwaar maar ik zou het nu niet anders gewild hebben.. hij s er gelukkig nog. Als ze die avond beslist hadden na 40 min reanimatie niets meer te doen, was k nu alleenstaande.. ik bekijk het dag per dag en het gaat eigenlijk nog goed tot nu toe ( voor hem zorgen, huishouden, alles klaarmaken voordat de kleine komt,... ). Ik hoop dat je ook een balans gaat vinden en vooral niet opgeven ❤️ maar ook jezelf niet voorbij lopen. Misschien hulp in huis aannemen ofzo dat het jou wat kan verlichten .. samen gaan praten met een psycholoog ( moest hij daarvoor openstaan ) ... Heb je misschien hulp van je ouders? Ik hoop echt dat je eruit komt 🌸❤️

Wij hebben een baby van 6 maanden en mijn man (al ouder) is ongeneeslijk ziek. We hebben geen idee hoe lang hij nog heeft. Hij is verschrikkelijk dol op ons kindje. Een betere vader had ik me niet voor kunnen stellen. Dan naar jou. Je zit in een ongelooflijk moeilijke situatie. Je man kan er niks aan doen. Maar ik hoop dat je de kracht vindt om mensen in je omgeving te benaderen voor hulp. Want die heb je nodig. Ik geloof ook dat je veel van je man houdt, maar denk vooral wat meer aan jezelf en aan je kind. Ik spreek uit zes maanden ervaring en de tijd gaat bizar snel.. probeer er zelf wat van te maken met je kindje. Je kunt je man in zijn depressie niet helpen.. ik wens je ongelooflijk veel kracht en sterkte toe en ook een goed netwerk. Mensen willen je gaan helpen, zeker!! Zet m op!

Bedankt voor jullie reacties. Ook heftig! Ik krijg gelukkig hulp van mijn familie. Maar het is toch anders, want ik wil zo graag de “normale” dingen doen als gezin. Samen wandelen of de belangrijke momenten zoals Pakjesavond en samen een kerstboom kopen en vaak gaat dat niet 😥

Mijn vriend is niet "ziek" maarbheeft inbpleeg gezinnen gewoont sinds hij 7 was de normaale dingen heeft hij nooitvgeleerd zoals praten of liefde die je aan je kind geeft ook kerdt en sinterklaad vind hij onzin en niet nodig. Maar tof heeft hij het leuk gehad gisyer en gelukkig eord hij warm opgevangen door mijn familie en hoorthij er efht bij. Hij kan soms wel is woorden gebruiken naar ons zoontje wat ik niet vind kunnen waar ik hem gewoon duidelijk op aanspreek. Mn zoobtje is nu al bijba 9 maanden e is al heel veel veranderd en veel beter geworden

Wat ontettend zwaar voor je. Ook de onzekerheid lijlt me zwaar: hoe gaat het de komende maanden verder? Zijn er kleine dingen, die jullie samen kunnen doen? Wandelingetje met de kinderwagen? Met z'n drietjes op de bank zitten, babyboekje kijken? Kan hij een flesje geven terwijl je ernaast zit? Knus en kneuterig, maar wel fijn. En de grotere dingen, zoals samen een kerstboom kopen of naar de dierentuin kun je dat met een ander familielid doen? Zodat jij en je kindje wel die dingen kunnen doen en daarvan kunnen genieten, zonder het gevoel dat je er alleen voor staat? Op dit moment ben ik de zieke ouder, maar dat is zwangerschapsgerelateerd, dus we weten dat het tijdelijk is. Ons eerste kindje is 2 en nu moet m'n man alles doen. Dat is echt zwaar voor hem en ik voel me machteloos, want ik lig al 6 weken in bed. Voor je man zal het ook frustrerend zijn. Kunnen jullie er wel over praten? En krijgt je man goede professionele begeleiding? Heel veel sterkte. Het wordt ongetwijfeld beter als je kindje wat meer kan en er wat meer interactie komt. Hopelijk kunnen jullie dan ook als gezin naar de speeltuin, bijvoorbeeld.

Mijn man is niet ziek maar heeft geen goede jeugd gehad en veel moeite met onze kleine. Ik lees twee dingen je vind het lastig omdat het nu vooral overleven is en je je wilt er graag wat moois van maken. Kun je dat overleven verminderen. Door minder in het huishouden te doen bv (ik weet niet wat je nu doet natuurlijk, maar sommige dingen zijn vast niet perse nodig), minder koken (er zijn prima verse maaltijden te koop) ,hulp van andere enzo. Ik weet niet of je druk op je man legt dit kan averechts werken. Heb het er vooral rustig met elkaar over. En denk eens terug aan je eigen jeugd. Wat al eerder gezegd word ook kleine dingen zijn waardevol. als ik terug denk aan mijn eigen jeugd waren juist veel kleine normale dingen waardevol. En je kindje is nog zo klein die heeft nu nog niets aan pakjesavond en een kerstboom. Wel aan knuffels en kusjes. Kan je man dat doen? Ook voor hem qua hormonen misschien juist goed

Ik lees mee, mijn man is niet manisch depressief maar heeft waarschijnlijk wel een lichte vorm van een chronische depressie en we verwachten eind deze maand ons tweede kindje. Wat jij omschrijft is precies wat ik meemaak, behalve dat ik het geluk heb dat mijn man wel werkt en zelfs kostwinner is. Zelf heb ik ook therapie gelukkig, dat scheelt al heel wat, maar blijft toch zwaar soms

Dat is zeker een goed idee. Ik eet graag vers maar dat lukt niet altijd. Af en toe een stoom maaltijden is natuurlijk ook prima en ik had pas zelfs een lekkere diepvries maaltijd. En eigenlijk heb je gelijk. Ik vind het vaak zwaar en dan wil ik een perfecte pakjesavond en dat is niet realistisch. Ik ga proberen meer te genieten van de kleine dingen zoals samen spelen en knuffelen. Ik merk dat mijn man die kleine dingen ook steeds vaker doet.

Ik ben benieuwd naar wat voor therapie jij hebt. Zelf heb ik als partner van nog nooit echt goede hulp gevonden.

Het gaat gelukkig wel langzaam beter, maar het is nog niet zoals ik zou willen en dat maakt me soms verdrietig. Als hij wat stabieler is kunnen we goed praten en is dat ook erg constructief. We hebben een goede psychiater gevonden waar hij nu in behandeling is. Dit was voor mij ook echt een keiharde eis, want ons kindje is zo kwetsbaar en daar wil ik geen enkel risico (denk aan Kanye West achtige taferelen) mee lopen.

Ik ga naar een GGZ-psycholoog, gewoon via de huisarts aangevraagd. We werken nu aan zelfliefde enzo en zorgen ervoor dat ik zelf sterk genoeg word/blijf, want ik heb sterk de neiging me te laten meeslepen in de 'mood' waar mijn man in zit. Ik moet een positief dagboek bijhouden, dat helpt ook zeker wel. (Ik heb zelf trouwens ook ADD, en bekend met therapie enzo, misschien scheelt dat ook qua korte route naar een therapeut.) Als ik zelf sterk blijf en mijn eigen geluk maak en niet laat afhangen van mijn man, helpt het ons allemaal. Het is zeker niet ideaal, want je wil zo graag ook je man gelukkig zien, maar eerst aan jezelf en je kindje denken: je kan niet geven wat je niet hebt natuurlijk.

Ik herken het gedeelte over het allemaal perfect willen doen! Dit klinkt een beetje als duf advies, maar ik heb geprobeerd dat perfecte idee van een gezinnetje geprobeerd een beetje los te laten! En wellicht kan je jezelf troosten met de gedachte dat hij er nu toch nog niks van meekrijgt? Ik hoop voor je dat het als hij wat ouder wordt beter gaat!!

Ik zit in dezelfde situatie en ik zou je willen zeggen: focus op jezelf. Ga de dingen doen die jij wilt, waar je vrolijk van wordt en die jij belangrijk vindt. Wil jij een hysterische kerstboom? Ga ervoor! Doe het voor jezelf, je kind en andere mensen in je omgeving. Ik ben dit pas veels te laat zelf ook gaan doen en heb daardoor een hoop leuke momenten gemist. Zeg nou zelf, heb je ze liever zelf, met een goede vriend/vriendin of familielid of helemaal niet? Accepteer de situatie en geniet. Voor je partner kan het ook een enorme opluchting zijn als hij ziet dat jij de dingen doet die je leuk vindt en dat hij niet altijd 'de sfeer verpest'. Sterkte & maak er wat van! Knuffel!

Dat is een mooi advies. Ik heb tijdens mijn zwangerschap inderdaad vaak toch de dingen die ik graag wilde doen gedaan. Het is fijn maar er zit voor mij dan toch een zwart randje aan. Ik merk dat ik dat en daarmee te ziekte soms toch heel moeilijk te accepteren vind. Wellicht dat ik daar hulp bij ga zoeken.

Ik snap het heel goed hoor, dat zwarte randje en moeite met accepteren. Maar spijt achteraf dat je zelf dingen hebt gelaten is ook enorm pijnlijk. En als je het vanuit je kind bekijkt: die doet al die dingen enorm graag met jou. Hulp zoeken bij acceptatie zou ik je zeker aanraden. Ik heb zelf nu wekelijks contact met een therapeut en dat helpt enorm. Zeker omdat ik tegen haar alles kan zeggen. Dingen die bij vrienden en familie verkeerd over kunnen komem. Neemt meteen een stukje schuldgevoel weg. Sterkte, je kunt het! Het is niet makkelijk, maar je kunt het!

Mijn vriend en ik hebben beide geen goede jeugd gehad met ouders in vechtscheiding en niet geliefd door onze moeders en onze vaders niet mochten zien (soort zoekt soort?). Mijn vriend heeft PTSS, maar meestal gaat het goed. Wel heeft hij mij laten weten dat hij het soms wel moeilijk vindt om vader te zijn, aangezien hij zijn vader een paar jaar geleden is verloren en hij die momenten nooit meer met zijn vader zou kunnen delen. Ikzelf ben een paar weken geleden een diagnose matige tot zware depressie gekregen en ga vanaf 18 januari hiervoor in therapie. Ik verwijt mijzelf heel veel dingen als er iets mis gaat. Maar 95% van de tijd ben ik superblij dat ik moeder mocht worden 4 maanden geleden. Mijn vriend is de beste man die ik ooit heb kunnen treffen en hij is ook zo lief voor onze zoon en mij. Als er iets aan de hand is, kan ik altijd met mijn vriend praten en ook is hij een hele troost Mijn enige advies is om je man bij te staan, ook in moeilijke tijden. Jullie kunnen het!

Nog even vanuit het perspectief van het kind: je kindje is nu nog jong, op dit moment is de geborgenheid en liefde die je kindje van jou krijgt, genoeg. Alls van papa is bonus. Mijn moeder heeft reuma. Tijdens mijn jeugd is ze vaak geopereerd, met steeds lange revalidatietrajecten. Als we iets leuks samen zouden doen, ging dat soms op het laatste moment niet door, omdat ze dat lichamelijk die dag niet kon. Toen ik klein was, snapte ik dat niet. Ik was een echt papaskindje. M'n vader werkte meer dan m'n moeder, maar hij was betrouwbaar. Naar mate ik ouder werd, kreeg ik meer respect en waardering voor m'n moeder. Ik heb 2 belangrijke dingen van'n ouders mee gekregen door deze situatie en als ik jouw berichten lees, gaan jullie die ook aan je kindje meegeven. 1. Doorzettingsvermogen. Het leven is niet altijd makkelijk. Maar jullie doen keihard je best. Dat is echt een goed voorbeeld voor je kind. 2. De steun en liefde, die jullie elkaar geven. Je verdriet om de situatie is groot. Maar ondanks dat ben je er voor je partner. Jullie gaan hier samen doorheen. Dat is een mooi voorbeeld van een relatie. Heel veel sterkte en ook veel geluk & plezier gewenst.

Heel mooi, dankjewel ❤️