PTSS / angststoornis lotgenoten (kindgerelateerd)?

Hoi! Heftig he?❤ Ik herken het wel. Onze zoon heeft 5 weken op de NICU gelegen en is daarna ook nog 3 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis in de eerste 8 maanden van zijn leven. Ik snap precies hoe je je voelt, als het gaat om onder hoogspanning staan. Gelukkig kreeg ik vrijwel direct EMDR en heb ik wekelijks een afspraak bij de medisch psycholoog (gehad) maar het eerste jaar kon ik vrijwel niks aan (letterlijk geen ruimte voor in mijn hoofd). Iedere keer dat onze zoon huilde, linkte ik het aan wat er met hem gebeurd was en was ik bang dat hij pijn had of schade had opgelopen. Het moeilijkste van alles (en ik schaam me er best wel voor) vind ik, dat ik het eerste half jaar heel bang was om alleen met hem te zijn, omdat ik bang was dat er weer iets gebeurde en dat ik de ambulance moest bellen als ik alleen met hem was. Nu, anderhalf jaar naar zijn geboorte, kijk ik eindelijk weer vooruit. Ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn man (hij kon wat beter relativeren). Helaas niet zo van de omgeving, maar ja, zij hebben dan ook geen idee wat wij hebben meegemaakt. Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel hulp krijgt. En echt, het wordt beter🍀

Ik spreek overigens nog steeds mijn therapeut, al is de frequentie afgenomen. Maar het is in ieder geval een goede om achter de hand te hebben.

Dankjewel voor je reactie, héél heel erg fijn. Ik herken ook wat je schrijft waarvoor je je schaamt.. ik wil het liefst ook echt niet alleen met haar zijn, zo bang dat ze precies dan weer zo ziek wordt. Ik werk nu 50% om het allemaal een beetje vol te kunnen houden, maar elk huiltje inderdaad, elk kuchje of wat dan ook, schiet in mijn hoofd gelijk door naar paniek. :(

Wat heftig! Ik heb 1 ziekenhuis opname gehad met ons zoontje en vond dat al zo heftig. Hierdoor heb ik ook een trauma aan overgeven overgehouden. Dan kan ik niks en ben ik verlamd van angst. Ik kan me niet indenken hoe je je moet voelen met zoveel ziekenhuisopnames en NICU periode. Heel veel sterkte ❤️🍀

Hi, Ik had/heb PTSS gekregen, 7 uur na m'n bevalling voelde ik dat het niet goed ging met m'n zoontje, gelukkig waren we nog in het zh, om het verhaal kort te houden. Een ambulance vanuit het sophia ziekenhuis is met een neatoloog gekomen om ons zoontje op te halen. 5 dagen nicu en toen nog 10 dagen in ons eigen ziekenhuis. En toen nog allerlei "kwaaltjes". Chronische oorontsteking voor half jaar lang. En ik maar aan de bel trekken. "Jullie zullen wel overbezorgd zijn door de start" zei een arts letterlijk. (Dat vond ik heel kwetsend) Ik heb IRRT gehad, wel EMDR geprobeerd maar dat was het jiet voor mij. Nu ik de therapie vrijwel helemaal achter de rug heb, en 70% van de nachten goed slaap voel mij pas weer beetje de oude worden (zoontje is nu 19 maanden) ben nu ook niet zo extreem alert meer, en kan mijzelf weer ontspannen, dat lukte eerst niet ook al deed ik probeerde ik het. Toch nog een lang verhaal😅 hopelijk is de wachtlijst bij jou niet super lang. En gaat de therapie helpen. Sterkte❤️

Hoi mama, Een verblijf in het ziekenhuis kan om allerlei redenen veel met je doen als moeder. Zelf hebben wij in de eerste jaren van mijn zoontje veel ziekenhuisopnames en operaties (waaronder een levertransplantatie met mij als levende donor) gehad met daarbij mega spannende momenten waarop we niet wisten hoe het zou eindigen. De angst voor alles wat er kan gebeuren, ziektes en ga zo maar door, Door dat alles had ik heftige ptss ontwikkeld en ben ik uiteindelijk zelfs naar een speciaal trauma centrum gegaan. Dit werkte enorm goed en ik ben nu zo goed als ptss vrij. Alleen door een nieuwe zwangerschap is bij mij een angststoornis gekomen die mogelijk nog voortkomt uit een paar laatste trauma’s. Al die tijd ben ik ook in behandeling gebleven bij mijn therapeut. Het nadeel is dat veel mensen dit niet snappen en je van die ‘fijne’ en dus totaal niet helpende opmerkingen krijgt. Ik heb daardoor bewust het contact met bepaalde mensen verbroken/laten verwateren. Het is namelijk niet zo dat als je uit het ziekenhuis komt alles klaar is, goed gaat en over is. Wat mensen wel verwachten…

Wat vervelend en heftig. Goed dat je hulp zoekt en signalen herkent. Wat mij heeft geholpen is opnieuw in gesprek gaan met artsen/verloskundige van toen. Het luchten van je hart maar ook hun visie horen en evt reactie op hoe je hun gedrag/behandeling hebt ervaren, kan inzicht geven. Veel liefde en mildheid gewenst 🧡

Hoe toevallig: gisteren opende je het topic en afgelopen nacht zaten we weer voor het eerst sinds 4 maanden geleden bij de spoedeisende hulp voor onze zoon... Gelukkig hoefde hij niet te worden opgenomen. We merken nu wel dat het er flink heeft ingehakt weer.

Ochjee.. wat heftig weer. Wat was er aan de hand, als ik mag vragen? Lukt het je om ruimte te maken voor alles wat er is aan emoties etc? Ik lig, as we speak, helemaal gespannen in bed omdat dochterlief maar blijft wakker worden en ik dat, ondanks alle andere honderdduizend redenen die dat kan hebben, link aan ziek worden en naar het ziekenhuis moeten.

Hij heeft toen ie een week oud was, een hersenoperatie gehad waar ze een niet-lichaamseigen stof hebben achter gelaten. Er is een hele kleine kans dat zijn lichaam dat op een gegeven moment gaat afstoten. We hebben met het ziekenhuis een zorgafspraak, dat als hij onverklaarbare koorts krijgt, we gelijk naar het ziekenhuis moeten. Dus dat was gisteren het geval. Gelukkig was het niks ernstigs. Hij was vandaag weer helemaal oke en slaapt vannacht bij mijn ouders. Dan kunnen wij even tijd voor elkaar hebben en dit weer een plek geven. En natuurlijk weer even een nacht goed slapen. Pff, ik snap je angst. Goed dat je hulp zoekt en dat je ook wel kan relativeren. Het wordt beter!

Hebben ze die niet-lichaamseigen stof expres achterlaten bij die operatie (als ik het vragen mag)? Zo’n koortsprotocol en kans op afstoting maakt het allemaal best spannend. Voor mij heel herkenbaar, want wij hebben die ook sinds de transplantatie… hopelijk kunnen jullie ook wat bijtanken vannacht. Hebben jullie daar ook hulp voor? Ik sluit mij erbij aan dat het beter wordt. Met de juiste begeleiding en goede ervaringen.

Hoi! Ja, ze hebben toen een tijdelijke drain geplaatst om overtollig hersenvocht af te kunnen tappen om ervoor te zorgen dat de druk niet te hoog opliep. Na 3 weken hoefden ze er gelukkig geen gebruik meer van te maken omdat hij zelf de vochtbalans in zijn hoofd weer kon regelen. Maar de kans op infectie was groter als ze het zouden verwijderen dan wanneer ze het zouden laten zitten. We hebben gelukkig goede hulp gehad en over het algemeen kunnen we er tegenwoordig best goed mee omgaan. Maar zo'n avond met weer uren in het ziekenhuis, zet ons toch weer met beide benen op de grond. Gelukkig hebben we ook veel steun aan elkaar. Jeetje, een transplantatie lijkt me ook heel heftig zeg! Hoe gaat het nu met jullie en de kleine?

Dat is dan ook een spannende tijd geweest voor jullie. Wij hebben het van dichtbij meegemaakt hoe en wat (zoontje van mijn beste vriendin heeft nu een permanente hersendrain). Fijn dat jullie goede hulp hebben gehad, maar het is inderdaad even een check op zo’n moment. Met ons en de kleine gaat het nu goed. Hij heeft een stukje lever van mij gehad en dat maakt het allemaal extra bijzonder. De reden waarom het nodig was is puur pech (galgangatresie). Zijn ziekenhuis is enorm tevreden over hoe het gaat (en wij nog meer). Alleen zitten we ook met allerlei protocollen, zoals het koortsprotocol en regelmatige controles met bloedprikken tot aan biopten. We zitten nu in een stabiele periode (klopt het af op hout) en merk dat alle behandelingen ons geholpen hebben. Zelfs zo dat we het aandurfden om voor een tweede te gaan.

Wauw, wat bijzonder zeg! Het moet vast ook een spannende tijd geweest zijn voor jullie. Wat ontzettend mooi dat jij de donor kon zijn. Bij ons was het uiteraard ook spannend, vooral omdat ze geen uitspraken konden doen over zijn ontwikkeling. Nu, anderhalf jaar later, weten we dat hij geen achterstanden heeft tot nu toe en gaat het super goed. Verder is het een super lief en vrolijk jongetje, maar wel met een gebruiksaanwijzing als het gaat om koorts of later met bepaalde sporten. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wij zijn ook langzaamaan begonnen voor een tweede. Toch vind ik het nu stiekem nog wel fijn om in ieder geval nog 9 maanden met z'n drieën te zijn en te genieten van hoe goed het nu met hem gaat.

Dank je! Bij ons ging het sneller dan verwacht, maar oh zo gewenst. We hebben vooral tegen elkaar uitgesproken dat al zoveel van ons is afgenomen van mijn zoon zijn babytijd, dat wij zijn pechaandoening niet nog meer van ons laten afnemen. Dit gaf ons de kracht om vooruit te kijken. Wel met de nodige en logische spanning, maar met de juiste hulp. Zeker het geen uitspraken kunnen doen, maakt het zo enorm spannend en lastig. Ook het niet kunnen uitspreken qua toekomst, laat dat de spanning aanblijft. Al heb ik daar nu steeds meer vertrouwen in nu de tijd verstrijkt en we door meerdere hobbels enzo zijn gegaan. Wat enorm fijn dat het zo enorm goed gaat met jouw zoontje en hij geen achterstanden heeft tot nu toe. Door alle hobbels hebben wij geleerd om vooral alle zegeningen te tellen van wat we wel hebben en wat ons kindje kan.

Een weekend van dieptepunten en hoogtepunten: vandaag zn eerste stappen losgezet! Dat zal vast ook z'n koorts verklaren: hij heeft een grote ontwikkeling doorgemaakt dit weekend.

Hoi! Ja zeker.. niet iets ‘levensbedreigend’ met ons zoontje meegemaakt, maar hij had een koemelkallergie wat ons wel knettergek heeft gemaakt (17u huilen per dag). Voor de zwangerschap van onze knul heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad met gescheurde eileider en interne bloedingen en een spoedoperatie. Dit opvolgend op elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik de diagnose ptss heb. Tevens kon ons zoontje niet goed eten en stikte letterlijk in alles. Hierdoor werd alles rondom eten, huilen en eigenlijk alles, niet meer te doen. Dankzij prelogopedie, EMDR, psycholoog etc kan ik gelukkig wel weer functioneren en werken. Mocht je er eens over willen praten kan ik je wel mijn insta geven. Sterkte, ik hoop dat er snel hulp komt zodat je weer kan ‘leven’ ipv overleven😘