(Postpartum) depressie en scheiden

Als ik vragen mag, waarom ben je zo boos? En ben je boos op hem? Of?

Ik ben voornamelijk boos op het feit dat hij deze beslissing zelf heeft genomen en hier niet meer over wil praten (met mij of relatietherapeut oid) en dat ik er maar mee te dealen heb. Dat is natuurlijk ook niet anders en op dat punt kom ik ook echt wel, maar ik merk dat ik nu nog enorm in de war ben over alles. Het voelt een beetje als de handdoek in de ring gooien. En ik snap heel goed dat ik echt niet de leukste was/ben om mee te zijn, maar we hebben niet de kans gekregen om hier samen uit te komen.

Ik ben overigens ook enorm boos op mezelf, omdat ik mijn klachten niet serieus heb genomen en niet heb gezien dat dit hem ergerde. En dat hierdoor de hele situatie is ontstaan…

Geen ervaring zelf, maar als familierechtadvocaat/mediator wil ik je wel de tip geven om een advocaat of mediator in te schakelen die aandacht besteedt aan de scheidingsmelding. Zo lang die niet goed heeft plaats gevonden, is het vaak ook lastig om afspraken te maken over de scheiding. Zeker nu jullie samen een kindje hebben, is het belangrijk om zo goed als mogelijk af te ronden als partners, zodat jullie door kunnen als ouders. Hierbij kan het ook helpen om je te verdiepen in de rouwcurve. Hier gaan jullie beiden doorheen (en soms ook heen en weer) maar ieder met een ander start- en eindpunt en eigen tempo. Als je dit bij jezelf en de ander herkent, is het soms makkelijker om je tempo iets aan te passen aan de ander. Veel sterkte!

Wat een nare situatie. Ik kan me ergens wel voorstellen dat (hoe naar ook) je man er klaar mee is, als dit al jaren duurt en jij kennelijk al jarenlang zijn irritaties hierover hebt wegggewuifd. Hoe heb je gereageerd na zijn uitbarsting in de zomer? Je vertelt dat je het wel prima vond dat hij weg was.. dat had misschien je wake up call moeten zijn. Ik vind het dus niet zo fair dat je hem verwijt dat je geen kans hebt gekregen, want hij geeft dit dus al langer aan en jij hebt dit niet serieus genomen.

Ik denk dat hij jou al 2 jaar de kans geeft maar je er zelf niks mee gedaan hebt. En snap wel dat hij het als mosterd na de maaltijd ziet als je er nu wel ineens wat mee gaat doen. Neemt niet weg dat jij er ook niks aan kan doen dat je deze klachten hebt gekregen natuurlijk. Misschien dat jullie na de maand dat hij weg is beter kunnen praten. Je kan hem vragen je nog een kans te geven. Maar als hij zo veel weg is heeft hij niet inmiddels al een ander?

Eerlijk gezegd denk ik dat het heel logisch is dat hij na 2 jaar de handdoek in de ring gooit. Als ik het zo lees heb je 2 jaar de kans gehad om er samen uit te komen. Het is niet echt eerlijk om daarom nu boos op hem te zijn terwijl die verantwoording destijds echt bij jou lag.. Ondanks dat begrijp ik wel dat je in de war bent en boos bent op jezelf dat je niet eerder in actie ben geschoten. Verder is het ook echt vervelend voor je dat je deze klachten hebt gekregen! Dat maakt het ook allemaal niet gemakkelijker natuurlijk. Ik zou verder wel proberen praktisch gezien de dingen te regelen. Ik denk namelijk dat hij dat voor zichzelf ook al aan het doen is. Het helpt je niet om steeds te zeggen dat je het niet kan (gesprekken voeren en dingen regelen) want het zal op dit punt juist gewoon echt moeten aangezien hij niet meer verder wil. Veel sterkte met alles!

🚩 m.b.t. het uithuizig zijn en niet mogen vragen waar hij is, de opvoeding aan jou overlaten

Och wat is dat kort door de bocht zeg. Ts had het allemaal wat weggewuifd (misschien niet in de gaten dat het zo erg was vul ik in?). Maar ze schrijft ook partner ergert zich, maar heeft haar daarin ook gelaten. Ik lees helemaal niets over dat hij het zo niet zag zitten, dat er iets moest gebeuren, dat hij aangaf dat ze hulp nodig had etc (tenzij het is gebeurd en niet opgeschreven). Je bent getrouwd, je mag van je man wel meer verwachten dan er een beetje in gelaten zijn. Hij had eerder moeten aangeven, zodat ze er wat mee kon doen. Ik zeg niet alleen zijn schuld, ts heeft daar ook een aandeel in natuurlijk, maar haar man ook. Ze zijn getrouwd. Maar daarom vind ik jou reactie heel kort door de bocht.

Volgens mij heeft hij vrij duidelijk aangegeven in de zomer dat het zo niet ging. En in plaats van toen hulp zoeken, vond jij het wel prima dat hij veel wegging. Dan snap ik dat hij zegt: oké, dit gaat niet meer veranderen. En sluit hij het boek. Dat jij nu wel hulp zoekt is super goed voor jou en je kindje. Maar voor hem te laat. Dat kun je niet forceren. Het enige wat je nu kunt doen is alle hulp aangrijpen en niet in de slachtoffer rol gaan zitten. Want daar gaat jullie scheiding niet beter van verlopen. Nu is je kans om dingen goed met elkaar af te spreken zodat jullie straks goed co ouderschap hebben. Daarin mag je in de zorg van de kleine wel meer van hem verwachten vind ik. Dus dat mag je hem wel zeggen. Maar als je dat uit een boosheid doet, gaat het niet aankomen.

Sommigen hier lijken even te vergeten wat depressie met je kan doen. En dan vergeten we nog even het ontzwangeren en de gebroken nachten? Tuurlijk begrijp ik de punten van je partner ook, TS. Het is voor hem niet over 1 nacht ijs gegaan als ik het zo lees. Knap dat je jou aandeel in deze situatie zo duidelijk ziet. Ik zit zelf niet in de situatie maar maak hem wel van dichtbij mee. Deze ouders hebben apart van elkaar de draad weer opgepakt en voelen zich beide nu beter. Er is geen ruzie meer tussen de ouders wat de kinderen veel rust geeft. Ik hoop dat je nu de hulp gaat aannemen die je nodig hebt. En dat je los van elkaar ook wat meer rust en minder boosheid gaat hebben.

Je trouwt in voor- en tegenspoed, iedereen weet dat de eerste jaren met kleine kinderen zwaar is, ze noemen het niet voor niks de tropenjaren. Ik snap je gevoel goed, ja je had misschien zelf iets beter je best kunnen doen, maar je had ook meer van je partner mogen verwachten. De knop omzetten om hulp te zoeken kan soms lang duren, als partners lijkt het mij dat je daar elkaar de ruimte in geeft. Ik krijg het gevoel alsof je man je nu in de steek laat op momenten dat jij heel kwetsbaar geweest bent, tuurlijk heb je beide schuld maar wat ik hier uit haal is dat de communicatie gewoon echt niet goed gaat. Misschien is relatietherapie een optie? Ik zou dit zeker wel bespreekbaar maken, alles proberen om de relatie te redden, en als het dan echt niet lukt zal je zelf waarschijnlijk ook meer rust hebben als de keuze gemaakt wordt om toch te gaan scheiden. Heel veel sterkte de komende periode.

Mijn therapeut zei me ooit: “Soms moet er iets ergs gebeuren en uit de hand lopen voordat iemand verandert.” Ik moest eraan denken door je verhaal.

Soms denk ik, hoe kan het toch dat zoveel vrouwen getrouwd zijn met zulke nare mannen, zulk naar gedrag accepteren. Waarom ligt de lat zo laag? Dan lees ik dit en valt er een rijksdaalder. Ja zeg, twee jaar lang wachten op je vrouw die herstelt van een bevallingstrauma en depressieve klachten heeft (die zelfs al van te voren bekend waren). De wereld moet niet gekker worden zeg, je bent het toch ook aan je kind verschuldigd? Mijn help.

Andersom lees je als een vrouw wilt scheiden, alleen maar nee niet je huwelijk kapot maken, kinderen die gescheiden opgroeien. Maar als een man wilt scheiden is dat blijkbaar dan wel logisch.... Zonder enige twijfel van tevoren te bespreken het alleen besluiten. Ik zou ook heel boos zijn. Post partim depressie is niet mals, steun oid was beter geweest, maar zodra het voor de man even lastig is omdat vrouw ziek is, wordt de handdoek in de ring gegooid.

Nou echt he. Natuurlijk heeft TS hier een aandeel aan, maar het klinkt niet alsof ze er blind voor is, maar jeetje wat gooit die man snel de handdoek in de ring. Het klinkt niet best dat hij zoveel weg is van huis, waar is hij? Ik vraag me meteen af of hij geen ander heeft. Dat zou verklaren waarom hij ZO stellig is. TS, ik zou zsm een mediator inschakelen. Je kan het verkopen als nodig voor de scheiding (is ook zo), maar los daarvan kan een mediator ook helpen met ontwarren wat er aan de hand is en wat jullie nog wel kunnen doen. Je zult met hem moeten praten, maar ik kan me voorstellen dat het even tijd nodig heeft voor je dat rustig kan. Heel veel sterkte.

Ik vind het wel makkelijk gezegd dat een man niet 2 jaar gaat wachten tot er iets veranderd. Het is niet een knop die je even omzet als je dealt met een depressie en veranderd. Hulp zoeken kan ook lastig zijn en ook om helder in te zien dat er dus daadwerkelijk iets aan de hand is. Ik snap best dat het voor de partner ook niet leuk is maar dit is absoluut ook niet makkelijk geweest voor TS. Vind het dus erg kort door de bocht dat er gezegd word dat hij een kans heeft gegeven en dat deze nu verkeken is. Alsof hier een tijds limiet aan hangt.. Sterkte TS..

‘In sickness and health’ wordt gezegd in standaard vows. Je bent ziek (geweest), nota bene door het dragen en baren van zijn kind. Persoonlijk vind ik het een laffe actie van je man. Veel sterkte met het accepteren en verwerken hiervan en met je gezondheid 💫

Bedankt allemaal voor jullie lieve en eerlijke reacties. Ik ben me er zeker van bewust dat ik hierin zelf ook een aandeel heb en ik vind het heel erg dat ik het zover heb laten komen. Het lijkt nu (nog) niet tot hem door te dringen dat hij er zelf ook iets meer in had kunnen doen, behalve dat hij het zichzelf kwalijk neemt dat hij niet eerder op de rem heeft getrapt en we hierdoor misschien nog een kans hadden gehad. Dat neem ik hem ook kwalijk. Toch denk ik ook dat de communicatie in onze relatie überhaupt beter had gemoeten, zowel van mijn kant als van zijn kant. Het doet me ook goed om de “andere kant” van het verhaal van een aantal van jullie te horen, dit geeft me wel iets meer inzicht in hoe hij wellicht gedacht heeft. Ik vind het heel erg dat hij door mijn klachten niet meer ziet wat hij ooit in mij heeft gezien, dat doet veel pijn. Maar het enige wat ik nu denk ik kan doen, is zorgen dat ik er zelf weer bovenop kom. Vooral voor mezelf en onze kleine, maar ook voor ons als ouders. In welke vorm dan ook. Hij is een enorm liefhebbende vader die het beste wil voor ons allemaal, dus ik denk dat dit het uitgangspunt moet worden. Om de vraag te beantwoorden of er een ander is… hier heb ik zelf ook aan gedacht. Ook omdat er voortijds wat vage dingen (etentjes met een vrouwelijke collega waarvan ik nog nooit had gehoord bijvoorbeeld) speelden. Maar omdat ik hem vertrouwde, heb ik daar toen niets van willen zeggen. Ik heb het hem onlangs wel voor de voeten gegooid tijdens een discussie: ik heb gezegd dat het bijna lijkt alsof er iemand anders is. Dat ontkrachtte hij heel stellig en hoe ik hem ken, wil ik hem ook geloven. Ik wil van het positieve uitgaan en erop vertrouwen dat we hier samen uit gaan komen. Nogmaals dank❤️

Tijd om voor jezelf te kiezen! Persoonlijk: als iemand mij niet wilt dan hoef ik die persoon ook niet. Het is sowieso lastig maar als het niet gaat dan gaat het gewoon niet. Het wordt voor iedereen ongezond. Een huwelijk is nooit zo als rozengeur en maneschijn. We zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden. Wat ik vaak merk is dat vrouwen meer de partners steunen en direct denken aan kinderen, huwelijk redden, therapie etc. Bij mannen is het gelijk 'het wordt mij teveel' 😅 Wat ik me ook afvraag is; wat heeft hij tijdens jouw depressie gedaan qua steun? Heeft hij geholpen in het huis, met jullie kindje en met jouw situatie? Hoe vaak hebben jullie gesprekken gehad? Ik wens je komende tijd veel succes, moed en kracht! ❤️💪