Psychische problemen partner

Goeimorgend, Mijn man is 1,5 jaar geleden in een zware depressie gevallen. Ik heb hem even de tijd gegeven hiervoor. Na 6 maand begon ik het onderwerp "hulp" uit te spreken, omdat ik zag dat er geen verandering kwam, eerder nog slechter... Het is met ups en downs gegaan. Dan bij een psycholoog en ineens niet meer, Kwam ik thuis en zat hij onder de pillen (zware anti depresiva waar hij teveel van nam) Woede uitbarstingen datk niet wist hoe of wat doen of zeggen (NOOIT naar mij, op zichzelf en dan de deur uit de muur sleuren bv omdat het scharniertje piepte) Manische momenten hebben... Veel dokters en medicatie geprobeerd maar daardoor wist ik wel dat hij wou beteren of de moeite doen en daar zit je volgens mij nu op het punt. Dat hij zelf even aan jullie moet duidelijk maken dat hij beter wilt worden. Geen hulp willen zoeken voelt nu zo egoistisch naar jou toe, jij houd alles er al draaiende ondertussen, zorgt voor jullie kindje. ( ik had de zaak en de financiën die ik moest safen op dat moment, nog geen kind) Ik spaarde hem ook van veel om te ontlasten maar uiteindelijk hou je dat zelf niet vol. Dus jij bent nu op het punt gekomen dat je echt wel mag duidelijk maken dat hij hulp moet zoeken. Zeg maar dat jij er anders aan onderdoor gaat. De hulp zoeken moet hij voor jullie 3 doen op dat moment. Neem soms ook wat afstand. Een moment voor jezelf bedoel ik dan, het zuigt je leeg om altijd negativiteit en down iemand naast je te hebben. Het gaat nog lang met ups en downs gaan, probeer open naar hem te blijven maar ga niet over je grenzen, iedereen heeft zijn limiet. Daarmee bedoel ik niet uiteen gaan, maar hulp voor jezelf zoeken of/en een deel van je leven zonder hem inrichten, bv elke maandag met een vriendin gaan wandelen ofzo... Ik zie nu meer en meer terug mijn lieve, grappige, sarcastische man in zijn doen en laten en ben super blij dat het lange traject en volhouden stilletjes zijn vruchten begint af te werpen... Sterkte ❤

Hoi, Niet helemaal situatie maar ik herken het wel. Mijn man en ik hebben allebei voordat we elkaar leerde kennen een depressie gehad. Het is heel moeilijk voor sommige om er over te praten. En tegen je zelf maar blijven zeggen dat het goed gaat. Ik zorg eigenlijk ook volledig voor mijn zoontje. Mijn man werkt en ik zit thuis ( voor 100% afgekeurd door zwaar versleten rug) het is ook erg zwaar. Mijn tip voor jou probeer er op een rustig moment er over te praten. Als je kindje even weg is en ook samen niet gestoord kunnen worden. Probeer te vertellen wat het met jou doet ( zonder hem de schuld te geven) hoe zwaar je het vind, dat je het moeilijk vind om hem zo te zien en dat je hem graag wilt helpen. Misschien kijken naar een praktijk ondersteuner dit is een lager drempeltje dan een psycholoog. Als het nodig is stuurt hij of zij je daarna wel door. Ik weet hoe moeilijk het is om de eerste stap te zetten om te praten als je je zo naar voelt enz maar zo belangrijk. Uit eindelijk kan je hem niet dwingen dit zal alleen maar averechts vaak werken. Ik hoop van harte dat jullie er goed uitkomen!!

Heel herkenbaar wat je schrijft. Mijn vriend is nogal gevoelig voor de seizoenen. Winters zijn regelmatig zwaar. Praten met iemand wil hij dan ook absoluut niet en mij duwt hij weg. Wij hebben daar inmiddels een modus in gevonden en sindsdien is het voor iedereen een stuk dragelijker. We herkennen beiden wanneer het minder goed gaat. Op dat moment geef ik hem wat meer ruimte. Ik ga bijvoorbeeld bij mijn ouders logeren. Samen letten we beter op zijn voeding en ritme. Op deze manier ligt er geen druk op hem om te vertellen wat er in zijn hoofd spookt. Al geeft hij sindsdien wel meer prijs. Neemt niet weg dat het af en toe behoorlijk zwaar is.

Hoi, Ook hier heel herkenbaar. De tip die ik kan geven, is een hele moeilijke. Zorg dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Dit heb ik te lang niet ingezien. Waardoor ik zelf lichamelijk instorten. Daardoor werd ik heel hard op de feiten gedrukt. Ik was een reden dat hij niet hoefde te vechten en steeds dieper kon zinken. Ik loste toch alles op. Hij hoefde nergens meer verantwoording over te nemen, ik nam alle verantwoordelijkheid voor hem. Zijn problemen oplossen en gevoel wegnemen kun je helaas niet. Je kunt voor hem klaarstaan en hem helpen, maar hij zal zelf moeten vechten. Hem de ruimte en de tijd geven, is heel goed. Maar alleen als hij ook aan zichzelf wilt blijven werken. Dit kan in hele kleine stapjes, zoals hier boven al gezegd wordt door bv wel goed op zijn voeding te blijven letten. Hij wilt geen hulp en met niemand erover praten, maar dat betekent niet dat jij ook maar de schijn moet blijven ophouden. Voor hem is dit vreselijk, maar ook voor jouw! Jullie leven tenslotte samen. Ik wens jouw en je partner het beste en hoop dat jullie er snel samen uitkomen.

Bedankt allemaal voor de reacties. Het is fijn om herkenning en erkenning te krijgen. Vervelend voor jullie dat jullie er ook mee te maken hebben. Ik wens jullie allen ook het beste toe 🍀 Ik begrijp dat jullie zeggen dat we er over moeten praten. Ondertussen hebben we er uren en uren met elkaar over gepraat. Met veel tranen en frustratie. Op een gegeven moment bleven we maar over hetzelfde praten, en hebben we afgesproken het maar even zo te laten. Ik wil best met hem in gesprek over hoe hij zich voelt en wat we zouden kunnen doen om het te verbeteren. Maar het enige antwoord dat ik dan krijg is: 'ik weet het niet'. Ik snap dat dat bij zijn mentale toestand hoort maar het is enorm frustrerend om dat telkens te horen. Ik heb hem gevraagd of hij in relatietherapie wil, en gelukkig is hij akkoord gegaan. Ik hoop dat hij op die manier toch de hulp zal krijgen die hij denk ik nodig heeft. En dat het natuurlijk onze relatie zal helpen. Ik merk dat het erg isolerend kan werken allemaal. Vriendinnen met wie ik altijd alles kon bespreken lijken ook steeds verder weg. Ik ben bang dat ze zat worden dat ik altijd maar over mijn relatie klaag. En dat ze hun mening al klaar hebben en daardoor niet echt open lijken te staan voor een gesprek. Nogmaals iedereen bedankt voor de bemoedigende woorden.

Bij ons maakte het een wereld van verschil als ik niet vraag hoe hij zich voelt maar wat hij nu nodig heeft. Daar komen vaak veel concretere dingen uit. Betekent wel dat ik soms even pas op de plaats moet maken maar daarna gaat het zienderogen beter.

Goede morgen, Het is niet gemakkelijk om je partner zo te zien. Mijn vriend zat jaren geleden ook in een depressie (ookal herkent hij dit zelf niet) nu zijn we erachter gekomen dat hij ook de ziekte van lyme heeft. Dit heeft een hele impact op hem gehad gezien ook zijn jonge leeftijd. Bij andere die ook lyme hebben herkende ik de depressieve gevoelens uit hun gesprekken. Deze komen vb ook feller terug naar boven naarmate zijn lichaam minder goed voelt. Zelf heb ik jaren lang in psychiatrische ziekenhuis gewerkt en ben ik op dit moment gespecialiseerd in het geven van therapie met paarden. Wat ik zelf graag wil aanraden is om veel meer te vertoeven in de natuur. Dit is iets wat helpt om het lichaam rust te geven en herstel. Er zijn ook veel meer therapievormen dan enkel psycholoog. Bij therapie met paarden zie ik vaak meteen waar mensen op botsen in hun dagdagelijkse leven zonder dat we veel woorden gebruiken. Groetjes

Hoi! Onze zoon zit nog in mijn buik maar kan me enigszins voorstellen hoe je je voelt. Vanaf dag 1 dat ik een positieve test in handen had zijn de dagelijkse paniekaanvallen begonnen icm angst voor erge ziektes. Maar ook hartkloppingen, opgeblazen buik en enorm veel maagzuur. De maanden hiervoor zat hij al ziek thuis (vader terminaal, miskraam, nog wat dingen) maar dit was slechts een korte verdoving en heeft het maar gevuld met gamen. Het is zo opgelopen dat ie de hele dag aan de keukentafel zat en tot wel 10x per dag een aanval kreeg. Dit heeft weken geduurd. Ik ken dit soort gevoelens niet en icm 1e trimester was dit flink pittig om er voor hem te zijn. Ook met de druk dat er een baby komt en dit echt niet zo kan. Na een maand of 2/3 is hij met paniek wakker geworden en zijn ee halsoverkop naar een nieuwe arts gegaan en heeft hij anti depressiva gekregen voor een angststoornis. De 1e 2 weken waren hel qua bijwerkingen (overgeven, diarree) maar ik heb nu al een paar maanden eindelijk mijn partner weer terug. Het lijkt wel een ander mens en heb in het afgelopen jaar niet zo gelukkig gezien. Zijn vader is recent overleden en daar dealt hij verrassend goed mee. Ik was altijd enorm tegen dit soort medicatie maar het is wel zijn redding geweest. 3 psychologen hebben het verschil niet gemaakt, die medicatie wel. Hij schaamde zich ook enorm en meed sociaal contact. Logisch ergens want vrienden leken het totaal niet te begrijpen. De juiste arts vinden is vaak de sleutel… of dit nou een huisarts is of een psycholoog. Ik wens jullie veel succes, het wordt meestal beter alleen die weg kan lang zijn. Vergeet jezelf niet, jij doet er ook toe!

Nog een aanvullende vraag aan degenen met ervaring hiermee: Wat zeg ik als mijn vriend dingen zegt als: je hebt niks aan me, ik doe helemaal niet genoeg, ik steun je helemaal niet, enz? Want in de kern is het wel de waarheid, wat hij zegt. Maar om dat te bevestigen voelt niet fijn, en erover liegen ook niet.. hoe pakken jullie zoiets aan?

Zeggen dat hij meer dan genoeg doet als hij hulp zoekt! Want zo is het geen doen.

Vaak voelt iemand dit schuldgevoel echt zo en is de enige manier dit te uiten door dit te zeggen. Simpelweg is “geeft niets” in elke vorm en maat met veel woorden vaak heel zinnig.. maar vul dit ook vooral aan in hoe hij er dan wel voor je kan zijn? Als hij voelt dat hij je niet steunt, wat kan hij voor je doen zodat hij wel dat gevoel heeft? Als hij niet genoeg doet, is er dan iets heel kleins wat hij kan doen waardoor dat beter wordt? Wanneer er niets mogelijk is dan is het aandacht en is het beste om hier niet op in te gaan. Zorg ook dat je hem er voor je laat zijn.. dus praat ook over hoe jij je voelt en laat hem je troosten of iets dergelijks

Hi, Wat een lastige situatie voor jullie! Ik zelf heb allerlei psychische mankementjes, dus ik kan alleen even afgaan op hoe ik en mijn man hiermee om zouden gaan. Het belangrijkste is toch echt eerlijkheid en op elkaar leren vertrouwen met dit soort gevoelens. Het is wel verstandig om goed na te denken over de boodschap die je over wilt brengen, doe het met tact! Ik zou vooral beginnen met dat jij en je kindje van hem houden en dat je aangeeft dat je je zorgen maakt en een paar dingen aan hem opmerkt die anders zijn dan je gewend bent van hem. Geef aan dat je samen naar een oplossing wilt zoeken en dat jullie hier samen voor gaan vechten, maar dat jullie geen stap verder kunnen komen als hij zich niet openstelt. Ik denk dat het belangrijk is (zeker bij iemand die zich al niet goed genoeg misschien voelt) dat je zijn gevoel erkend, dat hij hoort en voelt dat hij gewenst en geliefd is en dat hij er niet alleen voor staat. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik wens jullie veel geluk en wijsheid toe! 🍀

Vaak zitten ze vast in een negatieve spiraal in combinatie met een laag zelfbeeld. Jezelf niet goed genoeg vinden, faalangst, passiviteit,.... Je zou eigenlijk tot de kern moeten geraken wat maakt dat hij zich zo voelt. Als therapeut is mij bv altijd gezegd om geen waarom vragen te formuleren omdat deze confronterend kunnen overkomen. Vb Waarom voel jij je zo of wat maakt dat je dit gevoel ervaart. Is al heel anders geformuleerd en helpt om meer openheid te creëeren. De positieve dingen die je zegt komen vaak niet binnen omwille van negatief zelfbeeld. Hierin is vaak belangrijk om de dingen die hij op moment wel goed doet te bekrachtigen. Het is misschien een idee eerst samen dingen ivm jullie dochtertje te ondernemen (spelen, verzorgen,...) zodat je hem vertrouwen en veiligheid biedt met jou aanwezigheid en samen plezierervaringen opdoen. Kan ook samen wandeling maken, enz. Wat ik wel graag wil meegeven wat ik mijn partner dan ook wil duidelijkmaken is dat wij een team vormen. Dat wil zeggen wij zijn er voor elkaar maar vangen elkaar ook op als minder gaat. Ik sluit mij aan bij stukje om te benoemen hoe hij jou kan helpen zodat hij terug richting krijgt. Ik weet niet of deze info voor jou zinvol is maar help graag mee denken. Groetjes

Afhankelijk van hoe je er tegenover staat, denk ik. Bij ons werkt het net door rustig te benoemen dat het inderdaad even zo is op bepaalde vlakken, maar we maken ook altijd duidelijk aan elkaar dat dat niet wil zeggen dat je geen steun meer kan zijn voor elkaar. Voor ons werkt dat. Een ander zal dan misschien eerder gekwetst zijn als zo’n uitspraken worden bevestigd. Ik hou niet zo van verbloemen, maar ga liever op een goeie manier om met de waarheid.

Dat dit nu even een periode is waar jullie doormoeten en je erop vertrouwt dat hij op termijn er terug volledig zal staan voor jullie. Zeker niet teveel beginnen "pamperen" als hij in die negativiteit zit. Je kan hem vastnemen en knuffelen terwijl je het bovenste zegt maar niet 2uur lang blijven hangen in dat down klaagmoment Succes

Ik zou hem gewoon de waarheid zeggen. Hij weet dit zelf ook dus liegen heeft geen zin. Vraag aan hem waar hij denkt je te kunnen helpen en begin zo klein mogelijk. Samen de baby in bad. Hij knuffelen met de baby zodat jij even tijd hebt voor je jezelf. Vertel hem hoe goed hij het doet ondanks het zo moeilijk heeft en hoe fijn je het vind dat hij zich zo inzet.

Het is erg lastig zo'n situatie. Mijn partner en ik zijn helaas beiden chronisch depressief en hebben allebei een chronische ziekte waar we dagelijks tegenaan lopen. Hulp hebben we al gehad maar haalt niets uit helaas. We kunnen samen in zak en as zitten maar de zorg gaat wel gewoon door voor die kleine.. wat bij ons helpt is eerlijk aangeven hoe je je voelt of de ander..en dan per dag kijken wat misschien je partner wel kan doen. Kleine stappen geen grote plannen. Houd het klein en simpel. De één doet de boodschappen de ander gaat doet dan iets anders. Met huishouden ook zo. De één doet dit de ander dat. Heel veel succes samen! Rustig blijven en begrip tonen ookal is het verdrietig..positieve dingen benoemen werkt denk ik wel beter in het algemeen om ook weer wat positiever in te zien

Het is oke. Ik hou van je.

Ik sta een beetje aan de andere kant hiervan, met chronische pijn, angstproblemen de vermoeidheid die dingen meenemen. Mijn man zegt dan, als ik er me er rot over voel: Ja ik vind het wel zwaar, en het zou soms fijn zijn als je meer te geven had. Maar dat lukt nu gewoon even niet en dat is oké. Ik doe het met liefde. Nou vind mijn partner het wel heel belangrijk dat ik werk aan mijn issues (wat ik doe). En eerlijk gezegd denk ik dat je wel een stevig gesprek moet voeren met je partner over hulp zoeken.