Relatie/zwanger twijfel

Ik voeg je even toe voor m'n reactie

Hoi lieve vrouw Wat een verhaal. Ik denk meteen aan het feit dat een relatie niet alleen liefde is maar zeker ook een groot aandeel trouw. Je voelt ‘het’ niet meer, al heel lang. Das niet makkelijk. Maar tegelijkertijd in mijn ogen nooit een reden om er dan maar mee op te houden. Want je deelt toch veel meer met elkaar dan ‘het’? Sowieso is het een gegeven dat verliefdheid tijdelijk is (heb er zelfs een vak over gehad tijdens mijn opleiding). Zo te lezen is hij geen slechte vent. Betrouwbaar. En niet te vergeten: de vader van je kinderen. Schaam je niet voor je zwangerschap, ook niet voor je verwarde gevoelens. Mijn advies zou zijn maak een duidelijke keuze vóór dit gezin. Geen achterdeurtje of optie voor plan B. Voor je kinderen, maar ook gewoon voor julliezelf. Een mens is altijd geneigd naar meer of beter. Maar dit is waar je voor gekozen had en ga er voor! Een duidelijk standpunt geeft ook weer ruimte in je hoofd en probeer vooral te zien wat hij wél heeft, wat goed is en hoe tof het is dat jullie een gezin zijn zonder mishandeling, nare ruzies, ontrouw etc Wijsheid gewenst!

Ik sta hier helemaal achter! Heel begrijpelijk dat je twijfelt, maar verliefdheid maakt altijd ruimte voor iets anders zoals liefde, vertrouwen, etc. En hoe mooi is het dat je je partner kan vertrouwen? Misschien helpt een ander type relatietherapie? Of juist vaker op een date gaan? Ik zou achter je eigen keuze staan. Wellicht kijk je over een paar jaar terug en heb je hele andere gevoelens bij je relatie. Alle relaties hebben ups and downs. Zo lang hij je goed behandelt zou ik persoonlijk willen voorkomen dat m’n kinderen opgroeien in een gebroken gezin.

Het eerste dat in mijn hoofd opkomt: het gras lijkt altijd groener bij de buren maar is het echt niet en waardeer daarom wat je wel hebt. Ik denk dat we ons tegenwoordig veel te veel spiegelen aan onrealistische films of influencers op insta waarbij altijd alles klopt. En ze zijn mega verliefd, en ze hebben date nights, en de kids doen het goed en zien er goed gekleed uit, de vakanties zijn top, ze wonen prachtig en hebben 0 zorgen. Maar dat is de echte wereld niet. Een relatie is bij vlagen hard werken. Je bent 2 verschillende individuen die een gezamenlijk pad bewandelen maar dat is niet altijd vol rozengeur en maneschijn. Wat belangrijker is, vind ik, of jullie elkaar in je waarde laten, of je elkaar in vertrouwen kunt nemen en of hij/zij en steunt als je het even nodig hebt. En dan loopt ieder stel wel eens tegen wat pijnpunten aan in hun relatie, of dat nou (seksuele) aantrekkingskracht is, een scheve werk/privé balans of gewoon jezelf ontwikkelen in andere richtingen. Ik voel altijd heel sterk ‘ik heb voor jou gekozen en dat is tot de dood ons scheidt’. En dan is het dus soms meer moeite doen voor elkaar, toenadering zoeken, soms juist ook ruimte geven en vooral waarderen en niet uit het oog verliezen wat je (ooit) wel zo leuk vind/vond aan die ander.

Eens. Pas nog met aantal vriendinnen over gehad waarbij aantal 10+ jaar bij elkaar zijn. En bijna allemaal geven ze aan dat ze niet meer zo verliefd zijn als in eerste jaren. Het gaat over in trouw, die intense verlieftijd van de eerste jaren gaan eraf. Ook doordat je met kinderen een ander soort relatie krijgt. Ik zie in je verhaal geen eigenschappen bij je man waardoor ik zeg dat je weg moet gaan, sterker, zo'n man als jij beschrijft mag je blij mee zijn! Denk dat hormonen op dit moment extra meespelen? Zou elk geval wel m'n best doen om niet om deze redenen een kind een scheiding van z'n ouders tr laten meemaken.

Hi lieve mama, Ik heb niet veel tips voor je, omdat ik niet zelf bekend ben met deze situatie. Maar ik wil je iets belangrijks meegeven: Je hoeft je nergens voor te schamen. Wat je nu meemaakt lijkt me ontzettend lastig, wat een dilemma zit je mee! Je hebt destijds een keuze gemaakt, jezelf daaraan gehouden, en zo te lezen uit liefde en zorg voor je gezin gehandeld. Dit is juist super goed van je. Het is niet makkelijk, en toch doe je het, in het belang van je zoontje. Wat een toewijding! Toppe mama ben jij Het lijkt me volkomen normaal dat twijfels zo nu en dan toeslaan, in een situatie zoals die van jou. Kijk terug op wat je destijds heb doen besloten om te blijven: wat waren de argumenten, gelden ze nog steeds? Hoe kun je dezelfde rust en zelfvertrouwen weer vinden? Wat accepteer je, wat niet? Wat ligt binnen je invloedsfeer, en wat ligt daarbuiten? En wat kun je concreet zelf doen om je weer goed te voelen? Ik wens je veel wijsheid en zachtheid toe. Wees lief voor jezelf, en blijf erop vertrouwen dat je uit liefde voor je gezin handelt. Vergeet jezelf daarin niet mee te nemen ❤️

Ik ben het ook eens met de andere reacties. Heb je weleens gehoord van rocd? Ik zelf heb daar heel erg last van gehad en vooral bij grote veranderingen in mijn leven. Ik ben ook nog steeds samen met hem en inmiddels ook gelukkig getrouwd! Ondanks dat soms de angst weer opspringt. Ik weet wat ik heb en dat wil ik nooit niet kwijtraken.

Hmm lastige situatie, weet je ook waardoor de aantrekkingskracht ineens is verdwenen? Want je schrijft dat het zo was sinds jullie 1,5 jaar samen zijn zo was... en je heb toch ook gewoon wel sex met elkaar voel je dan niets voor hem ook niet de kleine dingen die hij doet? Ondanks dat er meningsverschillen zijn, niemand is perfect en iedereen heeft zijn gebreken en iedereen heeft wel iets dat je afknapt maar toch kan je het accepteren, mijn vriend is ook niet perfect veel te koppig vaak en ben het zelf ook waardoor het weleens ook botst maar toch 9 jaar samen... soms ook wel is getwijfeld in verleden of het wel of niet is en ook hebben we kindje samen en nog 1 in me buik dusja

Je loyaliteit naar je kinderen en man is groot, zo mooi om te lezen en zo waardevol voor ze om te voelen! Misschien voelt je twijfel rot, maar wat sta je er liefdevol in ❤️

Wat is de reden dat je ooit een relatie met hem bent gestart? Als il het zo lres klinkt het mij als een fijne relatie (de perfecte relatie/ partner bestaat niet, bij iedereen zal je mindere kanten merken), enkel de aantrekking ontbreekt? Maar ooit was die er wel?

Jeetje, allereerst: wat een ontzettend lieve reacties… 🥹 Dankjulliewel!! Het is verder idd een hele goede jongen/man. Maar voel heel vaak niet die rust, gevoel van: we zijn echt stabiel als partners samen. Komt omdat ik heel vaak op m’n tenen moet lopen. Ik ben heel onhandig en laat geregeld iets vallen of vergeet dingetjes( bijv een sleutel kwijt) etc. Hier irriteert hij zich vaak aan en ook als ik iets aant doen ben wat niet echt gaat, voel en hoor ik hem al geïrriteerd zijn. Daarnaast idd de aantrekkingskracht: deze is idd echt weg en al veel te lang. Ik heb idd hier voor gekozen dus wil er alles aan doen voor ons gezinnetje om niet weg te gaan. Stel de aantrekking was er niet, maar wel de volledige rust, dus echt mezelf kunnen zijn: dan vind ik het ook echt makkelijker. Maar dit is niet zo. Mijn vriend kan echt onredelijk doen, en dit echt een aantal keer per week. Buiten dat is hij idd een goede jongen/man! En ik weet zeker: als ik bijv 3 jaar depressief zou zijn ( voorbeeld he), dan zou hij nooit weggaan. De goede dingen, het onvoorwaardelijke heeft hij wel. ☺️

Wat ik je graag mee wil geven. Maar in ieder geval geen keuze tijdens de zwangerschap en 1e jaar van dat de baby er is. Dan zit je boordevol hormonen. Maar het is een langer verhaal. Misschien toch nog een keer proberen om in therapie te gaan en dan bij een andere praktijk.

Wat je beschrijft is niet leuk en ook niet goed. Maar wel best heel concreet (van dat op eieren lopen) en kun je echt wel wat mee als je samen hulp zoekt! Zonder het heel groots te maken, zie het als boost of apk of ondersteuning op jullie gezamenlijke pad

Mijn tip voor je is: probeer het allemaal iets minder "zwaar" te zien. 1. Je relatie is misschien niet fantastisch, maar wel goed genoeg. Spreek met jezelf af dat je bij hem blijft tot je jongste bijv. 2 jaar is. Daarna pas weer echt gaan nadenken over wat je wilt. 2. Ik denk dat je het niet als iets slechts moet zien dat er nu een 2e kindje komt. Stel je gaat alsnog uit elkaar straks, is het ook juist waardevol dat je kinderen (in de toekomst) elkaar hebben. Juist met gescheiden ouders is het fijn om een broer of zus te hebben die in hetzelfde schuitje zit, ipv bijv een halfbroer of halfzus met een nieuwe partner.

Oja en sta je al ingeschreven bij de woningbouwvereniging? Dat is wel heel belangrijk als je niet veel inkomen hebt.

Hi , Je hebt dit topic dubbel aangemaakt . Om het forum overzichtelijk te houden sluiten we dubbele topics . Het topic met de meeste reacties zal actief blijven . Liefs, Jaleesa|Moderator