Postpartum depressie (oftewel postnatale depressie)

Ja hier pasgeleden ook. Ik ben vooral erg moe,geen energie. in de ochtend gaat het wel, maar in de middag en richting de avond is het echt op. Ik verzorg mijn zoontje, maar erg veel plezier beleef ik er niet aan. Het voelt meer als plicht. Ook ik maak me dan wel zorgen om hechting. Maar man en ik zijn vandaag even samen op pad geweest en toen we thuis kwamen was zoontje erg blij om mij te zien dus misschien maak ik me daar te veel zorgen om. Ik haal ook geen plezier uit mijn hobby's,heb geen concentratie, ik vergeet van alles. Heb me dan ook afgemeld van werk voorlopig. Op dagen dat ik gewerkt had was mijn energie al helemaal op en alles wat die dag dan nog moet is te veel. Ik eet slecht, weinig zin om (gezond) te koken. Ben nu aan het overwegen om aan medicatie te gaan, maar vind dat een grote stap. Wil eigenlijk eerst eens kijken hoe het gaat als ik de druk en stress van m'n werk niet meer heb.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben momenteel weer een aantal uur per week boventallig aan het werk en zelfs dat is soms te veel. Heb 3 maanden medicatie gehad, ik denk dat het voor m'n stemming goed deed, maar in mijn geval bleef ik erg last van bijwerkingen houden. Je zou het natuurlijk altijd met de huisarts kunnen bespreken en voor jezelf daarna beslissen of je denkt dat het je kan helpen? Al eens andere externe hulp overwogen? Ik ben na mijn zwangerschap begonnen bij een verloskundige coach. Kort daarna begonnen bij een psycholoog gespecialiseerd op het stuk moederschap etc., heel fijn, maar tegelijkertijd blijft het stapje voor stapje...

Herkenbaar wat je schrijft ik heb een zoon van 17 maanden en ben nog steeds niet hersteld het vraagt veel van mij en mijn lichaam. Sommige dagen zit ik er letterlijk door heen. Wat mij op de been houd is mijn zoon ik kan daar o dank mijn pijn toch wel van genieten en helemaal nu hij steeds meer dingen zelf kan en doet ook mijn vriend helpt waar nodig. Zelf heb ik hulp gezocht bij een psycholoog en heb ik EMDR. Ik ben zeer emotioneel persoon geworden na mijn bevalling. Ik heb een fijne zwangerschap gehad en had mij enorm verhuigt op het verlof. Maar toen werd mijn vader ziek en dit bracht veel stress en spanningen met zich mee. Lichamelijk, maar ook fysiek. Mijn moeder die ik enorm mis in het hele proces (overleden toen ik 16 was) en nog veel meer van dit soort dingen dat na mijn bevalling naar boven kwam mijn kraamweek was een ramp voor mij en zat niet op die wolk. Dus ik snap wat je bedoelt ❤ maar ik zou er wel mee naar de huisarts gaan en dit voor leggen alleen ga je het niet verwerken. Succes en sterkte weet dat je niet de enige bent ❤👍

Bij mij is door de psycholoog postnatrale depressie vast gesteld

De podcast "Praten over depressie de podcast", aflevering 1 van het tweede seizoen, is ook zeker de moeite om te luisteren (of je omgeving te laten luisteren).

Heb wel contact met een verloskundige coach inderdaad. En overweeg een psycholoog. Ik wil mezelf een week of 3-4 geven om te kijken of de rust voldoende doet. Zo niet, dan toch medicatie. Maar zie zo op tegen de bijwerkingen enzo.

Die bijwerkingen kunnen inderdaad even heftig zijn, maar daar kun je soort van rekening mee houden als je gaat starten. En wie weet brengt het je heel veel goeds! Baat het niet dan schaadt het niet, was mijn insteek

En mijn ervaring is trouwens dat behandeling psycholoog heel veel waard is! Meer dan medicatie... Combi kan natuurlijk ook perfect werken, maar enkel medicijnen zonder gerichte behandeling ben ik zelf nooit zo'n voorstander van 🤭

Heb jij veel last gehad van bijwerkingen? En hoe heb je de medicatie in z'n algemeen ervaren?

Persoonlijk heb ik bij start medicatie twee weken heel veel last gehad van bijwerkingen, met namelijk duizeligheid en sufheid. Zo erg dat ik soms m'n kindje de trap niet af durfde te dragen. Daarna viel de duizeligheid weg, maar de sufheid bleef. Het is natuurlijk altijd de voor-en nadelen afwegen. Ik had voor m'n gevoel vooral baat bij de psychologische behandeling die ik krijg en vond het moeilijk inschatten of de medicatie m'n stemming stabieler maakte of dat dit door andere factoren kwam... In ieder geval vond ik de dufheid verschrikkelijk en dat is de reden dat ik ben gaan afbouwen met alle bijbehorende ontwenningsverschijnselen, maar het is denk ik goed om te realiseren dat elk lichaam anders reageert op medicatie en mijn ervaring dus niet jouw ervaring hoeft te zijn!

En als je voor psychologische behandeling gaat, ga dan echt naar iemand die specialisme heeft op dit gebied. Anders kom je bij een willekeurige psycholoog terecht die je gaat behandelen voor een depressie en "vergeet" dat het een postnatale depressie is en het meenemen van de relatie met je kind erg belangrijk is in de behandeling!

Ik heb recidiverende depressieve stoornis (terugkerende depressies) en ben daarom best bang een pre- en/of postnatale depressie op te lopen. Ik kan je alleen algemene uit-een-depressie-komen tips geven, uit ervaring, en echt benadrukken dat een goede behandelaar het allerbelangrijkste is. Ik ben wel eens iets te lang blijven hangen bij een behandelaar wat eigenlijk niet werkte omdat ik me schuldig voelde (ze waren op zich goed in hun werk, het paste alleen niet bij mij) maar dat is echt tijdverspilling. Van behandelaar veranderen is normaal, geaccepteerd en komt veel vaker voor. Hij/zij moet je maar net liggen. Ik heb een terugvalpreventie plan aan mijn muur hangen, waar, afhankelijk van mijn huidige stemming, acties op staan die mij me beter laten voelen. Voor sip: naar buiten, extra knuffels halen bij de kat, bad nemen, dat soort dingen. Voor gestresst: een mini to do lijst maken van maar 3 dingen en trots op mezelf zijn als minstens 1 gelukt is, het van me afschrijven, dat soort dingen. Ik denk dat het lastigste is dat al die 'leuke' dingen heb ik (in een depressie) absoluut geen zin in, ik voel me dan waardeloos en wil alleen dingen doen die op korte termijn een goed gevoel geven (patatje eten bv) hier is dan een stukje discipline, maar vooral ook een stukje zelfcompassie het meest behulpzaam voor mij. Echt voornemen om datgene te doen waarvan ik weet dat het goed voor me is (buiten zijn, gezond eten, op tijd slapen) maar mezelf ook vergeven als het niet gelukt is, want het is op dat moment ook verschrikkelijk moeilijk. Ik denk niet dat iemand die nooit in een depressie heeft gezeten dat ooit echt kan begrijpen. Hoe moeilijk het kan zijn je bed uit te komen en zo. Hulp inschakelen, ook van je omgeving. Ik vertel mijn man bijvoorbeeld: "ik wil vandaag in ieder geval de wc schoonmaken" (ik weet het, achterlijk klein klusje, maar toch) en aan het eind van de dag vraagt hij dan is het gelukt is, zegt goed bezig als het wel gelukt is en wat mijn plannen voor morgen zijn of hij vraagt wat me tegenhield als het niet gelukt is en wat ik kan doen om te zorgen dat het de volgende keer wel lukt. Dit kan je ook jezelf vragen, maar iemand in je omgeving die je steunt in dit beter worden (en je niet veroordeelt voor het falen) kan echt heel erg helpen. Heel erg veel sterkte, en in het eerste geval: zolang je nog kan voelen dat je ademt komt alles uiteindelijk goed.