Partner wil een derde kind, ik ben van gedachte veranderd

Hij wilde mij zo bij hem houden na 1 kind. Ineenkeer ging hij alles verdraaien. Van dat hij nooit had gezegt dat hij ooit 2 kinderen met mij wilde. Dus wel bedonderd.

Het verdraaien van wat eerder gezegd is natuurlijk een heel ander verhaal en een compleet ander situatie dan deze natuurlijk (en iets wat je niet noemde in je eerdere comment). Maar gedachten, gevoelens en plannen omtrent een kinderwens kunnen door tientallen redenen veranderen natuurlijk.

En wat áls het alsnog egoïstisch zou zijn? Je kiest voor jezelf en daarmee ook voor de kinderen die er al zijn. Als dat egoïstisch is dan is een egoïstische keuze helemaal prima. Ik geloof oprecht dat deze wereld een beetje mooier zou zijn als iedereen kritisch zou nadenken voordat er een kindje op de wereld wordt gezet. En daarbij ik hoor ook heel vaak de baby tijd vergeet je. Nou de eerste 8 maanden heb ik nauwelijks geslapen en heeft mijn jongste heel veel gehuild. Elke keer als hij huilt denk ik daar nog aan, voor andere heel makkelijk praatten.

Helemaal mee eens!

Tnx super mooie reactie. En ja dat van het huilen herken ik, zoiets kun je niet gewoon maar ff loslaten

Tnx! Verdraaien is inderdaad anders dan veranderen van gedachten. Maar ik ben helaas wel bang dat mijn vriend zich bedonderd gaat voelen...dit omdat ik er eerst ook 3 wilde en er nu een jaar mee heb gewacht en nog niet van gedachten ben veranderd. Hij voelt zich vast bedrogen en aan het lijntje gehouden, dat houd me zo tegen om de confronteert aan te gaan merk ik.

Ik vind het juist super naar je gezin toe. Een volgend kind kan heel ontwrichtend zijn voor het gezin. (Kan!) ik heb me juist super egoïstisch gevoeld met een tweede die alles op z’n kop zette, ook voor haar broer. Een keus voor geen derde is bij ons echt omdat we niet weten of dat wel goed zal gaan voor onze relatie en het gezin.

Kan me voorstellen dat hij uit teleurstelling dat soort opmerkingen over de schutting gooit inderdaad. Maar je kan heel goed uitleggen waarom het in jou sitautie helemaal niet bedonderen/aan het lijntje houden is. Jij had ook de wens, maar nu niet meer. Mensen, wensen, dingen veranderen en dat is oke. Het wordt pas aan het lijntje houden als je niet eerlijk er in bent en hem in de waan zou houden dat het erin zit. En zoals iemand eerder noemde: dan is wat sessies relatietherapie echt heel fijn. Zodat je samen goed en duurzaam dit gesprek aangaat. Beide ruimte krijgt voor de gevoelens die er bij horen en je ook zonder wrok of schuldgevoel verder kan.

En als aanvulling ik lees nergens dat je hebt gezegd dat je een jaar wilt wachten en er dan voor wilt gaan. Ik lees het als: ik wil minstens een jaar wachten en dan bekijken we het opnieuw. Dat hij dat zelf in heeft gevuld: dan gaan we er over een jaar voor. Dat is van hem natuurlijk. Maar misschien lees ik dat verkeerd?

Ik heb hetzelfde met mijn man. “Vroeger” altijd over 2 kindjes gesproken, maar ik ben er ook op teruggekomen en ons gezin voelt compleet met 1 dochter. Meningen, gevoelens en situaties veranderen. Natuurlijk is het jammer, als de ander een andere wens heeft (daar hebben wij ook echt wel discussies over gehad); maar bij zo’n grote beslissing moeten beide ouders er echt 100% achterstaan.

Wat is zijn motivatie om een 3e te willen? Misschien goed om dat eens goed te bespreken? Waar kijkt hij dan naar uit, waar is hij bang voor, hoe ziet hij het voor zich? Wat vindt hij nu fijn met zn 4en? En wat minder fijn? Wat mist hij nu aan een 3e kindje? En hoe zit het met de balans vaderrol binnen gezin, balans met werk, met financien, met vrije tijd voor jullie beiden? Hoe ziet hij dat voor zich? En een nieuwe zwangerschap kan eindigen in een miskraam, wat doe je dan? Of het is misschien een tweeling, wat dan? Misschien duurt het een jaar voordat het lukt? Wat doe je dan, hoe gaan jullie daarmee om? Of is het direct raak. Wat doe je dan?

Is het een idee om het gesprek met deze insteek te openen? Ik ken je partner natuurlijk niet en weet niet hoe hij is, maar als het een fijne partner is, dan zou je hier toch samen uit moeten kunnen komen? Iets als: Ik wil graag met je praten over een derde kindje. We zijn nu een jaar verder, maar mijn gevoel is niet veranderd. Ik weet dat dit voor jou hard aan moet komen, misschien voel je je bedonderd en ben je boos op me, maar ik heb hier echt goed over nagedacht en kan me geen scenario voorstellen waarin ik wel nog een kindje zou willen. Ik vind dit heel moeilijk om je te vertellen, omdat ik weet dat het je verdriet zal doen en dat is het laatste wat ik wil, maar ik vind het ook niet eerlijk om je in onzekerheid te laten, of valse hoop te geven.

Wat verdrietig! Ik snap wel dat je je bedonderd voelt, zeker als dit in de kraamweek (al) wordt medegedeeld en meteen een knip wordt gezet. Dat is iets anders dan in geval van TS (er echt langere tijd over nadenken). Is hij nog wel betrokken bij de kids? Knuffel voor jou!

Maar als de andere partner het gewoon niet ziet zitten, dan doen al deze vragen er eigenlijk toch niet toe.. Want het gaat er om dat topicstarter het eigenlijk gewoon niet zit zitten.

Dat zijn best wat scenarios! Hij zegt altijd al 3 of zelfs 4 of 5 kinderen te willen. Ik vermoed ook een cultuur ding al is hij al zolang in Nederland en verwesterd dat hij ook echt wel weet hoe het hier is. Over de andere scenario's denk ik zelf ook niet echt na moet ik eerlijk zijn, omdat je dat nooit weet allemaal. Hij is echt van het komt wel goed gewoon loslaten. Ik het tegenovergestelde.

Klinkt heel mooi inderdaad. Zoiets heb ik ook in gedachte. Vraag is wel of hij gaat luisteren dat is bij hem wel echt een ding.

Misschien het schrijven in een brief als hij het niet wilt horen. Zo van: ik merk dat je nu niet naar me luistert, dus ik heb het opgeschreven zodat je het kan lezen wanneer je er aan toe bent. Ik kan je een derde kind niet geven, want dan ga ik aan mijzelf, mijn behoefte en wensen voorbij en dat gaat gewoon niet.

Zou hij ook niet luisteren als je de setting zo creëert dat jullie ongestoord kunnen praten, en dat het voor hem ook duidelijk is dat het om een serieus gesprek gaat? Dus zonder kinderen, tv uit en telefoon weg, maar echt de focus op elkaar. Of bedoel je dat niet met luisteren? Misschien kun je hem dan controle vragen stellen zodat hij actief nadenkt over en reageert op wat je zegt? Zoals: wat vind je hiervan, hoe voel je je hierbij, of misschien: wil je hier nu op reageren, of heb je even tijd nodig om dit te laten bezinken en zullen we er morgen over praten?

Ja ik denk dat die setting creëren sws moet. Met niet luisteren bedoel ik ook dat hij dan in het gesprek al zelf heel erg in zijn eigen hoofd gaat zitten en dingen gaat invullen zonder echt te horen wat ik zeg. Dit gebeurt niet altijd maar heeft hij een handje van. Of iets in de trant van nee je bent duidelijk dus wat wil je er nog over praten en dan dichtklappen. Hij is niet echt een prater en ook iemand die zich snel aangevallen voelt. Betekent niet dat het helemaal nooit lukt om een goed gesprek te hebben maar ik moet inderdaad wel echt het goede moment kiezen.