Ik heb altijd 2 of 3 kids gewild. Mijn partner 3 of 4. Dus zeiden we altijd 3. Nu hebben we 2 kinderen en is hij al vaker het gesprek begonnen over een 3e. Een jaar geleden heb ik gezegd nu echt niet, ik wil minstens een jaar wachten.
Bij beide heb ik de babytijd vrij heftig ervaren. Bij de eerste een postpartum depressie, bevallingstrauma in therapie geweest etc. Bij de tweede niet zo zeer, maar dit was een kindje dat veel huilde, de fles weigerde en dus alleen bv kreeg, en het eerste jaar zeer slecht sliep. Oh wat ben ik blij dat die tijd achter me ligt en dit voorbij is. Ze zijn nu trouwens 6 en 3. De jongste is nog steeds vrij pittig qua karakter, heb ik mijn handen vol aan.
4 van de 7 avonden ben ik alleen met de kinderen ivm werk partner. Hier heb ik mijn weg in gevonden hoor, maar ik besef me ook dat het zoveel makkelijker zou zijn als hij ook gewoon in de avonden thuis was. Heb ook geen ouders of familie dichtbij wonen.
Ik ben net begonnen met een nieuwe baan sinds na de zomer. Eindelijk iets gevonden wat bij me past qua werkveld en ben volop ervaring aan het opdoen. Het duurde even voor ik ergens werd aangenomen en veel afwijzingen gehad door gebrek aan ervaring.
Nu begon mijn partner er paar weken geleden weer over (inmiddels is het jaar om, dus te begrijpen). Dat ik nu eindelijk een nieuwe baan heb en doe wat ik leuk vind, sloeg hij meteen in de wind. Ik zie het namelijk niet zitten om straks meteen alweer met verlof te moeten gaan etc en wellicht geen verlenging te krijgen enzo.
Maar los van dat zijn mijn gedachten ook niet veranderd. Door hoe ik de babytijd vond, doordat ik nu meer bezig ben met nieuw werk (ik deed hiervoor jaren iets wat ik niet zo leuk vond) en ook omdat ik 2 kinderen al echt aanpoten vind en dus denk ik echt geen energie heb voor een 3e. Het lijkt mij ook veel te druk, ik ben snel overprikkeld.
Hij begon erover dat hij het altijd heeft gewild, het heel erg jammer zou vinden als er geen 3e komt. Ook zei hij dat we een afspraak hadden. Nu heeft hij er al 2 met mij en zijn we al zo ver gekomen en wil iemand opeens niet meer. Ik snap zijn verdriet. Daar niet van! Hij wil ook best een dag minder werken, dat heeft hij er voor over. Maar ik weet dat dat financiëel lastig wordt. Ook hebben we maar 3 slaapkamers en word het dus flink interen qua ruimte.
Nu moest ik er over na gaan denken en het hem laten weten. Ergens ben ik er al over uit, maar kan ik het niet aan om hem telleur te stellen merk ik en ben ik bang voor de gevolgen (miss gaat hij dan bij ons weg of blijft het voor altijd tussen ons instaan etc etc). Ik merk dat ik het dus voor me uitschuif zelfs met de hoop dat ik zelf van gedachten verander en gewoon een 3e wil, maar ergens zie ik het gewoon niet zitten.
Heeft iemand advies of zit iemand in dezelfde situatie?