Relatie crisis

Wat naar dat je je zo voelt zeg. Een baby die niet slaapt is echt slopend, voor iedereen in huis. Sommige mensen kunnen dat wat beter hebben dan anderen. Bij ons thuis is mijn vriend vaak degene die eruit gaat, omdat hij iets beter tegen slaaptekort kan. Ik ben weer beter in vroeg opstaan, dus zo wisselen we het af. Is het een idee om eens te praten over alle taken die er zijn en dat jullie eerlijk aangeven welke jij en welke hij op zich wil nemen? Bijvoorbeeld: ik doe de nachten wel, als jij in de weekenden vroeg opstaat. En dan zijn er altijd klussen die niemand wil, misschien dat jullie die kunnen afwisselen? De eerste periode als ouders is gewoon echt heel erg pittig. En je leeft dan soms inderdaad langs elkaar heen. Er komen echt betere tijden aan, je zult zien dat je elkaar dan meestal wel weer vindt.

Het klinkt alsof jullie samen een goed gesprek moeten hebben. Jij bent overbelast, hij is gestresst. Wat je zegt; jullie leven langs elkaar heen. Je gaat dingen voor elkaar invullen en raakt gefrustreerd. Mijn man werkt iets minder dan ik. Ik had een baan met veel verantwoordelijkheid en eisen, waardoor ik vaak laat thuis was. Dat was ontzettend stressvol voor hem, maar hij zei er weinig over. Alleen dat hij koken met dreumes zo verschrikkelijk vond. Wat hij eigenlijk bedoelde was; "ik heb je thuis nodig als ik ga koken". Sinds een half jaar heb ik een baan met meer flexibiliteit en minder reistijd (nog steeds veel verantwoordelijkheid). Toen pas kwam het eruit. Ik had gewild dat ik de kern eerder had geweten. Dan was ik misschien wel wat minder gaan werken.

We hebben dat gesprek vorige week gehad en zouden de nachten gaan afwisselen en ik doe boodschappen/koken, hij de was. Maar nadat hij dus nu een paar nachten heeft gedaan is alleen maar moe/chagrijnig, ook omdat hij stress op zijn werk heeft. Maar er is altijd zoiets en does al ruim een jaar de nachten naast mijn werk, loop op m'n tandvlees, maar daar heeft hij dan weinig oog voor. Ik voel ook gewoon geen liefde meer eigenlijk, alleen nog maar irritatie. Zou willen dat dat anders was, maar weet niet hoe, omdat ik me dus zo alleen voel in deze situatie

is er mogelijkheid tot dochter af en toe nacht uit logeren? Is het slapen onder de loep nemen door n professional een mogelijkheid? Korte termijn oplossing jij gaat ergens anders slapen als kind in bed komt Hoe is jullie week ingedeeld hoeveel dagen werken jullie? Sowieso zijn er wel wat dingen gaande zo te lezen een kind = nieuwe modus vinden 1 op 1 ouder kind, met jullie drie, met elkaar verwachtingen uitspreken en praten is dan natuurlijk erg belangrijk. Het is echt wel hard werken vind ik. paar 'notes' Een nieuwe baan kost energie, dat hij om half 9 in zn bed ligt is meer een signaal, niet egoïstisch, dat doet hij omdat hij niet de balletjes hoog kan houden niet om jou te pesten. Jouw gevoel van er alleen voorstaan is ook een signaal waar gehoor aan gegeven moet. Thuiswerken is gewoon een werkdag natuurlijk, ook nog een kind thuis? = dubbelzwaar Het is superlastig als t scheef voelt, raak hier zelf ook niet over uitgepraat en vind het t lastigste van nu een gezin zijn... de balans.

Het klinkt eigenlijk alsof het voor hem ook allemaal even te veel is. En daardoor kunnen jullie elkaar ook niet ondersteunen, het groeit jullie allemaal een beetje boven het hoofd. En dat is ook niet gek, als je al zo lang onder zo veel stress en slaaptekort leeft. Hebben jullie een sociaal vangnet? Want misschien is het een goed idee om jullie dochter dan even een paar nachtjes te laten logeren. Of iedere week een nachtje, zodat jullie beiden even kunnen bijkomen. Ik zou zeker geen grote beslissingen nemen in deze situatie, aangezien jullie beiden niet in een normale staat van doen zijn. Uiteindelijk gaat jullie dochter echt wel doorslapen en komt er weer wat rust. Zou zonde zijn als je de vader van je kind aan de kant hebt gezet terwijl de crisis gewoon te verklaren is: jullie zijn moe.

verder denk ik ook dat soms 50/50 niet de beste verdeelsleutel is meer wie kan wat hebben?

Akelig zeg.. wel herkenbaar voor veel ouders denk ik. Jij geeft duidelijk aan dat je aan je max zit. Maar als ik naar het gedrag van je man kijk klinkt het ook wel alsof hij overwerkt is. Zou toch jammer zijn als jullie beide elkaar kwijt raken on dat soort reden. Allebei even een stapje terug doen op werk en andere dingen lijkt me een goed idee! Natuurlijk is het goed om te bespreken hoe je de taken beter kan verdelen. Maar de andere kant is dat als hij het gewoon domweg niet trekt dat het dus gewoon niet werkt op die manier en dat er dus iets anders moet veranderen.

Er zijn al veel goede tips en advies gegeven, wat voor ons echt werkte, is om in zo'n lastige periode extra hulp aan familie te vragen. Met name mijn moeder springt dan bij doordat onze dochter een nachtje of weekend daad gaat logeren. Even op adem komen. Een nieuwe baan kost ook veel energie en ik herken het om half 9 al in bed liggen! Ook goed verwachtingen uit te spreken naar elkaar!

Ik slaap inderdaad soms in het logeerbed als ze bij ons komt liggen. Uit logeren is lastig, maar moeten we onderzoeken, mijn vriend wil andere niet opzadelen met haar nachtelijke onrust. We werken allebei 4 dagen, ik 4x9 met korte reistijd, hij 4x8 met langere reistijd. Thuiswerken is ook werk, zeker (zonder kind thuis overigens die had hij om half 8 al bij de opvang gedropt). Maar je kan toch wel even de vaatwasser uitruimen en de vuile vaat er weer inzetten. Dat heb ik dus net gedaan na lange dag werk + nog training savonds. Ik zie wel dat hij het zwaar heeft met z'n nieuwe baan, ik heb ook geprobeerd hem daarin te steunen, maar hij kiest er zelf bv dan voor om langer in z'n bed te blijven liggen ipv vroeg de weg op voor de files. Terwijl ik half uur eerder op sta om onze dochter klaar te maken, ontbijt klaar te zetten voor iedereen op tijd weg te kunnen. Zodat het voor hem makkelijker is om weg te komen

Er is ook in de letterlijke zin van het woord geen liefde meer tussen ons. Af en toe een kus of knuffel nog wel, maar meer niet, sinds de bevalling (16 mnd geleden) al niet. Heb hem wel geprobeerd zover te krijgen, maar er is elke keer een smoes

maar ik denk dat jullie karakters misschien ook meer tot uiting komen sinds baby en dat het nu past botst.. omdat je nu ook echt hinder ondervind van zijn gedrag dat is super herkenbaar hoor! hier bv uitgaan, moest hij weten ik plande dan wat anders, maar mét kind heb je meteen hinder als iemand in zn bed blijft liggen meuren... want dan moet jij het opknappen Kortom afspraken, verwachtingen uitspreken, water bij de wijn, oplossingen om t leven makkelijker te maken (huishoudelijke hulp, robotstofzuiger, takenlijsten, verantwoordelijkheidslijsten whstever works) en meer elkaar 'gunnen' van beide kanten

Ja, dat van elkaar karakter meer tot uiting komen klopt wel. Voorheen dacht ik idd, prima moet je zelf weten, maar nu moet ik dan ineens dingen alleen opknappen. Maar ik twijfel daardoor of we bij elkaar passen überhaupt... Hij vond de keuze van samen gaan wonen in der tijd lastig. Daarna de keuze om te proberen samen een kindje te krijgen nog moeilijker...alsof ik hem heb overgehaald of zo. En hij kan soms zo ongeduldig met haar zijn als ze huilt of zo..niet dat hij een slechte vader is hoor, maar tegen een kind van een jaar roepen hou eens op met mekkeren' werkt toch niet ..geen wonder dat ze dan naar mij toe trekt. Niet dat ik supersoft ben, maar je hoort altijd aan haar huiltje of er iets is, of dat ze aan t testen is.

Deels heel erg herkenbaar. Aan alle kanten heb je het gevoel dat er meer van je gevraagd wordt dan dat je kan geven. Ook met je relatie. Ik heb lang met m’n moeder hier over gepraat, en ondanks dat haar ervaring wel 30 jaar geleden was, heeft ze me toch doen inzien dat de eerste jaren met jonge kinderen echt een aanslag zijn op je relatie. Dat zou niet hoeven door veel te praten en goed overleggen, afspraak te maken en rekening te houden met elkaar. Maar niet iedereen is in die laatste dingen goed. Mijn grootste angst is dat we uit elkaar groeien en op t moment dat we wat meer tijd weer krijgen wanneer de kinderen wat groter zijn, we te ver van elkaar af staan. Ik ben van plan om wat vaker te plannen om er samen even uit te gaan. Maar ik realiseer me ook dat het nu ook wel wat minder mag zijn, aangezien we beide vol lopen

Heel herkenbaar die grootste angst, want dat is beetje waar ik nu in zit zeg maar..en we proberen wel dingen samen te doen, maar er komt altijd iets tussen, of te druk met huishouden etc

Vervelend situatie.. Maar idd herkenbaar. Er zijn al veel goede tips gegeven! ik zou je vooral willen adviseren te bekijken of je het slaapgedrag van je dochter kunt verbeteren. Misschien met hulp van een slaapcoach? Of door je in te lezen (boeken, websites, verhalen van ervaringsdeskundigen, mocht je dat nog niet gedaan hebben). Wij hebben 20 maanden gebroken nachten gehad (elke nacht ook 😣), en sinds dochter doorslaapt ziet de wereld er echt anders uit. Er is weer ruimte en energie om te leven ipv overleven. En dus ook om te investeren in onze relatie 😊 Praten is heel belangrijk, maar als je allebei oververmoeid bent en/of overloopt dan kan dat nóg lastiger zijn. Succes, hopelijk vinden jullie samen je weg 🙏🏼

Zijn jullie in die 16 maanden al op vakantie geweest? Mijn man en ik hebben ook onze problemen. Ze lijken soms onoplosbaar. Maar toch zien we dat een weekje "center parks" ons wel vaak weer op de rit krijgt. Praten gaat makkelijker als de situatie anders is. Je komt dan (ondanks slecht slapend kind) ook wat meer tot rust. En kan t beter hebben over die kleine irritaties die thuis tot giga ruzies zouden zorgen. Btw mee eens dat de taken niet 50/50 verdeeld hoeven te worden. Ik ga al bijna 2 jaar regelmatig uit bed voor ons zoontje. Mijn man trekt dit niet... en zoontje tussen ons in is geen optie... wel heb ik ondertussen een matrasje naast zijn bed. En slaap ik met enige regelmaat naast hem in de kamer. (Dan is jij sneller rustig en valt inslaap) Zo slaapt iedereen t meeste, ik, hij en kind. (Als ik 's nachts wakker wordt en mijn zoontje slaapt dan kruip ik ook weer direct terug bij man lief in bed) Ga ook soms even samen weg. Al is t samen een filmpje pakken...

Kun je niet je boodschappen laten bezorgen en een hulp voor het huishouden nemen? Dat zijn al 2 dingen die jou deels zouden ontzien en wellicht zorgen voor wat minder spanning. Het is heel vervelend en frustrerend om langs elkaar heen te leven. Natuurlijk is het fijn dat je partner zo'n baan heeft, maar als dat er voor zorgt dat hij zijn gezin tekort doet zou ik me afvragen of hij wel geschikt is voor die functie. Mijnsinziens kan het namelijk niet zo zijn dat iemand thuis de boel laat voor wat het is, een minder fijn persoon wordt en dus vrouw en kind en onder lijden. Dat kan niet de bedoeling van een baan zijn. Veel sterkte en wijsheid gewenst 🍀

Heel herkenbaar.. Ik ben denk ik meer jouw man in dit verhaal 😅 Zodra ik een mekker hoor, ben ik gestresst. Ik kan echt niet tegen slaap tekort en kan ook makkelijk om half 9 naar bed.. Ik ben daarentegen wel een ochtend mens. Nu is het zo dat mijn partner 3 dagen per week weg is en ik alles doe. Dus ma tm Wo doe ik alles naast mijn werk. Daarentegen doet het alles op do en vr zodat ik kan focussen op werk en wat bij kan slapen. In het weekend wisselen we elkaar af. Boodschappen: de een maakt een lijstje, de ander haalt het na werk (1x per week). Stofzuigen en dwijlen: als onze zoon slaapt (de een zuigt, de ander gaat er met de dwijl achteraan). Ik zorg dat het vuinils buiten staat, want dat wordt opgehaald als mijn man weg is. Hij zorgt ervoor dat oud papier en glaswerk weg wordt gebracht. Is onze zoon vroeg of in de nacht wakker, dan ligt het eraan op welke dag het is wat we doen. Is het op 'mijn' dagen dan ga ik eruit en des noods met 'm op het logeerbed, andersom doet mijn partner het op zijn dagen. Sinds we een kindje hebben worden onze sterke en minder sterke punten erg benadrukt. Door goed te praten hebben we een schema dat voor ons werkt. Het klinkt heel zakelijk😅, maar zo komen we beide de week goed door en hebben we het weekend om lekker samen iets te doen ☺️ En weet je, lukt het huishouden een keer niet? Jammer dan.. Het belangrijkste is voor mij dat het afval wel buiten staat, want anders raken we het niet kwijt 😅 een keer niet stofzuigen, geen probleem. Ik ben wel echt 100x makkelijker geworden in loslaten.. Praat met elkaar, probeer wat wel werkt en niet werkt. Werkt het wel? Super fijn! Werkt het niet? Praten en zoeken naar een andere oplossing. Succes 💪💪

Ik herken het ergens wel. Alleen is ons eerste kindje nog niet bij ons. Maar als mijn vriend het druk heeft of stress heeft vind hij het ook lastig om te communiceren of te helpen met dingen. Jezelf wegcijferen is misschien niet de oplossing maar ik probeer toch altijd wel met mijn volle verstand extra aandacht aan hem te besteden. Ik leg lieve briefjes neer als ik al op bed ga en hij nog niet thuis is. Ik houd met boodschappen doen rekening met wat hij heel lekker vind zodat het echt een feestje voor hem is om thuis te komen. Etc etc.het kost op die momenten echt wat extra energie wat ik soms niet heb. Maar ik zie dat hij het onwijs kan waarderen en als hij dat soort dingetjes opmerkt is het ook stukken makkelijker om een goed gesprek aan te gaan. Gister bijvoorbeeld had hij echt een rot dag gehad. En na heerlijk thuiskomen zei hij vanmorgen tegen me: zou je alsjeblieft in je briefje kunnen schrijven wat ik voor jou kan doen? Ik wil wat terug doen maar ik overzie het momenteel niet zo goed. Een eerlijker, liever en oprechtere opmerking kan ik me niet voorstellen. Het helpt me echt om hem te blijven zien. Ja het kost even wat meer energie maar het betekend wel dat de dagen erna er een heel fijne sfeer is. Vooral met nu het weekend in zicht. Zet hem op samen. Kom naar elkaar en desnoods even kijken of jullie een paar vakantie dagen kunnen opnemen om even bij te tanken. Quality time en genieten.

Wat vervelend allemaal zeg. Maar: Jullie crisis is vast tijdelijk! Dit is gewoon een van de zwaarste periodes in jullie leven... Ik zou wel echt nog een keer overwegen of jullie dochter niet een nachtje per week naar familie kan. Die anderen die je daarmee "opzadelt" vinden dat misschien wel leuk. Plus wie weet slaapt ze daar wél door of vinden bijv opa en oma het prima als ze daar bij hun in bed slaapt. Je verhaal klinkt alsof je man het allemaal niet zo aankan. Jij hebt het ook loodzwaar maar hij doet dit vast niet expres. Moeheid is ook een ongelofelijke libido-killer. Alles wordt vast beter als deze fase voorbij gaat... Zelfs als het niet lukt om een oplossing te vinden zou ik proberen door te bijten. O ja en inderdaad op vakantie gaan! En de volgende keer als hij zijn vuile vaat laat staan lekker laten staan en niet voor hem gaan doen. Volgende ochtend even vragen: kan je dat nog even doen? Als hij om half negen in bed lag was hij waarschijnlijk écht kapot... probeer uit te gaan van zijn goede intenties..... Heel veel sterkte!!!!