reacties van anderen - zwanger

Haar leven aan hem te danken is mischien beter geschreven als haar leven van hem gekregen.

Tuurlijk mag je dat vragen en ik vat het zeker niet op als gemeen, juist goed dat je er in jouw situatie over nadenkt 😊. Mijn moeder was bewust alleenstaand, er is nooit een ander vaderfiguur in mijn leven geweest. Ik heb ‘de donor/mijn vader’ nooit ontmoet, hij bleek overleden toen ik oud genoeg was om contact te zoeken. Ik heb enkel een naam en een paar foto’s. In mijn geval was het dus altijd duidelijk dat er een donor was, omdat er geen vaderfiguur was en er toch een zaadcel nodig is om je te verwekken. Ik kan me dus niet anders herinneren dan dat ik het wist. Maar al als kind sprak ik misschien wel juist daarom over ‘mijn vader’, omdat er helemaal niemand was die die rol had. Ik denk dat het prima is om hem nu als donor te benoemen als dat is wat voor jou goed voelt. Maar ik zou je kindje, als ze oud genoeg is, er zelf woorden aan laten geven en haar laten bepalen hoe het voor haar voelt? Mijn moeder heeft altijd geaccepteerd dat ik een compleet onbekende man wel echt als mijn vader benoemde en dat ook zo voelde. Dat vind ik als ik de reacties hier lees heel fijn van haar. Ik denk dat je kunt doen wat goed voelt voor jou, totdat je kindje zelf laat merken dat het er anders in staat (als ze dat überhaupt gaat doen natuurlijk), en dan haar gevoel leidend laten zijn? Zou dat realistisch zijn? Ik ken natuurlijk alleen het kindperspectief en niet dat van mijn moeder.

Ik zou dus denk ik vooral voorzichtig zijn met uitspraken als ‘onze kinderen hebben geen vader’. Dat voelt voor mij echt als een complete ontkenning van mijn gevoel, dus wellicht dat dat voor je kindjes ook zo kan gaan voelen. Ik ben om die reden ook geen voorstander van anoniem donorschap, omdat het heel ontwrichtend kan werken, zoals ik bij veel mede-donorkinderen heb gezien (er zijn hele communities van haha). Neemt niet weg dat er ook heel veel zijn die er niet zo’n of helemaal geen last van hebben natuurlijk. Dit verschilt enorm per persoon. Het initiatief bij je kinderen laten is denk ik altijd een goed idee. En je eigen bewoordingen kiezen uiteraard ook, als jullie voor donor kiezen is dat natuurlijk helemaal prima. Maar het ontkennen als jullie kinderen dus wel voor het woord ‘vader’ kiezen, zou ik vanuit mijn ervaring afraden. Maar uiteraard kun je daar een andere keuze in maken als dat voor jullie beter voelt. Ik ben ook niet jullie kinderen natuurlijk en iedereen is anders. Ik wilde ook zeker niet oordelen, ik wilde enkel mijn perspectief meegeven. Maar zo zijn er natuurlijk nog honderden andere perspectieven.

Ik denk dat het misschien ook nog wel zit in de definitie van het woord ‘vader’, als ik je reactie nogmaals lees. Ik heb die term namelijk nooit gekoppeld aan een opvoedrol of aanwezig bij belangrijke mijlpalen zoals jij schrijft; dat was er uiteraard in het geheel niet. Vader beschrijft voor mij ook echt de biologische rol, de definitie beschrijft letterlijk het verwantschap. Het woord ‘papa’ heb ik nooit gebruikt, die zou voor mijn gevoel niet passend zijn. Maar dit is misschien ook allemaal heel persoonlijk? Maar het woord donor voelt voor mij praktisch en functioneel, alsof er geen verwantschap is. En dat voel ik dus, om onmogelijk uit te leggen redenen die ik zelf niet snap, wel. Is dat te volgen?

Wat voor donor zou jij zelf kiezen als je een donor nodig had? (interesse hoor). Wij hebben echt heel bewust gekozen voor een (voor ons) onbekende Nederlandse donor, maar je weet idd nooit van tevoren hoe het kind dit zal ervaren Ik denk dat ik het vooral vervelend vindt dat anderen/buitenstaanders het woord vader kiezen. Bij mijn kinderen zou ik wel begripvol zijn omdat zij het ervaren en zou dan wel voor andere 'benamingen' open staan denk ik. Maar ik vind niet dat buitenstaanders het vader mogen noemen omdat wij niet vinden dat het een vader is en onze kinderen beseffen nog niet dat er geen vader is. Het ligt misschien ook aan de gezinssamenstelling. Als je een donorkind bent uit een hetero gezin dan heb je al een vader en dat is dan niet de donor. Of zou je het dan twee vaders noemen?

Ik denk dat dit lastig gaat worden omdat het wel onder de gangbare definitie van vader valt. Vader als in alleen verwekker. Bijv een zwangere vrouw die niet weet wie de vader is.

Een donor is alleen volgens de wet ook geen vader. Hij kan niet aansprankelijk gemaakt worden voor daden van het kind of verplicht worden tot het betalen van alimentatie. Er zitten verschillen tussen een vader, een papa en een donor. Een donor heeft geen enkel recht op het kind, een vader wel. Een donorkind is ook geen erfgenaam van die man.

Ik snap wat je bedoelt, maar denk wel dat het echt twee hele verschillende situaties zijn. Een zwangere vrouw die niet weet wie de vader is, is toch een soort op zoek naar die vader. Want wie zou het zijn? Als.je op zoek gaat naar een donor ben je heel bewust van het feit dat niemand de vaderrol gaat 'spelen' (tenzij binnen een hetero relatie). Er zal letterlijk niemand zijn met een vaderrol. Misschien ook een beetje wat diplodocus schrijft, het is net welke definitie jij bij vader vindt horen. Ik vind het een rol die je niet automatisch krijgt bij het geven van 50% van de genen. Een stiefvader kan heel goed vader zijn zonder de helft van zijn genen te hebben gegeven bijvoorbeeld.

Dat is een goed punt inderdaad zo had ik er nooit over nagedacht. Er zijn inderdaad hele andere rollen

Dat is ook zo inderdaad. Maar hoe zouden jullie dan bijv de 'biologische vader' en biologische moeder noemen in geval van een adoptie kindje? Ik heb daar zelf niet bijv niet zo snel een alternatieve term voor paraat

Topic gesloten op verzoek van topicstarter