Relatie na komst baby

Ik volg

Ik ben ook zeer benieuwd, want heb zelf geen idee. Veel praten, hoop ik ☺️ Wat ik ook wil proberen is baby voeden (borstvoeding als het lukt, anders een flesje) met mijn echtgenoot achter mij zittend. Ik weet niet eens of dat kan, maar lijkt me zo fijn lekker warm en allemaal samen.

Wij hebben elkaar ook echt even weer opnieuw moeten vinden. Alles draaide in het begin om de kleine en ik heb zelf echt lang nodig gehad om mijn “oude ik” weer te zijn. Ik vond het heel pittig; de baby, samen alles ontdekken, gesloopt zijn, minder tijd voor elkaar en jezelf. Ik had ook het gevoel dat iedereen wat van mij moest en dat ik iedereen tevreden moest houden.. 32 uur (ipv 40) blijven werken heb ik ook flink onderschat. Ik ben ook vaak genoeg in tranen uitgebarsten en heb gezegd dat het mij teveel werd. Dat kwam ook omdat ik alles zelf wou doen, ik had geen hulp nodig. Dat is mij uiteindelijk echt tegen gaan staan, ook in de relatie. Plus dat ik er nu ook achter ben gekomen dat ik niet een baby mama ben.. ik vond het heel lastig om de kleine te horen huilen, niet wetende wat er is of wat ik moest doen. Ik ben blij dat ie nu wat ouder is 🙈😊. Maaaaaar het is weer helemaal goed gekomen en zijn we weer op elkaar ingespeeld 💙🧡 maar dat heeft wel dik 10 maanden geduurd 🙈.

Onze relatie is eigenlijk vrijwel hetzelfde gebleven nadat onze zoon geboren werd. Alles voelde zoals ervoor, we hadden alleen ineens een baby om voor te zorgen. En dat ging ons erg goed af, dus er waren weinig strubbelingen wat het voor hem zorgen betrof. Onze quality time samen was onder andere samen gamen, films en series kijken,... en dat doen we nog steeds. Op zich ondervinden we dus niet zoveel ‘hinder’ door corona omdat we nog altijd veel kunnen doen wat we voor de geboorte ook samen deden.

Heel herkenbaar voor mij! Wij hebben na de komst van onze eerste ook echt even moeten zoeken. Vooral ik was erg gefocust op de baby (ook door borstvoeding) tot mijn partner aangaf dat hij zich er niet meer echt bij voelde horen. Het hielp ons om thuis echt bewuste momentjes samen te creëeren, dus kaarsjes aan, samen tapas maken bijvoorbeeld, lekker filmpje, een massage etc.

Ik vond het ook heel lastig. De rol van papa en mama ging ons niet gelijk goed af en we hadden een huilbaby bij de eerste. Veel verwijten over en weer en weinig begrip door weinig slaap. Alleen in me achterhoofd wist ik dat ik met deze man oud wil worden, het heeft een tijd geduurd voordat ik me lichaam accepteerde dat het niet gelijk terug was in vorm en we weer tijd voor elkaar maakte om het niet te hebben over alleen de baby. Het is zo zwaar. Nu weer 7 weken geleden bevallen van een tweede en het gaat ietsje makkelijker als de eerste maar het word straks ook weer hard werken om elkaar terug te vinden. Enige advies is praten praten praten

Wat rot voor je! En wat schrikken om te lezen dat je weer op zoek moet naar de liefde voor elkaar. Bij ons is daar gelukkig nooit sprake van geweest. Toen ik zag hoe onze man met ons kindje omging, groeide de liefde alleen maar. Eet samen als de kleine slaapt, kijk oude vakantiefoto's terug, maak leuke plannen. Dat kost je allemaal geen energie. Ik genoot juist heel erg van die kleine kwartiertjes tussendoor. Het karakter van je man is toch niet ineens veranderd, dus al die dingen waar je op valt zijn er nog steeds. En, maar dat is mijn mening, als hij zijn behoefte aan lichamelijk contact vaak moet aanpassen, dan vind ik dat jij je soms maar over je gebrek aan behoefte heen moet zetten. Het is geven en nemen.

Dag Anoniems-24, Wat knap van je dat je dit al ziet en aanvoelt. Een baby krijgen is niet eenvoudig en schudt alle relaties door elkaar. Corona maakt het er ook al niet makkelijker op... Zelf ben ik vroedvrouw (verloskundige) van opleiding. Ik wist dus dat ik moest opletten om mijn man voldoende te betrekken na de bevalling. En zelfs ondanks dat ik dat wist, bleef dit heel moeilijk. Het weinige slapen, de hormonen, het gevoel hebben dat alles verwacht wordt van de mama (papa was 2 weken thuis en daarna moest hij weer aan het werk),... ik vond het heel veel! Wat ik je kan aanraden, is zo veel makelijk de connectie tussen jullie op te zoeken. Bekijk inderdaad oude foto's van reizen, fantaseer samen over jullie volgende reis, waar je graag weer samen gaat eten als het weer mag,... Mijn man en ik hebben een hele sterke relatie en zelfs wij begonnen te wankelen. Mijn psychiater zei me eens: 'Alles is een fase.' En daar had ze gelijk in. De slapeloze nachten gaan over, je kindje gaat stilaan op tijd slapen (waardoor er tijd is voor jullie als koppel of net voor jullie individueel om je batterijen eens op te laden). Mijn man en ik zijn nu zwanger van ons 2de kindje. We weten dat er weer een harde tijd wacht, maar samen kunnen we dat. En verder weten we: alles is een fase, alle moeilijke momenten gaan over 😊 Heel veel succes! Met communicatie en respect voor elkaar komen jullie er ongetwijfeld als een superteam uit! 😊

Ik had tegen mijn man gezegd : 4-6 weken na de bevalling heb ik me-time nodig om er weer bovenop te komen van de bevalling en de baby te leren kennen. Dit heeft hij begrepen en accepteerd dat ik soms geprikkeld kan zijn. Hij was er op voorbereidt. Vaak genoeg zei hij ook: ik had me erop ingesteld en jou die tijd gegeven. Na 6 weken voelde ik me ook sterker, had een ritme gevonden. Vanaf toen hebben we een planning gemaakt: overdag heb ik de kleine (hij werkt, ik ben momenteel met ouderschapsverlof) en savond speelt hij met de kleine. Dit werkt prima. En wat ik echt als tip wil meegeven: heb seks met elkaar, ben intiem. Veel mensen onderschatten de waarde van seks en de intimiteit die het brengt. Niet alleen voel ik me als vrouw veel mooier (vooral na de bevalling😄) maar de band tussen mij en mijn man is niet 'op afstand' vanwege ons kindje. Ik heb ook dagen dat ik dacht: pfff ben zooo moe, maar dan zet ik me er toch overheen om tijd te maken voor mijn man en mezelf. En het helpt echt. We proberen in ieder geval 3x per week tijd voor onze intimiteit te plannen (voor heen was het bijna elke dag). Ik voel me daardoor gelukkiger en mijn man ook!

Wat een leuke/interessante topic om te lezen! Bij alle reacties heb ik echt zoiets van omg jaa wij ook wij ook! Dat stelt je toch gerust ofzo op de een of andere manier. Wij hebben alles behalve een makkelijke start gehad maar wat bij ons heeft geholpen (na pas een paar maanden en psycholoog afspraken verder) is praten praten praten. En ik was na de bevalling veel te veel met mn dochter bezig dat ik daardoor de rest vd wereld niet meer zag dus wat ik nu echt 100% ga doen is voor MEZELF kiezen. Want toen vond ik de oude 'ik' weer terug en kon ik weer de oude me zijn. Ben nu met baby 2 van plan om s ochtends bijv lekker een rondje te lopen of bijv naar de kapper extra vaak, miss even een gezichtsmasker, vaker naar een vriendin om gewoon te kletsen. Eigenlijk even weg zijn van het mama zijn want ik kwam er later pas achter dat ik een beetje verdwaald was as in waar ben 'ik' als persoon gebleven? Ik ben alleen maar mama en vrouw van. Pas toen ik hierachter kwam (beetje laat) konden we eindelijk weer samen zijn met mijn man en zijn we er veel sterker op geworden. Veel plannen idd ook met je hubby samen. Samengevat: voor mij was de key eerst jezelf terug vinden en daarna kwam de rest kwa relatie ook weer terug eigenlijk.

Wat ik bij de eerste deed was veel liggend voeden met mijn man erbij. Ondertussen samen naar de kleine kijken en praten. Waren altijd heerlijke knuffelmomentjes. Mijn man had ook vaak t handje van de kleine dan vast. Was zo intiem met z’n alle

Onze relatie is hetzelfde tot nu toe, geef kunstvoeding dus me vriend kan ook veel voeden. Merk wel dat ik me snel irriteer als hij het anders doet dan ik. Of dat hij dingetjes vergeet. Maar moet het proberen los te laten.

Bij ons nog steeds hetzelfde! Wij kennen elkaar dan ook door en door, zijn al ruim 10 jaar samen en naast een liefdevolle relatie zijn we ook beste vrienden. Ik denk dat dat laatste heel belangrijk is als je een baby krijgt. Wij halen plezier uit het gewoon alleen al samen zijn, samen lekker onder de douche, samen een filmpje kijken, in de ochtend samen ontbijten, samen sporten etc. Dit waren voordat we ons zoontje kregen ookal de dingen waar we van genoten en doen we nog steeds zoveel als mogelijk. Ik denk dat je het dus vooral moet zoeken in de kleine dingen en het samen zijn😄

Onze relatie is eigenlijk alleen maar sterker geworden door de komst van onze zoon. De eerste maanden waren wel even super zwaar (huilbaby) en zoekende naar het hoe en wat, waardoor we wel iets vaker ruzie hadden. Maar daarna is het steeds beter geworden. Veel communiceren en ook veel kunnen verdragen van elkaar, hulp vragen, niet elkaar steeds op fouten wijzen etc. zijn bij ons echt de dingen die onze relatie nog beter maakt. Voor de komst van onze zoon zei ik álles waar ik me aan irriteerde. 😅 maar tegenwoordig maak ik me daar niet meer zo druk om. We hebben echt nog meer respect voor elkaar gekregen en zijn echt een team in opvoeden en verzorgen (al is het wel 80% mijn werk omdat hij veel meer werkt) maar hij is echt geweldig voor onze zoon en ook voor mama. 🥰

Wij gaven trouwens wel kunstvoeding, dat scheelde wel een hoop. En van corona hebben we niet veel last. Ja, natuurlijk willen we heel graag weer een keer met z'n tweeën uiteten ofzo, maar verder missen we niet veel. Thuis kunnen we het ook gezellig maken door lekkere tapas af te halen, samen op de bank te liggen, samen in bed tv te kijken, een spelletje te doen. Wij zijn best snel tevreden.

Bedankt voor jullie reacties! Het is niet zo dat we slecht hebben hoor, we blijven elkaars beste vrienden maar de romantiek is anders. We hebben allebei minder zin in seks (niet dat dat het belangrijkste is maar is wel een uiting van dat je elkaar leuk en aantrekkelijk vindt). Wij genieten ook van lekker op de bank tv kijken, maar zijn ook vooral buitenmensen. Lekker naar het bos ofzo. We maken niet per se meer ruzie ofzo maar omdat ik moe ben, ben ik wel sneller geïrriteerd. En omdat ik veel met de kleine ben, denk ik het soms beter te weten wat ons kindje nodig heeft. Dat is niet echt leuk voor mn man. Ik probeer dat nu ook anders aan te pakken en luister ook naar wat mn man zegt. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten alleen met praten komt de romantiek niet opeens terug...

Ik weet dat wij een hele sterke relatie hebben, maar onze dochter van 12 weken oud maakt het op het moment wel erg moeilijk, slaapt bijna niet en als ze slaapt alleen op mij, in bed. Snachts ook.. Vraag elke dag aan hem of hij bij me weg zal gaan.. Ben zo bang dat het geen fases zijn bij m'n dochter, dat ze nooit leert alleen te slapen hoe hard wij het ook proberen en dat onze relatie eraan gaat..

Waarom vraag je elke dag aan hem of hij bij je weg zal gaan? Die vraag zou ik nooit stellen. Ik zou gek worden als mijn man dat elke dag aan me vroeg. Vanwaar die onzekerheid? Jij kan er toch niets aan doen dat je dochter niet goed slaapt? En het is toch net zo goed zijn kind?

Geen idee, stuk onzekerheid. Had ik voor m'n dochter ook al.. nee kan ik ook niks aan doen, maar ik vind dat ik het 'op moet lossen' de moeheid+hormonen werken absoluut niet in m'n voordeel als je al zo onzeker bent.

Oh zo herkenbaar, ik kan ook soms zo geïrriteerd reageren alsof ik alles beter weet omdat ik alles Google en hele dagen met haar ben. Romantiek is ook wel lastig in de Corona tijd.. mijn vriend en ik gingen graag samen op stap of uit eten maar dat kan niet 😅