Relatie met mijn moeder onder de loep

6. Onze dochter was in de eerste paar maanden vaak overalert door reflux en had enorm veel moeite met slapen en huilde veel. Ik geef borstvoeding dus ik kon de nachten ook niet delen en ze wilde snachts vaak uren lang enkel in mijn armen gehouden worden. Als ze overdag na uren huilen eindelijk sliep, was dat ook alleen in mijn armen. Ik was hier enorm door vermoeid en belde wel eens met mijn moeder dat ik daarnaast ook in huis nergens aantoe kwam en dat dat allemaal op mijn partner aankwam. Geen enkele keer heeft mijn moeder aangeboden om eens langs te komen om te helpen in huis of wat te eten te maken. 7. Tante A (zus stiefvader) heeft dus kanker en een lang ziektebed waar nu een eind aan komt. Ze is uitbehandeld. Mijn moeder gaat al anderhalf jaar mee naar elke afspraak. En ging om de dag bij haar langs. Sinds 2 maanden is ze uitbehandeld en gaat ze elke dag langs want elke dag kan de laatste zijn. Ik snap dit en heb hier begrip voor. Maar ergens knaagt het toch dat we hierdoor dus al ruim 2 maanden niet hebben afgesproken. Ondertussen gaat ze wel met mijn zus mee naar de honden dietist en past ze ook nog eens op de hond van een collega van mijn zus. Mijn zus had beloofd op te passen maar dit is teveel voor haar dus nu doet mijn moeder dat. Voor Tante A kanker kreeg, zag mijn moeder haar 1 a 2 keer per jaar. Ik zag haar vrijwel nooit. Ik heb haar in 22 jaar tijd 3 keer gezien. Maar plots nam mijn moeder haar ook mee naar mij tijdens mijn zwangerschap want tante A vond het zo leuk dat ik zwanger was. Ook moest ze op kraamvisite komen. Ik vind het enorm lief dat mijn moeder zo er voor haar wilt zijn maar het voelt gewoon vreemd. Ook omdat alles ervoor moet wijken. Ik heb het gevoel dat ik het zelf niet helemaal meer ongekleurd zie omdat ik er middenin zit. Als je door dit hele boekwerk heen bent gekomen: bedankt voor je aandacht! Stel ik me aan? Ben ik overgevoelig? Zo niet, hoe ga ik hierover een gesprek aan. Elke keer dat ik iets probeer te zeggen over mijn gevoelens zegt mijn moeder alleen: jammer dat jij je zo voelt.... Geef vooral je ongezouten mening!

Nee, je stelt je niet aan en ja, ik zou ook echt teleurgesteld zijn. Hoe je het gesprek aan moer gaan, geen idee, want volgens mij heb je dat gedaan en dringt het gewoon niet door. Ik kan je geen advies geven, maar ik snap wel wat je voelt en ik vind het jammer dat je moeder dat niet begrijpt. Als ik in die situatie zat, zou ik denk ik niet meer zoveel moeite doen om naar haar pijpen te dansen. Op een gegeven moment is de emmer wel vol, maar ik ben nogal zwart wit ;)

Je titel triggerde mij en ik vraag mij na het lezen van je verhaal oprecht af of er überhaupt sprake is van een moeder-dochterrelatie. Ik vind de manier waarop jouw moeder met jouw gevoelens omgaat verre van oke. Ze doet wat ze wil, komt afspraken niet na, neemt op eigen houtje mensen mee naar jouw huis. Kortom, ze walst keer op keer over jouw grenzen heen en dit bij haar aangeven lijkt tot dusver niet aan te komen. Ik zou eenmalig proberen het gesprek te starten met hele concrete voorbeelden (evt. puntsgewijs zoals in je verhaal) en jouw gevoelens daarbij. Mocht dit wederom afgedaan worden als 'jammer, maar ..', dan zou ik daar mijn conclusies uittrekken en naar handelen. Het is een keer genoeg lijkt mij.

Superknap dat je steeds weer vanuit je eigen ik reageert en aangeeft wat je niet fijn vindt bij je moeder! Ik denk dat ik zelf, hoe moeilijk ook want je moeder is en blijft je enige moeder, toch zelf meer afstand had genomen gezien haar prioriteiten. Kanker is vreselijk, maar lijkt mij dat manlief, notabene broer van tante A, dan eerder mee zou gaan naar de behandelingen zodat je moeder zich op haar eigen dochter kan richten die gewoon even haar mama nodig heeft. Niemand is te oud om zijn of haar moeder nodig te hebben en een moeder zou, in mijn ogen, haar kinderen op de 1ste plek moeten houden, hoe oud ook. Heel erg jammer dat ze jou hier zo zwaar in verwaarloosd als ik het goed lees/begrijp. Bedenk voor jezelf hoe dit voor jouw dochter zou voelen wanneer jij je op deze manier voordoet bij haar en hoe jij dan zou willen dat ze ermee om zou gaan. Heel veel sterkte in deze rotsituatie! ❤️ ps. Aangezien het voor jou ook vreemd voelt (tante A die overal in meegenomen wordt zonder overleg) mag je ook dit aangeven. Jouw space, jouw grenzen en regels. En als ik even zo vrij mag zijn.. 😅 hoor het nu al aankomen dat moederlief het je zal verwijten ivm medische toestand van tante A; jij bent absoluut niet verplicht om hierin mee te gaan/je schuldig te voelen als dit al het geval zou zijn. Zíj haar keuzes, jij de jouwe. 💞

Het komt op mij over alsof je moeder een pleaser is en zich verplicht voelt zich te ontfermen over mensen die haar nodig lijken te hebben. Als jij dan ook nog iemand bent die wat steviger in de schoenen staat kan ik me best voorstellen dat ze er voor het gemak van uit gaat dat het met jou wel goed gaat, of dat je de bigger person wel kan zijn in bijvoorbeeld situaties met je zus. Het klinkt ook alsof ze wat conflictmijdend is waardoor bepaalde situaties ook weer kunnen ontstaan. Zou dat kunnen? Het is niet goed te praten, maar soms vervallen mensen in bepaald gedrag zonder dat ze dit doorhebben. Herken je dit een beetje of sla ik de plank totaal mis?

Ik snap je gevoel, ze lijkt geen prioriteit te geven aan jou. Ik vraag me nog af of je van te voren duidelijk hebt aangegeven waarom je iets wilde/wat jouw gevoel was. Bijvoorbeeld, zou je bij mij willen zijn, want ik vind het heel naar om alleen te zijn nu i.p.v. wil je op visite komen? Misschien dat het nog kan helpen als ze weet hoe belangrijk iets voor je is? Echter vind ik het niet okee hoe laks ze met de afspraken omgaat die ze met jou heeft en hoe ze je last zitten in gesprek met je zus. Ik zou proberen te kijken wat er nog te winnen valt en anders proberen je verwachtingen over je moeder aan te passen, hoe verdrietig ook. Mogelijk kan systeemtherapie met jou, je moeder en zus helpend zijn als ze hier voor open staan. Ik denk dat jullie dat heel veel zou kunnen brengen!♥️

Bedankt voor jullie reacties. Hier heb ik veel aan. Ik denk dat ik inderdaad nog een laatste keer zal proberen om met haar te praten hierover. Ik merk dat sinds ik zelf moeder ben geworden, ik vaak slecht kan begrijpen waarom ze zich zo gedraagd. Ik kan me absoluut niet indenken dat ik ooit zo tegen mijn eigen dochtertje zou doen. Dat is ook een van de redenen dat ik moeite heb met het contact ik wil niet dat ze als voorbeeld een mama heeft die zich weg laat cijferen en over haar gevoel heen laat lopen. Jullie reacties geven me het gevoel dat ik niet 'gek' ben.

Je slaat echt de spijker op de kop. Mijn moeder is een enorme pleaser terwijl ze ondertussen altijd zegt zich niks van een ander aan te trekken en te doen wat ze zelf wilt. Haar eigenwaarde had vast aan hoe 'nuttig' ze is voor andere. Het is inderdaad zo dat ik voor mijn moeder haar 'makkelijke' kind ben. Dat zegt ze ook: 'over jou hoef ik me nooit zorgen te maken. Jij red je wel'. Mijn oudere zus en ik schelen 3 jaar. Als kind werd mij ook altijd gevraagd door mijn moeder: de 'grote meid' te zijn en te schikken. Ze prees me dan ook vaak over hoe rustig en makkelijk ik was en nooit boos werd. Dat het fijn was dat ik zo lief was voor iedereen en lekker zelfstandig. Ik merk dat ik hierdoor nog steeds onbewust het gevoel heb dat ik het mijn moeder constant naar haar zin moet maken. Ik heb het hier vaker over geprobeerd te hebben. De voorbeelden zijn van het afgelopen jaar maar hiervoor zijn er nog talloze situaties voorgevallen. Ik doe dan ook enorm mijn best vanuit mijn gevoel te praten. Maar ze gaat vaak direct in de slachtofferrol. Ze kan er immers niks aan doen, er is altijd iemand die haar nodig had. Een moeilijke situatie waar ze in zat, noem maar op. Ze kan er nooit wat aan doen. Vervolgens is ze erg verdrietig door mijn woorden want 'ze doet zo haar best en kan toch niks goeddoen. Wat is ze toch een ontaarde moeder'. Waardoor ik me enorm schuldig voel. Vermoeiend!

Dat gevoel van geen prioriteit zijn herken ik zo hè. Niet perse van mijn moeder, wel van mijn vader en zusje. Met mijn vader heb ik om andere redenen geen contact meer. En bij mijn zusje heb ik het losgelaten… zij is veel met haarzelf bezig en er is weinig ruimte voor anderen. Maar ze kan wel ineens naar de moeder van een vriend van haar vriend als er wat is. Super random 😂 ze heeft het afgelopen jaar om echt stomme redenen afgezegd voor hele belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Ik denk tegenwoordig: heel jammer maar heb geen zin meer hier energie in te steken. Ik heb gelukkig een paar vriendinnen die er altijd zouden zijn mocht het nodig zijn. Je vrienden kan je kiezen, je familie niet, denk ik altijd maar. Zoals je zelf al in een reactie zegt zou ik idd nog een keer het gesprek aan gaan. En anders je verwachtingen loslaten (hoe moeilijk ook) en kijken of er anderen in je omgeving zijn waar je meer op kunt bouwen. Veel succes met deze situatie!

Bedankt voor je berichtje! Ik ben voor mijn gevoel heel duidelijk geweest naar haar toe. Ik was enorm verdrietig en moest ook huilen aan de telefoon. Ik heb haar gevraagd of zij me kon zijn omdat ik enorm opzag tegen de laatste 2 dagen alleen en dat ik het erg fijn zou vinden als zij er was om me af te leiden. Ik heb haar de eerst volgende keer dat ik haar zag na deze afgezegde afspraak gezegd hoezeer dit mij gekwetst had omdat ik echt even mijn moeder nodig had. Haar antwoord daarop was: oh ja sorry *naam zoontje stiefbroer* kon toch ook niet alleen thuis blijven. Die is pas 6 dus ik kon niet anders. Je had me kunnen vragen de dag erna langs te komen als je me nodig had. Later heeft ze nog eens een afspraak afgezegd tijdens de zwangerschap van mijn dochter. Toen zei ze zelfs nog: okay maar ehm is het nou goed dat ik niet kom, niet zoals met die miskraam he? Dat stak me enorm. Ik heb toen nogmaals uitgelegd waarom ik erg verdrietig was destijds. En toen zei ze ja gebeurt is gebeurt lieverd. Ik kan het helaas niet meer anders doen. Ze is ook van mening dat ik overgevoelig ben en dat ze me daarom vaak kwetst. Als ik haar over mijn gevoel vertel, geeft ze aan daar beter niet op te reageren omdat ik zo gevoelig ben. Poe als ik dit zo opschrijf, vraag ik me toch wel een beetje af waarom ik toch telkens energie erin blijf steken. Je tip van systeemtherapie is super! Mijn moeder en zus staan hier absoluut niet voor open maar ik ga hier zelf wel mee aan de slag. Jaren geleden ook enkele sessies gedaan en dat gaf enorm veel inzicht in mezelf. Bedankt voor de tip!

Wat vervelend dat jij dit ook binnen je gezin ervaart. Knap dat je dit hebt kunnen loslaten. Hoe ga jij ermee om als je zus bijvoorbeeld plots wel weer wilt aansluiten of je zoekt? Sta je er nu emotioneel wat meer afgesloten in of houd je dat contact af? Ik merk zelf dat ik dat moeilijk vind. Er zijn momenten in mijn leven dat mijn moeder even weinig 'om handen' heeft en dan plots belt ze me vrijwel elke dag. Lijkt ze begaan. Wilt ze afspreken want ze heeft me zo gemist. Ik vind dat dan erg lastig omdat het voor mij niet meer zo hoeft maar ergens heb ik toch hoop dat het nou eindelijk eens zo blijft.

Ik laat m’n zusje gewoon toe :) ik heb mijn modus hierin gevonden. Ik verwacht niks maar ze is altijd welkom :) Merk wel dat er nog wat wrok zit omdat ze het afgelopen jaar niet bij belangrijke dingen is geweest terwijl ik áltijd naar haar kom tenzij het niet anders kan. Misschien dat ik dit nog wel eens met haar bespreek. Aan de andere kant denk ik: eens zien hoe het de komende tijd gaat, misschien ging het gewoon even niet goed met haar. Maar goed, dit is zo individueel. Ik weet niet wat voor jou werkt. Misschien eens praten met een praktijkondersteuner van de huisarts of zo? Heeft mij goed geholpen toen ik familie gedoe had :)