Partner geen kinderwens meer

Oef. Heel lastige situatie. Ik denk dat je de niet-meer-kinderwens van je vriend niet kunt veranderen. Ik zou daar ook niet op hopen, hoe moeilijk dat ook is. Tegelijkertijd vind ik het niet fair van je vriend dat hij altijd heeft gezegd dat jullie voor twee kindjes zouden gaan, en nu opeens niet meer. Dat mag je hem best voorleggen. En dan voor jezelf... Kinderwens, maar ook niet je huidige kindje een gescheiden gezin aan willen doen. Heel ingewikkeld. Als kind van gescheiden ouders gun ik je kindje een stabiel gezin. Als moeder denk ik: je eigen kinderwens wegstoppen lijkt me niet realistisch. Dat zul je je partner altijd kwalijk nemen. Ik zou echt niet weten wat ik in deze situatie zou doen. Sterkte!

Lastig, zo te horen heeft hij altijd wel getwijfeld, als in ene keer niet, andere keer wel. Wat zijn voor hem de redenen om het wel of niet te doen?

Pfoe dat is lastig inderdaad. Hier bijna dezelfde situatie. Man is 13 jaar ouder en had al 2 kids van nu 11 en 14. Bij date nr 2 gesproken over het feit dat ik nog kind(eren) wou. Hij stond er voor open en vorig jaar was ik dan zwanger. Nu hebben we samen een meisje van 6 maanden. En hij heeft regelmatig aan mij gevraagd hoeveel kinderen ik dan zou willen. Ik heb altijd gezegd zullen we eerst maar eens beginnen met 1.... hoewel ik geen idee heb hoe ik er over een paar jaar in zal staan heb ik nu het gevoel dat het goed zo is. Mijn man is 46 en trekt nu al de nachten niet. Dus ik moet veel doen. Dit zijn wel dingen die mee spelen bij mij in de keuze dat ik geen 2e meer wil. Hoewel ik de manier waarop je vriend het heeft aangepakt absoluut niet vind kunnen is het wel belangrijk dat je samen achter een keuze staat. Opnieuw zwanger worden en opnieuw een kindje krijgen doet heel veel met je vriend waarschijnlijk. Hier moest mijn man ook echt enorm wennen aan weer gebroken nachten en een kleine. Inmiddels is hij dol verliefd op onze dochter en zou hij haar niet willen missen. Maar als ik geen kind meer had gewild had hij het ook helemaal prima gevonden.

Snap heel goed dat dit lastig is.. ik hoop vooral voor jullie dat jullie op een punt komen dat jullie er goed over kunnen praten. De wens van de ene is niet belangrijker dan die van een ander en het is geen welles-nietes waarin je tegenover elkaar staat, maar een besluit dat je samen neemt op basis van alle kaarten die op tafel liggen. Daarin mag ook ruimte zijn voor jouw proces in teleurstelling als het erop lijkt dat het niet gaat gebeuren. Het is nu zo dat jouw partner degene is die 'kan' beslissen, maar ik denk dat dit toch iets van jullie samen moet gaan worden, waarbij hij jou ook steunt en begrijpt, wil je er ook als partners een weg in vinden..

Wat mega lastig! Na 11 maanden moest ik ook nog niet aan een tweede denken en mijn partner ook niet. Dit kwam pas rond 1,5 jaar. Geef hem wellicht nog wat tijd. En ik snap ergens wel dat hij zich gepusht voelt, want je zegt zelfs dat je niet weet of je wel bij hem kan blijven. Dus enerzijds zeg je: ik push hem niet, maar wel: ik kan altijd nog m’n koffers pakken en weet niet of ik bij hem kan blijven. Hij voelt dat natuurlijk ook. Geef je partner nog wat tijd en ga niet over 1 nacht ijs. Een leeftijdsverschil van 3 jaar is ook nog steeds heel mooi dus je hebt nog wel even ❤️

Eerst was het om financiële redenen , toen dat verder helemaal oké was , was het omdat hij bang was om evt een gehandicapt kindje te krijgen en nu is het omdat hij het ziet bij zijn oudste 2 , constant ruzie en strijd en daar ziet hij heel erg tegenop 😒

Moet eerlijk zeggen dat ik alle nachten doe en 9 van de 10x sochtends vroeg met hem beneden zit. En niet omdat hij het niet wilt maar omdat ik het gewoon fijn vind om voor mijn zoontje te zorgen.. gebroken nachten heeft hij verder niet.

Lief 🤍 wie weet over een tijdje indd. Ik heb aangegeven dat ik niet weet of ik bij hem wil blijven nadat hij heeft aangegeven geen 2e meer te willen..

Ik vind het niet netjes dat hij je aan het lijntje heeft gehouden. Echter vind ik dat je hem wel degelijk onder druk hebt gezet door niet te weten of je met hem verder wilt als hij geen tweede kind met je wilt. Je zegt dat het je hart breekt als je naar je kind kijkt en dat hij geen broertje of zusje zal krijgen. Breekt het niet meer je hart als je kind moet opgroeien met gescheiden ouders omdat je persee een tweede moest? Ik denk persoonlijk dat een kind liever opgroeit met twee ouders dan een broertje of zusje heeft. Hou je nog wel echt van je partner? Dat kan ik niet echt opmaken uit je verhaal.

Een kind moeten beide willen. Het is zijn goed recht om dit niet meer te willen. Ik ben echter bang dat dit tussen jullie in blijft staan en vroeg of laat in jullie relatie voor problemen gaat zorgen.

Dat is ook zijn recht , kan hem ook niet dwingen. Mijn vraag gaat daar ook niet over, maar hoe anderen met deze situatie om zouden gaan (no hard feelings trouwens)

Hier heb je een punt. Ik hou zielsveel van mijn partner maar voel wel dat mijn kinderwens boven hem staat op sommige momenten. Ik heb pas aangegeven dat ik hem mogelijk verlaat, nadat hij gezegd heeft geen 2e meer te willen. Omdat mijn toekomstbeeld er anders uitzag dan die van hem.

Is je eens voor een 2e groter dan de liefde voor je vriend en het feit dat je kindje gescheiden ouders heeft? Als je daar ja op kunt antwoorden dan gaat het tussen jullie instaan. Ik zou je echt adviseren om een goed, volwassen gesprek met elkaar te voeren zonder kinderen, rustig met z’n tweeën. Succes!

Eens = wens

Ik snap wat je zegt en hoe sterk je wens voor een 2e is, dat is begrijpelijk. Alleen je geeft aan dat je het gevoel hebt dat je kinderwens boven je partner staat. Maar (en ik snap dat dit hard klinkt) staat deze ook boven het geluk van je zoon? Uiteindelijk denk ik dat een kind gelukkiger wordt van zijn ouders bij elkaar dan een broertje of zusje. Neemt uiteraard niet weg dat je verdriet begrijpelijk is en er mag zijn.

Je kan van tevoren bespreken wat je wensen zijn t.a.v. de grootte van een gezin, maar die wensen kunnen natuurlijk in de loop van de tijd veranderen. Je kan niet stellen: je hebt toen gezegd dat je er 2 wilde, dus het is niet eerlijk als je dat niet meer wil. Je groeit er samen naartoe. Ik denk nu bijvoorbeeld dat ik wel 4 kinderen wil, maar de kans is heel reëel dat ik, als de tweede er is, 2 wel genoeg vind. Je moet het eerst ervaren natuurlijk. Dus ja het is enorm balen als je jezelf als moeder van 2 kinderen ziet en je partner wil het graag bij 1 houden. Ik zou daar mijn partner nooit voor verlaten (helemaal geen kinderen willen vind ik een heel ander verhaal). Ik zou er enorm van balen, maar je partner kan er niks aan doen dat het zo voelt voor hem. Hij heeft nu natuurlijk ook al 3 kinderen. Misschien kunnen jullie relatietherapie overwegen om weer wat dichter bij elkaar te komen?

Hele lastige situatie. Maar ik zou niet nog een kindje nemen omdat jij je zoontje een broertje of zusje gunt. Want het kan ook zo zijn dat die 2 het helemaal niet met elkaar kunnen vinden. Wij hebben 2 pubers en nog een kindje van 11 maanden maar Hier komt geen 4e. Ik wilde eerst wel een 4e en mijn man ook. Maar na een keer goed nadenken. Financiële, grote auto, geen slaapkamer meer. Hebben we er voor gekozen het bij 3 te houden. Ik vind het heel jammer. Ik zou trouwens nooit mijn man verlaten om een kinderwens. Dit is mijn mening en mijn gevoel.

Neee echt niet , het geluk van mijn zoon staat 100% op 1 , vandaar ook mijn twijfels..

Nou niet voor het geluk van mijn kindje. Mogelijk wel boven de liefde voor mijn partner , omdat ik onvoorwaardelijk van m'n kinderen zou houden maar ik wens hem een stabiele gezinssituatie .. dus ja dan wil ik mezelf dus absoluut niet op 1 zetten

Als je hem gezegd hebt dat je niet weet of je bij hem blijft dan snap ik op zich wel dat hij dat als druk ervaren heeft. Namelijk het samen met jou zijn, heeft dus indirect als voorwaarde dat er een tweede kindje "moet" komen. Hij heeft natuurlijk alle recht om zich te bedenken maar dan is het wel vreemd dat hij daar afgelopen maanden zo in is mee gegaan richting jou en vrienden. Maar als je er nu in mee gaat met het idee van "ik kan hem altijd nog verlaten", denk ik dat jullie nog beter een paar gesprekken te voeren hebben.