Relatie enz

Ik heb geen advies voor je. Maar vind het heel dapper dat je je zo open durft te stellen. 😘

Als je al een langere periode denkt “dit is het niet” én ruim acties hebt ondernomen waarvan je hoopt dat die zouden leiden tot verbetering: dan zou ik zeggen het leven is te kort om in een matige relatie te zitten. Wat vind je vriend van jullie relatie? Misschien ervaart hij hetzelfde?

Ik denk dat de kinderen het meeste baat hebben bij een gelukkige moeder, of deze nu samen is met hun vader of niet. Je geeft aan dat jullie therapie hebben geprobeerd. Wat is daar besproken en kwam daar iets uit waar jullie aan gingen werken? Ben je wel eens een paar dagen zonder je partner, om te voelen of je hem mist? Heel dapper dat je dit deelt ❤️

Ik heb niet echt advies maar kan je wel vertellen dat ik dit met periodes ook heb gekend. Bij mij is het uiteindelijk altijd beter gegaan door er open over te zijn, er aan te werken en vaker leuke dingen samen te ondernemen. Super rot dst je het zo voelt en dat soort posts op tiktok en insta kunnen je het gevoel geven dat het tijd is om weg te gaan. Ik denk dat iedereen deze periodes kent in z'n relatie. Als het voor jaren zo blijft kun je je inderdaad afvragen of je door wil gaan. Lijkt me ook zo moeilijk! ♡ liefs

Het ligt er heel erg aan. Zijn jouw normen en waarden, nog steeds je normen en waarden. Of ben je jezelf aan het veranderen om het leuk te houden, en verlies je daardoor je eigen grenzen uit het oog. Jij moet jezelf in de spiegel aan kunnen kijken. Jij moet jezelf kunnen zijn en niet iemand worden wat anderen van jou verwachten.

Wat goed dat je dit zo op kan schrijven en gefeliciteerd met je zwangerschap ❤️ Ik vraag me af; ben jij niet helemaal verliefd en vaak geïrriteerd of is de relatie slecht, als in, jullie doen echt lelijk naar elkaar? Bij het eerste; als je wel van elkaar houdt en het goed hebt, zonder zorgen en een mooi gezin, is het misschien een kwestie van kiezen hoe jij erin wilt staan? Bij het tweede; als jullie elkaar echt niet kunnen uitstaan en niet kunnen genieten van het leven samen, is dat heel moeilijk en dan is het inderdaad de vraag wat ‘goed genoeg’ is? Ik kan uit je verhaal niet goed halen of het meer bij jou ligt of bij beiden? Ik geloof echt dat een goede relatie/huwelijk (los van onvergeeflijke dingen) voor een groot deel een keuze is, hoe reageer je, hoe bekijk je dingen, hoe zie je je partner, zie je problemen als iets bij de ander of iets wat je samen oplost? Enz. Veel sterkte! 😘

Wow in heel veel dingen zitten we in dezelfde fase. Wij zijn ook bijna 10 jaar samen, hebben een kindje van 4 en ook ik ben in verwachting 🤣 Ook onze relatie heeft ups en downs. Ik vraag me af hoe je partner hierover denkt. Wij hebben het er weleens in onze dieptepunten over gehad hoe het zou zijn als we uit elkaar zouden gaan en dat we elkaar zo tekort doen en dan konden we toch de liefde voor elkaar weer terugvinden en er samen wat van maken. Dan plannen we leuke dingen samen en focussen we op het positieve van elkaar in plaats van het negatieve. Ik zou het niet voor lief nemen en echt even samen gesprekken hierover voeren. Aantrekkingskracht is naar mijn idee iets waar je aan kan werken, je vond hem ooit namelijk wel aantrekkelijk. Wat maakt het dat hij niet meer aantrekkelijk is. Of ligt het aan het libido wat wellicht momenteel laag is door alle spanning? Waar kan jij aan werken, en waar kan hij aan werken en wat kunnen jullie samen doen? Als hij besluit dat het niet meer de moeite is om eraan te werken en jij ook het gevoel dat je te veel moet accepteren en jezelf tekort doet. Dan zou ik het ook logisch vinden als je toch besluit om uit elkaar te gaan, maar wel duidelijke afspraken maken hoe je dan verder je zwangerschap en bevalling samen door gaat maken. Als alleenstaande moeder, zul je wrs meer tijd overhouden en meer toeslagen ontvangen om kdv/psz te betalen om te kunnen werken.

Ik hoop dat jullie er toch samen uit kunnen komen 🫶

Dapper dat je jou verhaal wil delen. Ik herken dit heel erg, heb bijna 11 jaar een relatie gehad maar had de laatste jaren ook zo’n mwah gevoel. Wij hadden (gelukkig) geen kinderen samen maar ik was heel erg hecht met zijn familie en vond het daarom moeilijk om de knoop door te hakken. We hadden nooit ruzie maar de aantrekking aan mijn kant ontbrak op een gegeven moment helemaal. Ik wist dat als ik de knoop door zou hakken ik ook zou moeten breken met zijn familie omdat ik anders niet vooruit zou komen. Voor mij is dit de beste keuze destijds geweest want ik ben nu heel erg gelukkig met mijn partner en onze 2 kindjes en mijn bonus kindjes. Het gras zal zeker niet groener zijn maar mijn relatie nu is echt zoveel beter als hiervoor! En hier was het gras dus zeker groener 🥰

Is er een mogelijkheid om een tijdje apart te leven? Zodat je weet hoe het voelt? Je moet niet samen blijven, omdat je anders misschien veel alleen moet doen. Dat is niet eerlijk richting je partner, maar ook niet richting jezelf. Je niet verbonden voelen met je partner, kost je ook heel veel energie. Dan ga je juist ook alle negatieve punten zien. Ik heb er zelf voor gekozen om tijdens mijn eerste zwangerschap de relatie verbreken (wel om hele andere redenen) en het was zo’n opluchting, eindelijk ademruimte. Liever alles alleen, dan de hele dag storen aan iemand. Mijn advies: - Schrijf je in voor sociale huur - Maak een eigen spaarrekening aan waar je op kan sparen - Maak een plan hoe je het wil aanpakken, mocht het toch spaak lopen. Bijv co-ouderschap, spullen die je graag wil hebben etc.

Oh wat een ingewikkelde situatie. Allereerst echt heel goed dat je dit deelt en er niet alleen mee blijft zitten. Het belangrijkste is denk ik of je jezelf kan zijn in de relatie. Vind je nog ongeveer dezelfde dingen leuk als vroeger, zie je je vrienden/familie zo vaak als je ze wilt zien? Kan je delen wat je wilt delen met hem? Of moet je op eieren lopen en erg veel rekening met hem houden? Als je niet jezelf kan zijn is het denk ik de moeite waard om een plan te maken om uit de relatie te stappen, grootste probleem is dan denk ik een woning vinden. Ik heb 7 jaar een relatie gehad waarvan ik achteraf al best vroeg wist dat het hem niet was. Het heeft dus 7 jaar geduurd bij mij voor ik erachter kwam dat iemand een goed persoon kan zijn en tegelijkertijd niet goed voor mij is. En dat geldt dan ook andersom ik ben een goed persoon maar niet voor hem. Bij ons was dit gelukkig duidelijk voordat er kinderen waren, ik wou graag kinderen, hij wou er niet eens over praten. Wat me uiteindelijk heeft besloten om weg te gaan, is de vraag, wil ik deze relatie voor een toekomstige dochter, en het antwoord was overduidelijk nee. Dat wist ik natuurlijk allang, maar door hem zo te stellen durfde ik er ook echt actie aan te verbinden. Ik zou er vooral met hem over praten, volgens mij is dat de enige manier om de relatie goed te houden, of je nu bij elkaar blijft of niet. Als je uit elkaar besluit te gaan is het fijn omdat je er dan wat meer samen naartoe werkt. Als je bij elkaar besluit te blijven voor de kinderen kan je zo de verwachtingen van elkaar bijstellen. Dat je niet meer hoeft te doen alsof het allemaal goed zit. Als dat 'masker' weg kan vallen en je tegelijkertijd wel met elkaar in contact kan zijn, zijn er hopelijk ook minder irritaties. Heel veel sterkte!!

Ik zou alsnog therapie proberen. Er zijn verschillende soorten therapie dus als een vorm van therapie niet werkt is dit niet het einde. Heb je al gekeken naar gestalt therapie? Ben ik zelf erg over te spreken. Zoek een goede in de buurt. Het kan al helpen om beter vanuit je behoeftes te communiceren en daarmee in verbinding te raken en blijven met je partner.

Dit soort beslissingen moet je niet maken tijdens je zwangerschap of het eerste jaar van je kindje. Je relatie is prima, dus geef het even de tijd. Als je kindje 1 is mag je er weer over nadenken, voor die tijd is het gewoon de proefperiode. Dit is niet het moment om te kijken hoe het is om uit elkaar te gaan, of om een bom onder je relatie te leggen als je het nog niet weet. Je bent zwanger, je zit barstensvol met hormonen, probeer even geduld te hebben voordat je beslissingen maakt. Mijn man en ik zijn inmiddels 20 jaar samen. Toen ik zwanger was zat ik ook boordevol twijfels, waarom doe ik dit met hem? Hoe zou het straks voor mijn kinderen zijn om in twee huizen op te groeien? Ik hoop dat hij geen tweede gezin gaat starten... Inmiddels zijn we een paar jaar verder en is de twijfel verdwenen, soms is het nog steeds pittig maar er is niemand met wie ik dit liever zou doen.

Ik ben het echt met decembermeisje eens. Maak dit soort beslissingen niet tijdens de zwangerschap en het eerste jaar, tenzij er bijv sprake is van een onveilige situatie. Hormonen, vermoeidheid, je weg vinden, het doet zoveel. En ja ik heb ook meerdere keren op het punt gestaan een eigen huis te gaan zoeken maar ik ben erg blij dat ik mn eigen regel heb opgevolgd want het werd echt weer beter.

Ik denk dat dit vaker voorkomt dan je denkt. Ik heb het zelf ook wel een beetje, maar probeer er het beste van te maken en zo min mogelijk te klagen. Ik ben van mening dat de kinderen het best opgroeien met beide ouders (mits geen geweld). En daar houd ik mij aan vast. Mijn kinderen zien zeker geen ongelukkige moeder. Ik leef gewoon van dag tot dag en later zie ik wel verder.

Klopt het dat je 2 bijna dezelfde topics geopend hebt?

Ik lees hier heel veel lieve reacties die vooral neigen naar het waarderen van je hebt. Ik wil ook een ander perspectief geven. Ik denk namelijk dat je heel goed weet wat je hebt, maar dat je van binnen voelt dat dit niet opweegt tegen wat je mist: veiligheid/waardering en stabiliteit. Vertrouwd zijn is niet hetzelfde als veilig zijn, gewaardeerd worden of stabiel zijn. Het klinkt voor mij alsof je voortdurend afwijzing ervaart in zijn uitbarstingen, en ik kan me ook voorstellen dat dat eraan bijdraagt dat je je niet meer tot hem aangetrokken voelt. Het klinkt alsof je niet "jezelf" kunt zijn omdat dit door hem wordt afgewezen, en dat houdt geen vrouw op de lange termijn vol. Dan nog iets. Ik kom zelf uit een gezin waarin de vader constant boos werd om kleine dingen waar moeder niks aan kon doen (onhandigheid). Dat gaf mij als kind ook een onveilig gevoel en uiteraard werden dat soort dingen mij later ook kwalijk genomen. Het is misschien "maar" 3/4x per week, maar dat is genoeg om een onveilige sfeer te creëren. Juist omdat het geen boosheid is om dingen die expres gedaan worden, maar om dingen waar je niks aan kunt doen of die je onbewust doet. Dat maakt de boosheid onvoorspelbaar en er is niks zo dreigend voor een kind als onvoorspelbaarheid. Ik kan er natuurlijk naast zitten met hoe ik jouw gezinsdynamiek interpreteer, maar zo niet: mijn moeder is uiteindelijk met 2 kinderen vertrokken. Ik was 7,5 en mijn zusje 4. Helaas is ze daarna weer bij een moeilijke man terecht gekomen, maar als dat niet zo was geweest, was het absoluut de juiste keuze geweest voor ons als kinderen. Het gaf ons veel rust om niet voortdurend in de spanning rond onze vader te zitten. Veel succes met je situatie. 🍀

Denk dat zo'n instagram-post veel te zwart wit is. We zijn een van de eerste generaties die echt op basis van liefde voor elkaar kiest en bij elkaar blijft maar van oudsher is er zoveel meer dat ook belangrijk is en nog steeds telt: financiële zekerheid, je zelfbeeld als geslaagd iemand in de maatschappij, een stabiele situatie voor de kinderen, etc etc. Bovendien hou je vast van bepaalde kanten van je man juist heel veel. Als er sprake is van mishandeling moet je uiteraard wel meteen je spullen pakken.

Oh ik zie nu pas dit topic!! De andere is er niet meer ivm per ongeluk dubbel gedaan. Maar: allereerst: wat een ontzettend lieve reacties… 🥹 Dankjulliewel!! Het is verder idd een hele goede jongen/man. Maar voel heel vaak niet die rust, gevoel van: we zijn echt stabiel als partners samen. Ik kan niet echt mezelf zijn.. Komt omdat ik heel vaak op m’n tenen moet lopen. Ik ben heel onhandig en laat geregeld iets vallen of vergeet dingetjes( bijv een sleutel kwijt) etc. Hier irriteert hij zich vaak aan en ook als ik iets aant doen ben wat niet echt gaat, voel en hoor ik hem al geïrriteerd zijn. Stel ik laat per ongeluk een scheet. ( 😂): dan kunnen we daar niet om lachen samen. Ik mis de humor heel erg. Sterker nog: hij zou daar op sommige momenten geïrriteerd van kunnen raken. Even voorbeeldje dan hè 😊Daarnaast idd de aantrekkingskracht: deze is idd echt weg en al veel te lang. Ik heb idd hier voor gekozen dus wil er alles aan doen voor ons gezinnetje om niet weg te gaan. Stel de aantrekking was er niet, maar wel de volledige rust, dus echt mezelf kunnen zijn: dan vind ik het ook echt makkelijker. Maar dit is niet zo. Mijn vriend kan echt onredelijk doen, en dit echt een aantal keer per week. Ook tov ons kindje. Net nog: Hij ging overgooien met een bal en ons kindje luisterde niet om iets en vriend verhief z’n stem.. terwijl ik dacht: doe eens even normaal.. zoontje schrok en begon te huilen. Heb hem getroost en toen was het goed. Buiten dat is hij idd een goede jongen/man! En ook vaak wel een hele lieve vader. Maar zo onredelijk soms. Verder weet ik zeker: als ik bijv 3 jaar depressief zou zijn ( voorbeeld he), dan zou hij nooit weggaan. De goede dingen, het onvoorwaardelijke heeft hij wel. Maar ik voel mezelf gewoon zo stom dat ik zwanger ben.. gevoel mezelf zo moeilijk te maken.. ☹️

Daarbij: voel me schuldig t.o.v. m’n zoontje, en toekomstige kindje.. waarom alles overhoop halen nu met een zwangerschap? Dit is niet van een jaar.. dit is al veel langer.. dus ik ben hier zelf bij geweest… maar wat sommige zeggen: eerste jaar ga ik sowieso niet weg. Misschien maar per moment bekijken en dan zien we idd wel weer verder. Maar diep van binnen weet ik op heel veel momenten wel wat goed is. Aan de andere kant: het is geen narcist, geen leugenaar enz.. dus ik heb het niet slecht zegmaar. Ik denk dan maar aan vrouwen bij wie dat wel zo is. Dan zit ik nog goed. Klinkt misschien beetje wanhopig/gek. Maarja.. ik wil ook niet zomaar weg voor m’n kindjes. En wat ook iemand zei. Het is idd de humor en volledig mezelf kunnen zijn: echt het veilige. Je hebt veilig en veilig zegmaar. Ja ik voel veiligheid als in vertrouwen. Als ik aan z’n woord dingen beloven, kan van hem op aan. Maar niet als in: echt mezelf kunnen zijn zonder te denken: oh doe ik wat verkeerd? En dan vervolgens: hoe reageert hij? En dan ziet ons kindje dit ook weer… Nouja dat cirkeltje zegmaar