Postnatale depressie: hoe ben jij weer beter geworden?

Ik ben er ongeveer sinds april vorig jaar vanaf. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat heeft veel geholpen. Het was een mega zware periode en ik ben er nu pas achter dat het grotendeels kwam door lak aan begrip en support. Ik voelde me er echt mega eenzaam in en niemand die me begreep want ‘ik had zo’n makkelijke baby’. Ik ben nu zwanger van ons 2e kindje en ik ga nu een signaleringsplan opstellen om het te herkennen en te voorkomen.

Dankjewel voor jouw eerlijke reactie en gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik herken me in jouw verhaal, maar ik heb dat meer naar mezelf. Zo van; waarom klaag ik met zo’n lief, rustig kindje… Ik wens je veel geluk toe🙏🏼

Mijn dochter is in juli ‘21 geboren. Ik ben gelukkig heel erg goed geholpen en heb meerdere trajecten gelopen op de psychiatrische dagbehandeling voor moeder en kind in het EMC. Daarbij heb ik nu ook nog steeds via de ggz therapie voor mezelf. Ik ben al een tijdje verder en het gaat echt al stukken beter maar ik ben er nog niet. Ik ben al die tijd wel blijven werken (maar minder uur) omdat ik juist niet thuis wilde zijn😅 ik werk nu bijna weer volledig en merk nu het beter gaat dat het steeds wat makkelijker word om de balans te vinden. Wat ik je zou willen meegeven is: doe het op jouw tempo en jouw manier! Jij voelt het beste aan wat werkt voor jou dus luister hiernaar. En het wordt beter, ookal voelt dat misschien soms niet zo. Mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt snappen het niet, hoe graag ze ook zouden willen dus misschien helpt het om lotgenoten te vinden. Daar heb ik zelf veel aan gehad.

Ook met een rustige baby kan je postnatale depressie krijgen, kan helaas iedereen overkomen. Met bepaalde punten heb je er wel grotere kan op geloof oa aanleg, prematuur, huilbaby etc. Zelf premature huilbaby. Was ook nog in lockdown dus maakt medische zware start ook nog in de ziekenhuisperiode geen bezoek etc. Na ca 2 of 3maanden naar huisarts gegaan dat het mentaal niet goed ging. Daarna onder behandeling van psycholoog (die veel ervaring had met mentale klachten rondom zwangerschap/geboorte). Ik wilde eerst geen medicatie. Ben direct uit verlof zoek thuis gebleven. Behandelingen was eerdt lastig. Kwam ik na 2 weken weer bij psycholoog was dochter weer 2 x ziek en op spoedeisende hulp beland. Gezondheid dochter stond op 1 en mijne hierna. Na ca 8 maanden met antidepresiva gestart, had ik achteraf gezien al veel eerder moeten doen. Hierdoor kon ik startproblemen beter verwerken zonder 'helemaal in te storten'. Hierna weer langzaam goedw kant op Ca 10 maanden na geboorte weer heel langzaam opgebouwd met werken. eerst 1x 2 uur, 2 x 2 uur, 3x 2 uur, 3x 3 uur etc. In principe elke stap 3 weken en als goed ging weet wst erbij. Maar ook soms langer 'stilgestaan' of soms ook stapje terug moeten doen. Ca 9 maanden medicatie gebruikt denk ik. Voor mij was afbouwen ook erg belangrijk, dit voor systeem al aangegeven. Toen ging het goed en wilde ik (heel langzaam) ook weer afbouwen. Deze antidepresiva was er ook in druppelvorm. Ik slikte ppillen van 10 mg. Daarna elke 2 weken 1 mg minder. w weken 9 druppels (gelijk aan mg), daarna 2 weken 8 etc. En hier ook weeer als slecht ging even pauze. Maar voor mij was het liever heel langzaam stoppen dan 2 maanden langer slikken en dan van 10 naar 5 naar niks. Dit werkte voor mij erg goed. Inmiddels al weer lang helemaal aan het werk en natuurlijk thuis ook goed kunnen functioneren. Mijn werk is altijd erg begripvol geweest. Als ik een dip voelde aankomen dan werd ik ondersteund even een paar dagen rust te nemen om terugval te voorkomen. Nu zelfs stap genomen voor andere baan (wilde ik al voor zwangerschap maar eerst maar eens goed beger worden en ven normaal leven). Vond het spannend want ook meer reistijd, maar wel leuke baan. En dat bevalt goed! Bij sollicitatie kwam ook te spraken dat ik dochter heb en ook aangegeven dat ik na geboorte langere tijd uit roulatie ben geweest maar al weer jaar gewoon aan het werk was. Hoef ik niet te vertellen maar is voor mij nu onlosmakelijk onderd van mij. Trots op mijn man en mezelf hoe we er doorheen zijn gekomen 😊 Je klaagt niet over je baby die of huilbaby of de rust zelfe is maar over een mentale ziekte die zwaar kloten is, en dat mag vest want is gewoon stom en zwaar! Beterschap voor degene die nog herstellende zijn ❤️!

Wat fijn dat je er vanaf bent, en goed dat je nu alvast een plan opstelt voor straks. En gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap natuurlijk 🥰 Ik ben op dit moment 8 maanden pp en loop bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Zelf al een verleden met depressies etc. , na 3 maanden met een huilende baby (wss reflux) en een rommelige start op werk zat ik er al doorheen. Zo zuur omdat je juist wil genieten... Maar waar ik nu zo mee worstel is eventueel een tweede mocht het gegund zijn, we willen beide een groot gezin. Maar als ik daar nu aan denk heb ik daar 0 gevoel bij of angst dat het weer zo zwaar wordt. Kwam bij jou vanzelf het gevoel weer terug als ik vragen mag?

Hi Emsiemsi Ons dochtertje is 31 december 2021 geboren. Kort daarna ben ik in een postnatale depressie beland en daarnaast nog een angststoornis ontwikkeld. Ondanks dat ik direct aan de bel trok bij zowel de huisarts als de verloskundige kon ik pas via de bedrijfsarts hulp krijgen. Ik ben in therapie gegaan, wekelijks gesprekken met de psycholoog. Ik heb ACT therapie gevolgd en dat heeft mij echt enorm geholpen. Begin december de therapie afgesloten en voldoende handvatten gekregen om zelf weer door te kunnen. Wat voor mij helpt is dicht bij mezelf blijven, grenzen stellen, emoties toelaten, vertragen en ervaren in plaats van versnellen en vermijden. Regie pakken over mijn eigen leven ivm geleefd worden door alle overtuigingen die niet helpend zijn. Ik ben blijven werken, de structuur was helpend voor mij, maar wel wat minder uren. Vanuit daar langzaam opgebouwd. Gelukkig heel veel begrip vanuit mijn werkgever, kon met haar er goed over praten ook. Dat was heel fijn. Ben blij dat het nu weer goed met me gaat, ik had een jaar geleden nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou kunnen zeggen. Het voelde zo uitzichtloos. Ik heb nu nog wel eens moeilijke momenten, gelukkig kan ik er ondertussen op vertrouwen dat dat ook weer voorbij gaat en heb ik vooral het vertrouwen in mezelf weer terug gekregen. Het was echt een verschrikkelijke periode en tegelijkertijd heeft het me echt heel veel gebracht. Ben er zo veel krachtiger uit gekomen. Ik gun alle mama's (en papa's) die hiermee worstelen hetzelfde ❤️ maak het bespreekbaar, dat alleen al is helpend

Het is voor mij al heel wat jaren geleden. Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is ziekgemeld (veelste laat eigenlijk, pas na 8 maanden) op het werk en de 2 dgn dat Sem naar het kdv ging bleef hij ook gewoon gaan. Ik ben ongeveer in dezelfe tijd antidepressiva gaan slikken. Ben wel na zo'n 5 maanden in therapie gegaan, eerst bij de praktijkondersteuner maar die begreep mij totaal niet en vervolgens therapie in de vorm van haptonomie. Na 2 jaar kon ik rustig aan zeggen dat ik er bovenop was, en in die tussentijd het werk rustig opgepakt en vervolgens gestopt met de antidepressiva. Naar de haptonomie ga ik nog steeds 1x in de 3 maanden (intensiever tijdens de nieuwe zwangerschap). Na 5 jaar weer zwanger, wat wel spanning opleverde...wat als..., maar gelukkig ditmaal geen postnatale depressie gehad. Vooraf alle extra triggers en signalen besproken met mijn huidige partner en mijn moeder. Vervolgens ook met de kraamzorg tijdens de intake. Heel veel liefde en kracht aan jullie allemaal. 🍀

Dankjewel voor het delen van je verhaal en je steunende woorden🙏🏼

Dankjewel voor je eerlijke verhaal. Zeker iets om heel erg trots op te zijn hoe je dat hebt gedaan, en na zo’n heftige start.

Ik heb een depressie gekregen na de geboorte van mijn eerste dochter. In de kraam week begon het met hyperventilatie en paniekaanvallen wat ik daarvoor nooit eerder heb gehad. Ik zakte steeds dieper weg en wist niet wat er met mij aan de hand was, ja ik raakte mijzelf kwijt en dacht dat ik gek werd. Na vele bezoeken en medicatie bij de huisarts doorgestuurd naar de GGZ. Hier heb ik destijds 9 maanden deeltijddagbehandeling gevolgd. Ik moest eigenlijk opgenomen worden, dit wouden ze niet doen i.v.m. mijn dochter. We hebben een jaar bij mijn ouders gewoond, ik was erg suicidaal, was een gevaar voor mijzelf en de baby. Dit was echt de donkerste periode in mijn leven, wat een martelaar is een depressie in je hoofd. Je hebt er geen controle over.. ik vraag mijzelf nog steeds af hoe ik het heb overleefd. Elke minuut was echt verschrikkelijk en een gevecht. De medicatie sloeg destijds niet aan helaas om het wat dragelijker te maken... het heeft tijd nodig gehad. Eerste anderhalf jaar was echt de hel en na 3 jaar was de depressie pas helemaal weg. Ik wens je heel veel sterkte!

Het gevoel van ‘nog een kindje’ kwam bij mij echt vanzelf. Had m’n leven weer helemaal op orde en ik denk dat dat ruimte heeft gemaakt voor die wens

Ben jij er vanaf gekomen alleen door de hulp van een psycholoog? (Ik snap dat andere factoren meespelen, maar bedoel geen opname of medicijnen)

Gelukkig wel… was er echt heel optijd bij

Hoi boeboe4. Ik zie dat je er lang last van hebt gehad. Hoe ben je hoop blijven houden? Mijn dochter is nu 2.5 jaar en zit er nog steeds in. En merk dat het voelt alsof het nooit meer goed gaat komen

Hoi Sophie-Anne, dankjewel voor jouw verhaal en fijne tips. En wat goed om te lezen hoe krachtig je je nu voelt. Ik heb nog niet eerder van ACT therapie gehoord, ga dat zeker opzoeken.

Dankjewel voor jouw verhaal! Haptonomie is ook een goede tip idd. En wat fijn ook om te lezen dat je bij de tweede geen pnd hebt gehad.

Hoi boeboe, jeetje, wat een heftig verhaal en wat heeft dat lang geduurd voor je. Je zegt “eerste” dochter, begrijp ik dat je nog een kindje hebt gekregen? Hoe was dat voor je? Veel dank voor het delen van je verhaal.

Ik had op een gegeven moment ook echt geen hoop meer dat het goed zou komen. Heb mij nooit zo eenzaam en verloren gevoeld. Maar uiteindelijk met de tijd toch goedgekomen! Het komt echt goed! Geef de hoop niet op. Op een gegeven moment komen er steeds meer dagen dat de depressie minder aanwezig is en uiteindelijk weg. Gebruik je medicatie? Heel veel sterkte! Voor jou gaat de zon ook echt weer schijnen !!!

Hoi, Ja er zit 3 jaar en 3 maanden tussen mijn oudste dochter en tweede dochter. Ik was nog niet de oude toen ik zwanger raakte van mijn tweede dochter plus ik gebruikte medicatie. Ik dacht dat ik nooit meer de oude zou worden en wou mijn dochter niet alleen laten en graag een broertje of zusje voor haar. Tijdens deze zwangerschap was de depressie nog licht aanwezig, na de bevalling niet verergerd. Bij mijn derde zwangerschap gebruikte ik al een tijd geen medicatie meer en ging het heel goed met mij, totdat ik 9 weken zwanger was en de depressie kwam opzetten. Ik was ontzettend bang omdat eerder medicatie niet aansloeg. Ben toen ook onder behandeling geweest bij de POP poli en godzijdank sloeg de medicatie aan. Na 3 maanden werd het weer helder in mijn hoofd en de depressie weg. Bij deze zwangerschap zit ik nog aan dezelfde medicatie en voel ik mij ontzettend goed! Ik heb ook besloten om niet meer te stoppen met anti depressiva voor de rest van mijn leven.

Wat fijn om een positief verhaal te horen! Ik ga proberen de moed erin te houden, hoe moeilijk het af en toe ook is. Ik gebruik verschillende medicijnen : antidepressiva is nortrilen en gebruik nog verschillende medicijnen naast. Heb laatst lithium geprobeerd maar geen effect, nouja en negatief effect het ging alleen maar slechter