Relatie en verslaving

Als hij geen hulp wil, blijft het wat het is. Die keuze mag je maken. Stoppen met de relatie op deze voorwaarden is de andere optie. Er zit denk ik weinig tussenin... Sterkte!

Als hij geen hulp wil zijn er 2 keuzes: - De situatie blijft zoals deze nu is en dit heb je te accepteren. Met alle gevolgen die hierbij horen. - Je wilt dit niet langer en maakt een einde aan deze relatie. Succes.

Wat een rot situatie. Ik werk in de verslavingszorg. 1 ding kan ik je zeggen... als hij niet geholpen wilt worden zal de situatie alleen maar erger worden. Daarnaast is verloving een familie ziekte. Wil je dat jouw kinderen verslaafd raken? Ik neem aan dat de kindjes prioriteit zijn voor jou? Voor hem niet want zijn prioriteit is zijn verslaving. Wat je eens zou kunnen doen voor jezelf is naar een zelfhulpgroep gaan Al Anon heet dat . Dit is een zelfhulpgroep voor partners en of familie die samen wonen met een verslaafde. Hier zou je voor jezelf best wat uit kunnen halen. Verder kan ik je de podcast van Rene van Collem aanbevelen. Hij heeft goede tips hoe om te gaan met een partner die verslaafd is . Sterkte ermee!

*verslaving

Hoe komt het dat hij geen hulp wil?

Ik ben zelf een aantal jaren verslaafd aan cannabis geweest. In mijn ervaring heb je steeds meer nodig om jezelf te kunnen verdoven en is het erg moeilijk om dit te doorbreken. Wat is de reden dat hij geen hulp wil? Erkent hij zijn verslaving niet ? Zijn er bepaalde trauma's of andere problemen die spelen waardoor hij dit nodig denkt te hebben. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik niet meer kon slapen zonder wiet roken. Zijn er familie en vrienden op de hoogte en kunnen die ook met hem in gesprek gaan om tot hulp over te gaan? . Veel sterkte in iedergeval.

Als jij het blijft accepteren dan blijf je zijn verslaving mee in stand houden. Klinkt als een hardnekkige verslaving, waar hij niet vanzelf uit gaat komen. Ben jij ook soms weg dat hij alleen met de kinderen is? Onder invloed dan dus?

Het lastige is dat ik zelf sociaal werker ben, oftewel ik begrijp dat feitelijk gezien zijn verslaving boven de kinderen komt. Zie ik ook in zijn daden naar voren komen als hij zonder wiet zit, maar zelf zegt hij natuurlijk van niet. Ik geloof ook wel dat hij WIL dat de kinderen voor gaan, maar op dat soort momenten gebeurd dat dus niet… voor mij zijn ze zeker prioriteit en daarom maak ik me ook zo een zorgen. Wel merk ik dat ik liever kies om zijn wiet te betalen, dan bijvoorbeeld onze autoverzekering bijvoorbeeld, en indirect vind ik dus dat ik dan niet voor de kids kies. Ik kies dan ook zijn verslaving boven het financieel stabiel houden van ons gezin… schaam ik me dood voor en probeer ik te beperken. Ik denk dat ik wat aan zo een groep ga hebben, dankjewel!

Dat weet ik niet. Hij zegt dat hij weet dat hij moet stoppen en verslaafd is, maar hij wil er geen hulp bij. Kan het zelf wel. Niet dus, maar het lijkt op de manier hoe hij praat alsof hij niet gelooft dat behandeling kan helpen… alsof hij niet gelooft of zijn verslaving “erg genoeg” is.

Dankjewel voor het delen van je verhaal. Hij erkent zijn verslaving wel in de zin van dat hij het toegeeft, maar ik heb het idee dat hij niet wil zien in welke mate het is. Hij word ook boos als ik zeg dat we schulden krijgen en hebben gekregen door zijn gebruik, dat we de kids te kort doen, et cetera. Hij wil geen hulp mede daardoor en hij geeft aan dat hij niet snapt hoe zo een “vrouwtje” hem moet helpen.

Nee, hij is nooit alleen met ze. Dat is de grens waar ik niet voorbij ga. Hij is alleen ‘s morgens af en toe alleen met ze als ik even naar de winkel ga voor een kleine boodschap, maar dan heeft hij nog niet geblowt. Wel in huis als ik even aan het douchen ben, maar nooit alleen alleen. Al merk je weinig in zijn gedrag als hij heeft gerookt, weet ik dat zijn reactievermogen feitelijk gezien verminderd is.

Ik zou beginnen met zelf hulp zoeken. De huisarts of praktijkondersteuner van de huisarts is laagdrempelig en kan jou helpen de dingen op een rijtje te zetten. Wat vind je echt belangrijk en hoe kan je daarvoor zorgen? Ik ben het eens met de reacties dat er uiteindelijk 2 opties zijn: óf hij accepteert hulp, óf je verbreekt de relatie. Anders gaan jullie er alle 4 aan onderdoor.

Wat moeilijk zeg, maar ik denk inderdaad de twee keuzes die zijn genoemd.. Het is geen gezonde situatie voor jou en zeker niet voor je kindjes. Wat voor toekomst wil je ze bieden met een verslaafde partner/ouder als voorbeeld?

Hij is dus wel alleen met ze al is het voor korte duur (even naar de supermarkt) een ongelukje is zo gebeurd.... Ik hoop voor jou dat je de juiste en gezonde keuzes kan maken ♡

Jij bent verdrietig in plaats van boos, dat is misschien psychologie van de koude grond. Maar het zorgt er wel voor dat jij je rug niet recht en onderneemt wat je moet doen. Aan hem kan je misschien weinig doen nu, maar wel aan jezelf en jij weet veel beter dan dit. Maakt niet uit of je een ultimatum stelt waar jij je aan houdt of direct vertrekt. Maar wordt de baas van je eigen verhaal en niet de speelbal van een verslaving. ❤️ kom op, voor de kindjes!

Ik weet niet of je mensen kent die langdurig drugs gebruiken, maar alle mensen die ik ken, functioneren heel behoorlijk. Als ik een joint zou roken zou ik denk ik niet goed functioneren en warrig zijn enzo. Maar mensen die het jaar in jaar uit hele dagen doen, daar merk je vaak amper wat aan. En ik denk daarnaast dat TS lang genoeg met hem samen heeft geleefd om in te schatten of hij even alleen kan zijn met de kinderen. Niet onaardig bedoeld naar jou hè? Jij bedoelde het vast aardig. Maar misschien heb je er weinig persoonlijke ervaring mee / kennis over.

Ik ben het eens met onderstaande reacties. Het is wel een heel zorgelijke situatie. Je kinderen zijn jouw top prioriteit, zoals je zelf al aangeeft. Als je dit zo door laat gaan en het wordt alleen van kwaad naar erger.. jij wil hem niet kwijt, maar wat doet dit met je kinderen? Ik zou er echt heel goed over nadenken. Of je moet op je strepen gaan staan en eisen dat er wat moet gaan veranderen of je laat de situatie voor wat het is met alle gevolgen van dien. En wees dan eerlijk naar jezelf toe, wie wordt hier gelukkig van? Het is een hele lastige situatie en ik begrijp je heel goed hoor als je zo gek met iemand bent dat je hem niet kwijt wilt. Maar probeer ook realistisch te blijven. Soms moet je ook kiezen wat beter is voor de kinderen boven je eigen geluk (wat overigens ook echt niet betekent dat je het geluk niet meer terug zult krijgen), maar volgens mij maakt deze situatie jou ook niet bepaald gelukkig..

Pfoe heftig verhaal. Je verwoordt het mooi als je zegt dat je zelf verslaafd bent. Want zo zie je situatie er inderdaad uit. Ben je niet constant op je hoede ? Zeker als ik je hoor zeggen dat de kinderen nooit met hem alleen zijn, dat alles draait om zijn volgende fiks, dat jullie rekeningen laten liggen. Je weet ergens dondersgoed wat je moet doen. Je weet dat jij hem niet kunt redden. En dat maakt je verdrietig en dat snap ik. Maar je kunt wél jezelf en je kinderen redden. Van dit gevoel, van deze situatie. Weet je huisarts hiervan? Of een psycholoog of andere hulpverlener?

Ik kan uit ervaring spreken... Wat er vaak gebeurd is 'minimaliseren' van het probleem... 'hij doet het al zo lang dus zal er weinig door voelen' ❤️ Niet rot bedoeld hè.

Oh nog een advies. Er wordt vaak gezegd dat je moet nadenken, maar ik vrees dat nadenken je juist in deze situatie heeft geholpen. Voel in je lijf hoe je je voelt en noteer dat elke dag ergens.