Partner naar erotische massage gegaan

Hoi hoi lief dat je het vraagt Het is nu ongeveer 6 weken verder en ik moet zeggen dat de eerste 2 weken echt een hel waren. Mijn emoties gingen echt alle kanten op, ik zat er zwaar doorheen. De scenario bleef dag en nacht in mijn hoofd afspelen. Ondanks dat probeerde ik het alsnog nog even vol te houden voor ons gezin. Ik had hem wel aangeven dat als dit te lang zou doorgaan zo met mij, dat ik er dan echt een eind aan zou knopen. Maar de laatste paar weken gaat het steeds beter.. Ik merk dat hij sinds dag 1 op een hele positieve manier veranderd is. Hij helpt me veel meer, is veel meer betrokken en laat op allerlei manieren zien dat hij me heel erg waardeert en toont elke dag spijt en berouw. Ook lijkt onze band veel sterker te zijn geworden, we hebben veel diepgaandere gesprekken wat voorheen niet zo was. Ik heb het langzamerhand een plekje gegeven en er gaan zelfs dagen voorbij dat ik er helemaal niet meer aan denk. Waarvan ik dacht dat dat echt onmogelijk zou zijn. Ik weet dat er veel verschillende meningen over zijn, maar ik heb voor mijn gevoel het beste gedaan voor mijn kinderen.. Ik heb al die tijd vanuit hun opzichte nagedacht. Het is niet zo dat onze kinderen eronder zullen gaan lijden omdat ik hem “vergeven” heb. Wij maken nooit ruzie in hun bijzijn maar behandelen elkaar met liefde en respect tegenover hun, ongeacht er spanning of wat dan ook tussen ons is. En natuurlijk denk ik ook wel ergens aan mezelf. Ik vind dat ik voor mezelf ook een goede beslissing heb genomen, ik ben er veel sterker uitgekomen en het voelt stiekem echt goed om te weten dat hij ergens in zijn achterhoofd weet dat ik alle recht hem om hem te verlaten en dat hij daardoor letterlijk en figuurlijk mijn voeten kust om me tevreden te houden.

Het feit dat je jezelf zo verdedigt in je keuze zit mij dan toch niet helemaal lekker, ofzo? Misschien ligt het aan de geschreven tekst maar het lijkt alsof je jezelf vooral heel erg aan het overtuigen bent hier maar het ook voor jezelf nog niet ok voelt. Iemand kan zich prima 6w leuk gedragen en 6w op zn tenen lopen. Dat is niks. Vertel ons msar over 6 maanden of het dan nog net zo leuk gaat. Ik denk, wat ik vooral bedoel te zeggen is, wees niet te naïef door te denken dat hij nu voor eens en altijd veranderd is. De kans is heeuull veel groter dat dit niet zo is. Gedragsverandering is onwijs ingewikkeld en een proces waarbij mensen vaak psychische hulp nodig hebben om dit te kunnen wijzigen. Blijf goed voor jezelf zorgen en heb vooral voor jezelf helder wat jouw grenzen zijn en echt, mocht het weer de slechtere kant uit gaan zoek svp hulp. Gun dat jullie zelf. Zoek een goede relatietherapeut of ga naar de poh. Het is zo zonde als jullie gezin uiteindelijk wel uiteen valt zonder dat er ooit professionele hulp aan te pas gekomen is. Heel veel geluk, wijsheid en sterkte gewenst met alles!

Mijn tekst is niet om mezelf te verdedigen of te overtuigen. Ik vertel gewoon wat ik aan hem zie aangezien iemand vroeg hoe het met ons en de situatie ging. Over 6 maanden als iemand het weer vraagt zal ik ook weer een eerlijke update geven. De tekst is gewoon van hoe het nu is. En ik ben zeker niet naïef, hij weet zelf ook dat ik de knop zomaar kan omschakelen als het te lang aan me blijft knagen. Je bedoelt het allemaal goed voor me, ik weet het maar ik ben er zoals ik zei veel sterker uitgekomen en weet ik wat ik moet doen als het allemaal weer hetzelfde liedje van vroeger wordt. 🤍

Ik begrijp volledig dat je niet acuut de stekker eruit trekt omwille van het gezin en de liefde die er wel was / is. Ik hoop en bid voor jou dat hij zijn wegen permanent mag veranderen en dat dit een grote wake up call was. Al het liefs 🫶🏻

Ik snap je helemaal. Zoiets kan ook een ontzettende wake-up call zijn en je (als in: iemand) doen realiseren dat er dingen moeten veranderen omdat je elkaar anders kwijt raakt. Als dat lukt, kun je er zeker ook samen sterker uitkomen ❤️

Ik ben altijd graag advocaat van de duivel en probeer de ander te begrijpen, zonder overigens goed te praten wat er is gebeurd. Maar hoe voelt hij zich bij de miskraam en eventueel de zwangerschap? Was dat gepland of niet? Ik zie dat jullie al 3 jonge kindjes kort op elkaar hebben, wat ongetwijfeld een enorme impact heeft op jullie relatie. Kan het zijn dat hij worstelde met de zwangerschap? Nogmaals ik praat niks goed, probeer enkel wat handvatten te geven om te kijken naar wat hem beweegt. Vrouwen vergeten vaak dat het voor een werkende man ook niet altijd even makkelijk is. En nogmaals het zijn geen excuses, maar wellicht een goed moment om echt eens in gesprek te gaan met elkaar. Het klinkt mij namelijk vooral als een vlucht/ontlading op een knap dom gekozen manier. Maar ik zou zeker proberen samen op 1 lijn te komen. Wellicht komt er eea op tafel over dingen waar hij moeite mee heeft en kunnen jullie samen het leven misschien opnieuw inrichten. Succes in ieder geval!

💪