Relatie problemen

Oh ja heel veel herkenning. Onze relatie heeft ook een flinke opdonder gehad en soms komt het nog wel terug hoor. Dat rotgevoel. Het was totaal niet meer gezellig thuis. Toch blijven praten erover hoe je je voelt. En vertellen waar je behoefte aan hebt. Ik had behoefte aan meer tijd voor mezelf alleen, maar ook om gezellige dingen te doen met z'n drietjes. Dat zijn we toen meer gaan doen. Koffie buiten de deur, vaker naar een speeltuin etc. Heel veel succes ook 💖🍀

Wij hebben vooral het eerst jaar als pittig ervaren, waar je als koppel elkaar op een nieuw vlak leert kennen.. daarbij speelt ook evt slapeloosheid etc ook een factor in hoe je zelf in je vel zit en hoe je op elkaar reageert. Ergens denk ik bij jullie van ‘goh weer net kersverse ouders geworden, geef elkaar iets meer ruimte om er gewoon te zijn en wees lief voor elkaar’ maar dan praat ik te makkelijk volgens mij. Bij ons heeft het geholpen na een paar flinke ruzies om echt even bij elkaar te zitten en met wederzijds liefde en respect toch even al onze frustraties naar elkaar te uiten. En dat de ander hierin kan uitleggen wat er dan op zo’n moment in hem/mij omgaat. Hierdoor konden wij meer begrip voor elkaar tonen en meer een balans vinden tussen de verschillen. Zou het een idee zijn om in de opvoeding te kijken wat acceptabel is voor jullie beiden? Jij iets meer loslaten, hij iets structuur en strenger? Op elke vlak even met elkaar bespreken wat jullie beiden acceptabel vinden. Als gesprekken niet goed verlopen, zou ik wel overwegen om relatietherapie te starten. En trouwens vind ik heel af en toe een ruzie bij de kinderen is niet erg, als ze ook maar kunnen zien dat jullie het goedmaken met elkaar. En als mijn vriend zijn frustraties niet goed zou kunnen verbergen, dan gaat hij maar even stoom afblazen door een wandeling te maken. 🙃 maar idd niet fijn voor je kindjes om dan zijn frustraties te voelen. Hopelijk komen jullie er samen uit ❤️

Spreek je verwachtingen naar elkaar uit. Zodat je weet wat de ander wil zien. Ipv achteraf. En probeer er op voorhand een lijn in te trekken. Daarnaast mogen jullie verschillende manieren en gedachten hebben. Als de normen en waarden maar hetzelfde zijn

Bedankt voor de tips 🙏🏼 Ik heb serieus ook al relatie therapie overwogen, maar dat voelt als zo’n grote stap. In het verleden stond hij daar ook niet echt voor open. Maar ook gewoon het organisatorische.. wanneer? 😅 Als we gesprekken hebben over de “gulden middenweg” lopen we vaak vast en eindigt in ruzie. Ik denk dat ik sowieso wat meer moet los laten en wat Ang6 ook schrijft; we mogen verschillende manieren hebben. Maar man.. wat is het moeilijk om dat te accepteren 🥲

Mijn vriend is ook minder streng dan ik 😆. Dat mag toch ook gewoon? Scherm tijd doen wij niet moeilijk over. Lui ouderschap is juist niks mis mee vind ik, heerlijk haha. Het leven is al druk zat met kinderen. Heel wat kan denk ik doorbroken worden door het los te laten. Ga je elkaar veranderen? Nee, vast niet. Als je over de grote belangrijke zaken maar wel op 1 lijn zit. Jouw manier is echt niet beter dan die van hem en andersom.

Man en ik zijn 24 jaar samen en hebben echt nooit ruzie. Ook niet in de tropenjaren en we hebben een groot gezin. Ons geheim: praten, praten en praten. We zitten 24/7 op elkaars lip en praten echt overal over. Hij is wat losser in de opvoeding dan ik, maar daar hebben we het gewoon over en accepteren van elkaar dat we hier en daar wat verschillen hebben. Over de grote lijn denken we er hetzelfde over, dat is wel belangrijk. Communicatie is ontzettend belangrijk in iedere relatie, praat vanuit je zelf, zonder oordeel, vanuit je gevoel. En lukt het echt niet, relatietherapie is er ook als je geen issues hebt, maar gewoon wil sparren over je relatie, werken aan een sterke relatie etc. Echtparen roepen vaak te laat hulp in van een relatietherapeut, als je eerder aanklopt valt er veel meer te redden. Succes.

Zie relatie therapie als apk van je relatie. Je kan niet alles zelf oplossen. Soms is wat hulp nodig. Zeg ik die net d'r relatie verbroken heeft. Mijn ex wou ook relatie therapie. Ik ook maar alleen op voorwaarde dat hij gemaakte afspraken na kwam. Deed hij niet dus dan ga ik er ook geen tijd in steken

Jaa heel herkenbaar!! Hier 3 kleine kindjes en het is enorm zwaar. Hoorde laatst de term "burnt out stage of parenting" als Engels alternatief voor de tropenjaren. En dit is echt hoe het voelt. Het is gewoon keihard werken en dan alsnog krijg je maar de helft af. Is er weinig tijd voor jezelf, weinig tijd voor elkaar, en we zijn vooral heel erg moe!! En moe zijn.. Dan worden we echt kinderachtig en snel ruzies. Vanochtend ook weer.. baby zit in sprong 5 en elk uur wakker. Ik ben steeds opgestaan en baby gevoed. Vanochtend stond ik op om de oudste 2 klaar te maken voor school.. en de baby begon te huilen. Ik vroeg hem de baby te pakken en kreeg toch even wat &#&÷^=* naar m'n hoofd. Wij geïrriteerd. En ik merkte dat de kinderen dit overnamen en ook geïrriteerd deden tegen elkaar. Enige oplossing die ik heb is.. - proberen zoveel mogelijk slaap te pakken - ondanks dat ik soms zoo moe of geïrriteerd ben.. toch tijd maken voor m'n man. Samen even op de bank zitten. - soms even weg zijn van elkaar. M'n man was op mannentrip 5 dagen. En hij kon daar opladen en we konden Elkaar ook weer even missen. En verder overleven!! Met de oudste 2 die bijna 6jaar en 3jaar zijn, merk ik hoe makkelijk het nu gaat. Dat ze echt veel zelf kunnen en er tijd overblijft. Alleen nu met een baby erbij is het gewoon weer bikkelen. M'n man wil heel graag nog een 4e. Maar ik weet echt niet of we dat aankunnen.

Herkenbaar! Ook veel van wat in de reacties is geschreven. Communicatie was voor ons key, om de verschillen constructief te kunnen bespreken. Wij zijn hiervoor in therapie gegaan. Preventief eigenlijk, 3 sessies uiteindelijk. En als nodig in de toekomst meer. Heeft enorm geholpen met beter communiceren en erkennen van de ander. Voor ons nog belangrijker dan elkaar begrijpen, want soms zul je elkaar gewoon niet begrijpen, omdat je het zelf heel anders zou doen. Als therapie écht nodig voelt is misschien nog lastiger om elkaar weer te vinden, dus in een eerder stadium kan ik echt aanraden :)

En als het mogelijk is; elkaar regelmatig de ruimte geven om iets voor jezelf te doen. Wat dan ook. Even uit de bubbel van thuis. En/of eens oppas regelen om samen iets te doen, zonder kids.

Wij praten vooral heel veel met elkaar, ook over wat ons dwars zit, bijv. iets dat de ander wel of niet doet, we spreken ook regelmatig onze liefde uit naar elkaar. En gaan nooit met ruzie/onenigheid naar bed of uit elkaar (bijv naar het werk). Dat dwingt je om het uit te praten. En... soms dingen loslaten en kijken naar wat écht belangrijk is 😊 succes!

Zelf heb ik net mijn eerste kindje (2mnd) gekregen en ik vind deze tijd ook pittig. Je kan me ook een berichtje sturen als je erover wilt praten!

Geen tips. Wij zitten er ook midden in. Vreselijk vind ik het. Hoop dat het beter wordt als de kinderen ouder zijn.

Ja precies dit. Wij hebben onderling ook wel verschillen. We hebben bijv recent nog echt de grootste discussies gehad over speen 2 of speen 3 (soms nog in een driehoeksverhouding met mijn moeder (ook een belangrijke opvoeder ) erbij. Ik heb het losgelaten. Iedereen kijkt maar welke speen zij/hij wil gebruiken, maar kom niet bij mij klagen over te veel spuug, de hik, dat het te snel/te traag gaat. Die problemen heb ik ook en ik weet oprecht ook niet welke speen de beste is op dit moment 😌 (en zo kan ik nog wel meerdere voorbeelden verzinnen, maar punt is: loslaten geeft echt veel rust, zowel in jezelf als in de relatie).

Blijven praten. Momentjes samen nemen, al is het op de bank als de kids in bed liggen. Wijntje, kaasje film of spelletje. Kaarsjes aan. Proberen het samen gezellig te maken. En af een toe samen een dagje, nacht of paar uur weg. Al is het 2 uurtjes samen lunchen of een avond uiteten. Misschien herinneringen ophalen van de tijd toen jullie elkaar leerde kennen?

Hier ook de tip: blijf praten. Dat is zo belangrijk! Wij hebben een tweeling van bijna 6 maanden. Prematuur geboren dus toen na een ziekenhuis periode eindelijk weer thuis waren leerde ik mijn man helemaal opnieuw kennen, als papa. Nu proberen we er af en toe even tussenuit te gaan. Oppas regelen en samen op pad. Of kindjes naar opvangen en allebei die dag vrij regelen op werk. Of in het weekend met elkaar even naar en restaurant om wat te drinken bijv