Relatie

Ik zou adviseren om zulke beslissingen niet ten tijde van zwangerschap te maken en ook niet het eerste jaar nadat je kindje is geboren. Je zit nog boordevol hormonen. Ik ken echt wel moeders die enorm Afkeer van hun man hadden door hormonen. Volg je gevoel vind ik een lastige. Je gevoel kan het ene moment goed zijn en het andere slecht. Ik zou daarom zeggen. Volg je verstand maar neem je gevoel er zeker deels in mee. Ik leef deels ook als broer en zus. De liefde is er wel maar de vonken spatten er niet vanaf. Ik heb zelden dat verliefde gevoel. Ik hou wel echt van mijn man. Ik heb weinig aansluiting, we praten alleen als ik begin. Interesse is er weinig vanuit zijn kan, ik vertel en daarom weet hij het. Maar ondanks dat alles voel ik me toch gelukkig. Omdat ik een netwerk om me heen heb. Ik heb familie en vrieden waarbij ik mijn ei kwijt kan qua lol en vermaak. Mijn man is mijn veilige thuisbasis.

Maak geen beslissingen in de tropenjaren en zeker niet in de zwangerschap of het eerste jaar dat de hormonen door het lijf gieren. Plaats het even in perspectief dat je 9 weken geleden je partner nog de perfecte man vond om een tweede kind mee te krijgen. Ik was na een paar maand uit de tropenjaren weer zwanger en tsja de vonken spatten er hier echt niet vanaf. Ben al mijn halve leven met hem samen. Een relatie verandert met de jaren. De spanning van de eerste jaren verwacht ik niet terug, maar hoef ik ook niet. Het is nu een beetje broer/zus, maar we zijn moe en verder hebben we het fijn samen. Zoek vooral naar wat je verbindt en blijf leuke dingen doen samen. Het hoeft niks groots of echt iets relatieachtigs, maar gewoon samen.

Ja. Zwanger van de tweede en uit elkaar gegaan tijdens de zwangerschap. Ik was dood ongelukkig, we zaten in een hele negatieve dynamiek terwijl ik voor de zwangerschap wel blij was met de relatie over het algemeen. Bij ons is het wel goed gekomen. We hebben 3 maanden niet samen gewoond en ik heb keihard gewerkt aan mezelf, aan mijn welzijn, mijn relatieskills, mijn vernogen tot acceptatie. En we wonen nu alweer een tijdje samen en het gaat beter dan ooit 🥰🥰

Wat fijn dat het nu zo goed gaat! Hoe hebben jullie dat georganiseerd met apart wonen met de kinderen?

Hmm ik weet het niet…. Ik ben het wel met de andere dames eens dat zoon grote beslissing maken vroeg in de zwangerschap of in het eerste jaar niet echt handig is ivm hormonen en alles wat op je af komt enzo…. Maar ik heb je vorige topic ook gelezen en je zegt dat je al jaren eigenlijk twijfelt over je partner en met tijden ook erg ongelukkig bent geweest, en ik vind het ook moeilijk om te zeggen dat ik vind dat je maar moet accepteren dat het zo is gewoon omdat je zwanger bent en hier nou eenmaal voor gekozen hebt. Antwoord op je vraag…. Mijn vriend en ik hebben heel veel liefde en intimiteit, maar het is over de tijd echt wel veranderd. We hebben een dreumes van 22 maanden en ik ben 30 weken zwanger van de tweede. Het zijn zware tijden en ik verwacht echt niet dat we dr zelfde tijd, energie, en/of passie in onze relatie kunnen stoppen als dat we dat deden voor ons zoontje geboren was. Dat gezegd vormen wij wel echt een heel sterk team en ben ik zo blij dat ik elke dag kan thuis komen bij hem omdat ik als persoon samen met hem gewoon sterker ben. Ik ben personelijk van mening dat die basis er wel moet zijn om gelukkig door de moeilijkere jaren heen te komen. Want als de basis al niet heel sterk is en je brengt er zwangerschaps hormonen en een baby en slapeloosheid allemaal bij, dan zal je alleen maar meer aan elkaar gaan ergeren. Ik zou twijfellen in wat voor staat jullie er dan “uitkomen”. Tot conclusie, ik denk dat er wel wat acceptatie moet zijn dat je relatie meer broer/zus wordt als eerst. Maar je moet ook wel de vertrouwen hebben dat dit een fase is en jullie nog voldoende goeds in de relatie hebben om het later weer echt leuk te hebben samen. Ik kan bvb echt niet wachten tot mijn vriend en ik weer lekker samen dingen kunnen gaan ondernemen als de kinderen wat ouder zijn, ookal heb ik daar nu geen behoefte aan en niet echt ruimte voor. Je moet het nog wel zien zitten zeg maar! Liefs en sterkte!

Ik woonde met ons zoontje samen en hij apart bij een vriend. Hij kwam wel 2 hele dagen om zoontje mee op pad te nemen zodat ik even tijd had voor mezelf en kon rusten, huishouden doen etc. En soms ook nog tussendoor als hij de kleine even misde of ik hulp nodig had. Hij was er alsnog wel voor mij in die tijd. Maar dat lag er denk ik ook aan dat ik het heel erg bij mezelf heb gehouden toen ik het uitmaakte. Niet gezegd wat ik vond wat er mis was met hem, maar vooral uitgelegd dat ik ongekukkig was en ruimte en rust nodig had. Dat ik angstig was voor de komst van de tweede baby en daar maar geen rust in kon vinden etc. Etc. Ik denk dat hij daardoor mededogen had met mij, ipv boos te zijn oid. En ik heb hierdoor verder kunnen groeien, leren omgaan met angsten, accepteren van mijn maar ook van zijn gevoelens. Op de eea manier moest ik eerst ruimte maken voor mijn eigen behoeftes en nu is die ruimte er ook voor hem en voor ons tweede kindje dat bijna gaat komen.

Ik ben van mening dat je je kinderen geen plezier doet door bij iemand te blijven waar je niet mee samen wilt zijn. Je kinderen merken dit echt wel en daarnaast lijkt mij ook niet dat je dit als voorbeeld wil geven aan je kinderen m.b.t. een goede relatie. Ik heb er toen mijn zoon 8 was voor gekozen om te scheiden juist voor deze reden. Wij waren ook meer broer en zus. Ik heb nu een hele lieve partner waar ik na 7 jaar nog kriebels van krijg. Mijn kinderen zien nu 2 mensen die liefdevol zijn naar elkaar.

Hoi, ik zit ook al lange tijd met periodes van twijfel in mijn eigenlijk best fijne relatie en ben toch wat onverwacht zwanger geworden. Samenwonen en zwangerschap waren bij mij grote triggers voor mijn relatie-ocd. (Weet ik zeker dat het voor altijd goed zit?!) Iemand verwees er al eerder naar bij je andere topic. Ik heb zelf het programma doorlopen van Paulien Timmer: rust in de liefde. Zij heeft zich gespecialiseerd in dit onderwerp. Ook zonder het programma te kopen kun je op haar site rondkijken waar al veel info staat over twijfelen in je relatie en dat dat echt niet altijd zegt dat het betekent dat het niet goed zit. Ik weet natuurlijk niet of dat uiteindelijk ook voor jou geldt. Ik ben er zelf ook nog best wel mee aan het worstelen, zeker nu ik ook nog zwanger ben en nog meer heb wat ik zeker wil weten/goed wil doen en waar ik over kan twijfelen, maar het heeft me wel houvast gegeven om te lezen en te weten dat hormonen grote invloed hebben, dat je eruit kunt komen en dat je geen constante verliefdheid hoeft na te streven om een fijne relatie te hebben..

Poeh wat lastig. Het leest alsof er geen negativiteit is tussen jullie 2. Zijn jullie een goed team voor de kids? Zelf denk ik dat goed is om tijd te geven (mits samenleven/zorgen voor kids goede en gezellige harmonie gaat) totdat je kinderen iets ouder zijn en je ademruimte hebt. Voor jezelf én voor je relatie. Tropenjaren zijn gewoon knetterzwaar en je bent vaak meer een bedrijf samen aan runnen dan de spontaniteit en passie van begin van je relatie. Tegelijkertijd, als we samen (zeldzaam tegenwoordig) even uit eten gaan, dan merken we al heel snel weer dat die liefde er zeker wel is en we kunnen lachen met elkaar. Daarnaast proberen we regelmatig kleine geluksmomentjes te benoemen en bewust bij stil te staan.

Ik leef niet als broer en zus met mijn partner en wij zijn ook zeker niet uit elkaar, maar ik herken wel de afkeer tegen de partner bij 9 weken zwangerschap. In het eerste trimester van mijn zwangerschap merkte ik dat ik liever geen contact meer had met mijn partner. Het leek alsof ik niets meer voor hem voelde en ik kon weinig van hem hebben. Ik twijfelde in die tijd over onze relatie en zag de toekomst vooral neerslachtig. In gedachten was ik al bezig hoe dat later moest als we uit elkaar waren. Financieel, met de zorg voor de kleine, onderdak, etc. Soms speelde zelfs de gedachten dat een miskraam de toekomst eenvoudiger zou maken. Ik ben morgen 33 weken zwanger en mijn god wat ben ik blij dat de kleine man het goed doet in de buik! Ik kijk enorm uit om naar de toekomst met ons drieën en ik zou dit avontuur echt met niemand anders aan willen gaan dan met mijn partner! ♥️ Bij mij zijn het echt de hormonen geweest van het eerste trimester die mij neerslachtig en soms zelfs wat depressief hebben laten voelen. In het tweede trimester loste dit zich zelf op en had ik ook weer alle behoefte om dicht bij mijn partner te zijn, zowel mentaal als fysiek! Wat ik hiermee wil zeggen is onderschat niet de kracht van hormonen en wat het met je gevoelens kan doen. Het kan heel goed zijn dat de gedachten die je ervaart, enorm worden versterkt of zelfs worden veroorzaakt door je hormonen. Geef je zelf, je lichaam en je mentale welzijn de tijd en de ruimte en laat de toekomst voorlopig gewoon even op zijn beloop zonder daar zelf de regie in te nemen! Ik vond het doodeng, maar wat mij heeft geholpen is mijn neerslachtige en depressieve gevoelens bespreekbaar maken juist met mijn partner. Hij reageerde heel begripvol. Hij stelde me gerust, liet alles gaan naar mijn tempo en behoefte en blijf volhouden dat het vanzelf goed kwam. Daarmee raakte ik al de helft van de gedachtes kwijt! Misschien dat je gevoelens en hormonen bespreekbaar maken jou/jullie ook kan helpen om met weer iets dichter tot elkaar te komen?

Zij heeft trouwens ook een boek geschreven waar ze mensen met huwelijken van 40 jaar interviewt. Vond ik ook heel interessant. Lang+gelukkig heet die volgens mij.

Je hebt elkaar nodig (tenzij hij mega toxic is) en iedereen twijfelt wel eens aan z'n relatie. Laat je niet gek maken. Helemaal in de fase. Maakt niet uit hoe leuk, mooi, goede dick een man heeft, die zou je na een tijd ook achter behang willen plakken. Maar als het werkt en het draait dan is het prima. Veel mannen denken ook zo rationeel.

Bij mijn tweede zwangerschap had ik een enorme afkeer tegen mijn man, gruwelde als hij me aanraakte en hij zei ook je wilt me niet meer hè. Baby was eruit en het gevoel was weg - ik weet je verhaal verder niet maar misschien kunnen het hormonen zijn!

Ik zou absoluut niet oke zijn met leven als broer en zus, dus dat is hier ook niet aan de orde. Ik had, voornamelijk bij de tweede zwangerschap, wel een enorme afkeer van lichamelijk contact. Ik slaap al niet graag dicht tegen elkaar aan, maar toen lag ik zelfs liever in een ander bed (deed ik niet). Ook kwam elk geluid van hem zoveel harder aan dat ik mij erg kon irriteren. Maar goed, hormonen en toch wilde ik met alleen hem weer ouders worden. Na de bevalling werd het steeds weer wat beter.

Misschien klinkt het zweverig maar iets wat mij heel erg geholpen heeft is paardencoaching. Ik kwam daardoor uit mijn hoofd en in mijn lijf waardoor ik een groot deel van de verwachtingen binnen de relatie losliet. Ik weet nog dat ik een keer thuis kwam hiervan in de tijd dat we niet bij elkaar waren en er alleen nog maar dankbaarheid was. Dankbaarheid puur voor zijn aanwezigheid, voor zijn hulp met het opvoeden van onze zoon ook al doet hij de dingen soms anders dan ik zou doen, dankbaarheid dat hij er nog steeds voor ging ook al had ik hem afgewezen etc. Nouja, dit was het keerpunt. Vanaf dat moment heb ik weer meer toenadering kunnen zoeken. Maar mini stapjes steeds op mezelf lettend, wat voel ik, wat heb ik nu nodig?

Je hoeft je man niet te verruilen voor een versie waarvan jij denkt dat die beter is en die je wel je geluk gaat brengen. In dat geval denk ik zeker dat er een groot risico is dat het gras niet groener is. Laten de statistieken ook zien... Maar weggaan uit een relatie waarin je ongelukkig bent, daarvan laten de statistieken wél zien dat je waarschijnlijker gelukkiger wordt. Ik heb ook voor dat laatste gekozen. Ja, spannend, met jonge kinderen. Maar wij zijn écht gelukkiger zonder hem. Wij = ik en de kinderen. We hebben echt een geweldige 6 weken schoolvakantie achter de rug na elk jaar weer hoop ellende en verdriet en boosheid en twijfels over onze relatie samen. En zo zullen er nog veel meer momenten komen. Zoals de verjaardagen (2 al geweest; waren ook veel leuker), sinterklaas, kerst, etc . Het is spannend om echt voor jezelf te kiezen, maar dit was oprecht mn beste keuze ooit. Ik mag gerust zeggen dat nu gescheiden en al, ik hem zon diep triest persoon vind. Ik hoop dat hij zn geluk mag vinden in whatever hij zoekt. Ik hoop dat hij een goede vader wordt, ooit, maar nu is het een lamlul die enkel om zichzelf geeft. Ben blij dat ik ervan af ben. Zo genoeg feedback over dat het echt beter kan haha? Maar los van bovenstaand he.... zou je echt bij hem weggaan als je zwanger bent? Vind het wel een heftig en groot besluit hoor, voor nu!!

Wat fijn en hoopvol om te lezen, dankjewel :) jij had nog geen twijfels over je relatie voor de zwangerschap hè? Wel fijn om te weten dat het zo sterk kan veranderen want ik hoop idd ook wel eens dat er iets mis zal gaan omdat dat alles makkelijker zal maken. Voelt erg om te zeggen.

Klopt! Ik wil ik denk ik ook nog lezen :) volgens mij relativeert dat heel erg, als in: liefde gaat niet vanzelf en je moet er je best voor doen en compromissen sluiten e.d.

Hier ben ik het niet mee eens. Ik ga niet meer voor een compromis, juist niet. Ik kijk naar de behoeftes die er zijn, bij mij, bij mijn partner en zoontje en dan kijken we hoe we alle behoeftes op dat moment kunnen vervullen. Dat geeft de meeste rust. Een groot besef was bij mij op een gegeven moment dat de liefde in mij zit. En dat ik het gevoel van liefde ook niet meer wil afhangen van wat mijn partner doet.. dus de vraag is, hoe kun je onvoorwaardelijk van iemand leren houden? En wil je dat? Voor mij was dat een enorme opluchting.

Hi lieve dames, Allereerst: bedankt voor de reacties! Ik ben het eens met: gras is niet groener, verliefdheid gaat over, belangrijkste is dat de basis goed is. Hormonen versterken nu alles. Ik ga nu ook zeker niet weg. Gezien hormonen + zwanger. Maar…… dit speelt al langer. En nee.. ben er niet trots op.. heb nooit de stap durven zetten terwijl ik diep van binnen weet niet echt gelukkig te zijn met hem. We vinden dezelfde dingen leuk, hij is voor een groot deel een lieve vader ( soms wel onredelijk) maar geen lul. Hij houdt echt wel van ons kindje. Als ik bijv 3 jaar depressief zou zijn ( voorbeeld) dan zou hij nog niet weggaan. Klinkt als heel lief, dat is het ook, maar hij heeft ook echt heel erg z’n nukken en hij is erg snel op z’n tenen getrapt en voel vaak niet die volledige verbinding/goed basis gevoel als in: ik voel me echt gezien en veilig / mezelf bij hem. En dan vooral het mezelf zijn. Hij is vrij negatief over bepaalde dingen en kan heel snel op z’n tenen getrapt zijn. Daarbij lachen we nauwelijks samen. Mis echt de humor. Vanuit mijn kant is er 0 aantrekking. Ook hiervoor niet. En ja ik weet het; ik vraag me af waarom ik dan zwanger ben geraakt.. schaam me ook wel een beetje. Diep van binnen weet ik dat hij het niet is. Maar ik weet ook dat het slechter kan. Hij is zuinig met financiën, werkt hard, als het erop aankomt zal hij me niet laten vallen, zal me niet bedriegen.