Relatieproblemen

Misschien is hij oprecht bang en uit hij dit verkeerd. Een ex die zijn kindje heeft afgepakt, zelf geen ouders meer en nu krijgt hij zelf (weer) een kindje. Dat is ook enorm spannend. Je geeft aan dat kerst voor hem een lastige periode is. Ik denk dan ook niet dat hij jou bewust in de steek laat en dat hij egoïstisch is. Het lijkt er een beetje op dat er bij hem meer speelt en het echt wel diep zit en jullie niet goed communiceren hierover. Dat hij geen hulp wil is lastig. Ik heb zelf altijd het advies gekregen om tijdens een zwangerschap (of erna) geen grote en belangrijke beslissingen te nemen. Je lichaam giert van de hormonen en helpen je absoluut niet om helder na te denken. Ik zou dus persoonlijk nu (nog) geen punt achter jullie relatie zetten. Heel vervelend voor je allemaal, lijkt me erg lastig. Probeer te focussen op jezelf en je kleine. 💜

Wat moeilijk! Na jouw verhaal vraag ik me af: hoe reageerde je vriend toen jullie ontdekten toen je zwanger was, hoe vond hij het de eerste maanden? Was hij toen blij en ziet hij ook uit naar jullie kindje? Zo ja, zou het kunnen dat er op dit moment veel samenvalt? Het missen van zijn ouders (ieder jaar schrijf je), bang zijn dat dit kindje ook van hem afgepakt wordt etc. Is hij bang om zich opnieuw te hechten, omdat hij al zoveel verlieservaringen heeft? Wie weet dat het na de kerst met alle herinneringen weer beter met hem gaat? Persoonlijk zou ik nu geen ingrijpende beslissingen nemen.. Sterkte

Hij was oprecht blij toen wij het ontdekten. Maar na een maand of 2 sloeg de angst toe met komen en gaan. Ik wacht het af komende tijd…..

Probeer zijn angst los te zien van jou zelf. Oke ik typ dit heel makkelijk maar kan dat zelf ook niet..... Ik probeer altijd te ontdekken wat het probleem is, vragen stellen. Maar vaak zijn mannen daar niet van gediend en wordt t erger. Misschien simpel de vraag stellen: Kan ik je ergens mee helpen om je gevoel te veranderen?

Mijn ervaring is ondertussen 6 jaar geleden. Slechte nog korte relatie ongelanned zwanger. De stress, maar ook de houding naar mij toe heb ik toen van mijn ex de hele zwangerschap getolereerd met het idee je gunt een kindje een vader en een moeder. Het is de moeilijkste beslissing van mijn leven geweest maar achteraf had ik die knoop moeten doorhakken voor de kleine er was. Nu heeft die nog 3 weken geleefd met de stress die onze problemen veroorzaakte. Achteraf bleek hij een gigantische narcist te zijn en toen ik zwanger werd kwam die kan heel sterk naar boven. Als jij voelt dat je niet veilig bent, dat je geen respect krijgt en niet gewaardeerd wordt waar denk je dat die kleine baby straks in terecht komt? Is de manier waarop hij met jou omgaat hoe je dat kleintje wilt leren dat de wereld werkt? Dat zijn belangrijke vragen die je jezelf moet stellen. En achteraf was het makkelijker voor mij om alleen met een baby'tje te komen zitten dan samen met de hoeveelheid stress en gezeur. En kwam rust en ik kon me focussen op wat echt belangrijk was. Niet hoe je op je tenen moet gaan lopen om een ander te pleasen. Hopende dat hij een steentje bijdraagt.

Klinkt als hechtingsproblematiek. Als hij jou nu wegjaagt dan heeft hij zich ook niet kunnen hechten aan jullie kindje en zal de scheiding makkelijker zijn. Zou hij er zo over kunnen denken? Maak nu geen beslissing, ga straks bevallen van een prachtig kind en kijk hoe het dan gaat. Probeer of hij hulp wil zoeken elders, ik hoop dat jullie er samen uitkomen en als dat niet zo is dan heb jij er in ieder geval alles aan gedaan.. succes en ga lekker genieten van je kindje

Ik heb ook een soortgelijke situatie. Wij gingen nog niet lang met elkaar (paar weken), toen ik ineens zwanger was zei hij dat het wel snel was maar dat het goed voelde. Toen met de 12 weken echo werd alles ineens heel echt voor hem en trok hij zich een beetje terug. Wij zouden eerst samen gaan wonen (hij woont in Dordrecht ik Amsterdam). We hebben goed gepraat en ik geef hem nu tijd en ruimte om alles te beseffen. Het gaat daardoor goed tussen ons. Ik zet hem niet onder druk en zie hem wel elke week. Heb minder stress en minder hoge verwachtingen. Ben ook best zenuwachtig over hoe het gaat lopen en of ik nog alleen woon als de kleine er straks is. Ik weet dat het dan ook goed gaat komen maar voel me nu vaak alleen in de avonden. Ik haat alleen slapen. Mijn droom zag er ook anders uit dan hoe het er nu voor staat.. ik begrijp jou helemaal.

Dit dacht ik dus ook meteen toen ik het verhaal zag

Ik zit deels in dezelfde situatie. Mijn vriend had een hele korte relatie, waarna zij zwanger bleek te zijn toen de relatie al voorbij was. Hij heeft zijn kind in totaal hooguit 2 weken gezien (bevalling en daarna een paar keer een uurtje). Toen is zij er ook vandoor gegaan met de kleine, op het moment dat zijn vader in coma kwam te liggen en meer dood was dan levend (heeft het wonder boven wonder overleefd). Mijn vriend heeft tijdens de zwangerschap alles voor haar en de kleine betaald en hierbij heeft ze hem ook totaal uitgezogen. Zwangerschapsbroeken van richting de €100,- per stuk bijv. Nu is hij ook bang dat ik hetzelfde ga doen. En zijn vader is hierdoor ook totaal niet blij met deze zwangerschap, ook vanwege dezelfde angst op herhaling. Ik zie hier thuis wel steeds een opluchting bij bepaalde keuzes die ik maak, waardoor er steeds wat meer vertrouwen begint te komen. Vergeet niet dat de pijn en angst gigantisch groot zijn en heel diep zitten, als dit jou is overkomen! En probeer vooral niet verwijtend over te komen en het hem kwalijk te nemen, maar juist zijn angsten en pijn te benoemen & te begrijpen. Maar hem hierin ook de ruimte te geven, om te mogen voelen wat hij voelt😊 Het heeft gewoon wat tijd nodig om het vertrouwen te krijgen. Dit betekend niet dat hij jou ziet als zijn ex, maar heeft puur te maken met zelfbescherming😉