relatie verbreken tijdens de zwangerschap

Hebben jullie al relatietherapie geprobeerd? Een scheiding is heel ingrijpend, voor jullie maar ook voor de kinderen. Ik vind dat je het naar je kinderen toe verplicht bent om er alles aan te hebben gedaan. Als relatietherapie ook niet helpt, kies dan vooral voor jezelf, het komt altijd op z'n pootjes terecht.

heey, nee heb er wel aan gedacht maar heb niet echt het gevoel dat hij daar voor open staat.

Wat een lastige situatie!! En ook zeker in een periode als deze, zwanger en 2 kleine kinderen. Ik denk sowieso een periode die voor veel koppels zwaar is en vaak discussies oplevert. Wil je nog vechten voor de relatie? Dan zou ik echt in therapie gaan. Of beginnen met samen even een nachtje weg te gaan en proberen goed uit te leggen hoe je het ervaart. Voor ons heeft goed geholpen als we op zo'n rustig moment opschreven wat we allemaal in ons hoofd hadden dat we deden in huis of met kinderen. Gaf ons veel inzicht in elkaar. Zelfde hebben we gedaan met wat voor ons gevoel prio had om te doen voor de baby kwam en wat er moest gebeuren. Zulke andere dingen op de lijst hadden we..dat gaf wel inzicht in elkaar. En uiteindelijk pakken we allebei dus wat anders op. Verder herken ik wat je zegt. Als ik alleen ben (ook kleuter, dreumes en hoogzwanger). Dan doe ik het gewoon en voel ik meer rust en gaat het me gemakkelijk af. Als ik hetzelfde moet doen, maar hij is thuis en ligt bijv op de bank. Dan voelt het me heel zwaar aan, mentaal en voel ik snel irritaties. Terwijl ik dus hetzelfde doe bijv, koken en keuken schoonmaken. Maar het feit dat hij er dan is en niks doet, dat is dan heel irritant. We hebben er veel over gepraat. En bij ons hielp het ook dat ik kon uitleggen dat als we het samen doen, we daarna ook samen op de bank gezellig konden zitten. Ipv hij alleen en ik boven ofwel boos of moe. Het gaat echt veel makkelijker nu. Dus ik weet niet in hoeverre jullie hier rustig en duidelijk over gepraat hebben of dat je daar nog iets in ziet. Maar ik zou zeker geen overhaaste beslissing nemen met een zwangerschap en 2 kleintjes. Ik hoop dat je wat aan m'n verhaal hebt. Veel sterkte en succes

fijn om te lezen dit. Weetje wat ik wil wel heel graag maar ik heb echt het idee dat het van zijn kant niet hoeft. Hij staat ook niet open voor gesprekken dan is tie altijd “moe” of hij luistert gewoon niet naar mij. Dat gevoel heb ik maar misschien als ik een afspraak maak bij een relatie therapeut en hem zover krijg om mee te gaan dat het misschien wel kan werken. Bedankt voor jou verhaal.

Maar komt het echt alleen omdat je (het gevoel hebt) alles alleen te moeten doen? Wat is jullie situatie verder? Werk jij? Hoeveel werkt hij? Misschien is zijn verwachting dat hij werkt en jij thuis alles doet? Het is zeker lastig hoe je het beschrijft maar om alleen daarom een scheiding te overwegen is misschien een beetje overdreven…

we werken beide. ik ben nu van 32 uur al naar 24 gegaan en hij kan zichzelf inplannen en doet dat dan ook volledig en maakt langere dagen dan ik dat wel. ik denk dat het voor mij gewoon een opstapeling is van alles

Ik zou eerst een heel goed gesprek voeren. Dat je kapot bent mentaal en fysiek en overweegt bij hem weg te gaan. Maar het graag nog een kans wil geven. Ik lees vooral: miscommunicatie en geen duidelijke verwachtingen. Wij hebben thuis een super duidelijke taakverdeling gemaakt en maken elke week zelfs een weekplanning. Het lijkt me echt zonde hier je relatie voor op te geven. Deze situatie klinkt zo herkenbaar en heeft echt elk gezin!

Een peuter, een dreumes en straks een baby. Als je nu de scheiding inzet weet je zeker dat je straks alles alleen moet doen. En reken maar dat dat eenzaam is! Een relatie is hard werken en zeker als je zulke jonge kinderen hebt. In een zwangerschap met al je hormonen is het niet verstandig om dergelijke beslissingen te nemen. Dus wacht op z’n minst tot jullie baby geboren is en kijk dan aan hoe het loopt. En investeer in je relatie. Praat met elkaar, doe leuke dingen samen, geef niet zomaar op. Ga desnoods in therapie.

Wat maakt dat je dit nu wil doen, een punt erachter wil zetten tijdens je 3e zwangerschap en niet eerder? Wat is er veranderd tov eerder? Ik denk dat je zulke keuzes niet moet maken onder invloed van hormonen en in een opstapeling van frustratie

ik reageer maar even hier omdat het lijkt alsof ik niet voor m’n relatie wil vechten. Dat is het niet dit speelt al langer en vanuit zijn kant wilt hij gewoon echt niks. Hij maakt ook opmerkingen van het boeit me niet ik hoef geen relatie etc etc. Ik ben blijven hangen juist omdat ik heel graag een gezin wil voor mijn kindjes. Maar ik merk nu dat ik er mentaal echt aan onder door ga. Hij is niet instaat om leuke activiteiten met mij alleen te ondernemen ik ben gewoon de moeder van zijn kinderen en hij doet zijn eigen ding. Het is echt een opstapeling van. Natuurlijk is het voor mij alles behalve de ideale situatie om een alleenstaande moeder te zijn. Maar ik voel me nu al alleenstaand en eenzaam. Ik heb net bijv al relatie therapie aangekaart maar dat wilt hij niet want voor hem maakt het niet uit of we samen zijn ja of nee. daar komt het een beetje op neer.

En als je dit allemaal zo goed kan verwoorden, waarom neem je de stap dan niet om weg te gaan? Welk advies heb je nodig?

ik denk toch een beetje angst om dan echt volledig alleen te zijn weet het niet. En ik was eigenlijk benieuwd of er meer mensen alleenstaand zijn met 3 kleine kindjes.

Dit maakt je verhaal vind ik persoonlijk al heel anders. Als het hem bot weg niet uit maakt of jullie samen zijn ja of nee en hij dit ook letterlijk zegt wat verwacht je dan nu nog van hem? Als je niet gelukkig bent en je, je nu al alleenstaand en eenzaam voelt dan kan je dat toch beter zonder hem dan met hem zijn? Waar ben je bang voor? Waardoor twijfel je?

Je voelt je nu ook eenzaam en hebt het idee dat je het alleen moet doen dus verschil maakt het niet. Ik ken genoeg alleenstaande met 3 kinderen. Ja, het is veel en je moet het allemaal alleen doen en regelen maar in jou verhaal moet je dat nu ook.

Wat een moeilijke situatie! Heb je mensen om je heen die er vanaf weten? Voel je je door hen gesteund? Kun je op hen rekenen bij alle rompslomp? Heeft hij mensen met wie hij kan praten? Iemand die hem wijst op zijn verantwoordelijk naar de kinderen maar ook naar jou? Ik vraag me wel af is dit een goed moment is om te gaan? Krijgen de kinderen niet het idee dan hun vader wordt ingeruild voor een broertje/zusje. Het zijn voor hen ook wel heel veel life events in korte tijd. Of onderneemt hij ook geen activiteiten met hen en is hij in hun leven ook al haast afwezig? Ben je ook bang dat je straks meer moet werken om rond te komen en je kinderen misschien minder aandacht en materiële verzorging kunt geven dan wanneer je blijft?

Vervelende situatie. Zijn er geen stappen te ondernemen voordat je de stekker eruit trekt? Ik kan me je gevoel wel voorstellen dat je er klaar mee bent, maar een zwangerschap en kleine kinderen drukken heftig op een relatie slaaptekort hormonen etcetera. Zou je openstaan voor relatie therapie? Misschien zitten jullie in een vicieuze cirkel van hij deed dit (niet) zij zeurt had een grote mond ofzo. Dan ga je alleen maar negatief op elkaar reageren. Misschien zou het helpen als je even uit de situatie kunt stappen, misschien een time-out en therapie. Wie weet kan er wel wat veranderen door goede communicatie en elkaars behoeften uitspreken en elkaar tegemoet komen en hoeft jullie gezin niet uit elkaar te vallen en komen er betere tijden. Zo niet dan kun je altijd de stekker er nog uittrekken. Maar ik zou hier wel goed over nadenken, want eenmaal zo'n keuze gemaakt is het vaak niet meer terug te draaien. Sterkte.

Het maakt hem niet uit of jullie samen zijn zegt hij. Heb je doorgevraagd wat het is dat hij dan wel wilt? Zoals ik het lees komt zo'n onverschillige opmerking misschien voort uit dat hij het gevoel heeft dat hij het niet goed kan doen? Ik weet het niet hoor, maar als hij niet wilde zou hij al weg geweest zijn lijkt me? Lijkt meer een soort houding om zich niet kwetsbaar op te stellen. Mannen hebben hun trots. Ondanks je frustratie zou het helpen als je probeert een week niet te mopperen en klagen en gewoon even in je hoofd accepteren dat je het alleen moet doen (kun je meteen oefenen voor het geval dat..🙄) en elke dag waardering uiten in je houding in je woorden. Ik ken jullie situatie natuurlijk niet precies, misschien is het echt een lamzak die je beter kwijt dan rijk kunt zijn. Maar misschien is het een man die het gevoel heeft dat hij niet gezien of gerespecteerd wordt en kan je hem juist bereiken door een andere aanpak? Misschien de moeite waard het te proberen

Gezien je vraagt om advies, hier een lang (maar compleet) verhaal; Om de relatie te redden zullen jullie er beiden effort in moeten steken, je kunt het niet alleen fixen. Het klinkt alsof je dat heel graag zou doen als het kon, maar eigenlijk al weet dat het niet kan. Want het interesseert hem niet of jullie wel of niet samen zijn. Ik heb zelf niet de zelfde situatie meegemaakt, maar ik zou alvast een exitplan maken voor mezelf. Bespreek met bv een vriendin waarvan je weet dat ze je steunt en je kan helpen hoe je dit kunt aanpakken en welke stappen je moet zetten om bij hem weg te gaan en schrijf ze op (waar/bij wie kun je terecht wanneer je vertrekt, wat hebben de kids praktisch nodig de eerste maanden, welke mensen/instanties heb jij nodig voor stappen richting huisvesting of opvang, wil je misschien liever niet werken de komende jaren? Als alleenstaande moeder kun je de eerste 5 jaar van je kindje vrijstelling aanvragen om te werken, dat weten heel veel mensen niet, moet je wel echt goed regelen overigens!). Doe dit zonder dat hij het weet, zodat je even de focus hebt op je exitplan en hij je door een vervelende reactie niet de grond in trapt waardoor je minder helder nadenkt. Zodra je plan af is heb je zekerheid voor jezelf bij 'wat als' en kun je hem laten weten dat je op de manier waarop het nu gaat voornemens bent om de relatie te beëindigen en met de kinderen bij hem weg wilt gaan. Wees daar heel duidelijk in en doe geen verwijten (zeg bv niet dat je nu toch al alleen voor de kinderen zorgt, al is dat de realiteit). En zeg verder niet meer dan dat. Dat zou hem aan het denken kunnen zetten en heeeeeel misschien kan zo een simpel besef ervoor zorgen dat hij toch denkt, oh maar dat is niet de bedoeling. Als hij aangeeft dat hij dat niet wilt kun je aangeven dat je relatietherapie dan als enige optie ziet om te bespreken wat de problemen zijn en deze op te lossen. Als hij zegt ga maar: dan heb je je exitplan al klaarliggen. Als hij vraagt waarom, herhaal dan alleen de redenen die hij je zelf mondeling heeft gegeven, zo min mogelijk eigen interpretaties of hoe je je voelt, maar wat hij daadwerkelijk heeft gezegd. Dit is hoe een vriendin van mij het heeft aangepakt toen zij net was bevallen van haar 2e kindje en alles alleen deed. Terwijl ze ook al thuismoeder was en haar partner in het weekend leuke dingen ging doen met vrienden. Door het opstellen van het exitplan voelde zij zich mentaal een stuk sterker en durfde zij ook daadwerkelijk de stekker eruit te trekken als het nodig was, daarvoor twijfelde ze net zo als jij. Toen zij deelde met haar partner dat zij een exitplan had gemaakt omdat ze ongelukkig werd van de situatie zoals hij was, schrok hij daar zo van (ook al had ze vaker gezegd dat ze ongelukkig was) en is hij ineens van de 1e naar de 5e versnelling geschoten. (Inmiddels paar jaar later wel terug naar de 3e versnelling, maar ze heeft in iedergeval niet meer het idee dat ze alles alleen doet🤷🏽‍♀️) En een onderdeel van het exitplan is dat ze deze weer omhoog brengt als hij onnodig (m.u.v. ziekte of heftige life-events) meer dan een jaar terugschiet naar de 1e versnelling. Dit is mijn advies, maar mijn belangrijkste advies is, volg je gevoel en doe wat je gevoel zegt dat juist is. Je kunt zoveel adviezen van anderen aannemen maar als het niet goed voelt, zal het ook niet goed uitpakken. Veel sterkte♡

Geen quik fix maar praat met elkaar. Spreek uit wat je zoekt en niet vindt. Ontvang van hem wat hij niet vind maar zoekt. Vraag desnoods hulp van een relatietherapeut. Maar praat. Sterkte 😘

jaa dank u wel ik ga dat wel proberen te doen ja.