Relatieproblemen door rouw

Ik hoop dat jullie de juiste hulp krijgen. Neem te tijd om te rouwen, en neem de tijd om te genieten van jullie gezin. ♥️ Heel veel liefde voor jullie!

Allereerst wat ontzettend naar om dit alles mee te moeten maken! De samenloop van omstandigheden en dan ook nog de angst om elkaar kwijt te raken. Ik ben geen psycholoog, maar wat ik heel positief vindt aan jouw verhaal is dat je heel goed inzicht hebt in wat er aan de hand is. Ik ben zelf aan het lezen in The 5 Love Languages. Hierin lees je dat er 5 talen van de liefde zijn. En iedereen dat anders ervaart en ieder daarin een andere lovetank heeft die gevuld moet blijven om je geliefd te voelen en lief te hebben. Ik lees hem zelf in het Engels https://www.bol.com/nl/f/the-love-languages/30197532/ maar hij is ook in het NL. Echt geen zwaar of moeilijk boekje, maar duidelijke voorbeelden en de talen zijn heel makkelijk uitgelegd met tips. Echt een aanrader, zeker om elkaar weer terug te vinden in welke situatie je ook zit mbt tot relaties. Sterkte!

Hoi, Wat een heftig verhaal zeg! Wat lijkt me dat moeilijk om een ouder te verliezen en tegelijkertijd zelf moeder te worden. En moeder zijn zonder zelf ouders te hebben is gewoon heel zwaar. Helaas herken ik je gevoel. Ik heb nooit contact gehad met mijn vader, ben altijd alleen geweest met mijn moeder en zij is helaas overleden toen ik 20 jaar was. Ik heb geen broers of zussen of andere familieleden, dus eigenlijk ben je vanaf dan gewoon alleen. Heb me vaak heel rot gevoeld, maar uiteindelijk ging het steeds beter met me en pakte ik me leventje weer op. Nu ben ik 28 en sinds bijna 5 maanden moeder van een dochtertje en alles komt weer een beetje terug merk ik. Ik mis mijn moeder gewoon in alles.. meiden om me heen die leuke dingen met hun ouders en kindje doen.. me schoonmoeder die super trotst is oma te zijn en die lekker gaat oppassen, je blijft er continu mee geconfronteerd worden. Ook dat je niemand meer hebt om na te vragen hoe jij bijvoorbeeld was als baby of herkenningspunten, het is er gewoon niet meer en dat doet pijn. Dat stukje van je relatie en rouw snap ik ook! Ik ben ook niet altijd de leukste thuis vanwege dit, terwijl mijn man er niks aan kan doen natuurlijk. Vaak krijgen we dan ruzie om niks! Ik vind het goed en stoer van je dat je naar een psycholoog en therapeut gaat en er iets mee wilt gaan doen en erover blijft praten. Je doet het Volgensmij super goed allemaal, want het is niet niks wat je allemaal voor je kiezen hebt gekregen!!

Ik vind het zo erg voor je dat je je moeder en vader al moet missen en ik begrijp eigenlijk best dat je dan in je relatie met dit soort uitdagingen te maken krijgt. Helemaal als je ouders bent van twee kleine kinderen! Dat valt allemaal echt niet mee. Ik heb de ergste rouwperiode nadat mijn moeder 2,5 jaar geleden overleed nu gehad en merkte dat hoe lief mijn vriend ook is, het voor een partner moeilijk voor te stellen is wat je allemaal voelt en nodig hebt. Wij hadden nog niet eens kinderen en ik vond het al ontzettend zwaar. Rouwen kost zoveel energie en als je dan nog de zorg hebt voor kindjes, lijkt me heel pittig! Ik denk dat het jullie goed kan helpen om samen met iemand te gaan praten. Of zelf veel gaan praten, maar een buitenstaander/professional kan wel makkelijker zien wat de patronen zijn als jullie communiceren en goede vragen stellen. Ken je de podcast van Dag voor Dag van Liesbeth Rasker? Die kan ik je aanraden om te luisteren. Ik herkende veel dingen en dat hielp. Misschien kan je vriend het ook beluisteren om rouw wat beter te begrijpen. Je kunt er dan ook samen over praten. Het is heel erg begrijpbaar dat jij en je vriend het moeilijk hebben en ik hoop heel erg dat jullie samen als team jou verder gaan helpen in het rouwproces. Heel veel kracht en liefde gewenst! Je berichtje laat al zien dat je die kracht in je hebt dus jullie gaan er vast en zeker sterk uitkomen ❤️

Ik kan mij enigzins herkennen in jouw verhaal. Toen mijn moeder is overleden, bijna 7 jr geleden, voelde ik me verloren en eenzaam. Iedereen ging door met zijn/haar leven, ik was getraumatiseerd (bleek naderhand) en zocht steun bij mijn vriend, nu inmiddels man. Alleen hij begreep mij niet, waardoor we een heel stuk van elkaar af kwamen te staan wat leidde tot onuitstaanbaar gedrag van mij, als ik erop terug kijk was ik echt een heks en hij een botte hork. Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij de huisarts die me doorverwees naar een psycholoog. Ook zij wist het niet helemaal met mij waarop ze me doorstuurde naar een psycholoog gespecialiseerd in trauma's. Bij haar vond ik een stuk herkenning, eindelijk iemand die me begreep! Dmv therapie bij haar heb ik mn trauma een plekje kunnen geven en daardoor ook verder gekomen in mijn rouwproces. Door dit alles kwamen mn man en ik gelukkig wel weer nader tot elkaar en kwam er rust in huis. Probeer voor nu eerst jezelf 'aan te pakken' en hoe gek het ook klinkt, verwacht hierin niet te veel van je partner. Zorg dat je voor jezelf geestelijk alles op de rit krijgt en dat je weer lekker in je vel komt te zitten. Uiteindelijk zal je partner dit ook vernemen en dan is het aan hem of hij mee gaat in de verandering die jij door maakt of hij stil blijft staan. Heel veel sterkte en succes met dit proces!

Mijn vader is nu zo’n 7,5 jaar geleden overleden en heb het gevoel weggestopt. Ik ben kort na zijn overlijden bij mijn vriend gaan slapen omdat mijn moeder hem thuis opgebaard wou hebben zodat ze nog met hem was de laatste dagen en dat vond ik geen fijn idee dus wat bij hem gaan slapen en eigenlijk nooit meer weggegaan. Daarna kreeg ik een nieuw baan, huis gekocht en nu zwanger. Nu merk ik dat ik het er steeds moeilijk mee krijgt hoe dichter ik bij de bevalling kom. Het was ene kant wel te verwachten omdat mijn vader alles voor me betekende en ik er zo rustig onder was toen hij overleed, voor mijn doen erg vreemd. Hij heeft onze nieuwe woning nooit gezien, mijn vriend 2x gezien voor zijn overlijden en dan nu mijn kindje die hij nooit zal zien. Mijn vriend is niet echt een type die me beetpak of iets dus als ik het moeilijk heb dan huil ik eigenlijk als ik alleen ben dan kan ik mezelf ook echt laten gaan. Misschien is het indd handig om hulp te zoeken voor jou en je vriend/man zodat jullie hieruit kunnen komen, ik denk dat hij geef besef heeft hoeveel dit met jou kan doen als je je beide ouders niet meer heb. Hij kent dat gevoel waarschijnlijk gewoon niet omdat hij neem ik aan je verhaalt te lezen nog wel Zijn ouders heeft.

Jeetje.. precies wat ik ook had inderdaad. Weg stoppen kies je snel voor en is het makkelijkste.. maar oh zo niet goed. Ik ben de gehele weg tijdens de ziekte van mijn vader ook heel rustig geweest, heb de zwangerschap toen op plek 2 gezet en mijn vader op 1.. en na zijn dood mijn dochter op 1 hierdoor stopte ik dus ook het verdriet weg. Huilen doe ik vaak ook op mezelf, onder de douche bv. Maar dit komt ook omdat ik mij niet 'zwak' wil opstellen/niet zielig gevonden wil worden.. echt erg :( want er is niks mis mee.. ik moet eerst ook kwaad worden wil ik huilen.. De dood van mijn vader heeft mij overigens wel heel goed door de bevalling geholpen, ik zat in een soort overlevingsmodus, heb hierdoor de makkelijkste en snelste bevalling gehad. Daarna heb ik zoveek liefde gehad vanuit mijn dochtertje. Gewoon rustig blijven en weet dat je pa trots op je is. Hoe je het nu doet tijdens je zwangerschap en straks! ♡ Heel veel succes en je kan het (: Mocht je willen praten dan kan je me altijd vinden :)

Ik herken mijzelf precies in jou verhaal. Ook het stukje trauma en wou dit ook gaan benoemen na de huisarts/psycholoog. Ik ben na het overlijden van mijn vader al paar keer naar de psycholoog geweest, maar ook snel weer gestopt omdat ik het gevoel had dat het niets opschoot en ik wel weer verder kon met mijn leven. Not! Dankjewek voor je goeie advies :)

Dankjewel voor je reactie. Ik ga eens opzoek naar de podcast :) ♡

Zeker dat is het ook. Je gaat idd alles vergelijken. Vriendinnen die nog wel ouders hebben, schoonouders waar je jaloers op wordt als oma/opa. Maar ben super blij met iedereen. Ook het stuk hoe ik vroeger was idd is pijnlijk om niet te kunnen vragen.. Dankjewel voor je verhaal en zelf ook veel sterkte. Mocht je willen praten ben ik er altijd ♡

Dankjewel ik ga eens opzoek :)

Dankjewel ♡

Ja indd en een keer komt het eruit. Maak niet uit wanneer maar het komt. Dankjewel jij ook hè als je je rot voelt of iets kan je altijd een bericht sturen 😘

Ik herken je verhaal wel een beetje. Ik ben op mijn 16de mijn moeder verloren en toen ik op mijn 24ste mijn vriend leerde kennen kreeg ik een enorme lieve schoonmoeder erbij. Ja soms was ze weleens een zeur wie kent dat niet.. Maar ik was zo blij om weer een moeder in mijn leven erbij te hebben waar ik veel van kon leren. Helaas overleed zij 3 jaar later toen ik en mijn vriend gingen samen wonen. Maar door de jaren heen "slijt" het verdriet wel een beetje maar vergeten zal ik ze niet. Helaas is er bij ons in de woonplaats maar begraafplek voor 20 jaar en moesten wij een beslissing maken verlengen of opgraven en cremeren. Het werd dat laatste daar waren we allemaal over uit. Toen ik zwanger was hebben wij op moederdag het as uitgestrooid op het strand. Het was moeilijk en verdrietig maar kon het een plekje geven. Net voor ik met verlof ging werd mijn vader ziek hersenbloeding. Gelukkig goed afgelopen maar het was voor mij allemaal wel zwaar hoog zwanger ziekenhuis in ziekenhuis uit en gesprekken voeren samen met mijn broer. Maar hielt het vol en wilde niet dat mijn kindje in mijn buik alle stress mee kreeg. Na de bevalling wat op zich al zwaar en pittig was (trauma op gelopen) ben ik echt naar beneden gegaan. Het vertrouwen was weg, onzeker, bang, miste mijn moeder want had zoveel vragen etc etc. Mijn vriend hielp er goed door heen maar kon ook niet alles dragen en het verdriet weg nemen. Daarnaast helpen de gebeurtenissen met zijn eigen dochter (puber) ook niet echt mee. En een ex die het beter weet. Soms drijft het zo erg door dat we flinke ruzie hebben. Nu zit ik ook bij een psycholoog bij 2 verschillende behandelingen het is pittig maar helpt wel. Want ik zit in een post neutrale depressie. De 1 helpt mij met alles op orde te stellen zodat ik mijn hart kan luchten en de ander helpt mij bij mij trauma verwerking. Daarnaast zit ik ook nog bij de fysio voor mijn bekken en rug klachten. Dus ik weet wel wat je zo een beetje door maakt. Ik kan moeilijk met de dochter van mijn vriend omgaan want die snapt mij niet Hoe vaak alles ook uit is gelegd waarom uk snel geïrriteerd en gefrustreerd ben. Ze loopt dan liever weg blijft boos en neemt geen contact met ons op... Dingen waar ik zo slecht tegen kan.. En dat terwijl ik haar al 14 jaar ken! Probeer wel met elkaar te blijven praten hoe moeilijk ook. Ik hoop dat het goed komt. Sorry voor mijn lange verhaal... Maar wilde het graag even uitleggen...

Dankjewel, en dat geld andersom natuurlijk ook 😊