Partner wil een derde kind, ik ben van gedachte veranderd

Ik vind dat je er allebei helemaal achter moet staan als je voor een derde kiest. Hier ook heftige zwangerschappen en baby’s, medisch gedoe etc en ik ben er ook heel stellig in: nooit een derde. Vanaf nu wil ik opbouwen met ons gezin ipv weer afbreken en nieuwe chaos. Het doet onze relatie ook geen goed, zo’n babytijd met dit soort baby’s. Afspraak is afspraak geldt hiee ook absoluut niet want je weet gewoon nooit hoe het loopt met een zwangerschap, de babytijd, je gezin etc. Plus van mening veranderen mag àltijd, en al helemaal als het gaat om zoiets groots als een derde kindje! Je partner mag teleurgesteld zijn en verdriet hebben, maar jouw mening en keus is echt niet verkeerd. Alles mag er zijn! En je mag ook gewoon zeggen dat je het vervelend vindt dat je hem teleurstelt hè.

Je kunt geen kind op de wereld gaan zetten waar niet 2 mensen achter staan oneerlijk voor het kind Het is geen onderwerp van 'beloofd is beloofd' het is een levensbepalende keuze daar kun je niet in middelen of lichtzinnig over zijn Jij moet de zwangerschap dragen met gezondheidsrisico's De kracht van nee is in dit geval zeaarder wegend, maar ruimte voor gesprek en rouw moet er natuurlijk zijn. Als hij zn derde kinderwens niet kan loslaten dan zou het natuurlijk kunnen dat hij die wens elders in vervulling gaat brengen .. maar ook dát is misschien geen rede om rr wél voor te gaan Sterkte want altijd heel rot natuurlijk

Ik heb het andersom, ik wil graag 3kindjes en mijn man niet meer dan 2. We gaan echt mijn zin niet doorzetten over zo een levensveranderende beslissing. We moeten er beiden achter staan, hoe jammer ik het ook vind. En daarnaast heb jij nogal wat moeten doorstaan! Jeetje dat is niet mis. Realiseert je man zich dit wel? Trauma is echt heftig, postpartum depressie ook. En daarnaast neemt je man ook extra vrij? Past hij zijn werk aan? Blijft hij extra avonden dan thuis? Wanneer is het jou tijd om te shinen op werk? En afspraak = afspraak, ja ehm als het gaat over jij zou het weekend thuis zijn en tijd met de kinderen doorbrengen. Je kan niet zeggen afspraak is afspraak over nog een kindje. Hoe kan je nou vantevoren zeker weten hoeveel kinderen je wilt, zeker als je er nog geen hebt. Naïef! Ik snap zijn verdriet. Dat mag er zijn. Dat is ook verwerken. Daarin heeft hij wel even tijd nodig. Helaas werkt het niet zo dat als hij het jammer vind jij maar een kind moeten varen voor hem. Jij hebt je keuze al gemaakt als ik het zo lees. Het is nu een kwestie, van hoe moeilijk ook dit tegen je man zeggen en vertellen dat je dit echt niet wilt. Veel kracht hiervoor gewenst! Dit is niet gemakkelijk, maar gaat ook weer voorbij.

Wat ik nog mis, is wat zou een derde doen in de balans binnen het gezin. Met 2 is het zo te lezen al flink aanpoten, zeker voor jou. Een zwangerschap is niet niks, en als hij dan (financieel gezien) niet een dag bij kan springen, zit jij wij 4 dagen zwanger met 2 kleintjes en later met herstel en 3 kleintjes. Dit zou ik nog eens goed met hem bespreken, is hij wel realistisch in deze situatie, begrijpt hij jou kant wel. Een afspraak is leuk, maar mag ook aangepast worden als dat beter blijkt voor sommige gezinsleden, met jou als belangrijkste want jouw lichaam, maar ook als moeder grotendeels verantwoordelijk voor de kleintjes.

En jij mag zeker ook gaan voor je leuke baan, gelukkige moeder, gelukkige kinderen.

Ik vind hem sws niet realistisch. Bij hem is alles met het komt wel goed. Ik moet gewoon meer loslaten. En als ik nou heel ziek was geweest ofzo na mn zwangerschappen was het te begrijpen geweestm Ohja en hij wil dan inderdaad 3 dagen werken in plaats van 4. Maar heeft bij een andere situatie wel eens gezegd met 3 dagen kom ik niet zo goed rond. Dit was toen ik nog aan het solliciteren was en het best lastig was iets te vinden aangezien hij zoveel werkt. En dan zou het nu opeens wel kunnen. Nee, dit zegt hij puur omdat hij het zo graag wil en mij zo hoopt over te halen denk ik.

Ondanks dat ik ongepland zwanger ben van een vierde, snap ik je echt heel erg goed! Zo te lezen heb je er zelf heel goed over nagedacht en ik ben het wel met de rest eens dat je dit samen moet doen. Als jij het nu al niet ziet zitten zou ik er niet aan beginnen. Iets meer persoonlijk vanuit mijn kant: ik wilde er altijd graag drie, man vond twee ook voldoende, maar ging mee in mijn wens. Uiteindelijk hartstikke blij met onze derde, maar deze derde blijkt nu een genetische afwijking te hebben wat best wel drukt op het gezin. Dit wisten wij niet tijdens de zwangerschap en was met welke test dan ook nooit naar boven gekomen. Wat @VolhardendeHorizon249717 ook zegt; wat doet een derde met de balans van je gezin en zeker als er onverhoopt iets niet zo loopt zoals gepland. Het brengt zoveel stress enz. Met zich mee dat als je er beide niet achter staat je denk ik heel hard moet werken om het samen te redden. Ik snap je man ook hoor en als je er na een jaar op terug zou komen is het ook niet meer dan redelijk dat hij er nu naar vraagt, maar nee is ook een antwoord:)

Ik denk: bij twijfel niet doen

Is er een scenario denkbaar waarin je wel nog een kindje zou willen? Daarmee bedoel ik: zijn er dingen die je nu zou kunnen veranderen, die ervoor zorgen dat dat je er wel achter zou staan om nog een kindje te nemen. Is het dus een harde “nee” voor altijd, of een “nee” in de huidige situatie. Als je dat weet, kun je denk ik beter onderbouwd het gesprek aangaan met je man.

Wat een lastige situatie. Ik zou overwegen om voor dit specifieke punt een paar sessies relatietherapie te volgen, zodat het hopelijk lukt om elkaar beter te begrijpen en de kans kleiner is dat hij altijd wrok houdt naar jou omdat je je niet aan de 'afspraak' houdt (wat ik ook echt onzin vind hoor, helemaal eens met alles wat hierboven gezegd is).

Ik zou ook wat dingen specifieker uitzoeken samen. Hij zegt minder te willen werken. Maar laat hem dat op een rijtje laten zetten qua financiën of dat haalbaar is. En inderdaad wat een ander al zegt is het in deze situatie een harde nee of zijn er dingen bespreekbaar? Bijv als hij meer savonds thuis is, minder werkt etc.

Het is een beladen onderwerp maar ik denk uit jouw tekst te lezen dat jij geen derde wilt. Het is ook heel logisch dat jij nu op een punt bent waar het thuis aanpoten is en je eindelijk een leuke baan hebt / kunt focussen op jezelf en je niet zit te wachten om je leven weer op pauze te zetten. Laten we eerlijk zijn een zwangerschap en de eerste jaren zetten toch vooral jouw leven stil. Ik heb altijd gezegd wel een groot gezin te willen maar nu na mijn eerste denk ik ook dat 2 wel genoeg is. Als ik vader kon zijn had ik zeker 4 gewild maar dat is toch enigszins egoïstisch.

Ik ben zwanger van nr 2 (andere vader dan de 1e) hierna zouden wij evt voor zijn 2e, mijn 3e gaan. Wij wonen niet samen, want bewust samen gekozen voor een regenbooggezin. Deze zwangerschap valt mij zo tegen dat ik eigenlijk geen 3e wil. Zodra ik het 100% zeker weet, maak ik het hem kenbaar. Hij hoeft niet te proberen te zeggen afspraak = afspraak. Deze zwangerschap heb ik door deze constructie alleen moeten doen, wat mij enorm tegenviel met o.a. veel bekkenklachten en bijkomende kosten.

Als mijn vriend de volgende zwangerschap doet, het herstel en een groter deel van de verzorging (zoals de bv), dan wil ik ook wel een derde 😜. Ik zou bespreken wat je hier schrijft. Hij mag er verdrietig over zijn en het is jouw lijf. Zijn er voorwaarden waaronder je het wel wilt of is het een harde nee voor jou?

Hier een reactie vanaf de andere kant. Ik zou graag een tweede willen (zou dan derde zijn voor mijn partner). Heb altijd wel duidelijk gemaakt kinderen, meervoud, te willen. Al vrij snel nadat onze zoon er was, begon hij aan te geven te twijfelen en later gaf hij aan niet nog een kindje te willen. Ik vind de situatie heel ingewikkeld, echt een dilemma, omdat ik nu een keuze te maken heb voor mezelf. Ofwel mijn kinderwens opgeven, ofwel die wens volgen en het gezin uit elkaar trekken. Voor mijn gevoel kiezen uit twee kwaden, ook dus voornamelijk omdat onze zoon er al is en ik voor hem het beste wil. Ik vind het zeer ingewikkeld en logischerwijs komen er veel emoties vrij. Wel ben ik me ervan bewust dat het voor mijn partner ook heel moeilijk is. Om die boodschap naar mij duidelijk te moeten maken wetende hoeveel verdriet dat zou veroorzaken. En al heb je van tevoren een bepaald aantal kinderen 'afgesproken', dan nog kan je je altijd bedenken. Afspraak is afspraak vind ik bij zo'n groot onderwerp als dit moeilijk opgaan hoor. Het gaat wel om een mensenleven. Precies om die reden kan jij ook niet toch maar toegeven als je al duidelijk aanvoelt dat je het eigenlijk niet meer wilt. Alleen omdat je bang bent voor de gevolgen (wat ik snap hoor). Maar je kan niet om die reden toch nog een kind nemen. Het liefst heb ik natuurlijk ook dat mijn partner zich nog bedenkt, maar dan wel met overtuiging vanuit zichzelf. Andere voelt het ook niet goed voor mij. Vanuit mezelf bekeken waar ik veel behoefte aan heb is gesprekken met mijn partner. Dat hij me steunt en begrip toont. Ruimte laat voor mijn emoties. Leuke dingen met me doet en energie steekt in ons. Het is een soort rouwproces, afscheid nemen van een wens die niet zal uitkomen. Enige dat je kan doen is hiervoor begrip tonen en praten met je man, vragen waar hij dan behoefte aan heeft. En hem tijd gunnen. Het gaat tijd nodig hebben. Lastig hoor, veel sterkte!

Ik herken je gevoel heel goed. Ik voel me precies zo over een derde. Geen haar op mijn hoofd. Ik voel me eindelijk weer mezelf! Het lijkt me heel lastig als je partner er anders in staat (mijn partner denkt er exact hetzelfde over als ik). Hij hoeft niet zwanger te zijn, niet te bevallen en het herstel niet te doen. Hij hoeft er niet maandenlang uit ivm zijn verlof. En hij is ook maar 3 avonden per week thuis. You're doing all the work! Jij hebt dus ook de zwaarste stem vind ik. En het is ook jouw kind en moet er 100% achter staan. Het is niet een behangetje wat je even kan veranderen of weg kan doen als het je niet meer bevalt. Ik zou echt even goed met hem het gesprek aan gaan. En teleurstellen vind ik echt onzin, het gaat om zo'n grote beslissing! Life changing! Laat niet over jezelf heen lopen.

Wauw vind het echt heel goed en sterk hoe je dit kan bekijken vanuit jezelf maar ook vanuit je partner z’n kant! Geen tips verder maar wil graag even mijn bewondering uitspreken in hoe jij dit doet!

Ik ben het erg eens met de eerdere reacties. Wat ik zou doen is er samen een avond voor gaan zitten en het eens even helemaal uitdenken. Stel er zou een derde komen.. wat zou dat betekenen voor jou, voor de twee andere kinderen, voor jullie financiën, voor jullie huis/auto/...? En is er een setting (ookal is het er een die nu niet realistisch lijkt) waarin jij het eventueel wel zou willen? Bijvoorbeeld als hij ander werk zou doen of als thuisvader voor de kinderen zou zorgen terwijl jij nu de tijd krijgt om te werken? Of zeg je: ik wil sowieso niet nog een keer zwanger zijn/door de newborn fase heen?

Wat is een regenbooggezin?

Een homostel of man die met een (hetero) vrouw of lesbisch vrouwenkoppel een kind krijgt en samen opvoeden in co-ouderschap. In mijn geval ben ik al jaren single en kwam die leuke man maar niet en verwacht ik een kindje met een homostel.