Partner wil een derde kind, ik ben van gedachte veranderd

Ik denk dat hij gewoon blind een wens heeft. En daarbij helemaal niet kijkt: is het haalbaar en is iedereen blij. Een wens opgeven is ook moeilijk. Maar tegelijkertijd denk ik dat het heel duidelijk is. Nergens lees ik bij jou een twijfel, je wilt niet. En in mijn ogen is het simpel (maar ook pijnlijk) als 1 van de 2 geen kind meer wilt, dan moet je het niet doen. Gedachtes kunnen veranderen, en iemand houden aan een kinderwens is natuurlijk niet fair. Want je weet van te voren gewoon helemaal niet hoe het echt is. En dat is vet moeilijk en misschien ook verdrietig voor je man. Maar dat is iets wat hij moet verwerken.

Tnx voor je verhaal. helemaal waar! Ik vind het gewoon zo lastig om er over te beginnen. Bang dat hij meteen niet meer wil luisteren en mijn gevoelens niet erkend maar ook zo bang om hem telleur te stellen

Teleurstellingen horen er nu eenmaal bij, heel klein en me-ga groot. Dat is kut maar wel wat het is. Iets doen waar je niet achterstaat om een ander niet teleurstellen is voor jezelf en je relatie veel schadelijker. Ik hoop keihard dat jullie goed in gesprek kunnen en hij jou gevoelens en overwegingen kan horen en zien ❤️

Iemand anders in dit topic gaf het advies om een paar sessies relatietherapie te doen. Lijkt me best een goed idee in zo'n situatie.

Wat een lastige situatie zeg! Ik moet zeggen dat het willen van 2 of 3 kinderen anders is dan 3 of 4. Jij hebt voor jezelf gegarandeerd 2 te willen, niet 3. Je weet op voorhand niet hoe het is om ouders te zijn van 1 of 2 kinderen. Ik hoor altijd dat je de tweede of derde er zo bij doet, maar ik geloof er eerlijk gezegd geen snars van. Ik vind dat beide ouders volledig achter het idee moeten staan om nog een kind te willen. Het hele gezinsdynamiek verandert weer. En ik snap heeeel goed dat je jezelf weer “terug” zou willen. Meer je handen vrij, focussen op je nieuwe baan, meer tijd vrij voor jezelf. Ook al zou hij 1 dag minder werken; het meeste zal toch op jou neerkomen bij een derde. Hier wilden wij allebei 2 of 3 kinderen en nu willen we absoluut geen derde meer (tenzij het ongepland is). Wat ik hiermee wil zeggen is dus dat je op voorhand niet kan weten hoe alles zal verlopen. Succes met deze situatie en ik hoop heel erg dat jullie eruit zullen komen!

De gezinsdynamiek* Goedemorgen 😅

Wij hebben dit ook gehad; m'n man wilde graag een 3e en ik niet. Hij bleef maar zeuren en drammen. Daarna gevraagd of hij ermee wilde stoppen. Jaar of wat later weer gesprekken over gehad en bij mij bleek er gewoon heel veel angst te zijn. Ik kon ook allemaal redenen noemen zoals jij vooral dus hoe zwaar ik het vond (andere redenen dat wel). Uiteindelijk kon partner veel van die redenen wegnemen en raakte ik wat meer vertrouwd en is de 3e er gekomen. Nu is die 2 en alles waarvoor ik bang was is eerlijk gezegd gewoon uitgekomen en ik heb heel vaak spijtgevoelens en ook boze gevoelens richting m'n partner 🫣🫣 dat ik me zo heb laten overhalen. Nu draag ik niet de lasten van 2, maar van 3 kinderen. Maar anderzijds ben ik echt dol op dit kind en houd in net zoveel van elk kind en kan ik me het leven zonder niet voorstellen. En zo is het dan ook wel weer. Ik zou nooit 1 stap minder zetten voor dit 3e kindje enkel omdat ik geen 3 kinderen wilde. Ik voel me echt onwijs gezegend dat ik 3 gezonde leuke lieve kinderen op de wereld heb gezet en ben zoooo trots hun moeder te mogen zijn. Dus moraal van 't verhaal, zelfs al ga je voor die 3e en zelfs al komen al je angsten uit; dan nog kan je net zoveel van dit kind houden. Maar desondanks is mijn mening doe het niet als je het niet wil... 😉

Mijn tip is met elkaar blijven praatten. Hier is de situatie andersom. Eerder wilde wij 3 kinderen. De overgang van 1 naar 2 is mijn vriend echter zwaar gevallen (o.a. pittige baby en pittige baby die tegelijkertijd in die fase zaten). Ik vind het heel erg jammer, maar voor nu is het niet anders. Diep in mijn hart weet ik dat het niet goed is voor mijn gezin als ik mijn “zin” krijg terwijl hij er niet 100% achter staat. Ja hij zal echt wel van het kindje houden en er voor zorgen, maar voor de dynamiek in het gezin is het niet de beste keuze nu. We praatten er regelmatig over en hoewel het de uitkomst niet veranderd zorgt het wel voor wat rust bij mij. Ergens hoop ik nog op een “cadeautje”, maar als het niet zo is dan heb ik nu ook een prachtig gezin. Ik zou wel echt open en eerlijk tegen je man zijn en daarbij met name je gevoel proberen over te brengen. Praktische zaken komen namelijk 9 van de 10 keer echt wel goed.

Dank allen wat een steunende reacties! Heb net mijn moeder gebeld waar ik normaal wel mee kan praten maar dit hielp geen snars. Ze begrijpt het niet, ze noemde iets van ja jij houd ook gewoon niet van babys he. Alsof er niet veel meer meespeelt dan dat. Het is niet zo simpel, ik hou niet van de babytijd door hoe ik me beide keren voelde. Ik vind het te druk omdat ik veel alleen moet doen en ook gewoon van mezelf alles al snel druk en veel vind. Het lijkt wel alsof ze het ook gemeen van mij vind dat ik het hem ontneem. En ook moest ik voorlopig maar niet het gesprek aangaan zei ze, omdat volgende week in de herfstvakantie zijn zus komt logeren met haar kinderen en hij hier boos om gaat worden.

Oe die gevoelens kan ik me goed indenken. Dat ik het hem een soort ga verwijten elke keer als het tegenvalt. Dat kan dus ook soort van tussen je in komem te staan

Tnx, ik heb het idee dat hij het altijd bagatelliseert. Met het komt wel goed, je moet meer loslaten en je was niet ernstig ziek de vorige keren. Mijn argumenten worden dan al snel te niet gedaan. Ik weet niet hoe dat bij jullie ging? Ik heb zelf dan snel de neiging om inderdaad te gaan twijfelen aan mijn eigen argumenten. Maar goed dat komt ook echt door mezelf

Ohhh wat een onwijs vervelend gesprek!! Balen dat dit echt geen enkele steun bracht :-(

Ja en als ik dit zo lees baal ik nog meer dat ik gewoon als egoistich persoon wordt gezien die voor zichzelf kiest kiest. Of zoals mijn moeder net aan de telefoon zei 'iemand die niet van babys houd'. Het wordt allemaal zo gebagatelliseerd dat ik het gewoon zwaar vind zo! Maar daarom is dit topic fijn, een soort bevestiging dat ik me niet aanstel.

Dit ligt niet aan jou, maar aan je moeder. Die herinnert zich na bijna 40 jaar echt niet meer hoe zwaar die baby tijd was en daarnaast had ze waarschijnlijk destijds geen carrière naast haar gezin. Altijd makkelijk praten, maar dit mag jij echt naast je neerleggen! Deze reactie gaat niet over jou, maar over je moeder die blijkbaar weinig empathie kan opbrengen. Soms denk ik ook wel eens: moet ik nou serieus in huilen uitbarsten of helemaal instorten voordat ik serieus genomen wordt? Aan jezelf denken en je grenzen bewaken is NIET egoïstisch!!! En mensen mogen dat echt wel serieus nemen. We hebben het niet over een hamster nemen, maar een kind. Tjongejonge, ik word gewoon plaatsvervangend gefrustreerd voor je 😅

Hihi tnx! Deze had ik ff nodig. 😘

Mag ik vragen wat voor angsten je had en wat is uitgekomen? Wat maakt dan dat je spijt hebt? En hoe oud zijn je kindjes nu?

Ik wilde er 2 en mn ex destijds mee ingestemd. Hij had er al 1. Na de eerste kwam hij doodleuk in mn kraamperiode vertellen dat hij toch geen 2e wil. En een knip laat zetten. Hierdoor heb ik heel lang een afkeer naar hem toe gehad. Hoe kon hij mij zo bedonderen. Hij wist wat kinderen inhielden door de eerste. Ik kon niet met hem over hebben. Hij zei steeds dat een 3e zn dood word. Aan mijn gevoel werd niet gedacht. Uiteindelijk per ongeluk zwanger geraakt van de 2e. Nu zijn we uit elkaar. Hij wilde dat ik het weg liet halen en gaf mij de schuld dat ik zwanger was. Terwijl hij er zelf ook bij is geweest. .uiteindelijk vooor de baby gekozen. Pfoe mijn leven is op dit moment extreeem hectisch. Met een peuter van 2.5 en een baby van 4 maanden. Alleenstaand en geen vangnet.

Wat een nare situatie. Maar is van gedachten veranderen dan bedonderen? Ik had ook al 1 kind maar de tweede erbij werd voor mij een totaal andere situatie waardoor ik me nu bedacht heb. Nu weet ik natuurlijk niet wat er in het hoofd van jouw ex is ongegaan waarom hij het niet meer wilde. Het kan bij jullie een totaal ander verhaal zijn

Hij wist al wat kids inhield en ik heb m op t hart gedrukt dat ik een gezin van zeker 2 kindjes wilde. Anders had ik nooit met hem een relatie aan gegaan. Dat wist hij

Bedonderen vind ik wel heftig gezegd los van dat dat heel verdrietig voor jou is. Een kinderwens kan veranderen. Ik ken tientallen mensen die er drie wilden maar na 2 helemaal gezegend waren. Ik heb 1 kind en wil er nu absoluut niet meer, maar realiseer me ook dat dat gevoel altijd weer kan veranderen. Het is verdriet voor de andere die wel de wens wilt, maar dat gaat niet boven geen wens willen. Bij een kinderwens moeten er 2 voor zijn. Dus naar mijn mening is het altijd beter pijnlijk eerlijk te zijn als je geen kinderen meer wilt en dan het verdriet verwerken, dan ellende door een kind dat voor 1 niet gewenst is. Heel verdrietig dat je nu in deze situatie zit!