Ptss na huilbaby

Zelf geen ervaring mee maar mijn moeder was vroeger een huilbaby en als mijn oma (die is nu bijna 90) nu nog een baby hoort huilen verstijft ze helemaal en zie ik de zorgen in haar ogen. Het moet niet onderschat worden wat het met je kan doen en je hoeft je hier zeker niet alleen in te voelen.

Heel herkenbaar! Mijn zoontje is ondertussen 2 jaar en het gevoel is nog steeds niet helemaal weg. Wel al beter.

Hoi TS, Toevallig las ik gisteren dit blogbericht van iemand die hetzelfde heeft: https://www.me-to-we.nl/hoe-mijn-huilbaby-me-een-trauma-bezorgde/ Verder geen ervaring mee. Ik kan het me voorstellen, dat is het enige. Ik vond mijn normale baby al heftig genoeg met het aanstaan. Het lijkt me dat je wellicht bang zou zijn dat het weer begint. Ik heb nu pas met een normale baby dat ik hem niet de hele tijd in mijn hoofd hoor huilen. Ik hoop dat je op het forum of daarbuiten wat (h)erkenning gaat vinden. Sterkte <3

Voor mij ook heel herkenbaar. Ons zoontje is 3 en heeft 1,5jaar lang heel veel gehuild. Ook kma en reflux, waarvan de kma pas laat erkend werd. Wij durfden ook niet aan de tweede te beginnen, maar na EMDR therapie voelde ik me lichter, beter en durfden we het aan. Echt een aanrader! We hebben 3 maanden geleden een dochtertje gekregen en helaas is zij ook niet echt een rustige baby, maar mijn lichaam reageert niet meer zo gestresst als toen. Ik had precies wat jij had, hartkloppingen, zweetaanvallen als ik hem hoorde huilen. Het gaat nu stukken beter, dus er is zeker hoop! Veel sterkte!!

Dankjewel❤️ ik heb het stuk gelezen en het is idd exact hetzelfde hoe ik deze periode dus ook ervaar

Wat fijn om te lezen!! Ik ga ook naar EMDR therapie kijken jou antwoord geeft mij namelijk nu ook weer hoop dat ik deze periode een plekje kan geven❤️

Hier ook herkenbaar, mijn dochter is ook twee en als ik sta te douchen of het stil is in huis hoor ik soms nog haar gekrijs van toen. 😥

Je bent zeker niet de enige. Ik ervaar na ruim een jaar ook nog steeds stress/nervositeit als m'n kind huilt. Mijn hele lichaam zet zich dan schrap en ik houd letterlijk m'n adem in. Het paniekerige gevoel dat je het niet meer aan kan... Heb zelfs nog wel eens dat ik me van te voren al op scherp zet als ik denk "hij gaat zo huilen", vooral als ik hem op bed heb gelegd voor de nacht. De intensiteit van de stress is gelukkig al wel afgenomen sinds mijn zoontje minder huilt en beter slaapt (na een jaar ongeveer), dus ik hoop dat het gaandeweg verder afneemt. Denk dat veel mensen niet weten hoe heftig het kan zijn om voor een (huil)baby te zorgen. Hoe het zijn tol eist op je fysieke en mentale welzijn. Een vriend van me maakte eens de vergelijking met een stresstest uit het leger: midden in de nacht onverwacht wakker worden geschreeuwd en meteen op 100% draaien om een taak te voltooien, waarvan je niet weet hoe het zal gaan en hoe lang het gaat duren. Dat, maar dan elke nacht (en dag), maandenlang. Als je het zo bekijkt is het een wonder dat we überhaupt nog functioneren;)

Onze dochter was geen echte huilbaby, maar huilde wel bovengemiddeld veel en vooral 's nachts (later ook in haar slaap). We gingen er maanden lang gemiddeld 15x per nacht uit om haar te troosten. Gingen ook op de overlevingsstand. Vanaf ongeveer 7 maanden oud werd ze al een temperamentvol kindje met driftbuien. Nu is ze bijna 1,5 jaar en nog steeds een dreumes met een heel pittig karakter. Als ze begint te huilen verstijven we al en denken we 'daar gaan we weer' en als ik alleen thuis ben met haar 's avonds/'s nachts kan ik überhaupt niet ontspannen, uit 'angst' dat ze weer gaat huilen. Wij ervaren daar ook nog steeds veel stress door, terwijl ze al een aantal maanden een stuk minder huilt 's nachts maar lopen ook op onze tenen vanwege haar driftbuien en wispelturige gedrag. Ik kan me dus levendig voorstellen hoeveel stress je kunt ervaren als je een huilbaby hebt. Ik zou zeker contact zoeken met een professional (psycholoog/coach/oid) om dit te verwerken! Heel veel sterkte lieve mama!

Bespreek het met je huisarts, vervolgens kan je terecht bij een praktijkondersteuner. Even je verhaal kwijt, je zorgen, je angsten, je onuitgesproken emoties. Heeft bij mij heel veel geholpen. Het uitspreken alleen al was zo’n verlichting. Succes!

Ptss moet gediagnosticeerd worden, maar het kan wel. Zorg dat je een verwijzing krijgt naar een psycholoog die EMDR kan geven. Vaak werkt dat goed in combinatie met andere therapie. Sterkte

Mijn eerste kind was ook een huilbaby. Heb zelf professioneel hulp gehad om dit te verwerken. Voelde me ook ellendig. Ze is nu 3,5 en ben 38 weken zwanger. Echt waar tijd geneest je wonden! Ben nu druk met vooral haar peuter koppigheid😂🙈

Ohh zo herkenbaar. Mijn dochter huilde eerste 5 maanden nonstop ik werd echt gek. Als ik dan dat eerste huiltje hoorde wist ik oh god daar gaan we. Zo kut..

Ik zag dit laatst op tv: https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/5289762/ptss-klachten-huilbaby-trauma-ouders-posttraumatische-stressstoornis Misschien dat Steunpunt Huilbaby’s iets voor je kan betekenen. Sterkte! ❤️

Ik herken het ook en kan me de onmacht en verdriet van mezelf nog heel goed voor me halen. Het eerste jaar vond ik vreselijk met mijn dochter en ik snap niet dat ik het overleefd heb als ik zo terugkijk. Ik herken het overleven wat je zegt. Gelukkig gaat het nu een stuk beter, maar de moeheid komt er nu beetje bij beetje uit merk ik. Goed dat je dit topic hebt geopend. Heel veel succes voor jou 💖🍀

Ik zie dat je topic 2 maand oud is. Toch ga ik even reageren. Onze eerste was een huilbaby. Uiteindelijk werd hij opgenomen en bleek verborgen reflux te hebben in combinatie met koemelk allergie. 4 maand lang non stop gehuil. Mijn partner die niet meer naar zijn werk kon en ik zelf heb ontslag genomen. Dag en nacht wandelen, auto rijden, schommelen, wiegen enzv. Buiten t feit dat je je baby kapot ziet gaan, ga je zelf ook. Ik heb momenten gehad dat ik de supermarkt uit liep omdat ik een baby hoorde huilen. Tot ons zoontje 2 was heb ik hier last van gehad en daarna werd dat gevoel minder en verdween uiteindelijk. We gingen voor een tweede. Die is nu 6 weken en we zitten midden in de zelfde situatie. Ook hij huilt 24/7 ontroostbaar. Ook hij is recent opgenomen en vandaag thuis gekomen maar zonder resultaat. Zit op omeprazol en omneo voeding maar die voeding lijkt niks te veranderen aan de huil situatie. Ondanks dat hij nu troostbaar is (enige verschil met voor de opname) moet ik nog zo’n 30 keer naar hem toe om hem te sussen als hij moet slapen. Dat lukt niet altijd en dan loop ik weg om het een paar minuten later weer te proberen. Echter is mijn gevoel wel terug wat ik had bij onze eerste. Ik krijg kippenvel als hij begint te huilen en voel me gestresst. Dat probeer ik niet te uiten maar het liefst gooi ik de tafel door de kamer wanneer hij niet stopt. Ik voel woede, verdriet en ik voel me mislukt. Mijn andere zoontje van onderhand 4 doe ik enorm te kort want er is nauwelijks nog tijd voor hem. Alles draait om de baby en ik ben een soort trap portier die per dag zo’n 120 keer naar boven en beneden loopt (en nee dat overdrijf ik helaas niet). Ik kan geen kant op want nergens word een continu huilende baby natuurlijk gewaardeerd. Even met mijn andere zoontje t huis uit is dus geen optie meer. Mijn man werkt onregelmatig. Als hij thuis is en ons zoontje niet op school, probeer ik wat met hem te gaan doen maar dit is helaas niet zo vaak. Met t hele gezin kan niet want nogmaals, een huilende baby word nergens met plezier onthaalt. Je moet sterk in je schoenen staat om aan een tweede te beginnen. Als ik dit vooraf geweten had dan was ik er iig niet voor gegaan. Dat neemt niet weg dat ik van mijn beide kinderen hou maar of en hoe lang ik dit volhoud..?? Geen idee…soms zou ik t liefst verdwijnen in een grote put maar dat kan helaas niet. Dus kortom… nummer 2…leuk maar besef je dat het precies kan gaan zoals met je eerste en dat “de tijd vliegt” echt niet op gaat als je er midden in zit. Elke dag is een soort overlevingstocht.

Pfff wat ontzettend heftig waar jullie nu in zitten. Heb je hier al hulp bij van buitenaf? Mensen die kunnen inspringen zodat jullie kunnen bijkomen? Iemand om mee te praten? Op deze manier trekken jullie het niet alleen, kan ik me voorstellen. Voor topicstarter: ptss kan inderdaad het gevolg zijn van een huilbaby. Onderschat het niet! Zoek hulp, dat kan en mag. Zorg goed voor jezelf❤️ https://www.vakbladvroeg.nl/ptss-bij-ouders-als-nawee-van-periode-met-huilbaby/

Nee eigenlijk niet. Ik zou niet weten wie ik op hem moet laten passen gezien hij momenteel enorm gecompliceerd is. Het klinkt misschien niet oké om te zeggen maar een dag met hem ga ik een ander niet aan doen. Ook heb ik geen tijd om te praten met iemand hier over. Het “probleem” moet opgelost worden zodat er leuke momenten kunnen maken zowel met hem als met t hele gezin. We zijn nu net weer thuis na opname maar bellen morgen ochtend terug om te zeggen dat het gewoon hier niet gaat. Hij is zaterdag opgenomen in de avond en heeft zich zondag, maandag en dinsdag prima gedragen. Vanmorgen liet hij echter zien wat hij thuis ook liet zien maar toen was zijn ontslag al geregeld en moesten we naar huis einde ochtend. Wij vermoeden dat hij daar door de indrukken en nieuw prikkels een beetje onder de indruk is geweest en heeft bij geslapen maar vanmorgen op t punt was van “daar gaan we weer”. Eigenlijk hadden we juist nu dus in t ziekenhuis moeten zijn zodat ze hem ook eens een hele dag mee maken zoals wij hem al weken mee maken. Het verscheurd echt t gezin. Mijn 4 jarige bijvoorbeeld is ineens niet meer zindelijk en huilt ineens weer dagelijks om onze overleden hond (februari overleden). Mijn man en ik staan de laatste tijd door vermoeidheid lijnrecht tegenover elkaar. Mijn gevoel voor wat dan ook is ver onder 0. Ik voel me vooral moe, gestresst en mislukt maar daar blijft t bij. We hopen hier snel uit te zijn en eerlijk gezegd hoop ik van harte dat onze baby morgen opnieuw word opgenomen maar dan voor langere tijd.

Meid wat zal ik je graag willen helpen vind het verschrikkelijk dat je dit voor de 2de keer moet mee maken en ik ik snap volkomen dat je het liefst weg wil vluchten ik hoop dat je toch de kracht vind om deze overlevingsfase snel door te komen❤️ Bij ons komt er idd geen 2de. Mijn man en ik willen het nooit meer mee maken. Ook als mensen vragen wanneer komt de 2de zeggen wij ook direct dat wij die hele huilbaby fase nooit meer willen mee maken ook al is er een kans dat een 2de anders kan zijn. En nu ik jou berichtje lees zit ik ook met kippenvel op de bank omdat ik het zo erg vind wat je nu mee maak. Je bent machteloos en mensen die het zelf nooit hebben mee gemaakt kunnen zich ook niet in jou verplaatsen. Tenminste zo heb ik het altijd gevoelt en nog steeds. Heel veel kracht voor jou!! Je doet het goed en er komt snel een betere tijd❤️❤️

Precies de spijker op z’n kop zoals jij het beschrijft!!