Postpartum depressie , advies gezocht

Dikke knuffel voor jou! Lotgenoot hier, het is echt een intense periode. Herken mezelf totaal niet en mega zoekende. Fijn dat er hulp in zicht is voor je! Mag k vragen wat voor hulp je gaat krijgen?

Ik ben doorverwezen naar een psychiater, ook vanwege traumatische bevalling en eerdere miskramen… Jij ook al zicht op hulp? Dikke knuffel terug 🫶🏼

Nou en? En dit zeg ik met liefde en het kan je helpen: je dochter lijkt heel erg op haar vader, nou en? Ze lijkt niet op jou (vindt iemand), dat is een constatering, het zegt nergens iets over jou, hoe zwaar jij het hebt als mama en hoe goed de band is tussen jou en je kind. Iemand vindt dat jouw dochter op haar vader lijkt en waarschijnlijk doet ze dat ook. Nou en? De enige die hier waarde aan hecht, dat ben jij. Door anders te gaan denken in deze situatie ga je je ook anders voelen. Je zegt dat je geen controle over je emoties en gevoelens hebt, maar je hebt geen controle over je gedachten. Het lukt je niet te relativeren. Laat ze… jij bepaalt hoe erg je je laat raken door opmerking en gedrag van anderen. Zo te horen heb je veel baat bij professionele hulp. Fijn dat die binnenkort start. Begin met de eerste kwestie. Je hebt geen controle over anderen, mensen gaan zeggen dat ze op haar vader lijkt. Je hebt wel controle hoe jij daar op reageert. Het kost je alleen maar energie, irritatie en stress als je je hier druk om maakt. Zodra je gaat denken ‘nou en’? dan kan je gewoon door. Nogmaals: ik bedoel dit goed, niet om te bagataliseren.

Dikke knuffel voor je. Ik ben ook een lotgenoot. Eind januari bevallen en heb vrij snel daarna een PPD ontwikkeld. Ik krijg hulp vanuit de POP poli (medicatie gekregen van psychiater, gesprekken met een psycholoog, ouder en baby interventie aan huis gehad en ik zou naar een mama baby groep gaan maar die werd helaas op het laatste moment gecanceld). Bij mij was de POP poli al ingeschakeld vanwege een fysiek en mentaal zware zwangerschap. Ik sliep maanden niet en draaide daardoor tijdens mijn zwangerschap helemaal door. Ik herken veel van je verhaal. Maar ik merk ook dat het met mij inmiddels (met dank aan de medicatie en behandeling) een stuk beter gaat. Het zonnetje gaat weer schijnen en ik kan dingen wat beter loslaten (letterlijk, want durf ons meisje inmiddels aan mensen toe te vertrouwen al zijn kusjes geven in het gezicht echt verboden hier!) Wat fijn dat jij binnenkort ook hulp gaat krijgen. Hang in there, het word echt beter 🫶

Wat pittig! Fijn om te horen dat de zon weer gaat schijnen, geeft weer een sprankje hoop in de duisternis van zwarte muisjes. Dat niet slapen en doordraaien herken ik, zit er nu middenin, tips?

Gelukkig nog geen lotgenoot maar ik ervaar de zwangerschap nu niet zozeer als een roze wolk. Ik baal van m'n veranderde lijf, m'n conditie die nul is, maar ook dat ik zo veel minder kan. Ondertussen ook deels ziekgemeld omdat ik lichamelijk het werk niet meer aan kon. Heel frusterend, want ik doe normaal alles zelf. Zorgen voor een kind van4, een hond, werken huishouden etc. En nu is alles teveel. Werkt ook niet mee dat mijn man veel van huis is, en als hij thuis is, is hij aan het klussen voor onze slaapkamer. Hij werkt zich een slag in de rondte en ik kan amper helpen. Toevallig dit ook besproken met de verloskundige en die adviseerde een podcast te gaan luisteren over zwarte muizen. Vooral om het te relativeren. Ik probeer kleine geluksmomentjes te pakken. Ik ben gek op leverworst, en hoewel dat niet wordt aangeraden, eet ik dat dus af en toe. Zodat ik er echt naar uit kan kijken. Ik weet dat ik baat heb bij structuur, dus ik hoop dat wanneer m'n zoontje weer naar school gaat, ik weer wat meer routine in m'n dagen krijg, en minder sombere gedachtes. Verder werk ik nu met lijstjes, zodat ik elke dag een paar dingen afvink ipv, hele dagen op de bank te willen liggen

Ja herkenbaar helaas.. Ook de intense irritatie naar mensen, wantrouwen en overbezorgdheid enz. Ik ben na maanden aanmodderen aan de medicatie gegaan en pas toen ging de depressie over. Ik zou het dus ten zeerste aanraden. Een postnatale depressie komt voornamelijk door hormonen, en wat daartegen helpt is vooral weer een chemische balans vinden in je hoofd.. Achteraf baal ik dat ik pas na een half jaar medicijnen ben gaan slikken, want ik heb een lange periode in een zwarte wolk gezeten waardoor ik ook minder van mn kindje heb kunnen genieten.. Ik hoop dat hulp je snel helpt en anders medicijnen.. sterkte!

Het niet slapen is echt killing 😕 (er is btw op dit forum bij slapen een topic gestart waarin meerdere dames met slaapproblemen en PPD hun ervaringen delen, mocht je nog meer lotgenoten zoeken). Bij mij ging de zon weer een beetje schijnen toen ik goed ingesteld was op medicatie (antidepressiva). Verder ben ik al tijdens de zwangerschap gestart met slaapmedicatie. Hierdoor kon ik iig iets slapen (ben het inmiddels aan het afbouwen). Ook de gesprekken met de psychiater en psycholoog doen me erg goed. Nu heb ik het geluk dat ik behandeling krijg vanuit een GGZ afdeling die echt gespecialiseerd is in Postpartum problematiek. Dus dat is eigenlijk mijn belangrijkste advies, zorg dat je hulp krijgt van proffesionalls die hier ook bekend mee zijn. Verder krijg ik altijd het advies om mild voor mezelf te zijn en voldoende rust te nemen (iets wat ik erg lastig vind). Ben overigens wel in de ziektewet (dus heb momenteel geen druk van een fulltime baan). Het komt echt goed! Ik voel me nu 6 maanden later echt zoveel beter als eerst. Ik ben er nog steeds niet, maar heb inmiddels vertrouwen dat het goed gaat komen. Succes en sterkte.

Die podkast zwarte muisjes vond ik overigens erg heftig om te beluisteren tijdens m'n zwangerschap 😐 Wat naar dat je jezelf zo voelt. Als je je nog rotter gaat voelen, zou ik zeker ondersteunende gesprekken (bij de POH via de huisarts of goede start poli van een ziekenhuis) aanvragen hoor! Weet uit ervaring dat 9 maanden een erg lange periode is om jezelf rot te voelen 😅

Die topic/groep waar ik het over had heet; mommy supportgroep bij slaapproblemen.

Allereerst veel liefde en kracht toegestuurd! Ben zelf bevallen in juli 2024 en ook een postpartum depressie ontwikkeld helaas. Nu herstellende, ben al een weekje of 6 stabiel 🙏 (overigens zonder medicatie). Niet slapen, niets uit handen kunnen geven, heel snel boos worden om alles.. het is heel herkenbaar. Het niet of heel weinig slapen is / was bij mij een hele grote trigger (helaas is slapen nog steeds een struggle). Daarbij indd heel beschermend zijn over mijn dochtertje en haar niet weg kunnen brengen om zelf even te rusten heeft het heel moeilijk gemaakt. Nu, na een dik jaar, leer ik steeds meer om ook voor mezelf te zorgen maar wat is het lastig! Ook mijn relatie met mijn partner heeft erg onder druk gestaan helaas, daar zijn we nog onze weg in het vinden. Wat betreft je familie, eerst voor jezelf zorgen en dan komt dan vanzelf wel weer 😘 Weten ze wat jij doormaakt? Of vriendinnen? Dat kan ook helpen om het toch te delen, hoe kwetsbaar dat ook is (ik heb dat heel lang niet gedaan en de eenzaamheid was echt enorm hierdoor). Heb gelukkig goede hulp gehad, dat duurde ook eigenlijk veel te lang voor dit opgestart was. Ga nu, na 8 maanden, weer heel langzaam opbouwen met werk. Werk je momenteel of moet je weer werken binnenkort? Je kindje heeft echt meer aan jou als jij ook goed voor jezelf zorgt. Probeer af en toe even te slapen of iets voor jezelf te doen als je partner bijvoorbeeld thuis is. Hopelijk krijg je goede hulp. Heel veel liefs!

Och vrouw wat lastig zeg allemaal!! Heel herkenbaar. Ook post partum depressie gehad, maar nu gaat het zoveel beter. Ik vond het ook lastiger dan van tevoren gedacht om mijn kindje uit handen te geven. Maar toen alles op zijn ergst was heeft dat me het meest geholpen. Mijn dochter bij mij vriend achterlaten, ik vond het vreselijk, gewoon 2uurtjes ofzo. Terwijl hij dat natuurlijk heel vaak deed, we hebben goeie verdeling. Maar het idee dat ik weg ging. Maar even uit de rol als moeder, even rust. Iedere keer als ik dat deed kwam ik rustiger terug, niet uren huilen. Alsof mijn hoofd overbelast was en even rust nodig had. Ook eerste keer oppassen en we met zijn tweeën weggingen heeft mij zoveel geholpen. Daarnaast ook met vriendinnen afspreken en baby meenemen, je hebt toch even ander praat. Mijn emoties willen nog wel vooral naar boosheid uitslaan,maar dat kan ik ook steeds beter handelen en relativeren. Dat is vooral na hulp en erkenning van die moeilijke start geweest. Verder heb ik me verdiept in het belang van de village voor een baby, die is heel belangrijk dat heeft me ook geholpen het was los te laten. Ow en tijd een newborn of 6maanden baby is nogal verschil. Misschien helpen deze dingen wel helemaal niet voor jou, dan negeer je dit maar. Maar ik lees dat je het onwijs lastig hebt, je ontzettend je best doet, een enorme inspanning levert. Je kindje mad heel blij zijn met zo een moeder. Ook al is niet alles perfect (en perfectie bestaat toch niet). Dikke knuffel.

Ik heb hem nog niet erg intensief geluisterd. En merk dat ik gelukkig nog niet zo ver ben. Ik zie gelukkig nog genoeg lichtpuntjes. Ik merk dat ik mezelf ook beter voel met structuur en genoeg rust momenten.

Ik heb het ook moeilijk gehad na mijn zwangerschap. Echt een PPD is het denk ik niet geweest, maar ik had veel last van postpartum rage. Het feit dat mijn zoontje niet goed sliep zal ook bijgedragen hebben aan mijn korte lontje, maar ik kon zo snel geïrriteerd en boos worden om iets wat dan achteraf zo klein was. Alles was de druppel die de emmer deed overlopen, en dus liep mijn emmer meerdere keren per dag over. Al zijn sommige van je irritaties misschien wat buiten proportie en hormonaal gedreven, vind ik dat je ook wel echt voorbeelden noemt waarvan ik je irritaties begrijp. Wat ik mis in je verhaal is of je ook het gesprek aangaat met deze mensen om (zodra de storm in jou is gekalmeerd) uit te leggen hoe jij dingen ziet/ervaart. Ik zie hier ook wel een belangrijke rol voor je partner, die kan misschien deze gesprekken ook zonder jou voeren. Je opa mag best even op zijn plek gezet worden want zijn gedrag is heel manipulatief. Verder kan ik je niet echt helpen. Goed dat je hulp hebt gezocht!

Wat vervelend. Zelf een heftige postpartum depressie gehad maar die uitte zich vooral met schuldgevoelens 'niet goed genoeg te zijn en te falen door het niet voor haar kunnen zorgen oa door premature ziekenhuis start en opnieuw toen ze zo'n 1,5 maand was en ik ziek werd en laternook geopereerd moet worden. Zelf kon ik niet zonder de hulp en is dochter veel bij opa's en oma's geweest (waar ik mij vervolgens ook weer grandioos schuldig over voelde). Maar elke depressie is anders. En wel loeizwaar. In mijn situatie was de tip die goed was hulp vragen en accepteren maar jij hebt hier juist even geen behoefte aan. Zijn er naasten bij wie het voor jou wel veilig voelt hulp te vragen, je dochter bij te laten? Voor mij hebben antidepresiva ook echt geholpen om er bovenop te komen, wilde ik heel lang niet maar achteraf geziennhad ik echt eerder hiermee moeten starten. Hopelijk krijg je snel passende hulp, sterkte!

Oh wat zijn jullie verhalen allemaal herkenbaar. Ik ben in augustus bevallen van ons 2e dochtertje. Bij de oudste een beginnende postpartum gehad en hiervoor gesprekken gehad bij de POH van de huisarts. Ik ben er toen zelf weer bovenop gekomen. Zelf ben ik doktersassistente en dacht, dit gebeurd me niet nog een keer. Na de bevalling ging het 2 maanden echt heel goed, ik dacht yes, dit gaat goed. Maar helaas ineens vanuit het niets complete paniek, paniekaanvallen, angst, huilen, extreem moe, ik wist niet meer wat ik moest. Ik zat er helemaal doorheen. Mijn man gebeld en die is naar huis gekomen van zijn werk. Samen besloten dat ons dochtertje een nacht bij opa en oma ging logeren zodat ik kon slapen. (Geen of weinig slaap is voor mij een trigger. Ik kan echt niet tegen weinig slaap en geen structuur) Met heel veel tranen en paniek dus mijn dochter naar mn ouders gebracht en de huisarts gebeld. Hier kon ik de volgende dag gelukkig al terecht. Ik heb toen slaapmedicatie gekregen. Maar na 2 nachten slaapmedicatie ging het nog niet echt beter. Dus weer naar de huisarts en hogere dosering medicatie gekregen. Advies was om toch met de medicatie 3 goede nachten te maken, dus met veel verdriet de meisjes nog 3 nachten heen logeren. Ik ben overdag bij mn ouders geweest om daar toch voor de meisjes te kunnen zorgen, en als het teveel werdt deed mn moeder het en kon ik gaan liggen. Maar na die dagen nog steeds niet veel verbetering. Huisarts weer gebeld, die had overleg gehad met de psychiater en ze hebben me andere slaapmedicatie en antidepressiva voorgeschreven en een verwijzing. Met deze medicatie nu paar redelijke nachten gemaakt maar nog steeds is de angst aanwezig. Dinsdag heb ik de 1e afspraak bij de psychiater. Ik herken ook echt het niet toevertrouwen aan andere mensen en het liefst alles zelf willen doen. Heel veel gaat nu ook echt tegen mijn zin in, maar zelf heb ik ook de puf niet om voor mn meisjes te zorgen en daar voel ik me dan ook weer zo schuldig over. Ik heb zon gevoel dat ik faal.... Ik weet dat mijn angsten en gedachten niet nodig zijn, maar je lichaam doet zulke rare dingen met je. Ik hoop dat bij mij de zon ook weer gaat schijnen binnenkort. Ik zou het leuk vinden om lotgenoten te spreken. Zijn er mensen uit Twente hier? Dikke knuffel voor iedereen! We komen hier uit met zn allen💪🏼

Lotgenoot hier, wellliswaar niet uit Twente maar uit Alkmaar

Zo herkenbaar! Wat voor medicatie heb je gekregen?

Nog een lotgenoot hier, maar ook niet uit Twente (Rotterdam) Ik ben btw al een tijdje onderweg (7,5 maand geleden de diagnose gekregen, dochter is bijna 9 maanden nu). Ben onder behandeling van de pop poli en gebruik al zo'n 7 maanden medicatie (escitalopram). Inmiddels begint het zonnetje echt weer te schijnen en ben ik weer een beetje geland. Het komt echt goed! Dikke knuffel 🫶

Jeetje dat duurt al lang meid! Zit je al die tijd thuis? Hoe vul je je dagen in? Heb je baat bij de escitalopram? Want ik merk er eigenlijk niet veel van…