Postnatale depressie

Ik heb dit de vorige keer in ieder geval niet ervaren. Maar wat lijkt mij dat heftig. Ik wil je dan ook heel veel succes wensen! EN Op het hart drukken dat je géén slechte moeder bent door deze gedachten. Het feit dat je dit deelt en bespreekbaar maakt en hulp zoekt geeft dat al aan! Ik hoop dat je hier, voor jezelf snel genoeg, verbetering in merkt en kunt genieten van al het moois om je heen 🙏🏽

Elk jaar hebben 23.000 vrouwen te maken met postnatale depressie. Het lijkt misschien erg en je voelt je misschien schuldig omdat er niet zoveel over gesproken wordt, maar het is heel normaal. Postnatale depressie komt 2x vaker voor dan homo- en biseksualiteit (ik gebruik even dit als voorbeeld om te laten zien hoe normaal het is). Heel goed dat je hier een berichtje plaatst, want erover praten helpt! En je helpt misschien wel anderen hiermee die er nog niet over durven te praten en zo doe je er toch iets moois mee. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Mensen die het niets kunnen schelen hoe het met hun kindje gaat, doe zouden zich moeten schamen. Maar jij houdt zoveel van je kindje dat je je zorgen maakt of je haar wel alles kunt bieden wat ze verdient. Gewoon erover praten, dan merk je vanzelf dat je niet de enige bent. Ik ben nu zwanger en een collega zei laatst heel luchtig tegen mij: "mijn zwangerschap ging heel goed, maar de bevalling en daarna, ik had postnatale depressie, waren heel zwaar en toen ben ik wel enkele maanden uit de running geweest." En dat vond ik zo mooi dat ze dat zo zeu, ze had het volledig geaccepteerd dat ze 1 van die 23.000 was die dat kreeg. Ik vrees er ook voor. Ik heb vaker depressies gehad, en hoewel ik nu tijdens mij zwangerschap op een roze wolk leef vrees ik voor erna omdat ik de aanleg heb. Maar juist door mijn eerdere ervaringen weet ik dat er licht aan het einde van de tunnel is, ook al kan dat best lang duren en lijkt het voor jou nu absoluut niet zo. Gewoon elke dag even naar buiten, erover praten, en vooral niet je tranen inhouden, dan komt het vanzelf weer goed. Je dochter is in ieder geval niet beter af zonder jou, want zonder moeder opgroeien is heel moeilijk. En dat je het even niet ziet zitten, dat hoort er helaas bij. Maar het komt weer goed met je, je hebt zelfs al hulp gezocht, dat is de allerbelangrijkste stap dus beter dan dat je het nu doet had je het niet kunnen doen.

Mijn zoontje is geboren op 10/11/19 en al van voor de geboorte ben ik bang om in een postnatale depressie te belanden. Ik heb al 2 depressies gehad vroeger en heb hier dus aanleg voor, heb hier ook tijdens de zwangerschap over gesproken met huisarts en verloskundige zodat we het goed in de gaten kunnen houden. Het slaapgebrek, gebroken nachten, herstellen van zwangerschap en bevalling en in het algemeen een ritme vinden met een baby in huis is niet makkelijk... Zeker niet met de drukke feestdagen zo snel na de geboorte er ook nog eens bovenop. Om de zoveel weken komt er een verpleegkundige langs om ons zoontje te meten en wegen en om te kijken hoe alles verloopt. Vandaag had ze een vragenlijst mee. Een soort van screener om postnatale depressie en stress op te sporen. Ik scoorde hierin gelukkig normaal, geen postnatale depressie (tot nu toe, je weet maar nooit). Wat wel blijkt is dat mijn man met een postnatale depressie zit... We hebben een stressvolle zwangerschap achter de rug met een deel complicaties. Een hoop zorgen om familieleden die in het ziekenhuis hebben gelegen, inclusief een kanker scare bij zijn vader en een spoedopname van zijn moeder met hartproblemen. Problemen met papieren en verblijfsvergunning (ik woon in Denemarken). En dan een droombevalling die na een half uurtje omkeerde in een horror verhaal met de hele kamer onder het bloed en een spoedoperatie. En dan de feestdagen erbovenop. 2019 was dus een zwaar jaar voor ons en dat heeft zijn tol geëist bij mijn man :( Hij wil de sterke zijn, de steunpilaar van de familie, maar om dat te kunnen moet je eerst voor jezelf zorgen. Daar is hij niet goed in en trekt te laat aan de alarmbel... Geen idee wat de volgende stappen nu zijn, er vooral over praten is waar wij mee gaan beginnen. En kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat er een oplossing komt voor die schuldgevoelens die hij heeft. Je bent dus zeker niet de enige die hiermee zit... Zelfs mannen kunnen het krijgen heb ik vandaag geleerd. Zoek hulp en blijf praten want met het te negeren wordt het gewoon erger en moeilijker eruit te komen! Veel succes :)