PTSS na huilbaby - lodgenoten?

Hoi, ik kan me voorstellen dat dit terug komt bij een tweede kindje. Onze dochter had een lastige start met extreem veel huilen. Dit is op meerdere manieren zwaar. Het is lastig je kindje te zien lijden (heeft hij pijn?), maar ook gevoelens als 'wat is er aan de hand, waarom kan ik niet troosten', en doordat je de hele dag én nacht met je kindje in de weer bent ook nog chronisch slaap te kort. Toen het met bij a een jaar beter werd schoot ik nog steeds in de stress stand bij een klein huiltje, mentaal direct helemaal allert en ook hele lichaam gespannen. ik kan me voorstellen dat je man deze reactie nu nog krijgt bij 2e kindje terwijl het gewoon goed gaat en het bijv een kort honger huiltje is ipv 12 uur huilen. Er speelde bij ons ook nog meer (medische)zaken eerste jaar. Ik heb oa postnatale depressie gehad. En hiervoor ook behandeling. Het heeft voor zowel mijn man als mij tijd gekost dit los te laten toen het beter ging. Ons heeft het geholpen hier samen over te praten maar ook met familie/vrienden/collegas/huisarts/cb/psycholoog. Niet alle familie/vrienden snappen het, dan krijg je zo'n loze opmerking "alle baby's huilen" of "dat wist je toch vooraf" maar er zijn gelukkig ook mensen die het begrijpen of bij wie je het wel goed kwijt kan zonder oordelen ofzo. Sterkte, hopelijk lukt het je man dit te plaatsen.

Ik heb het nu ook weer nu ik zwanger ben van de tweede. Ben super hormonaal en krijg weer heel snel last van hartkloppingen merk ik de laatste paar weken. Merk zelf vooral dat ik extra moe ben door de zwangerschap en als m'n dochter dan haar middagdutje doet, dat ik me dan haast niet over durf te geven om te ontspannen en zelf even proberen te gaan slapen omdat ik bang ben dat ze dan toch wel wakker wordt en ik toch wel weer in actie moet komen... Dan krijg ik dus direct al hartkloppingen en hyper allerheid bij die gedachte omdat ik dus eigenlijk erg moe ben en ook even m'n rust nodig heb, maar dat ik dus bang ben dat m'n dochter gaat huilen, dit is ook juist weer mega vermoeiend :/ Ik weet dat het tijdelijk is. Ook straks als onze tweede wordt geboren zal ik er wel gevoelig voor blijven. Het wordt hier vooral uitgelokt vanwege vermoeidheid merk ik en mijn eigen verlangen om te rusten wat conflicteert met het zorgen voor een kind.

Oh ja, wij hadden het eerste jaar ook een kind dat zowel overdag als s nachts slecht sliep, dus ja, dat heeft ook bij mij wel behoorlijk wat angst gegeven 😵‍💫

Hoi. Ik herken je verhaal. Zelf was onze zoon een huilbaby tot 6 maanden, daarna werd het beter. Nu ben ik zwanger van de tweede en ik hoop zo dat het zo blijft als hoe het nu is; rustig en gestructureerd. Fijn om hier een topic over te hebben, zo kunnen we elkaar steunen en helpen ❤️