Partner spijt van baby

Heel herkenbaar hoor! Geef het wat tijd. Er zijn heel veel mannen die baby's niet leuk vinden (of althans minder leuk dan peuters/kleuters die "iets kunnen"). 11 dagen is nog heel jong! Het kan al enorm helpen als hij over een maand of wat begint te lachen naar je, of nog wat later je echt herkent als papa/mama 😉

Dit is heel normaal! Ik schrok hier ook ontzettend van toen mijn vriend na de geboorte deze uitspraken deed. Maar gaandeweg leerde ik door ervaringen van anderen dat dit heel vaak voorkomt, vrouwen hebben natuurlijk meteen die connectie door het dragen van het kind en de hormonen. Bij mannen moet dit groeien en dat duurt echt eventjes, coor een man is het krijgen van een kind een hele andere gewaarwording dan voor een vrouw, dit komt echt vanzelf goed! Geef het de tijd en dring het vooral niet op , het komt vanzelf

Oef oke... Persoonlijk lijkt me het echt een heel slecht idee om een kind voor een ander te nemen als je dit zelf niet wil... Dat gezegt hebben is 11 dagen oud natuurlijk nog heel jong. Zo kort na de geboorte is natuurlijk een tijd met veel verandering en ook stress. Het kan zijn dat he vadergevoel nog komt. Mocht dit over 1 of 2 jaar nog niet veranderd zijn is het misschien zinvol met iemand te gaan praten. Ondanks dat je je partner wil helpen en ondersteunen zou ik niet te veel het kind van hem weg proberen te houden of proberen hem te ontlasten. Op dit moment moet hij jou voornamelijk helpen en ontlasten. Maar dat doet hij gelukkig goed. Gefeliciteerd met jullie nieuwe baby trouwens

Je kleintje is pas 11 dagen. Ik weet van mijn nonkel dat hij een hekel aan baby's had. Hij vond er niets aan dat je ze enkel kon verschonen en vasthouden. Hij heeft nu toch echt wel 4 kinderen waar die een moord voor zou doen en is ondertussen zelf ook al 4x trotse opa! Volgens mij komt het wel goed!

Over een maandje kan dit echt heel anders zijn. Wat rustiger nachten, meer structuur, lachjes en communicatie met de baby, ik verwacht dat die band dan wel beter wordt!

Ik lees van meerdere hier dat het vaker voorkomt, ik hoop voor je dat het dus wel bij draait. Moet wel zeggen dat ik het vreselijk en egoïstisch vindt van hem dat hij dit roept na 11! Dagen en jouw ermee belast terwijl jij net bevallen bent. Ik zou daar echt snel klaar mee zijn, puur mijn mening

Het komt inderdaad vaker voor. Kan zijn dat het pas komt na de platte newbornfase, als hij er eindelijk wat mee kan spelen en de echte ´papa´dingen mee kan doen. Geef hem tijd, en zeg hem dat hij ook die druk op zichzelf moet leggen om dat te ´moeten´ voelen. Daarnaast kunnen vaders ook last krijgen van een postnatale depressie, wat ook een verklaring zou kunnen zijn.

Maarja... deze man wilde al geen kinderen... Denk dat dit niet perse een postnatale depressie is, maar echt gewoon spijt.

I´ bedoel NIET de druk bij zichzelf moet leggen

Het kan zelfs kersverse moeders overkomen. Soms is er even tijd nodig om een band te voelen en dat is helemaal niet erg. Het is natuurlijk heel rot om te horen, maar hij kan er niks aan doen. Al vind ik het "spijt hebben van" wel een beetje ver gaan.. Ik hoop dat hij zichzelf ook gewoon de tijd wil gunnen. ❤️dikke knuffel voor jou

Mijn partner wilde wel graag kinderen, maar gaf aan de new born periode echt niks te vinden. Hij zei het toevallig gisteren; ik kan niks met zo n klein babietje. Nu is ze 7 maanden en helemaal gek op elkaar. Het moet groeien.

Mijn vriend wilde aanvankelijk ook geen kinderen toen op zn beloop gelaten Zwanger zijn was redelijk eenzaam en de eerste periode met newborn was echt wel heel eenzaam voor mij, hij presteerde het om op de geboortedag 'm al te peren.. (kwam ook weer terug hoor) Het eerste jaar was echt wel een uitdaging maar t kwam steeds meer, hij dwong zichzelf ook Kind is nu twee en alles is anders Het is echt gegroeid Ik hoop dat hij dat nooit nog een keer tegen je zegt 'spijt te hebben' Je hebt er ook precies helemaal niks aan Wél aan er t beste van maken Wél aan vertrouwen hebben dat die liefde gaat groeien Wel aan zichzelf tijd gunnen Wel aan jou geen schuldgevoel geven maar de verantwoordelijkheid van zn besluit te aanvaarden Wel aan er wél met iemand over praten (huisarts?) Etc Jammer dat het zo is nu, maar t is niet gek en kan echt zeker nog bijdraaien. Ik hoop dat jullie er allebei vertrouwen in hebben ❤️

De afstand tussen vader en kind is, onbewust, vaak wat minder sterk als bij de moeder. Maar de connectie tussen spijt hebben en geen band hebben is er denk ik wel. Als je elke keer denkt, had ik maar niet, op het moment dat je dat kleintje ziet. Dan is een band krijgen erg lastig. Je kan hem niet ompraten of pushen om het leuk te gaan vinden. Je kan alleen uitspreken wat het met jou doet. Dat je kindje jullie nodig heeft als het huilt, ook zijn papa. Juist nu is het kleintje nog zo enorm afhankelijk. Mijn vriend vond het ook pas na een paar maanden leuker worden. Moment dat er meer interactie was. De lachjes, geluidjes, helpen met draaien, spelletjes doen.

Poe lastig hoor. Ik denk niet dat jij hem moet helpen, hij moet het zelf doen. Jij zit nog in je kraamweek, herstellend van de bevalling. Vol hormonen en emoties, en dan zadelt hij je hier emotioneel ook mee op? Je kan er niks mee en vindt het daarom ook best egoïstisch dat hij dit zo bij je neer legt. Hij kan er beter met iemand anders over praten, en verder gewoon doen. Vader zijn, hulp zijn, man zijn. En hopen en werken aan dat het gevoel later komt. Wat vaak ook echt even tijd nodig heeft om te groeien . Heel veel sterkte

11 dagen Ik kan je vertellen dat ik toen als moeder ook nog niet stond te springen. Van mij mocht de babyfase overgeslagen worden. Veel mannen hebben ook niks met die babyfase. Geef het de tijd, het komt vanzelf als je kindje ook iets minder baby wordt, als er herkenning komt en de breekbaarheid eraf komt.

Mijn partner gaf aan de eerste 2 weken echt niet zichzelf te voelen na de geboorte. Hij had wel vader gevoelens maar wel depri en vond het zwaar

De kraamtijd is sowieso heel zwaar. Jij bent fysiek aan het herstellen en hij neemt jouw deel van het huishouden deels over en dan de zorg voor jullie kleine erbij. Als hij echter nog steeds hetzelfde voelt over een paar maanden dan zou ik toch wel iets van hulp inschakelen via verloskundige/consultatiebureau.

11 dagen, dat is echt net! Je hele leven staat op zn kop. Weet het begin nog. Het is super heftig en sowieso het eerste jaar is intens. Denk dat je nu nog niks kan zeggen over spijt maar ik snap de rouw. Het is een ander leven maar jullie zullen de balans vast weer vinden. Het is zo wennen. Als hij hier echt last van houdt professionele hulp zoeken.

Mijn man had er in het begin ook niet zoveel mee. De gebroken nachten en zijn drukke werkschema. Dat werkte niet echt mee. Onze dochter is nu ruim 1,5 en hij geniet zo van haar en zegt zo vaak dat hij van haar houdt. Hij is echt een lieve vader voor haar en heeft alles voor haar over. Ik denk dat bij vrouwen dit proces begint zodra ze zwanger zijn en bij mannen als het er eenmaal is. Je leven staat op de kop en ineens moet je rekening houden met. Je wordt hier echt beter in en makkelijker. 11 dagen is echt nog heel vroeg. Geef het de tijd. Het komt wel goed. Als hij straks papa gaat zeggen, oh dan smelt je toch.

Mijn partner had dit helaas ook heel erg, zeker in de kraamtijd. En dit neem ik hem ook zeker kwalijk als ik erop terug kijk. Het is zwaar en ik vind het niet ok dat jouw partner jou daar nu mee belast. Wel vind ik het goed van hem dat hij je helpt met huishouden en de rest. Uit ervaring weet ik dat het beter wordt, maar spreek je verwachtingen duidelijk uit naar hem. Die liefde komt er wel, maar waarschijnlijk pas als je baby meer kan. Mijn man vond er niks aan, zon baby die de hele dag maar lag en melk dronk. Ik zou adviseren om naar de huisarts te gaan, misschien dat een praktijkondersteuner of orthopedagoog hem verder kan helpen. En dat hij in ieder geval zijn verhaal kwijt kan. Heb je nog een controle bij de verloskundige? Misschien hebben die nog ideeën?