Problemen met mijn moeder

Jeetje wat een rotsituatie... jammer genoeg, maar voor jou misschien juist fijn herken ik je verhaal. Gelukkig heb ik door mijn stiefvader wel een leuke jeugd beleefd. Als hij uit huis was, dan was het echt niet leuk. Ik wist ook nooit hoe ik iets kon vragen aan haar omdat haar reactie 2 kanten op kon gaan. Ik liep op eieren en alles moest volgens haar wens. Achteraf denk ik dat zij narcistische trekjes had. Voor de buitenwereld was alles mooi maar in huis zeker niet. 2 jaar geleden heb ik het contact verbroken, een moeilijke keuze waar ik nu ook nog veel hulp bij krijg om het een en het ander te verwerken. Uiteindelijk was het wel de beste keuze want wat ervaar ik zelf veel rust! Het enige wat mij heel veel pijn heeft gedaan is dat ik mijn stiefvader, broertje, opa en oma ook niet meer zie en spreek. Zij hebben een keuze moeten maken van mijn moeder en ik begrijp hun keuze zeker. Sommige zeggen, ja maar het blijft je moeder en dat klopt ook! Maar die kunnen je juist raken op plekken die jou het meeste pijn doet. Denk goed aan wat jij wilt, en niet aan wat zij wilt. Doe wat je goed voelt, misschien eerst afstand proberen? En kijken of dat er voor zorgt dat de band misschien beter wordt? Wordt het niet beter misschien de afstand vergroten.

In ieder geval. Sterkte met de situatie! 😔

Ik heb een soortgelijke relatie met mijn vader. Nooit een gesprek met hem te voeren, het ligt nooit aan hem altijd aan mij. Ik heb een kleine twee jaar geleden mijn grens getrokken. Toen hebben we ruzie gekregen en heeft hij echt de meest belachelijke dingen gezegd. Ik heb toen heel lang niks van mij laten horen. Daar heeft hij heel slecht en lelijk op gereageerd met allerlei beschuldigingen. Ik was toen zelf net moeder en kon me daardoor nog minder voorstellen dat je als ouder zo met je kind omgaat… dus ik heb voor mezelf het contact helemaal verbroken met hem. Ik ervaar veel meer rust. Heb hier ook veel gesprekken over gevoerd met de praktijkondersteuner destijds. Het enige lastige vind in de verjaardag van de kinderen van mijn zus. Hij gaat daar gewoon naartoe dus wij komen dan niet. Halen we wel op een ander moment in maar ik vind het wel ingewikkeld. Verder begrijpen mijn broer en zussen het gelukkig heel goed. Ik zeg niet dat contact verbreken de oplossing is. Mijn broer en zussen hebben andere manieren gevonden. Ik trok het gewoon echt niet meer. Mijn advies: misschien ook met een praktijkondersteuner van de huisarts in gesprek over deze situatie zodat je alles voor jezelf op een rijtje kan zetten. Het is niet normaal dat ouders zo met hun kinderen omgaan en het brengt veel schade met zich mee. Jij bent niet de schuldige ❤️ sterkte.

Hoi, ik herken je verhaal deels. Ik heb ook een lastige relatie met mijn moeder. Zij liep over mij heen en al mijn grenzen. Na een flinke ruzie heb ik haar toen laten merken, als je niet mijn grenzen respecteert, dan hoeft het niet meer voor mij. Toen is ze veranderd en nu gaat het redelijk. Maar merk soms ook weer dat het nooit helemaal weg is, en ze soms weer over mijn grenzen wil gaan. Dan hou ik weer even afstand voor een tijdje. Als je moeder jou een rot gevoel geeft, waarom zou jij je dan wel om haar gevoel zorgen moeten maken (anders is ze alleen met kerst). Ik zou haar laten weten, dat jullie graag een leuke kerst willen hebben. En dat zij eerst met jouw vrouw moet gaan praten, dus dat jullie elkaar na Kerst wel gaan zien.

Bedankt voor jullie fijne reacties. Vervelend dat jullie het herkennen, maar voor mij fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! En inderdaad, hoe kan je zo met je kind(eren) omgaan. Als ik naar onze 2 meisjes kijk, kan ik daar niet bij met mijn hoofd.

Ik vind het heel knap dat je ondanks alles toch probeert je grenzen aan te geven! Als jij dat gesprek wilt en zij niet, tja, dan is dat ook háár keuze en moet ze niet in de slachtofferrol schieten (wat ze wel lijkt te doen). Sterkte, lijkt me niet gemakkelijk allemaal en vooral niet als zij haar eigen rol in het geheel niet wilt inzien..!

Rot gevoel he. Ik vind dat het allermoeilijkste. Heb zijn gedrag jaren “geaccepteerd” en me aan hem aangepast. En sinds ik zelf moeder ben kan ik me gewoon niet voorstellen dat je de dingen die mijn vader tegen mij heeft gezegd tegen je kind zou zeggen…

Ik herken het in grote lijnen wel. Mijn ouders hebben ook veel dingen fout gedaan tijdens hun opvoeding, maar ik heb hier nooit iets over gehoord. Ben er zelf wel eens over begonnen, of gevraagd:' als je iets ovef mocht doen, wat zou het dan zijn?' Ik krijg dan gewoon glashard het antwoord :' ik zou alles precies hetzelfde hebben gedaan.' Ik heb het op den duur maar laten rusten. Ze zouden nooit hun fouten erkennen, excuus aanbieden of erover praten. En ik vind dat wij als "hun kinderen", daar niet langer de dupe van hoeven tr zijn, gelukkig zijn met je eigen en alles wat je hebt meegemaakt meenemen naar je eigen leven en precies weten hoe jij het niet wil voor je eigen kinderen. Alleen maar wijze lessen uit leren en verder het ene oorgat in en de andere uit. Leven en laten leven, maar je er niks meer van aan trekken. Sterkte ❣️