Rammelende eierstokken, vriend wil (nog) niet

Bij ons was het net andersom. Mijn man wou heel graag kinderen. Ik nog niet. Dat heeft echt een paar jaar geduurd nog. Ik werd zwanger toen ik 36 was. 12 jaar relatie. Uiteindelijk voelde ik ook dat ik er aan toe was. Ik ben blij dat hij mij niet gepusht heeft, dat zou een einde hebben betekend voor onze relatie. Wij hebben nu een dochter gekregen. Een actief en ondernemend kind. Slapen doet ze heel slecht. Bij tijd en wijle vind ik het echt zwaar, maar ben blij dat ik zelf de keuze heb gemaakt om voor een baby te gaan. Anders had het echt verkeerd uitgepakt. Ik wens jou heel veel succes!

Kan je goed praten met hem? Is het een idee dat je vriend eens op papier probeert te zetten waarom hij er nog niet aan toe is? Dan moet hij wel even nadenken, maar soms lukt het ook om er samen over na te denken en je vriend te ‘helpen’ met het verwoorden van zijn twijfels. Zonder dat je alle twijfels meteen gaat counteren om hem te overtuigen natuurlijk. Ikzelf heb een jaar nagedacht alvorens ik de stap durfde zetten (mijn lief had al een tijd een grote kinderwens, ik niet). Buiten wat rationele dingen die ik op een rij had gezet, kwam ik op het punt dat ik besefte dat er maar één volgende stap was: de sprong in het diepe wagen. Als ik kon, had ik nog maanden kunnen nadenken over waarom ik het nog niet zou willen. Er is altijd wel iets of er kan altijd wel iets beter. Maar dat moment dat je het ‘moet’ doen komt hoe dan ook. Het leven komt ook zoals het komt. Ik had in mijn achterhoofd dat het financieel en mentaal allemaal wel snor zat, tot ik koudweg mijn ontslag kreeg op mijn eerste dag terug op het werk. Onze zoon was toen bijna 5 maanden. Herstructurering door corona. Daar sta je dan... Die had niemand ingecalculeerd. Maar je zit er plots middenin, en je kan enkel maar door. Volledige controle over je toekomst ga je nooit hebben.

Ik had hetzelfde. Toch veel open gesprekken over gehad met mijn man: waar willen we staan op het moment dat we kinderen krijgen? Wat willen we gedaan hebben voor we kinderen krijgen? Ook de angsten besproken: wat als we straks ouders zijn, wat verandert er dan? Hij had de verwachting dat hij ‘opeens’ klaar zou zijn voor het ouderschap, maar het bleek dat we daar samen juist naar toe groeiden door deze gesprekken te hebben. Succes hoor!

Bij mij was dat ook zo. Ik was er klaar voor toen ik 27 was, maar mijn man nog niet. Wilde eerst een aanbouw aan het huis, studie afmaken, nieuwe auto, vakanties, extra sparen, geen studieschuld, waar ik achteraf ook wel heel blij mee ben, dat we alles op orde hadden voordat er een baby kwam. Maar mijn man kon niet zo goed zeggen wanneer hij precies wilde beginnen. Ik irriteerde me daar natuurlijk mateloos aan. 😅 ik dacht: ook al zeg je over 2 jaar, maar zeg iets.. ik begon er ook steeds vaker over, wat hem denk ik weer gek maakte. Dus op een gegeven moment heb ik er een paar maanden echt totaal niks meer over gezegd, geen één keer. En toen begon hij er zelf over, schat zullen we in die maand gaan beginnen? Ik denk dat hij er, omdat ik niet meer zo aandrong, heel goed over na heeft kunnen denken. Maar ik weet hoe gek het je kan maken als je daar geen duidelijk antwoord op krijgt..

Ik had hetzelfde, al waren wij nog niet zo lang samen als jullie. De enige manier is toch praten denk ik. Mijn man wilde in eerste instantie helemaal geen kinderen en toen zijn beste vriend een kleintje kreeg was hij om. De tijd daarvoor wilde ik hem niet pushen en spraken we af dat we elke 2 a 3 maanden keken of zijn gevoel was veranderd en dat hij er wel over na zou denken in de tussentijd zonder dat ik iets aan hem opdrong.

Hoi Dit idee neem ik zeker en vast mee. Mn vriend kan zeer moeilijk over gevoelens praten. Misschien dat het opschrijven wel kan helpen. Het lijkt mij ook de enig volgende stap in ons leven. Hij zegt telkens ik ben er nog niet klaar voor. Maar wanneer ben je hier wel klaar voor? Het is zoals je zegt een stap in het onbekende.

Lastige situatie! Vooral dat hij niet aan kan geven wanneer (ongeveer) wel of wat ervoor nodig is om zover te komen dat hij wil gaan proberen. Daar kom je alleen achter door erover te blijven praten. En hij zal ook in zichzelf moeten gaan kijken. Zijn aarzeling/bezwaar onderzoeken. Wat wil hij nog gedaan of bereikt hebben voordat hij vader wordt? Ik vind dat je van hem mag verwachten dat hij het antwoord daarop gaat proberen te vinden. Je bent nu nog jong dus er is nog tijd, maar hij kan je niet eindeloos in onzekerheid laten. Dat is niet eerlijk naar jou toe. Soms is een "ik weet het nog niet" een verkapte "ik wil het eigenlijk niet". Heb jij een termijn in gedachten die jij op kan brengen om te wachten? Ik had bv zelf 35 als leeftijd waarop ik uiterlijk definitief wilde beslissen: óf we gaan het nu proberen, óf we beginnen er niet aan.

Ga samen in gesprek , geef ook aan dat het zomaar nog eens lang kan duren voor je überhaupt zwanger ben. En dat de leeftijd dan toch wel een beetje mee gaat tellen als vrouw zijnde mannen hebben daar vaak geen benul van. Maar je moet er echt samen achter staan en dat gaat alleen lukken als je goed en duidelijk met elkaar communiceert. Heel veel suc6! En hopelijk komen jij en je partner hier snel aan uit😘

Het maakt het inderdaad lastig, dat er niet ergens een indicatie komt van wanneer wel, of waarom nu niet. We hebben alles op een rijtje samen, huis, elk een vaste en goed betaalde job. Ik denk ook dat je er als man nooit klaar voor bent. Als vrouw voel je dat, dat de tijd rijp is. Ik heb voor mezelf ook uitgemaakt dat als er aan 35 jaar geen uitbreiding gekomen is, dat het voor mij eigenlijk niet meer hoeft.

Hier nochtans omgekeerd. Mijn lief voelde aan elke vezel in zijn lijf dat hij klaar was om vader te worden, en ik dacht er nooit klaar voor te zijn.

Kun je daar ook mee leven, met het scenario waarin het niet gebeurt? Misschien ook iets voor jou om over na te denken.

Wij woonden pas net samen toen mijn man erover begon.. Ik wilde eerst nog wennen aan onze nieuwe situatie. Pas toen ik me terneergeslagen voelde toen ik een keer ongesteld was geworden, merkte ik dat ik er ook klaar voor was. Op mijn verjaardag begonnen met foliumzuur, maand erop al gelijk zwanger 😅 Helaas werd dat een miskraam, maar daarna al vrij snel weer zwanger en inmiddels een dochter van bijna 2! 🥰

Een herkenbaar verhaal. Wij hadden een koophuis, goede banen en alles verder op de rit. Maar mijn partner zei steeds: ‘ik wil het ooit misschien wel’. Hij bleef het uitstellen. Het idee dat ik misschien nooit moeder zou worden kon ik niet aan. Ik vond het echt een ondraaglijke gedachte. Ik heb uiteindelijk na zeven jaar de relatie verbroken. Ik was toen 31 jaar. Het was voor mij zo’n verdrietige periode. Maar ik kwam mijn huidige partner tegen en ik heb nu een dochtertje van negen maanden. Ik ben inmiddels bijna 35 jaar. Ik ben zo blij dat ik de keuze heb gemaakt. Ik zeg niet dat je je relatie moet verbreken. Maar probeer er echt over te praten. Het is zo’n belangrijk onderwerp. Wij vrouwen hebben nou eenmaal niet alle tijd helaas.

Ik heb hem eerst alle stappen laten verwoorden die genomen moesten worden in zijn beleving (trouwen,huis,sparen (met bedrag er bij). En toen dat allemaal behaald was heb ik hem een tijd laten geven. Ben heel duidelijk geweest dat ik wel kan wachten maar dat ik echt een finish moest hebben. Maarja er is hier denk ik geen goed of fout antwoord op.