Partner met ASS

Mijn partner heeft ASS.. wat wil je graag weten?

Hier ooo een partner met ASS.

Hier ook.

Mijn partner ook, maar ikzelf ook. Waar loop je tegenaan, welk proces bedoel je?

In 2013 heb ik 4 jaar een relatie gehad met een hele lieve man met Asperger. Helaas tijdens onze relatie 2 miskramen gehad (missed abortion met 14 weken en miskraam met 7 weken). Hij had heel veel moeite met veranderingen! Met een relatie aangaan, samenwonen, dromen/nadenken over de toekomst, veranderingen in huis èn de zwangerschap... Met de miskramen had hij moeite met inleven. Er was weinig begrip en de gesprekken hierover gingen moeizaam. Ik heb mij erg eenzaam gevoeld. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegroeid en hebben de eenzame miskramen met hem mij wel blijvend pijn gedaan. Vond het jammer dat ik weinig steun had ervaren. Met ASS zijn veranderingen lastig en sociale interacties/inlevingsvermogen. De oplossing is er niet meteen, maar kan mij jouw gevoel goed begrijpen. Begrijp ook dat het voor hem lastig is en niet bewuste opzet.

Oh wauw wat een reacties al 🤍 Ik merk dat ik heel erg last heb van het feit dat ik praktisch geen ondersteuning krijg op emotioneel vlak. Op praktisch vlak is hij daarentegen weer geweldig. Maar het meest pijnlijke en ingewikkelde is zijn narcistische afweermechanisme. Wanneer hij zich gekwetst voelt (en dat is heel snel), gaat hij mij pijn doen(niet letterlijk, maar met woorden). Hij pakt waar kan de macht (spullen ontnemen, afspraken afzeggen). Zegt lullige dingen over mij en mijn omgeving. Neemt geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag. Weet alles te verdraaien en dat het mijn schuld is dat hij zo doet. We zijn al in therapie gegaan via de Bosman kliniek. Dat heeft geholpen. Maar het lijkt alsof de zwangerschappen (nu 8 weken, hiervoor een bbz en een miskraam) iets onmogelijks in hem naar boven halen. Ik voel mij heel kwetsbaar, en door zijn wispelturige gedrag niet veilig. Eigenlijk is het teveel en genuanceerder dan ik nu kan vertellen… Ik probeer vaak te denken dat hij het niet meent, of dat hij er niks aan kan doen omdat zijn brein nou eenmaal anders werkt. Maar wanneer de persoonlijke aanvallen worden ingezet is het echt heel lastig om niet geraakt te worden.

Mijn vraag is eigenlijk; herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daar mee om? Wat merkte je dat anders was / erger werd tijdens de zwangerschap? En hoe was dit na de bevalling?

Ik heb zelf asperger, wat nu Ass genoemd wordt bevat heel groot en vooral breed spectrum aan verschillende diagnoses en daardoor is het moeilijk om het op een hoop te gooien. Wat ik wel weet dat Narcisme er zeker niet standaard bijhoord. Ik weet niet welke vorm van je partner op het spectrum heeft er zijn daarvoor verschillende behandelingen en therapieën. Echter elke vorm binnen Ass is geen enkel excuus om je slecht te behandelen en dat moet je zeker niet accepteren of eccuseren. Iemand met Ass is weldegelijk instaat om zichzelf te verbeteren waar een wil is, maar je hebt mensen die het aks excuus gebruiken voor willens en wetens slechts gedrag. Elke grote verandering kan lastiger zijn, maar daar is begeleiding voor te krijgen binnen ggz kan er bijvoorbeeld een doorverwijzing voor komen voor bijvoorbeeld ambulante begeleiding, therapie, maatschappelijke werk, cjg , pop poli. Als je denkt dat hij het waard is en je wel met respect kan behandelen is dat een optie om samen te onderzoeken. Echter als deze partner je slecht en onrespectvol nu al behandeld is belangrijk om na te denken of je niet beter verdient en de relatie beter kan stoppen, voor dat hij, jou en je kind verder beschadigd. Ik herhaal het nog narcistische en onrespectvol gedrag kan niet worden goed gepraat ook niet als iemand Ass heeft, daar is geen enkel rechtvaardige reden voor en jij en je kind verdienen het niet om zo behandeld te worden. Ik heb ambulante begeleiding gehad om beter voor mijzelf op te komen en assertiever in het algemeen te worden. We hebben ook preventief gekeken hoe het beste connectie te maken met je kind mocht het anders lopen dan normaal. Bij mij ging eigenlijk tijdens de zwangerschap en na fe bevalling de connectie gelukkig als vanzelf en werd bij assertiviteit ook gesterkt door het moeder instinct. Dit hoeft bij Ass niet altijd vanzelf te gaan een ook bij partners daarom kan je via bijvoorbeeld pop polie er begeleiding voor krijgen om dat van te voren zoveel mogelijk op voor te bereiden. Zowel met kennis wat er specifieke met jou en je kind tijden de zwangerschap, bevalling en postpartum gebeurd, zoals fe hormoon daling herstel van je lichaam en wat dat niet alleen fysiek maar ook mentaal met je kan doen, zodat je problemen eerder herkend en handvatten hebt om daarmee aan de slag te gaan . Het helpt als de partner daar volledig in betrokken wordt en daardoor ook exact begrijpt wat er met jullie gebeurt en zich daar ook op voorbereid. Voor een kind specifieke wat ongeveer de slaap ontwikkeling is en hoe om te gaan met de gegarandeerd gebroken nachten, want dit breekt veel mensen mentaal op, hier kan je goede afspraken voor nu nog geen zware slaap te jort hebt en daardoor beter en gesprek met elkaar aangaan.wij hebben de eerste maanden bijvoorbeeld in soort shiften geslapen zodat we beiden minstens drie uur onafgebroken slaap hadden. Ik kolfde melk voor ik ging slapen, mijn man deed de eerste voeding en ik daarna de rest. Je moet beseffen dat dit slaap te kort heel intens kan zijn en daar moeten jullie samen goed in overleggen en het liefst van te voren. En zo zijn er meer dingen zoals opvoedingsstijl concreet bespreken en om de zoveel tijd te herevalueren. Maak bijvoorbeeld afspraken over verdeling van huishouden, maar ook duidelijk wie waarvoor vrije tijd heeft en zorgen dat dit in belans is met elkaar, sherm gebruik met betrekking tot je kind ect.

Je hebt bewust gekozen een kindje met hem te krijgen? Hier was een reden toe en jullie hebben er veel gesprekken over gehad? Hoe stond hij er toen in? Toen vond je zijn gedrag niet onveilig? Is hij zo hard veranderd? Lijkt me dat hij goede begeleiding nodig heeft. Heeft hij momenteel hulp en kan je daar samen naartoe voor gespreken en begeleiding?

Even een korte reactie want ik moet vandaag naar kantoor, vanavond later meer! Hij valt inderdaad binnen het spectrum. Vroeger gediagnosticeerd met pdss nos. Asperger heeft hij niet. Mijn psycholoog (waar ik kort heen ging na de bbz) gaf aan dat het wel eens voorkomt dat autisme een narcistische afweermechanisme hebben. Dus niet direct de persoonlijkheidsstoornis maar op momenten dat zij zich bedreigd voelen, dan komt dat naar boven. Maar ik heb er inderdaad bewust voor gekozen. Dat komt omdat deze ‘nare buien’ steeds komen en gaan. Het is dus niet altijd vervelend en er zijn ook genoeg situaties denkbaar dat we wel kunnen praten. Maar helaas zie ik een trend bij zwangerschap dat hij ‘op scherp’ staat of iets dergelijks. Het is echt het gebrek aan inleving en het lijkt bijna op jaloezie dat ik nu ‘rustig aan doe’. Hij heeft via de ggz bij Bosman (kliniek voor autisme voor volwassenen) hulp gehad bij acceptatie en de basis beginselen. Daaropvolgend hebben wij bijna een jaar systeem therapie gehad. Voor hem is het nu wel even klaar met therapieën. Want heel eerlijk, hij vindt niet dat hij nog meer hulp nodig heeft en dat het allemaal wel goed gaat. Hij is, ook al doet mijn verhaal anders vermoeden, ook een hele lieve, sociale en slimme man. Ik zie in hem de allerbeste vader. Het is meer zijn houding en gedrag met vlagen naar mij toe. Hij kan heel veel pijnlijke dingen zeggen, waar hij later weer sorry voor zegt. Niet altijd een sorry. Ik denk dat het een hele goede tip is om hem te betrekken in hoe het met mij, voor tijdens en na de bevalling zal gaan. Want inderdaad verandering is lastig. Het gaat eigenlijk allemaal best goed als ik stabiel, rustig en zonder al teveel emotie praat. Wanneer ik een bepaalde woordkeus, of non verbale uitdrukking heb kan hij getriggerd worden. We hebben voorafgaand aan de zwangerschap inderdaad veel gesproken over de opvoeding, taakverdeling en valkuilen qua vermoeidheid bijvoorbeeld. Dat gaf mij genoeg vertrouwen om deze stap te maken. Oké toch niet heel kort maar ik moet nu echt haasten naar werk 😅

https://open.spotify.com/episode/3V2gxXZU1GrHnx57lQqOhi?si=_h0UnSKbQL2h9GAspDWDGQ&t=915 over de verschillen en overeenkomsten tussen autisme en narcisme

Ik heb zelf ASS (pas halfjaar diagnose) en mijn partner niet. Ik zag gisteren vanuit een nieuwe (online) therapie die ik volg deze film https://youtu.be/TFkECvFYLr8?si=8aKSeS4IX23VGbdM. Hier komt wel een interessant stukje in voor over op welke momenten mensen met ASS vastlopen in het leven (vanaf 27:26). Op zogenaamde ‘transitiemomenten’. Ik ben zelf het meest vastgelopen toen ik fulltime ging werken. Toen uitte het zich bij mij ook in allerlei nare klachten, waardoor ik de diagnose Borderline kreeg. Door therapie heb ik dat inmiddels niet meer, maar ze zijn er dus achter gekomen dat ik ASS heb. Ik vond de transitiefases ‘op kamers gaan’ en ‘de kraamtijd/1e jaar met een kindje’ ook heel heftig. De zwangerschap viel bij mij mee, maar dat kwam doordat ik heel lekker ging op die hormonen. Die onderdrukten een hoop (prikkels en paniekgedachten). Ik hoop dat hij toch inziet dat hulp geen overbodige luxe is bij zo’n levensverandering als wat jullie de komende tijd zullen doormaken.

Ik ben trouwens in mijn duistere periode ook echt over veel grenzen heen gegaan van mijn partner. Waar ik nu zo veel spijt van heb en ook wel met zekerheid kan zeggen dat ik dat nooit meer zal doen/zo ver laat komen. Maar ik had juist heel sterk de wil om met mijn klachten te leren omgaan en te veranderen (hoe ik toen was). Die wil moet je wel hebben zelf.

Dankjewel voor de YouTube link! Heb jij misschien, of iemand anders, tips om hem te overtuigen? En dan concreet wat voor hulp? Want voor alsnog denkt hij; ik heb hulp gezocht, bijna 1,5 jaar lang, dus ik vind het wel even welletjes zo. Het is voor hem lastig inzien waarom hij therapie zou moeten nemen voor een mogelijke toekomstig probleem. Pas áls het probleem er is, en voor mij vaak het leed geschiet, dan denkt hij misschien oh ja, toch wel handig.

Misschien hem dat stukje film laten zien en aangeven dat jij wel vindt dat er iets moet veranderen en dat uitleggen? Ik heb zelf nog niet zo veel ervaring met therapieën specifiek op autisme. Ik sta alweer vanaf januari op een wachtlijst 🙃. Toen ik de diagnose borderline kreeg, heb ik ook in totaal 8 maanden op een wachtlijst gestaan (incl wachtlijst voor het diagnosetraject + het diagnosetraject zelf, heeft dat bijna een jaar geduurd) en dat was dus de meest duistere periode uit mijn leven. Maarja zo werkt het in Nederland. Als je echt hulp nodig hebt moet je wachten. Dus je kan het beter niet zo ver laten komen, door op het moment dat het misschien nog niet voelt alsof je het echt nodig hebt, de hulp (preventief) te zoeken.

Hoi Kirsten, je berichten zijn (helaas) erg herkenbaar.. Mijn partner staat momenteel op de wachtlijst om getest te worden, hij is doorgestuurd door onze systeemtherapeut die vond net als ik dat hij wel erg veel ass kenmerken heeft. Ik ben zelf opgegroeid met een vader met ass en herkende veel in mijn partner. De dingen waar ik tegenaan loop bij mijn partner zijn het enorme gebrek aan emotionele steun/verbinding en empathie. Hij is erg op zichzelf gericht en er is geen emotionele verbinding tussen ons. Ook als ik emoties toon raakt mijn partner van de leg. Praten met hem lukt niet, hij loopt dan weg.. Ook simpele gesprekken op bijv een terrasje kan hij niet. Hij is erg gefixeerd op zn individuele hobby’s. Ook heeft hij erge sociale angst. Hij weet niet goed hoe hij zich moet gedragen in sociale settings en heeft veel spanning om met mensen te praten..zelfs met zn beste vrienden. In grotere groepen iets samendoen is iets wat hij gewoon niet kan(en niet wil) en dit doen we dan dus ook niet. Tegen mij kan hij nauwelijks meer ‘aardig’ doen, hij wordt namelijk steeds door mij getriggerd.. een verkeerde blik(vaak ingebeeld door hem), kan al genoeg zijn om hem te triggeren. Verder hebben we constant ruzie om kleine details die hem opvallen.Als ik bijv iets op het aanrecht laat staan stoort dit hem enorm, hij moet er dan ook iets van zeggen. Van zijn eigen troep heeft hij geen last(en hij laat overal zn eigen troep liggen). Hij heeft overgevoelige oren en kan niet tegen geluiden zoals eetgeluiden of harde geluiden.. Zelf loop ik in onze relatie het meest aan tegen de constante ruzies en het onaardige gedrag van zijn kant, als ook de enorme eenzaamheid die het gebrek aan emotionele verbinding met zich meebrengt.. Ook mijn partner heeft een soort narcistische coping waarbij hij constant voelt dat anderen hem tekort doen of hem aanvallen en hij dan dus van zich afbijt.. Ook op zn werk zorgt dit voor constante conflicten. Hij heeft elke 1,5 jaar een nieuwe baan (als computerprogrammeur), omdat hij zich steeds door iemand op zn werk voelt aangevallen en dan dus ruzie krijgt.. kortom.. erg lastig allemaal! Ik zit er zelf heel vaak aan te denken om de relatie te verbreken, echter we hebben een kindje samen naar wie hij wel heel lief is.. Het contrast met hoe hij naar onze dochter doet en hoe naar mij is erg groot. Ik ben echter wel bang(mede door mijn ervaring met mn eigen vader) dat hij dit ass gedrag ook naar onze dochter gaat doen en als we uit elkaar zijn heb ik daar helaas minder grip op.. Mijn partner wordt nu dus getest binnenkort, onze systeemtherapeut wist eigenlijk wel zeker dat er ass speelt bij hem..Ook omdat ze in onze therapiesessies maar niet verder kwam met hem. Hij zelf vindt het allemaal onzin… Ik merk dat het me allemaal zo opbreekt en het feit dat ik nooit iets krijg op emotioneel vlak is ook zó vermoeiend en eenzaam 😞

Nee, ik herken het gedrag niet. Mijn partner was ontzettend betrokken bij de zwangerschap, ging elke afspraak mee en was echt mijn steun in alles, ook emotioneel. Na de geboorte moest ik hem afremmen, want hij had in zijn hoofd dat hij alle zorg voor de baby moest dragen, dus alle luiers en slapeloze nachten doen zodat ik kon herstellen. Mijn partner is een zorger en dit werd versterkt door de zwangerschap en geboorte van onze dochter.

Gefeliciteerd met je zwangerschap! 💕 Bij mijn man is tijdens mijn zwangerschap, nu 40 weken, ASS vastgesteld. Ik herken mij erg in je verhaal, zeker het gebrek aan emotionele steun maar vooral het snel ontregeld raken wanneer er te veel gebeurd. Het naderende vaderschap is een mega trigger die er voor kan zorgen dat mijn man compleet over de toeren is. Domweg omdat hij het allemaal niet kan overzien en zich geen voorstelling kan maken van zijn leven straks. Voorafgaand aan de de zwangerschap waren wel tekenen van ASS aanwezig, maar niet op de manier waarop het zich nu uit. Uiteindelijk doordat wij meer begonnen te botsen en ik hem vaak de spiegel voor heb gehouden, heeft hij uiteindelijk zelf de stap genomen naar hulpverlening. Hem proberen te overtuigen zou niet werken, hij laat zich namelijk niet vertellen hoe en wat. Maar dus door de confrontaties tussen ons en vervolgens, wanneer de druk van de ketel is, goed met elkaar in gesprek gaan, heeft hem in beweging gebracht. Het klinkt alsof je erg je best doet om het voor hem goed te doen, maar dat dat helaas ook niet altijd werkt. Dat stuk onmacht herken ik en vind ik op momenten erg lastig. Op momenten kan ik mij erg eenzaam en ongelukkig voelen. Toevallig wilde ik vorige week een soort gelijke topic openen, maar ik kon niet helemaal uit mijn woorden komen. Mocht iemand open staan voor een soort "lotgenoten" contact, hit me up! Ik denk dat het erg waardevol kan zijn om ervaringen te delen en wellicht elkaar het (ontbrekende) emotionele steun te bieden!

Ik heb verder nog even niks gelezen, maar uh, wat je beschrijft heeft niets met autisme te maken he… autisme is geen persoonlijkheidsstoornis, narcisme is dat wel. Autisme is gewoon een andere manier van prikkels verwerken. En geen twee mensen met ass zijn hetzelfde. Ik bedoel het niet lullig, maar dit is hetzelfde als vragen, ‘jongens, mijn partner heeft scheve tanden, hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het heel lastig dat hij *insert heftige, zeer toxische mishandelingen*’. Mijn punt is, heeft hij jou doen geloven dat dit door ass komt? Ik zou zeggen, red jezelf en stap uit deze zeer ongezonde relatie.

Volgens mij legt ze dat hierboven uit?