Partner wil geen kind meer

Wat een lastige en vervelende situatie. Ik denk dat het belangrijk is dat je wel deelt wat je gevoel is en hier goed met hem over praat. Niet per se om hem van gedachten doen veranderen wellicht maar dat het out in the open is en niet tussen jullie in komt te staan.

Oef, pittig verhaal wel. Wat betreft abortussen, ja moet er voor de 100% achter staan als dat op dat moment niet zo is, moet je soms lastige, maar verstandige keuzes maken. Nu lijkt het erop dat jullie niet samen voor 100% voor nog een kindje willen gaan, super lastig allemaal! Ik kan je er geen wijsheid in geven alleen sterkte ermee 🌺

Lastig zeg! Een kind maakt je relatie niet beter aanvankelijk, zeker niet als je zo’n heftige start hebt doorgemaakt met z’n allen. Het kan er echt inhakken en slaapgebrek doet zoveel met een mens...Fijn voor jullie meisje dat het onder controle is. Dat is het belangrijkste. Bij ons speelt deze “discussie ook” al heb ik nog geen rammelende eierstokken op dit moment. Maar ik vind wel echt dat ik ook de optie 1 kind sterk moet overwegen als mijn partner er over 2 jaar bijv nog zo over denkt. Ik vind het belangrijk dat mijn kind opgroeit met twee ouders die het fijn hebben met elkaar en met hem. Wij hebben een hele sterke relatie maar toch ook een heel lastige tijd achter de rug samen vanwege een heftige babytijd. We werden niet liever naar elkaar en komen nu eindelijk weer in een fijne flow. Ik kan mij voorstellen dat relaties sneuvelen als je zo’n heftige tijd doormaakt en vervolgens dit weer meemaakt bij een tweede of derde kindje. Probeer dus ook te koesteren wat je hebt nu. Een gezond meisje, goed in haar vel. Een fijne relatie. En geniet er van dat je meisje nog zo klein is en dat het goed gaat met haar en jullie. Laat het even voor wat het is en begin er over een halfjaar nog eens over bijvoorbeeld.

Ik leef extreem mee als ik je verhaal lees, wat een emotionele en lichamelijke rollecoaster hebben jullie al gehad!❤ Ten eerste ; inderdaad wat andere zeggen mag je jullie niet laten raken, iedereen heeft wel iets te melden... Ten 2de ; 2 abortussen, hoe emotioneel kan het zijn! Niemand heeft hier ook maar iets op te melden want dit doe je niet voor je plezier en die beslissing draag je mee voor je leven 😞 Ten 3de ; ik begrijp dat je eierstokken rammelen Ten 4de ; ik begrijp je man ook dat nu alles beetje in rustiger vaarwater komt... Het gaat geen gemakkelijke keuze zijn, blijf praten maar geef hem zeker geen druk erover. Indien de uitkomst is dat er geen volgende komt, probeer dan te kijken naar wat je wel hebt, elkaar en gezond en wel ❤❤

Ten eerste wat erg wat je allemaal hebt meegemaakt.. Ik herken mezelf en mijn man best wel in je verhaal. Ons kind had verborgen reflux, waardoor de eerste 3 maanden echt verschrikkelijk waren, alleen maar krijsen. Gelukkig was het dus sneller over dan bij jullie, maar ik kan er nu echt niet meer tegen als mijn kind huilt. En mijn man vluchtte vaak in zijn werk, dus ik zat er heel veel alleen mee. Hij kon echt niet tegen dat huilen, hij raakte dan helemaal in paniek en werd gestresst. Hierdoor twijfelt mijn man denk ik echt. Ik heb zelf ook een tijd getwijfeld of ik wel een 2e wilde, maar laatst waren we tot de conclusie gekomen dat we gaan beginnen als ons kind 2 jaar is. Tot ik er gisteren weer over begon. Toen kregen we knallende ruzie en zei hij dat hij niet wist of hij het wel wilde, hij wist niet of hij het aan kan, weer helemaal opnieuw beginnen, weer zeker een jaar nergens heen kunnen etc. Ik ben trouwens 2 maanden geleden ook door de spiraal heen zwanger geworden (terwijl de spiraal nog gewoon goed zat) dit werd een miskraam. Waar we op dat moment eerlijk gezegd blij mee waren, het was op dat moment echt nog niet wat we wilde. Niemand hoeft jullie keuze over de abortus trouwens te beoordelen. Ik zeg zelf ook als mensen zeggen; ooh wat erg een miskraam. Nee, we zijn er eigenlijk wel blij mee. We wilden het toen niet. En spijt van je abortussen moet je eigenlijk niet hebben, op dat moment wilden jullie het allebei niet, ging het niet goed met jullie, vooral met jullie dochter niet. Dus als jullie het kindje hadden gehouden, hadden jullie kinderen nu misschien gescheiden ouders... Maar ik wil wel echt graag ooit een 2e. Ik begrijp mijn man zijn redenen wel, ik vond het 1e jaar ook niet geweldig. Nu is het veel leuker (15 maanden) maar daar moet je doorheen als je een 2e wil. Het zal echt wel zwaar zijn en je zal meer aan huis gekluisterd zitten, maar dat is dan maar zo. Als ze wat ouder zijn plukken we daar waarschijnlijk de vruchten van want dan kunnen ze samen spelen en hoeven wij niet steeds te entertainen. 😅 Maar ik weet dus niet of hij het ooit wil. Ik word gewoon gek van die onzekerheid. Als hij het echt niet wil, dan zal dat heel moeilijk voor me zijn, maar ik wil niet dat hij het voor mij doet. Hij moet het zelf echt willen. Trouwens ik begrijp niet zo goed waarom je man bang is voor de mening van anderen. Zoiezo moet je daar niks om geven, maar dan laat hij juist zien dat hij 2 kindjes heeft van dezelfde vrouw, waar hij gelukkig mee is. Dus dat is toch alleen positief? Sorry voor het langer verhaal..

Een redelijk herkenbare situatie.. wij zijn uiteindelijk samen in therapie gegaan om te kijken hoe we met deze verschillende wens om konden gaan. Hij wilde ook niet, ik wel.. de relatie zat goed, we waren heel gelukkig en wilden dit niet laten "verpesten" door verschillende kinderwens. Door middel van therapie zijn wij hier samen uitgekomen en samen tot één beslissing gekomen, waar we uiteindelijk samen achterstanden. In dit geval gingen we samen voor nog een kindje, maar ik ben ook mee gaan denken met hem. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen. Mocht dat niet lukken, laat dat je spijt van de abortussen niet de overhand krijgen, hier kun je ook aan onderdoor gaan.. sterkte!

Ik wil even zeggen: Wat een goede en volwassen reactie! Vooral je gedachtegang dat je 1 kind sterk moet overwegen als je partner het echt niet zou willen. Ik denk dat veel vrouwen blijven doordrammen tot ze hun zin hebben, terwijl de man het eigenlijk niet wil. En uiteindelijk gaan ze dan vaak uit elkaar. Ik zou willen dat ik een beetje van jouw relativeringsvermogen had en kon inzien hoe goed we het nu hebben. En dat 2 kinderen echt niet beter is dan 1 kind. Zeker voor je relatie niet.

Bedankt voor alle reacties! Ik moet de emoties rondom de abortussen inderdaad niet de overhand laten krijgen. Op dat moment was het de juiste keuze en dat weet ik ook. Ik vind het alleen heel lastig dat ik mijn wens eigenlijk ‘verpest’ heb voor mijn gevoel... Ik wil niet om een kinderwens uit elkaar met mijn partner. Onze dochter en zijn zoons komen op de eerste plek. Zij hebben er het meeste aan als wij samen blijven, dus dat is ook waar ik voor vecht. Ik wil hem ook niet ‘overhalen’ oid.... (nouja, het liefste hoop ik natuurlijk dat hij wel overgehaald wil worden, maar dat is niet mijn insteek. Een kind moet gewenst zijn door beide ouders en als hij niet wil, dan is dat zo)... Relatietherapie is misschien wel een goede... zelfs al gaat het goed tussen ons, dit mag niet tussen ons in komen te staan... Ik ben vandaag gewoon even heel verdrietig. Het lukte tot nu toe heel goed om mijn eierstokken onder controle te houden en de gedachten weg te duwen haha. Vandaag lukte dat niet meer en ben ik even heel verdrietig. Ik wist dat zijn antwoord nee zou zijn, maar toch hoopte ik stiekem dat het hem toch wel leuk leek.

Ik denk dat het wel goed is dat je je gedachte deelt met je partner. Niet om hem over te halen maar wel zodat hij weet hoe jij je erbij voelt. Mijn man heeft ook twee kinderen uit een eerder huwelijk. We hebben samen ook een dochter gekregen. In het begin ook heel zwaar gehad, veel huilen etc. Toen het wat makkelijker werd, wilde ik ook graag een tweede. Maar mijn man wilde ook absoluut geen kinderen meer. Ik begreep het ook wel, hij had er nu natuurlijk al drie. Echter heb ik altijd gezegd tegen hem dat ik heel graag een tweede wilde maar dat ik me er bij neer heb gelegd dat hij niet meer wilde. Of je gaat er alle twee voor of niet. Uiteindelijk wilde hij na een tijdje met mij praten, geheel onverwacht zei hij dat hij er goed over na heeft gedacht en toch voor een tweede met mij wilde gaan. Ik was uiteraard super blij! Hij heeft altijd geweten dat ik het graag wilde maar ik heb nooit gepusht. Hij is er dus toch over na gaan denken en heeft er in zijn eigen tempo een beslissing over genomen. Vorig jaar is dus onze tweede dochter geboren. En nu wil hij zelfs nog voor een derde gaan! Mijn advies is dus echt, steek je gevoel niet onder stoelen of banken maar maak duidelijk wat je wil. Niet om je zin te krijgen maar zodat hij wel weet wat jij eigenlijk wil..

Helaas weet ik uit ervaring hoe het is om een kind met KMA en reflux te hebben. Toen het allemaal beter ging dachten we weer na over een tweede. Oudste is bijna 4 en de jongste is inmiddels 9 weken. Bij de jongste een nog heftiger KMA en reflux. Zelfs ziekenhuisopname gehad. Bij het krijsen van de jongste kwam echt het trauma van de oudste weer terug. Bij elk huiltje hadden/hebben we allebei een enorme spanning in ons lichaam. Dit reageren we helaas ook vaak op elkaar af. Ik weet dat het beter wordt, maar ik zal uiteindelijk wel met iemand hierover moeten gaan praten denk ik. Ik heb het echt onderschat. Ik dacht echt: ik heb de eerste overleefd, een tweede keer kan ik dit ook wel. Nu we neocate en nexium hebben, keert de rust wel een beetje terug en kan ik weer een beetje gaan genieten. Maar wat waren de eerste weken retezwaar! Als je er niet beide achter staat, begin dan niet aan een tweede.

Mijn man wilde ook geen 2de kind, omdat ons eerste kindje echt een huilbaby was. Hij was toen ook echt depressief ervan geworden. (Hij is nu inmiddels 6 jaar) en vanaf dat hij 4 was wilde ik graag een 2de. Hij wilde dit niet, want hij wilde graag op vakantie gaan en date nights kunnen houden etc. We hebben veel gesprekken erover gevoerd en uiteindelijk stemde hij in maar wel gaf hij aan dat hij bang was voor weer een depressie. Inmiddels hebben wij nu dus ons 2de kindje en ik moet zeggen alle zorg komt op mij terecht, hij doet bijna niets. Borstvoeding geef ik, luier verschonen doe ik, in bad doen, omkleden, boertje laten wiegen etc. En ik vind dit tot nu toe oké omdat ik niet wil dat hij weer in een depressie terecht komt. Maar het is wel zwaar en ik moet eerlijk zijn soms heb ik gedachtes gehad dat ik dacht moesten we wel voor een 2de gaan... ik hou super veel van de kleine maar het is wel heel zwaar om het solo te doen. Wat ik wil zeggen is, als je partner het al niet graag wilt, houd er dan rekening mee dat je waarschijnlijk veel meer zult doen voor de baby. Ik weet dat mijn man uiteindelijk voor mij voor een 2de kindje is gegaan.. maar goed het is nu gewoon ook een zware tijd zodra ze wat ouder zijn is het natuurlijk veel makkelijker en dan kun je weer slapen en meer tijd voor elkaar hebben etc. Maar houd wel echt rekening met de newborn fase, is echt even overleven vind ik zelf

Hoe gaat het nu met je? Denk je dat je vriend 100% zeker niet wil of dat het over een tijd anders zou kunnen zijn?

Nee ik denk eerlijk gezegd wel dat hij het zeker weet helaas... heb er nog steeds heel veel moeite mee. Moet wel zeggen dat onze dochter sinds ik dit plaatste ineens hals over kop niet meer wil slapen, echt krijsen wanneer we ook maar haar kamer inlopen. Dat zorgt wel voor iets meer rust in de zin van ‘nou, misschien zou dit ook niet het juiste moment zijn’, maar de wens blijft...

Ja dat herken ik wel. Als mijn kind 's nachts krijst, dan denk ik soms; nu wil hij zeker geen tweede. En daarna denk ik; misschien ik ook niet, dit is wel heftig. 😅 Maar het blijft echt moeilijk voor je..

Jaa precies. Ik voel me dan ook weer lullig, alsof ik haar de schuld geef van dat hij niet meer wil en dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Nee inderdaad. Ik heb dit de eerste maanden gehad, toen was mijn kind echt een huilbaby. En toen was ik best vaak "boos" omdat we hierdoor waarschijnlijk geen 2e zouden krijgen.

misschien even tijd geven..

Misschien als je het even de tijd geeft. Je bent nog jong.

Ik snap je wel. Maar ik zou wachten tot je dochter wat ouder is 2 jaar ofzo. Ik beviel toen ik 19 was en hij was eruit ik zij doe mij er nog maar 20. Ja ik wil heeeeel graag nog een baby en ik wou gelijk doorpakken. Wat mijn vriend nog niet wil/wou ik respecteer zijn keus en nu is ons zoontje een jaar. En ik ben zo zo zo zo blik dat ik niet zwanger ben nu... hij heeft veel aandacht nodig leer dingen nu super snel loopt rond. En slapen ja als ik geluk heb 1x of mischien 2x perdag heel even. En als je geen geluk hebt is je kindje al klaar met slapen overdag als ze 1 is. Dat weet je van te voren nooit. Er gaat zo'n leuke tijd nog aan komen! Ik wil nu bewust wachten tot hij 2 is of bijna 2 voordat ik stop met de pil enzo. Hij verdient alleaandacht ook wil ik hem zo goed mogelijk dingen leren zodat hij het ook aan zn broer of zus kan leren zodra die er komt. Ook wil ik dat hij een soort van snapt als mama een baby in dr buik heeft en dus een beetje snapt dat hij niet meer de enige is als de baby er is. Ik heb geen iedee hoe oud jij bent. Maar er is vast nog tijd? Ook voor je lichaam is het super slecht zo snel weer zwanger worden + je loopt al in het ziekenhuis met buikklachten. Ik zou na denken over een zwamgerschap als je zeker weet dat het foed gaat met je dochter goed gaat met jou lichaamelijk en als je vriend het wilt. En vertel gewoon hoe je je voelt erover. Als het aan mijn vriend lag wou hij 1 kindje. Ik wil er sws 2 en mischien 3 maar de 3e dan echt als na komertje. Ik ben thuisblijf mama dus hij heeft gezegd als jij denkt dat je een 2e aan kan dan doen we dat. Ik ben de gene die het meest moet verzorgen voor beide kinderen en huishouden (nee ik vind het niet erg heerlijk juist) maar nu dat meneertje hier 1 jaar is ben ik heel blij dat mn vriend na mn bevalling heeft gezegd nee we gaan sws nog evem wachten. Ja als ik nu wil proberen zwanger worden gaat hij erin mee. Maar ik heb zelf ingezien dat het nu de juiste tijd nog niet is. + je meisje kan nog niet lopen en mischien ook nog niet als je nu wel zwamger zou worden en de baby geboren is. Dan moet je een dubbele kinderwagen kopen of altijd je dochter of baby in de draagdoek en altijd een kinderwagen mee. Je kan niet alleen even naar het zwembad of iets. Want hoe ga je dat doen met een newborn en een klein meisje. En zo zijn er nog zoveel meer dingen. Geef je lichaam ook ff de tijd om te herstellen je omtzwangert ook nog 9 maanden. Mijn baby wens is zeker niet minder en ik ga al huilen als ik een baby zie. En meiden die ik ken die babys krijgen mn eierstokken lijkt net een aardbeving. Maar het is nu nog niet de tijd ook mn zoon verdient even alle aandacht hij is tenslotte onze eerste en moet daar ook van genieten. Hij zou een super goede broer zijn hoor daar niet van heel lief voor babys altijd. Maar ik denk dat je wel snapt wat ik bedoel☺ bespreek het denk goed na en kijk wanneer jullie denken dat het weer kan succes

En kwa abortus. Omdat je vriend nu geen kindjr meer wilt heb je spijt dat snap ik en dit is voor mij een gped voorbeeld waarom ik het nooit zou kunnen doen. +je word er wel minder vruchtbaar van. Maar geef het tijd het komt vast goed en als je 2x al ongepland zwanger bent gewordsn zou het waarschijnlijk niet bij die 2x blijven. En dan gewoon je baby houden want je hebt nu spijt van iets waar je niks meer aan kan veranderen