Relatie en verslaving pt. 2

Je kan iemand anders niet veranderen , hij moet zelf willen veranderen.

Ten eerste: wat ontzettend zwaar voor je. Dit lijkt me echt vreselijk om mee te maken. Nergens in je verhaal lees ik dat je partner hier hulp voor heeft of heeft gehad. Hij is ziek en hij heeft hulp nodig. Hij manipuleert jou, zijn eigen vader maar ook zichzelf. Jij bent NIET zijn hulpverlener. Laat dat even heel duidelijk zijn. Hij heeft professionele hulp nodig. Het enige dat je dan kan doen is hem support bieden in die hulp. Maar jij hoeft hem niet beter te maken. Dat kan je ook helemaal niet. En de geschiedenis laat zien dat hij het zelf óók niet kan. Het is een illusie te denken dat hij er zonder hulp vanaf komt. “Afbouwen” is niet voldoende. Weten zijn ouders dit? En anderen in jullie omgeving? Heel erg veel sterkte.

Enige optie is denk ik aanmelden bij een verslavingskliniek. Dat is naar mijn mening de enige kans op verandering.

Ingewikkelde situatie. Voor jullie beiden is het niet leuk en zwaar. Wat papaya aangeeft: je bent zijn hulpverlener niet. Samen een stap zetten om hulp te zoeken mits als hij het zelf wil. Heel veel sterkte en succes!

Ik lees in je bericht nu en de vorige dat je jezelf ook veel de schuld geeft. Om kleine dingen. Maar dit is zijn ding. Ik heb ook het idee dat je heel erg alleen bent in dit verhaal. Dat hou je niet vol. Ik zou zijn omgeving inschakelen. Aangeven bij hem dat je dit gaat doen, echt: ik gá dit doen. En dat hij professionele hulp moet hebben. Want jij kan dit niet voor hem oplossen. En hij kan het zelf blijkbaar al helemaal niet.

Jouw vriend heeft echt een probleem, verslaving is een ziekte. Jij moet nu heel duidelijk zijn, hij moet naar de huisarts voor verwijzing naar de verslavingszorg ,of als hij geen hulp wil dan kan hij vertrekken (naar zijn vader?). Ik snap echt wel dat je dit liever niet wil op de leuke momenten, en dat je hem niet zomaar op straat wil zetten omdat hij ziek is, maar zo kan het toch ook niet langer. En je kinderen hebben er last van, dat is toch echt een no go? Hij heeft een hele duidelijke benadering nodig want anders verandert er niks. Stoppen is voor een verslaafde heeeeel erg eng, daarom zijn weerstand en wil hij liever afbouwen. Maar Afbouwen is veel moeilijker dan helemaal stoppen. Dan houd je de zucht in stand, en is de drempel om snel weer meer te gebruiken enorm. Zoals je ook al hebt gemerkt. Succes!!

En met zijn omgeving inschakelen en professionele hulp zoeken, heeft hij dus geen keuze. Of (maar dat moet je natuurlijk willen) de keuze is dat het klaar is. Hard, maar ik denk echt dat dat het enige is wat hem/jullie nog kan helpen.

Nou ik zou het hem dus heel duidelijk maken dat er nu wat gaat gebeuren en anders hem dus wel op straat zetten. Wordt meneer misschien eens een keer wakker geschud en gaat die de hulp zoeken die hij nodig heeft. Afbouwen is GEEN optie want hij is verslaafd. Hij kan wiet nooit meer aanraken, zo werkt dat helaas met een verslaving - anders gaat hij vanzelf weer meer gebruiken. Dit is de enige manier en dat zou hij echt niet op zijn eigen manier kunnen doen. Hij zal hulp van een professionele hulpverlener/Afkik kliniek moeten zoeken. Oh en je arme kindjes! Een vriend van ons is opgegroeid met een verslaafde vader en al die traumas van vroeger komen er nu pas uit. Dus zorg alsjeblieft voor je kindjes! Zij verdienen dit niet.

1 ding, jij kan hem NIET redden! Hij moet dat zelf doen. Enige keus die jij kan maken is voor jezelf en voor je kinderen. Wees duidelijk, wat jij wilt. Wil je een relatie zonder gebruik, dan moet je dat zeggen. Pauze van een paar weken lijkt me heel verstandig. Wat hij dan doet, moet hij zelf weten. Maar alleen de avond gebruiken is nog steeds gebruiken.

Het klinkt alsof je al heel veel hebt geprobeerd. Volgens mij is het dan tijd voor rigoureuze maatregelen: je hebt je grens aangegeven. Daar is hij weer overheen gegaan. Je hebt gezegd dat het anders niet meer gaat, nu is dan het moment om die lijn te trekken. Hij moet het huis uit, afkicken, laten zien dat hij verandert is en pas dan kan je weer overwegen of hij terug mag komen. Aan blijven modderen werkt ook voor je kinderen niet. Heel veel sterkte!! Ps: misschien kun je zijn ouders hier ook in betrekken.

Jij bent niet verantwoordelijk. Hij maakt zelf zijn eigen keuzes. Ook als je besluit dat het genoeg is geweest ben jij niet verantwoordelijk voor wat er daarna met hem gebeurt. Als hij niet wil veranderen dan kun jij daar niks aan doen.

Misschien helpt het je om hem mentaal onder te verdelen in twee versies. Want er zijn twee mannen; Je hebt de MAN waar je van houdt, die de vader van je kinderen is en waarmee je goede gesprekken kan voeren over hoe jullie het anders willen hebben en die echt de beste intenties zal hebben. En je hebt de VERSLAAFDE die als hij tekort heeft, gewoon doet wat hij wil doen, geld uitgeeft wat er niet is etc etc. Het probleem is dat je met de man onderhandelt en tot een goed plan komt, maar de man heeft de verslaafde niet onder de duim. Op straat zetten gaat ook niet helpen, want je zet ze beiden op straat en we weten nu al welke dan hoogtij gaat vieren want bij stress zal de man het ook moeilijker hebben want hij wint het nu al niet van de verslaafde.. laat staan als die stress erger wordt. Misschien helpt het om dit gesprek ook zo met de man te voeren en hem, hoe pijnlijk ook, te confronteren dat hij geen controle heeft over de verslaafde. Vanuit ervaring denk ik dat alleen afkicken tijdens een opname kan werken bij dit soort situaties. Omdat het in de thuissituatie te moeilijk is om de wiet echt goed op afstand te houden. Maarrrr ik zeg niet dat dat de enige oplossing is. Verslavingszorg kan heel goed adviseren en ook jou helpen om realistische verwachtingen te hebben van hem. Heel veel sterkte! Hopelijk wint de man waar jij zo van houd. ☺️

Ik ben het hier mee eens. Ik denk dat de vervolg stappen moeten zijn: omgeving inschakelen (en dus open kaart spelen) en naar de huisarts voor verwijzing gespecialiseerde hulp. Maar. Hij moet daar wel open voor staan. Dus ik zou heel duidelijk maar hem zijn: het gaat zo niet, hij is verslaafd, zijn gezin gaat er aan onderdoor. Als hij er voor zijn gezin wil zijn moet er hulp ingeschakeld worden. Dus open kaart naar de omgeving en verslavingszorg.

Hij wilt inderdaad geen hulp. Hij weigert dat echt. Zijn vader weet dit, aangezien ik hem dit ten einde raad heb verteld toen we nog geen kinderen hadden. Toen had hij er weinig boodschap aan en hij maakt elke keer toch geld over, naar mijn idee om dan van het gezeur af te zijn. Mijn ouders weten dit ook, maar zolang ik geen keuze maak, kunnen zij ook weinig..

Wat een moeilijke situatie! Ik hoor vooral een hele toxische relatie waarbij hij jou de schuld geeft van zijn probleem. Dat is echt absoluut niet oké. Persoonlijk had ik hem allang de deur uit geschopt, maar ik snap dat dat voor jou een stap te ver is. Ik adviseer je om hem heel duidelijk te maken dat de grens al erg lang geleden is bereikt. Geef hem 2 opties: professionele hulp nemen en stoppen (dus niet afbouwen, iemand met een verslaving kan niet afbouwen) en anders kan hij zijn spullen pakken. Je verdient zelf beter, maar vergeet niet hoe ongezond deze situatie ook voor jouw kinderen is. Ze krijgen hier veel meer van mee dan wij als volwassenen soms doorhebben. Hij neemt jullie mentaal (en financieel) de afgrond mee en dat hoef je niet te accepteren! Heel erg veel sterkte

Helemaal mee eens! Meer dan hulp aanbieden kan ze niet doen. Wil hij niet? Dan is dat zijn probleem!

Oh lieve mama, allereerste een dikke knuffel voor jou ♥️ wat een lastige situatie! Volgens mij doe je al veel dingen heel goed en schappelijk en ben je op zoek naar een respectvolle manier om hem van de wiet te halen en een liefdevol gezin te zijn. Ik ben geen hulpverlener, maar ik zou zeggen op basis van jouw berichtje dat het tijd is voor jullie (jij+je kindjes) om rust te nemen en hij af te kicken. En als het niet goedschiks kan, dan maar the other way around. Met andere woorden: leg hem een ultimatum op. Als hij dat niet kan nakomen, dan zou ik er consequenties aan verbinden. Bijvoorbeeld zorgen dat hij niet meer naar binnen kan, jullie ouders informeren en vragen of ze geen geld meer willen geven en evt huisarts bij betrekken voor professionele hulp. Geef jezelf niet teveel de schuld. Je doet het al hartstikke goed! ♥️☘️

Ik ben geen hulpverlener, maar bij programma’s als ‘verslaafd’ zie ik dat je hem niet helpt door hem steeds het hand boven het hoofd te houden (wel begrijpelijk natuurlijk dat je dit doet). Je zegt ‘ik kan de vader van mijn kinderen toch niet op straat zetten?’. Maar wellicht is dit wel de enige manier om hem te helpen. Wellicht dat dat hem wel intrinsiek laat motiveren te veranderen. Want in deze situatie gaat dat sowieso niet gebeuren. Veel sterkte, moet super pittig voor je zijn🧡

Hoewel het absoluut niet jou schuld is en het echt zijn verslaving is die spreekt wanneer hij het in jouw schoenen probeert te schuiven, help je hem op een bepaalde manier wel Om de verslaving in stand te houden. Dit is overigens geen verwijt, maar iets wat ontzettend vaak voorkomt. En zo te lezen iets wat je zelf ook al inziet. Maar nogmaals: het is niet jouw schuld. Dat zijn twee verschillende zaken. Het klinkt alsof hij echt proffesionele hulp nodig heeft. Ik zou als ik jou was contact opnemen met huisarts/jellinek/verslavingskliniek. Niet voor hem, maar voor jezelf. Zeker de laatste twee kunnen jou op basis van hun ervaring inzicht ook advies geven. Jij kan hem namelijk niet dwingen of veranderen, dat zal hij echt zelf moeten doen. Je kan echter wel voor jezelf en je kinderen zorgen en ingrijpen in de situatie.

Bedankt voor al jullie eerlijke en tegelijkertijd lieve berichtjes 🫶🏻 Het lastige is wel dat als ik er weer eens zo klaar mee ben dat ik zeg dat hij maar beter voor een tijdje kan weggaan, dat hij zegt dat hij nooit de woning gaat verlaten. Dat ik dan maar moet gaan.. maar dat wil ik echt niet. Plus ik hem alleen voor het geld wil, dat hij zijn salaris niet meer op mijn rekening stort (waar alles van betaald moet worden). Het is dus op dat gebied ook ingewikkeld. Hij is soms weken ontzettend lief, gezellig, betrokken bij de kinderen en van de ene op de andere dag slaat dat dan om.. krijg al pijn in mijn buik bij dat idee. Zoals nu, is het gezellig thuis, dan haal ik het bijna niet in mijn hoofd om dat te gaan “verpesten”. En als ik dan zo boos ben dat hij weer omslaat, dan zeg ik wel dat het genoeg is geweest, maar neemt hij niet serieus en helaas zakt die boosheid snel weer af als hij weer normaal doet. Dan wil ik de sfeer weer niet verzieken, en zo door. Het word ook tijd dat ik stop met excuses te verzinnen en mijn gevoel aan de kant zet. Maar hoe dan he?